#ГісторыяБеларусі

🔥 SPUTNIK Беларусь размясціў цікавы матэрыял пра даследаванне Крывінскага тарфяніка спецыялістамі  Інстытута гісторыі НАН Беларусі і Інстытута матэрыяльнай культуры РАН і адкрыцце якое было зроблена.

На тэрыторыі сучаснай Беларусі  ужо 5 тысяч год назад людзі апрацоўвалі воўну. У тарфяніках з-за абмежаванага доступу кіслароду могуць добра захоўвацца артэфакты з драўніны, косці, рагоў.  У Крывінскім тарфяніку  былі знайдзены рэшткі інструмента для апрацоўкі воўны, а ў выніку эксперымента, раведзенага спецыялістамі з Беларусі і Расіі было даказана прызначэнне знойдзенага інструмента.

https://sputnik.by/20250305/nauchno-dokazano-v-belarusi-umeli-obrabatyvat-sherst-5-tysyach-let-nazad--1094173023.html

Нейкі сорам! Назвы месяцаў яшчэ ў дзіцячым садзе праходзяць, а дарослыя людзі не могуць назваць тры месяцы вясны.
У нас мусіць з якасцю адукацыі рэальныя праблемы!!! 🤦🏻‍♀️

Крыніца відэа:
https://www.tiktok.com/@shynkarenka?_t=ZS-8uR1SIFBq9o&_r=1

#Паўстанне1863
#ГісторыяБеларусі

З працы Васіля Ратча "Сведения о польском мятеже 1863 г. в Северо-Западной России "

Шавіністычнага тэксту ад В.Ратча вам у ленту 😁 жмудзь павінна быць абрусеўшай.

Аднак па гэтым тэксце пра Карамзіна, ды і па шмат у якіх іншых крыніцах тых часоў, можна зрабіць выснову, што рускія ўлады і чыноўнікі ўсё ж не бачылі ў нашым краі свой народ, свае землі...увесь час быццам бы самі сябе заспакойваюць і спрабуюць пераканаць, што беларусы - гэта рускія )

#СучаснаяБеларусь

Спіс гісторыка-культурных каштоўнасцей Беларусі ў 2024 годзе папоўніўся трыма аб'ектамі ў Мінскай вобласці

У раздзел Мінскай вобласці Дзяржаўнага спісу гісторыка-культурных каштоўнасцей Рэспублікі Беларусь уключаны 693 аб'екты.

За мінулы год ён папоўніўся трыма аб'ектамі гісторыка-культурнай спадчыны.

Такім статусам надзелены дзве нерухомыя матэрыяльна-культурныя каштоўнасці, якія атрымалі назву «курганы магільнік», размешчаны ў Мядзельскім раёне, «Рэшткі касцела Унебаўзяцця Прасвятой Дзевы Марыі» ў Маладзечанскім раёне.

У спіс таксама ўключаны "Абрады і званы Святога Пятрок», якія захоўваюць у вёсцы Шыпілавічы Любанскага раёна.

Крыніца

#ДумкіЎслых

Ну і чым гэта адрозніваецца ад таго, як украінцы адмяняюць Пушкіна, бо ён быў рускі?

Розніца паміж украінскімі і рускімі шавіністамі толькі ў тым, што апошнія ўспрымаюцца ў грамадстве як маргіналы, не маюць падтрымкі з боку дзяржавы, а так то абое рабое.

Ды і гісторыя ў іх свая таксама. Эльвіра вунь Расію падзяліла , каб потым "воссоединить". А яшчэ смяюцца з таго, як украінцы мора капалі. Ды вы самі савочкамі рыдлюеце спарней за іх! )

👉 Спадарства! Калі вы бачыце, што нехта засяроджвае занадта пільную ўвагу на нацыянальнасці той ці іншай гістарычнай асобы - хутчэй за ўсё перад вамі чыстай вады шавініст! Не забывайцеся пра інфармацыйную гігіену, беражыце сябе і блізкіх!

Зоя С

#ГісторыяБеларусі
#ПобытБеларусаў

З кнігі Сямёнова-Цянь-Шанскага П.П. "Живописная Россия. Том 3. Литовское и белорусское полесье", 1882 г.

А так у XIX ст. выглядаў Пінск. На гэтым малюнку я пазнаў будынак езуіцкага калегіума, які і зараз захаваўся да нашых дзён. Зараз у ім размешчаны мясцовы краязнаўчы музей Палесся.

#ДзеткамБеларусікам

🎧 "Насцечка" Кузьмы Чорнага - аўдыёкніга

Праект "Беларуская літаратура" агучыла чарговы твор👍

👉 Слухаць тут
https://youtu.be/FCF_w-sF5fs?feature=shared

#ДумкіЎслых

Не ведаю, што гэта за Каляя, па адчуванні то хутчэй нейкая жаба ў каляіне.

Перадайце дурням наступны пост, няхай у іх зусім страха паедзе! 👇

#ГісторыяБеларусі

🌅 Напэўна няма ў Беларусі чалавека, які не чуў пра наш Нарачанскі курорт і пра саму Нарач - самае вялікае возера Беларусі, якое часта называюць беларускім морам.

Але далёка не ўсе ведаюць, што курортнікі на Нарачы з'явіліся яшчэ за польскім часам, у далёкія 20-я, 30-я гады мінулага стагоддзя. Так-так, курорту Беларусі амаль сто гадоў ужо!

Палякі былі ўражаны прыгажосцю нарачанскіх краявідаў і прывабнасцю азёрных берагоў і таму ўздоўж возера пачалі з'яўляцца еўрапейскага ўзроўню сядзібы. А потым турыстычныя базы, рэстараны і нават яхт-клубы.

У Купа (цяпер к.п. Нарач) спецыяльна пабудавалі прычал. А ў Кабыльніку (в.Нарач), на плошчы перад касцёлам, размясцілася танцавальная зала і тэатральная сцэна, там жа круцілі кінафільмы. А на святы іграў аркестр пажарнай дружыны.

У сувязі з узрастаючым наплывам турыстаў, значная ўвага надавалася дарогам.
Да адкрыцця чыгункі дарога з Вільні ў Нарач была сапраўдным выпрабаваннем,  4.300 метраў трэба было ісці пешшу па бездарожжы. Але нават не гледзячы на гэта, еўрапейскія турысты не гублялі цікавасці да нарачанскіх берагоў.

І вось у 1937-ым годзе польскі турыстычны часопіс напісаў аб адкрыцці вузкакалейнай чыгункі, якая з Вільні ішла аж да самага возера. Падарожжа займала ўсяго 4 гадзіны, уключаючы перасадку ў Лынтупах з "нармальнага" на вузкакалейны паравоз.

Некаторыя ўчасткі дарогі напаміналі Шварвальд або Вогезы. Каляя вілася серпанцінам па высокім насыпу, сярод густога бору, пераскоквала праз яры, на дне якіх беглі імклівыя рачулкі, дзе вадзілася фарэль.

Апошні адрэзак чыгункі з нарачанскім пейзажам быў самы прыгожы. Толькі дзеля гэтага відовішча можна было сюды прыязджаць. Маленькі вакзальчык, які гарманічна ўпісваўся ў наваколле, быў вытрыманы ў своеасаблівым стылі і збудаваны з вагонных кузавоў, змененых да непазнавальнасці. А далей 80 квадратных метраў воднай прасторы, пакрытай яхтамі, кацярамі, лодкамі, байдаркамі.....

Хаця пачатак ў нарачанскай чыгункі быў не вельмі радасны. Але пра гэта іншым разам.