📝 Нататкі на палях 3.0

***
🌁 Раніцай ступіў на ганак і акунуўся ў туман. Ён слаўся так нізка да зямлі, што здавалася, лезе нават у вушы і нос. А потым узышло сонца – і стала зразумела: вясна вярнулася.

***
🥔 Надоечы вёска загула трактарнымі маторамі: сяляне пачалі вывозіць гной на палі. Заўтра адбудзецца вялікае лукашынскае бульбасаджанне. Далучымся да яго і мы з роднымі: што не кажы, а бульба — другі хлеб.

***
🏡 Пачалі змяняцца і навакольныя сядзібы: вось Юзік фарбуе плот і вароты, а трошкі далей цёткі Лёдзя, а за ёй і Дана справілі замест драўлянага штакетніка металічны. Дзесьці насупраць хаты ляжыць куча пяску, там — зроблены фундамент і слупы пад новую агароджу, паўсюль гудуць касілкі і бензакосы — вясна прымае паўнамоцтвы.

***
✝️ Змянілі ўбранства і паклонныя крыжы, якіх у нашай вёсцы тры. На адным абнавіліся ленты, каля другога відаць свежыя вянкі, трэці заззяў новым плотам. Да маёвак, якія пачнуцца ў наступную сераду, усё гатова. І кожны дзень а шостай вечара насупраць крыжоў, як і ў мінулым годзе, і дзесяць, і 50 год таму, загучаць пацеры.

***
🌸 Я падыходжу да вішняў, якія гудуць ад шмялёў, удыхаю дурманячы пах і ўсміхаюся.

Вясна

#нататкі_лд

🥬 Прачнуцца да ўсходу сонца, каб спасаць капусту ад начных замаразкаў — чарговы вясковы чэллендж выкананы.

🎶 Толькі паслухайце, як заліваюцца птахі!

#відэа_лд

🔍 Калі я пераехаў жыць у Лукашына, быў літаральна апантаны гісторыяй роднага краю. Шмат інфармацыі шукаў у сеціве, ездзіў у раённую бібліятэку, размаўляў з людзьмі – і ў выніку даведаўся сёе-тое. Але заўсёды карцела дазнацца больш не толькі пра вялікую Іўеўшчыну і яе вядомыя населеныя пункты, але і расшукаць нешта пра малыя, а болей за ўсё – пра роднае Лукашына.

📜 І вось, у чарговы візіт у храм кнігі і ведаў, дзякуючы загадчыку аддзела абслугоўвання і інфармацыі Таісе Іванаўне Грыкень мне ў рукі трапіў сапраўдны скарб (праўда, пра гэта я даведаўся ўжо дома) – невялічкая брашурка, а ў ёй – легенда пра з’яўленне роднай вёскі!

🌐 Карацей, не буду пісаць тут шмат літар. Прыкладаю спасылку на Тэлэграф, бо ацыфраваны тэкст легенды атрымаўся памерам з некалькі тэлеграмных допісаў.

😋 Спадзяюся, вы атрымаеце такую ж асалоду ад ведання гэтай таямніцы, як і я

#кнігі_лд

🏘 Днямі гуляў па вёсцы пехатой і задумаўся: колькі ж тут новых людзей з’явілася! З тых, што купляюць хаты пад лецішча і прыязджаюць некалькі разоў за сезон на танцы-шашлыкі. Ідзеш міма, з усімі, канешне, вітаешся, але так, каб перакінуцца словам-другім – амаль нікога не засталося.

😄 І тут успамінаюцца мне былыя часіны, каторыя лепш за ўсё адлюстроўвае прымаўка: «У адным канцы вёскі пёрнуў, а ў другім ужо кажуць, што ўсраўся».

🗞 Тады, дзякуючы мясцоваму, цікаўнаму да ўсяго насельніцтву, навіны даляталі хутчэй, чым з’яўляюцца ў сённяшнім Тэлеграме. Праўда, пры перадачы ад аднога вяскоўца да другога яны абрасталі такімі падрабязнасцямі, пра якія сам герой і думаць не мог.

📺 Таксама ўспамінаецца, як у нашай хаце збіраўся дзесант суседак-бабулек з маім дзедам на чале. Яны глядзелі чарговы лацінаамерыканскі серыял, а потым абмяркоўвалі сюжэтныя павароты на зэдліках ля хат, перамешваючы гісторыю Жадзі і Лукаса з вясковымі навінамі і плёткамі.

🧍‍♂🧍‍♀ То адбывалася ўвечары. Пасля ж змяркання тыя самыя лавачкі займалі хлопцы-дзеўкі, лузгаючы да рання семкі і смеючыся. Праўда, часцяком даводзілася мяняць месца діслакацыі, бо з-за гучнага рогата гаспадар хаты, ля якой знаходзілася месца прыцяжэння вясковай моладзі, высоўваўся ў вакно і з мацюкамі і праклёнамі гнаў прэч, абяцаючы зрання зруйнаваць лавачку.

🫤 Днямі гуляў па вёсцы пехатой і задумаўся: шкада, што замест вокліча «Чый ты, хлопец? Хадзі сюды» і шматлікіх пытанняў пра сваякоў ўсё часцей чуваць проста «Добрый вечер» или «Здравствуйте».

#так_і_было_лд