Мы калісьці з табой размаўлялі падоўгу, і свет
Нам здаваўся вялікім, а шэрых дажджоў было мала,
Не ўспомніць, калі ўсё разбілася проста ўшчэнт,
Паглынула цябе мітусня - шмат каго праглынала.

Дзе той хлопец малы, што смяяўся так шчыра ўслед
Кожнай божай кароўцы, што з рук нашых жвава ўзлятала?
Ці, прыпомні, як бегаў за намі разгневаны дзед -
Бо, скакаўшы ў гумне, абвалілі кусок сенавала!..

Уцяклі мы тады і да ночы блукалі ў палях,
А насамрэч сям'я нас гадзіны з вячэрай чакала…
Я сумую па тых бесклапотных і сонечных днях,
Дзе бабуля жывая і мама зусім маладая.

Ты - мой брат, і калісьці былі мы сябрамі навек,
Раздзяліўся ў сабе цэлы свет - з краю кожнага хата,
Я цяпер для цябе - абсалютна чужы чалавек,
А ў вёсцы - нікога, хоць сёлета яблык багата…

© Vitali Pazdniakou, 2023

#паэзія #лірыка #вершынароднаймове #vitali_pazdniakou #вершы #вершы_на_беларускай_мове #вёска #дзяцінства #настальгія

Фотаздымак: Irina Iriser / Unsplash•com