Верашчака
Photo
#УспаміныПраДзяцінства
#ВялікаяАйчынная
Дзень Перамогі
Нашаму пакаленню пашанцавала жыць у мірны час, але мы бачылі вочы тых, хто ваяваў на франтах Вялікай Айчыннай, хто апынуўся пад акупацыяй, хто трапіў у фашысцкія канцлагеры....
Таму Дзень Перамогі для нас - не проста свята на плошчы, гэта было свята тых, хто жыў з намі, хто мала расказваў пра вайну і чый боль мы адчувалі, гледзячы ў іх вочы.
На хаце дзеда, на нашай хаце, была прыбіта чырвоная зорачка. Я заўсёды ганарылася гэтай зорачкай, бо гэта значыла, што мой дзед герой, ён ваяваў на фронце, ён здабываў Перамогу.
У школе кожны год давалі заданне распытвацца ў ветэранаў пра вайну. А дзед не расказваў нічога. Ківаў галавой, яго і так светлыя вочы рабіліся зусім блёклымі....
Аднойчы ён сказаў: "Маё дзіця, не трэба пра гэта гаварыць. Трэба, каб вы не зведалі тое, праз што прайшлі мы!" І ўсё....
Святкавалі Дзень Перамогі тады куды больш велічна, чым цяпер. Можа людзей у нашым раёне было больш, а можа проста больш актыўна хадзілі на такія мерапрыемствы, але і вуліца 17 Верасня, і цэнтральная плошча Мядзела былі запоўнены. Шары, транспаранты, кветкі, сцягі...
Самым цікавым былі жывыя сцэны, якія павольна праязджалі па вуліцы і ўздоўж плошчы. На машынах з адкрытымі бартамі ствараліся пэўныя моманты барацьбы з фашыстамі. Вось салдаты ля кулямёта, вось медсястра перавязвае раны байцу, вось партызаны ля зямлянкі нешта плануюць, вось акрываўлены салдат з кацялком паўзе да вады.. Так ехалі машыны, вазы, запрэжаныя конямі, а ў іх сцэны і моманты таго ваеннага жыцця. Для нас, дзяцей, гэта быў самы цікавы момант свята.
У вёсцы нашай было пяцёра ветэранаў, што ваявалі на фронце. І Дзень Перамогі быў іх дзень. Яны збіраліся заўсёды, выпівалі чарку і гаманілі доўга паміж сабой. Ім было што ўспомніць. Магчыма тое, пра што нікому іншаму яны не маглі расказваць.
Помню як бабуля забараняла нам у гэты дзень займацца агародамі і нешта садзіць. "Зямля ўся крывёй паліта, столькі крыві ў ёй, столькі людзей ляжыць. Дайце ёй у гэты дзень супакой, не трэба чапаць!"
А яшчэ помню, што ў гэтыя дні па тэлевізары паказвалі фільмы пра вайну. І мы іх глядзелі ўсёй сям'ёй.
І песні гучалі ваенныя. Па радыё, па тэлевізары, на плошчы ў час мерапрыемства. Гэтыя песні да гэтага часу помняцца ўсе. І словы дзеда: "Трэба, каб вы не зведалі тое, праз што прайшлі мы!".....
----------------------
Калі вы хочаце падзяліцца сваімі ўспамінамі, меркаваннямі, расказаць пра сваіх родзічаў, якія прайшлі вайну, то пішыце ў бот, у чат, або ў прыват адміну @zoya_sereda
Абавязкова апублікуем
#ВялікаяАйчынная
Дзень Перамогі
Нашаму пакаленню пашанцавала жыць у мірны час, але мы бачылі вочы тых, хто ваяваў на франтах Вялікай Айчыннай, хто апынуўся пад акупацыяй, хто трапіў у фашысцкія канцлагеры....
Таму Дзень Перамогі для нас - не проста свята на плошчы, гэта было свята тых, хто жыў з намі, хто мала расказваў пра вайну і чый боль мы адчувалі, гледзячы ў іх вочы.
На хаце дзеда, на нашай хаце, была прыбіта чырвоная зорачка. Я заўсёды ганарылася гэтай зорачкай, бо гэта значыла, што мой дзед герой, ён ваяваў на фронце, ён здабываў Перамогу.
У школе кожны год давалі заданне распытвацца ў ветэранаў пра вайну. А дзед не расказваў нічога. Ківаў галавой, яго і так светлыя вочы рабіліся зусім блёклымі....
Аднойчы ён сказаў: "Маё дзіця, не трэба пра гэта гаварыць. Трэба, каб вы не зведалі тое, праз што прайшлі мы!" І ўсё....
Святкавалі Дзень Перамогі тады куды больш велічна, чым цяпер. Можа людзей у нашым раёне было больш, а можа проста больш актыўна хадзілі на такія мерапрыемствы, але і вуліца 17 Верасня, і цэнтральная плошча Мядзела былі запоўнены. Шары, транспаранты, кветкі, сцягі...
Самым цікавым былі жывыя сцэны, якія павольна праязджалі па вуліцы і ўздоўж плошчы. На машынах з адкрытымі бартамі ствараліся пэўныя моманты барацьбы з фашыстамі. Вось салдаты ля кулямёта, вось медсястра перавязвае раны байцу, вось партызаны ля зямлянкі нешта плануюць, вось акрываўлены салдат з кацялком паўзе да вады.. Так ехалі машыны, вазы, запрэжаныя конямі, а ў іх сцэны і моманты таго ваеннага жыцця. Для нас, дзяцей, гэта быў самы цікавы момант свята.
У вёсцы нашай было пяцёра ветэранаў, што ваявалі на фронце. І Дзень Перамогі быў іх дзень. Яны збіраліся заўсёды, выпівалі чарку і гаманілі доўга паміж сабой. Ім было што ўспомніць. Магчыма тое, пра што нікому іншаму яны не маглі расказваць.
Помню як бабуля забараняла нам у гэты дзень займацца агародамі і нешта садзіць. "Зямля ўся крывёй паліта, столькі крыві ў ёй, столькі людзей ляжыць. Дайце ёй у гэты дзень супакой, не трэба чапаць!"
А яшчэ помню, што ў гэтыя дні па тэлевізары паказвалі фільмы пра вайну. І мы іх глядзелі ўсёй сям'ёй.
І песні гучалі ваенныя. Па радыё, па тэлевізары, на плошчы ў час мерапрыемства. Гэтыя песні да гэтага часу помняцца ўсе. І словы дзеда: "Трэба, каб вы не зведалі тое, праз што прайшлі мы!".....
----------------------
Калі вы хочаце падзяліцца сваімі ўспамінамі, меркаваннямі, расказаць пра сваіх родзічаў, якія прайшлі вайну, то пішыце ў бот, у чат, або ў прыват адміну @zoya_sereda
Абавязкова апублікуем
#ГісторыяБеларусі
#ВялікаяАйчынная
Лаўскі бой
3 снежня 1942 года адбыўся бой групы партызан брыгады імя Варашылава з нямецка-фашысцкай карнай экспедыцыяй каля Лаўскага лесу ў Капыльскім раёне, які ўвайшоў у гісторыю Вялікай Айчыннай вайны пад назвай Лаўскі бой.
Супраць сямі атрадаў брыгады гітлераўцы кінулі больш як сем тысяч карнікаў з танкамі, бронемашынамі, артылерыяй. Засада партызан з 18 чалавек на чале з В. І. Драздовічам сустрэла ворага каля в. Кляцішча. Заняўшы зручную пазіцыю, партызаны ў выніку чатырохгадзіннага бою знішчылі 85 карнікаў, але ўсе загінулі.
За гэты час брыгада эвакуіравала шпіталь, разгарнула асноўныя сілы і пачала бой, які працягваўся ўвесь дзень. Уначы партызанская брыгада выйшла з акружэння.
Больш падрабязна чытайце тут
#ВялікаяАйчынная
Лаўскі бой
3 снежня 1942 года адбыўся бой групы партызан брыгады імя Варашылава з нямецка-фашысцкай карнай экспедыцыяй каля Лаўскага лесу ў Капыльскім раёне, які ўвайшоў у гісторыю Вялікай Айчыннай вайны пад назвай Лаўскі бой.
Супраць сямі атрадаў брыгады гітлераўцы кінулі больш як сем тысяч карнікаў з танкамі, бронемашынамі, артылерыяй. Засада партызан з 18 чалавек на чале з В. І. Драздовічам сустрэла ворага каля в. Кляцішча. Заняўшы зручную пазіцыю, партызаны ў выніку чатырохгадзіннага бою знішчылі 85 карнікаў, але ўсе загінулі.
За гэты час брыгада эвакуіравала шпіталь, разгарнула асноўныя сілы і пачала бой, які працягваўся ўвесь дзень. Уначы партызанская брыгада выйшла з акружэння.
Больш падрабязна чытайце тут