Мы калісьці з табой размаўлялі падоўгу, і свет
Нам здаваўся вялікім, а шэрых дажджоў было мала,
Не ўспомніць, калі ўсё разбілася проста ўшчэнт,
Паглынула цябе мітусня - шмат каго праглынала.

Дзе той хлопец малы, што смяяўся так шчыра ўслед
Кожнай божай кароўцы, што з рук нашых жвава ўзлятала?
Ці, прыпомні, як бегаў за намі разгневаны дзед -
Бо, скакаўшы ў гумне, абвалілі кусок сенавала!..

Уцяклі мы тады і да ночы блукалі ў палях,
А насамрэч сям'я нас гадзіны з вячэрай чакала…
Я сумую па тых бесклапотных і сонечных днях,
Дзе бабуля жывая і мама зусім маладая.

Ты - мой брат, і калісьці былі мы сябрамі навек,
Раздзяліўся ў сабе цэлы свет - з краю кожнага хата,
Я цяпер для цябе - абсалютна чужы чалавек,
А ў вёсцы - нікога, хоць сёлета яблык багата…

© Vitali Pazdniakou, 2023

#паэзія #лірыка #вершынароднаймове #vitali_pazdniakou #вершы #вершы_на_беларускай_мове #вёска #дзяцінства #настальгія

Фотаздымак: Irina Iriser / Unsplash•com

Не сумуй, што снег ідзе, мая матуля,
Валасы што фарбу страцілі сваю,
Да цябе я ў думках, родная, вандрую,
Абдымаю, і шаную, і люблю.

На адлегласці я сэрца тваё чую,
Як яно пяшчотна б'ецца ў глыбіні,
Я душой твае далоні пацалую,
Зазірну ў вакно, як сонца прамяні.

Ля раллі бяжыць дарога чорнай стужкай,
Золкі вецер абдзімае камяні,
Паляцелі ў далёкі вырай птушкі,
Што так хораша спявалі ў вышыні.

Час ляціць, мінае год за годам,
Людзі родзяцца, блукаюць па зямлі,
Ты ў святых сваіх малітвах перад Богам
Мяне, грэшнага, матуля, спамяні.

Калі прыцемкі мацнеюць за парогам,
Калі ноч запальвае агні,
Мне так хочацца зрабіць гарбаты з мёдам,
Памаўчаць з табой ва ўтульнай цішыні.

Не сумуй, мая матуля дарагая,
Старана вясной абудзіцца ад сноў,
Новым лісцем абрастуць галіны гая,
І з табою мы сустрэнемся ізноў.

© Vitali Pazdniakou, 2023 г.

#матуля #вершыпрамаму #vitali_pazdniakou #вершынароднаймове #паэзія #вершы_на_беларускай_мове #лірыка #вершы #настальгія

Фотаздымак: Ozgu Ozden / Unsplash•com