This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
Шануеце сваіх блізкіх. І не важна далёка яны да вас ці побач, проста памятайце , што менавіта гэтыя людзі заўсёды рады вашаму прыезду.
Forwarded from Верашчака
Глыбокае. Сабор Нараджэння Прасвятой Багародзіцы
Галоўная царква Глыбокага з'яўляецца адной з самых вялікіх у краіне: тут адначасова могуць маліцца да 3 тысяч чалавек.
Храм першапачаткова быў Касцёлам: яго пабудавалі ў XVII стагоддзі на тэрыторыі манастыра кармелітаў. Праз стагоддзе будынак "пераапрануўся" паводле стылістычных канонаў віленскага барока. Архітэктарам праекта выступіў Ёган Глаўбіц - найбуйнейшы прадстаўнік стылю ў ВКЛ, які перабудаваў таксама Полацкую Сафію.
Існуе легенда, што Напалеон Банапарт, які спыняўся ў Глыбокім, наракаў, што не можа забраць касцёл з сабой — на яго думку храм было б не сорамна паставіць побач з Нотр-Дам-дэ-Пары.
Размяшчэнне: Віцебская вобл., г. глыбокае;
Адлегласць: Віцебск 180 км, Мінск 160 км;
Каардынаты: 55.139168, 27.697717.
Пад стаць маштабнаму храму-яго падзямелле. Падчас нацыянальна-вызвольнага паўстання 1830-1831 гадоў манахі хавалі тут мяцежнікаў, за што трапілі ў няласку да дзеючай улады. Па злой іроніі пасля падаўлення паўстання тут жа размясцілася турма, дзе ўтрымліваліся якія трапілі ў палон паўстанцы. У савецкі час падвалы служылі сховішчам кансервавага завода. Сёння яны адрэстаўраваны і адкрыты для агляду.
Пасля наведвання скляпоў - не забудзьцеся падняцца на 24-метровую званіцу: адтуль адкрываюцца цудоўныя віды на горад і наваколлі.
Галоўная царква Глыбокага з'яўляецца адной з самых вялікіх у краіне: тут адначасова могуць маліцца да 3 тысяч чалавек.
Храм першапачаткова быў Касцёлам: яго пабудавалі ў XVII стагоддзі на тэрыторыі манастыра кармелітаў. Праз стагоддзе будынак "пераапрануўся" паводле стылістычных канонаў віленскага барока. Архітэктарам праекта выступіў Ёган Глаўбіц - найбуйнейшы прадстаўнік стылю ў ВКЛ, які перабудаваў таксама Полацкую Сафію.
Існуе легенда, што Напалеон Банапарт, які спыняўся ў Глыбокім, наракаў, што не можа забраць касцёл з сабой — на яго думку храм было б не сорамна паставіць побач з Нотр-Дам-дэ-Пары.
Размяшчэнне: Віцебская вобл., г. глыбокае;
Адлегласць: Віцебск 180 км, Мінск 160 км;
Каардынаты: 55.139168, 27.697717.
Пад стаць маштабнаму храму-яго падзямелле. Падчас нацыянальна-вызвольнага паўстання 1830-1831 гадоў манахі хавалі тут мяцежнікаў, за што трапілі ў няласку да дзеючай улады. Па злой іроніі пасля падаўлення паўстання тут жа размясцілася турма, дзе ўтрымліваліся якія трапілі ў палон паўстанцы. У савецкі час падвалы служылі сховішчам кансервавага завода. Сёння яны адрэстаўраваны і адкрыты для агляду.
Пасля наведвання скляпоў - не забудзьцеся падняцца на 24-метровую званіцу: адтуль адкрываюцца цудоўныя віды на горад і наваколлі.
#МіфыЛегендыБеларусі
Мікіта Кажамяка
Паводле падання, дачка кіеўскага князя была вынесена змеем і ўтрымлівалася ім у зняволенні. Даведаўшыся ад самога змея, што ён на свеце баіцца толькі аднаго чалавека - Мікіту Кажамяку, яна з голубам адпраўляе ліст да бацькі з просьбай адшукаць гэтага волата і заахвоціць яго ваяваць са змеем. Калі пасланцы князя ўвайшлі ў хату Кажамякі, занятага сваёй звычайнай справай.
На першую просьбу князя біцца са змеем Мікіта адказвае адмовай. Тады князь пасылае да яго старцаў, якія таксама не змаглі ўгаварыць Мікіту. У трэці раз князь адпраўляе да волата дзяцей, і іх плач кранае Мікіту, ён згаджаецца. Абматаўшыся пянькай і абмазаўшыся смалой, каб стаць непаражальным, волат б'ецца са змеем і вызваляе княжую дачку.
Далей, як абвяшчае легенда, змей, зрынуты Мікітам, моліць яго аб літасці і прапануе падзяліць з ім зямлю пароўну. Мікіта куе саху ў 300 пудоў, запрагае ў яе змяя і праводзіць разору ад Кіева да Чорнага мора; затым, пачаўшы дзяліць мора, змей тоне.
Мікіта Кажамяка
Паводле падання, дачка кіеўскага князя была вынесена змеем і ўтрымлівалася ім у зняволенні. Даведаўшыся ад самога змея, што ён на свеце баіцца толькі аднаго чалавека - Мікіту Кажамяку, яна з голубам адпраўляе ліст да бацькі з просьбай адшукаць гэтага волата і заахвоціць яго ваяваць са змеем. Калі пасланцы князя ўвайшлі ў хату Кажамякі, занятага сваёй звычайнай справай.
На першую просьбу князя біцца са змеем Мікіта адказвае адмовай. Тады князь пасылае да яго старцаў, якія таксама не змаглі ўгаварыць Мікіту. У трэці раз князь адпраўляе да волата дзяцей, і іх плач кранае Мікіту, ён згаджаецца. Абматаўшыся пянькай і абмазаўшыся смалой, каб стаць непаражальным, волат б'ецца са змеем і вызваляе княжую дачку.
Далей, як абвяшчае легенда, змей, зрынуты Мікітам, моліць яго аб літасці і прапануе падзяліць з ім зямлю пароўну. Мікіта куе саху ў 300 пудоў, запрагае ў яе змяя і праводзіць разору ад Кіева да Чорнага мора; затым, пачаўшы дзяліць мора, змей тоне.
#МіфыЛегендыБеларусі
Пан, Панейка, Паніч - у беларускай народнай дэманалогіі гэта разнавіднасць Чорта, які прымае аблічча чалавека.
Як правіла, Пан з'яўляецца перад чалавекам адзін або ў кампаніі апоўначы ці ў ясную марозную месяцовую ноч. З першай песняй пеўняў Пан знікае.
Знешне гэта заўсёды багата апрануты чалавек, часам у плашчы і абавязкова ў капелюшы. Калі ўважліва прыгледзецца, то можна ўбачыць хвост, які тырчыць з-пад плашча і рожкі з-пад капялюша. Але часцей людзі гэтых дэталяў не заўважаюць з-за магіі Чорта, толькі спецыяльнае зелле, якім трэба нацерці вочы, дапамагае ўбачыць сапраўднае аблічча нячысціка.
Пан не з'яўляецца ў жаночым абліччы і саміх жанчын ён вельмі не любіць. Лічылася, што з любой сямейнай пары дэман пачне выводзіць спачатку мужа, следам за якім жонка згіне сама па сабе.
Пан імкнецца збіць чалавека з дакладнай дарогі, угаворамі завесці яго ў лес на балота. Таксама ён любіць уладкоўваць абмен рэчаў, але заўсёды не на карысць чалавека, каб апошні застаўся ні з чым.
Пан, Панейка, Паніч - у беларускай народнай дэманалогіі гэта разнавіднасць Чорта, які прымае аблічча чалавека.
Як правіла, Пан з'яўляецца перад чалавекам адзін або ў кампаніі апоўначы ці ў ясную марозную месяцовую ноч. З першай песняй пеўняў Пан знікае.
Знешне гэта заўсёды багата апрануты чалавек, часам у плашчы і абавязкова ў капелюшы. Калі ўважліва прыгледзецца, то можна ўбачыць хвост, які тырчыць з-пад плашча і рожкі з-пад капялюша. Але часцей людзі гэтых дэталяў не заўважаюць з-за магіі Чорта, толькі спецыяльнае зелле, якім трэба нацерці вочы, дапамагае ўбачыць сапраўднае аблічча нячысціка.
Пан не з'яўляецца ў жаночым абліччы і саміх жанчын ён вельмі не любіць. Лічылася, што з любой сямейнай пары дэман пачне выводзіць спачатку мужа, следам за якім жонка згіне сама па сабе.
Пан імкнецца збіць чалавека з дакладнай дарогі, угаворамі завесці яго ў лес на балота. Таксама ён любіць уладкоўваць абмен рэчаў, але заўсёды не на карысць чалавека, каб апошні застаўся ні з чым.
#СтарадаўняяКухня
#КухняБеларусі
Абрадавыя стравы на беларускіх землях
У ноч перад Юр'ем (23 красавіка), калі коней першы раз выганялі на начлег у поле, пастуху гаспадар даваў пару каўбас, кварту пшанічнай мукі, кавалак сала, з дзесятак яек і трохі грошай.
Начлежнікі збіраліся разам і наладжвалі пачастунак.
На Юр'я, паводле старадаўняга звычаю, сяляне варылі аўсяны кісель, паколькі святы Юрый засцерагаў коней і лічыўся апекуном аўса. Напярэдадні свята ў некаторых месцах пяклі каравай хлеба, і
гаспадар, паклаўшы яго ў кошык з бяросты, абыходзіў сваё поле або раненька да снедання ўся сям'я ішла ў абход сваіх палёў, узяўшы з
сабой гарэлку, каўбасы, яйкі, косці ад велікоднага пачастунку. У полі
прынесенымі касцямі абтыкалі мяжу ці попелам ад ix абсыпалі месцы, дзе расце пустазелле. Пасля выканання ўсіх абрадавых
дзеянняў пачыналася баляванне.
На Сёмуху (Тройцу) існаваў звычай ісці ў лес, узяўшы з сабой каўбасы і яйкі, і смажыць там пад бярозамі яечню.
На Купалле пачастунак складаўся з сыру, тварагу, прэсных перапечак — бабак з тоўчаным канапляным семем, цыбуляй, часнаком, вострымі зялёнымі прыправамі, халоднага квасу, яечні, верашчакі, з сала і мяса.
Дагэтуль захавалася прымаўка "Чакай Пятра
— сыр з'ясі" як згадка пра звычай на Пятра (29 чэрвеня) абавязкова рабіць хатні клінковы сыр.
#КухняБеларусі
Абрадавыя стравы на беларускіх землях
У ноч перад Юр'ем (23 красавіка), калі коней першы раз выганялі на начлег у поле, пастуху гаспадар даваў пару каўбас, кварту пшанічнай мукі, кавалак сала, з дзесятак яек і трохі грошай.
Начлежнікі збіраліся разам і наладжвалі пачастунак.
На Юр'я, паводле старадаўняга звычаю, сяляне варылі аўсяны кісель, паколькі святы Юрый засцерагаў коней і лічыўся апекуном аўса. Напярэдадні свята ў некаторых месцах пяклі каравай хлеба, і
гаспадар, паклаўшы яго ў кошык з бяросты, абыходзіў сваё поле або раненька да снедання ўся сям'я ішла ў абход сваіх палёў, узяўшы з
сабой гарэлку, каўбасы, яйкі, косці ад велікоднага пачастунку. У полі
прынесенымі касцямі абтыкалі мяжу ці попелам ад ix абсыпалі месцы, дзе расце пустазелле. Пасля выканання ўсіх абрадавых
дзеянняў пачыналася баляванне.
На Сёмуху (Тройцу) існаваў звычай ісці ў лес, узяўшы з сабой каўбасы і яйкі, і смажыць там пад бярозамі яечню.
На Купалле пачастунак складаўся з сыру, тварагу, прэсных перапечак — бабак з тоўчаным канапляным семем, цыбуляй, часнаком, вострымі зялёнымі прыправамі, халоднага квасу, яечні, верашчакі, з сала і мяса.
Дагэтуль захавалася прымаўка "Чакай Пятра
— сыр з'ясі" як згадка пра звычай на Пятра (29 чэрвеня) абавязкова рабіць хатні клінковы сыр.
Вербніца(Вербная нядзеля) – нядзеля перад Вялікаднем. Пачатак Вербнага тыдня.
У царкве ў суботу асвячалі галінкі маладой вярбы, адзін аднаго сцябалі імі, прыгаворваючы: “Вярба б’е, не я б’ю, за тыдзень – Вялікдзень. Будзь здаровы, як вада, будзь багаты, як зямля!”.
Галінкі тыя захоўвалі, пашаптаўшы замову, вярбою гналі першы раз кароў на пашу: “Вярба свята – нова лята, вярба пасвіці ў поле гнала”.
Адзначэнне хрысціянскай Вербнай нядзелі мае сувязі з народнымі традыцыямі. Як народная, так і царкоўная традыцыя маюць адзін асноўны сімвал – вярбу.
Згодна з біблейскай гісторыяй, пасля таго як Ісус Хрыстос уваскрасіў з мёртвых у суботу Лазара, Выратавальнік у наступны дзень як Месія (абяцаны Старым Запаветам) уязджае на осліку ў Іерусалім. Напярэдадні іўдзейскай Пасхі ў горадзе было шмат людзей з усёй Палесціны, якія жадалі ўбачыць Памазаніка Божага, які здзіўляў сваёй мудрасцю, прароцтвам і цудамі. Па даўняй традыцыі радасны і ўсхваляваны народ расцілаў дарогу Ісусу маладымі пальмавымі галінкамі.
У царкве ў суботу асвячалі галінкі маладой вярбы, адзін аднаго сцябалі імі, прыгаворваючы: “Вярба б’е, не я б’ю, за тыдзень – Вялікдзень. Будзь здаровы, як вада, будзь багаты, як зямля!”.
Галінкі тыя захоўвалі, пашаптаўшы замову, вярбою гналі першы раз кароў на пашу: “Вярба свята – нова лята, вярба пасвіці ў поле гнала”.
Адзначэнне хрысціянскай Вербнай нядзелі мае сувязі з народнымі традыцыямі. Як народная, так і царкоўная традыцыя маюць адзін асноўны сімвал – вярбу.
Згодна з біблейскай гісторыяй, пасля таго як Ісус Хрыстос уваскрасіў з мёртвых у суботу Лазара, Выратавальнік у наступны дзень як Месія (абяцаны Старым Запаветам) уязджае на осліку ў Іерусалім. Напярэдадні іўдзейскай Пасхі ў горадзе было шмат людзей з усёй Палесціны, якія жадалі ўбачыць Памазаніка Божага, які здзіўляў сваёй мудрасцю, прароцтвам і цудамі. Па даўняй традыцыі радасны і ўсхваляваны народ расцілаў дарогу Ісусу маладымі пальмавымі галінкамі.