Կրեմլի կայքում հրապարակվել է ՌԴ նախագահ Պուտինի հոդվածը Ուկրաինայի մասին։ Ավելի ուշ առանձին կետերով կանդրադառնամ։
Ֆեյսբուքի ֆիդի սքրոլից հետո պատրաստվում էի արդեն խոստացածս Պուտինի նամակին անդրադառնալ, ու հանդիպեցի էս նկարին։
Տեղադրողը գրել է, որ նկարում մարդիկ Իրանից եկողներից են։ Վերնաշապիկի վրայի դրոշից կարելի է ենթադրել, թե որ շրջանից են։ Իհարկե, կարող են և սովորական քաղաքացիներ, բայց և կասկած չունեմ, որ սրանց մեջ կան նաև այլ նպատակով Հայաստան ժամանողներ։
Էս ամենն էն մասին է, որ պետք չէ կարծել, թե պատերազմից հետո ամեն ինչ վերջացել է։ Թշնամին դեռ աշխատում է, մենք դեռ թմբիրում ենք։
Տեղադրողը գրել է, որ նկարում մարդիկ Իրանից եկողներից են։ Վերնաշապիկի վրայի դրոշից կարելի է ենթադրել, թե որ շրջանից են։ Իհարկե, կարող են և սովորական քաղաքացիներ, բայց և կասկած չունեմ, որ սրանց մեջ կան նաև այլ նպատակով Հայաստան ժամանողներ։
Էս ամենն էն մասին է, որ պետք չէ կարծել, թե պատերազմից հետո ամեն ինչ վերջացել է։ Թշնամին դեռ աշխատում է, մենք դեռ թմբիրում ենք։
Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
Կրեմլի կայքում հրապարակվել է ՌԴ նախագահ Պուտինի հոդվածը Ուկրաինայի մասին։ Ավելի ուշ առանձին կետերով կանդրադառնամ։
Պուտինի հոդվածի մասին.
🔳 Սկսենք նրանից, որ «ընդհանուր պատմական անցյալ-մեկ պատմական հայրենիք» կոնցեպտով այս հոդվածը նկարագրում է ոչ միայն ռուս-ուկրաինական հարաբերությունները, այլև բնութագրում է Ռուսաստանի և նախկին Ցարական Ռուսաստանի տարածք, ապա ԽՍՀՄ կազմում որպես ձևական անկախությամբ միավոր հանդիսացող երկրների ներկայիս փոխհարաբերությունները։
🔳 Վ. Պուտինը հոդվածում շեշտադրում է անում պատմական անցյալին։ Մի բան, որն անելու համար հայկական կողմին հաճախ հեգնում կամ սաստում էին հենց նույն ռուսական փորձագիտական-քաղաքական շրջանակները։
🔳 Թե՛ Լավրովի, թե՛ Պուտինի հոդվածներում առկա է առավելապես հուզական-նոստալգիկ հուշագրություն երբեմնի գերտերության ազդեցության մասին, քան հստակ գործողություններ հուշող վերլուծական։
🔳 Պուտինը մեղադրում է բոլշևիկներին սահմանների կամայական գծագրման համար։ Այդ գծագրումները մեծ գլխացավանք են ռուսական ազդեցության համար և դրա վկայությունն է նաև Հայաստանի ու Ադրբեջանի դեմարկացիա-դելիմիտացիայի գործընթացը։
🔳 Սկսենք նրանից, որ «ընդհանուր պատմական անցյալ-մեկ պատմական հայրենիք» կոնցեպտով այս հոդվածը նկարագրում է ոչ միայն ռուս-ուկրաինական հարաբերությունները, այլև բնութագրում է Ռուսաստանի և նախկին Ցարական Ռուսաստանի տարածք, ապա ԽՍՀՄ կազմում որպես ձևական անկախությամբ միավոր հանդիսացող երկրների ներկայիս փոխհարաբերությունները։
🔳 Վ. Պուտինը հոդվածում շեշտադրում է անում պատմական անցյալին։ Մի բան, որն անելու համար հայկական կողմին հաճախ հեգնում կամ սաստում էին հենց նույն ռուսական փորձագիտական-քաղաքական շրջանակները։
🔳 Թե՛ Լավրովի, թե՛ Պուտինի հոդվածներում առկա է առավելապես հուզական-նոստալգիկ հուշագրություն երբեմնի գերտերության ազդեցության մասին, քան հստակ գործողություններ հուշող վերլուծական։
🔳 Պուտինը մեղադրում է բոլշևիկներին սահմանների կամայական գծագրման համար։ Այդ գծագրումները մեծ գլխացավանք են ռուսական ազդեցության համար և դրա վկայությունն է նաև Հայաստանի ու Ադրբեջանի դեմարկացիա-դելիմիտացիայի գործընթացը։
Forwarded from Elbakyan's diary
ԱԴՐԲԵՋԱՆՑԻ ՊԱՏԳԱՄԱՎՈՐԸ ՊԱՇՏՊԱՆՈՒՄ Է ՀՀ ԴԵ-ՖԱԿՏՈ ՂԵԿԱՎԱՐԻՆ
• Օրերս Տավուշին և ամբողջ ՀՀ-ին սպառնացող վտանգի մասին իմ հանգամանալից գրառումը, որով զգուշացնում էի, որ «gps»-ային սահմանաբաժանման դեպքում Հայաստանը վերջնական շրջափակման մեջ է ընկնելու, արձագանք է գտել նաև ադրբեջանական դաշտում։
• Այսպես՝ Միլլի մեջլիսի բազմամյա պատգամավոր Ռասիմ Մուսաբեկովն շտապել է քննադատել ինձ և պաշտպանել ՀՀ դե-ֆակտո ղեկավարին՝ ասելով․ «Հայաստանում ջախջախված քաղաքական ուժերը շարունակում են քարոզչական պայքարը (sic!)։ Խոսքի առարկա «քաղաքագետի» բարբաջանքներն ընդամենը հերթական մեղադրանքն են Փաշինյանի հասցեին, իբր նա կապիտուլյացվում է, մինչդեռ խոսքն ընդամենը տակավին սովետական շրջանում հաստատված քարտեզների հիման վրա սահմանագծի անցկացման մասին է»։ Նկատե՛ք ՀՀ դե-ֆակտո իշխանությունների և ադրբեջանցի պատգամավորի խոսույթի կատարյալ նույնությունը, որ դրսևորվում է ինչպես ազգային ներհայեցողությամբ մարդկանց քաղաքական պիտակ կպցնելու, այնպես էլ ասվածը սուտ որակելու մեջ։ Այնուհետև՝ Ռ․ Մուսաբեկովը «լոլո է կարդում», որ կատարվելիքը կնպաստի լարվածության լիցքաթափմանը և այլն։
• Կարծում ենք՝ այսօրինակ փաստերը մի ավելորդ, բայց և խոսուն վկայություն են ՀՀ դե-ֆակտո իշխանությունների՝ պարտվողական ու կոլաբորացիոնիստական էության և թուրք-ադրբեջանական աշխարհի առաջ ծնկած լինելու մասին։ Փաստացի նրանց՝ որպես հավաքական սուբյեկտների, շահերի ու տեքստերի նույնությունը նշանակում է նրանց էության և նպատակների նույնություն։
• Օրերս Տավուշին և ամբողջ ՀՀ-ին սպառնացող վտանգի մասին իմ հանգամանալից գրառումը, որով զգուշացնում էի, որ «gps»-ային սահմանաբաժանման դեպքում Հայաստանը վերջնական շրջափակման մեջ է ընկնելու, արձագանք է գտել նաև ադրբեջանական դաշտում։
• Այսպես՝ Միլլի մեջլիսի բազմամյա պատգամավոր Ռասիմ Մուսաբեկովն շտապել է քննադատել ինձ և պաշտպանել ՀՀ դե-ֆակտո ղեկավարին՝ ասելով․ «Հայաստանում ջախջախված քաղաքական ուժերը շարունակում են քարոզչական պայքարը (sic!)։ Խոսքի առարկա «քաղաքագետի» բարբաջանքներն ընդամենը հերթական մեղադրանքն են Փաշինյանի հասցեին, իբր նա կապիտուլյացվում է, մինչդեռ խոսքն ընդամենը տակավին սովետական շրջանում հաստատված քարտեզների հիման վրա սահմանագծի անցկացման մասին է»։ Նկատե՛ք ՀՀ դե-ֆակտո իշխանությունների և ադրբեջանցի պատգամավորի խոսույթի կատարյալ նույնությունը, որ դրսևորվում է ինչպես ազգային ներհայեցողությամբ մարդկանց քաղաքական պիտակ կպցնելու, այնպես էլ ասվածը սուտ որակելու մեջ։ Այնուհետև՝ Ռ․ Մուսաբեկովը «լոլո է կարդում», որ կատարվելիքը կնպաստի լարվածության լիցքաթափմանը և այլն։
• Կարծում ենք՝ այսօրինակ փաստերը մի ավելորդ, բայց և խոսուն վկայություն են ՀՀ դե-ֆակտո իշխանությունների՝ պարտվողական ու կոլաբորացիոնիստական էության և թուրք-ադրբեջանական աշխարհի առաջ ծնկած լինելու մասին։ Փաստացի նրանց՝ որպես հավաքական սուբյեկտների, շահերի ու տեքստերի նույնությունը նշանակում է նրանց էության և նպատակների նույնություն։
https://bit.ly/2VIc13J
Չինական խոշոր ընկերությունների հաջողությունների հիմնական պատճառներից մեկը աշխատակիցների արտաժամյա աշխատանքն է։ Օրինակ, աշխատում են օրական միջինում 12 ժամ, ամիսը՝ ոչ պակաս, քան 300 ժամ։ Արդյունքում բազմաթիվ դեպքեր կան ինքնասպանությունների, հյուծումից ու գերհոգնածությունից մահերի։
Չինական խոշոր ընկերությունների հաջողությունների հիմնական պատճառներից մեկը աշխատակիցների արտաժամյա աշխատանքն է։ Օրինակ, աշխատում են օրական միջինում 12 ժամ, ամիսը՝ ոչ պակաս, քան 300 ժամ։ Արդյունքում բազմաթիվ դեպքեր կան ինքնասպանությունների, հյուծումից ու գերհոգնածությունից մահերի։
Telegraph
Չինական «երրորդ աչքը». երբ առաջընթացը զոհեր է պահանջում
Չինական խոշոր IT-ընկերություններում գործում է Դի Սան Ցզի Յան («երրորդ աչք») հսկողության համակարգ։ Այն տվյալներ է ստանում աշխատակիցների համակարգիչների և օֆիսային տեսախցիկներից, որպեսզի որոշվի, թե ո՞վ է արժանի աճի, իսկ ու՞մ պետք է հեռացնել աշխատանքից։ «Երրորդ…
Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
https://bit.ly/2VIc13J Չինական խոշոր ընկերությունների հաջողությունների հիմնական պատճառներից մեկը աշխատակիցների արտաժամյա աշխատանքն է։ Օրինակ, աշխատում են օրական միջինում 12 ժամ, ամիսը՝ ոչ պակաս, քան 300 ժամ։ Արդյունքում բազմաթիվ դեպքեր կան ինքնասպանությունների…
Չինաստանում խոշոր ընկերությունների սկսնակ աշխատողները ստանում են ամսական միջինում 3000-5000$ աշխատավարձ, բայց փոխարենը՝ աշխատում են շաբաթական նվազագույնը 60 ժամ, եթե բախտները բերի՝ մի օրն էլ հանգստյան համար. ընդ որում՝ աշխատանքի համար անցնում են հարցրազրույցների ու թեստերի մի քանի փուլ, հետևաբար՝ պիտի ունենան որոշակի գիտելիքների մակարդակ։
Հայաստանում ցանկացած սկսնակ մասնագետ, նույնիսկ՝ փոքր ու միջին ընկերությունում աշխատանքի անցնելիս, ունենում ա չինական խոշոր կորպորացիայում աշխատող մասնագետի ախորժակ, ընդ որում՝ հայաստանցի սկսնակի գիտելիքների մակարդակը մի քանի անգամ զիջում ա իր կողմից ակնկալվող աշխատավարձի չափին։
Հայաստանում ցանկացած սկսնակ մասնագետ, նույնիսկ՝ փոքր ու միջին ընկերությունում աշխատանքի անցնելիս, ունենում ա չինական խոշոր կորպորացիայում աշխատող մասնագետի ախորժակ, ընդ որում՝ հայաստանցի սկսնակի գիտելիքների մակարդակը մի քանի անգամ զիջում ա իր կողմից ակնկալվող աշխատավարձի չափին։
Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
Video
Նոր վերադասավորումների ֆոնին մեր տարածաշրջանին առնչվող միաժամանակյա երկու գործընթաց է ընթանում այժմ։
1️⃣ Մի կողմից, Արևմուտքը Թուրքիայի միջոցով ու հայաստանյան ռուսաֆոբ իշխանությունների ձեռամբ Ռուսաստանին տարածաշրջանից վերջնականապես հանելու պրոցես է ձեռնարկել։ Չհաշված օրեցօր ավելացող չինական գործոնը։
2️⃣ Մյուս կողմից, բավականին թույլ հիմքեր ունեցող, բայց ոչ այնքան, որքան սովետիզացված Ռուսաստանինը, ՌԴ-ն շատ զգույշ և դանդաղ գործընթաց է մեկնարկել նախկին ԽՍՀՄ երկրների շրջանում ԵՄ ձևաչափին մոտ («միասնական պետության») պետությունների դաշինք ձևավորելու ուղղությամբ։ Ընդ որում՝
— գալիք հունվարին ուժի մեջ կմտնի Բելառուսի հետ դաշինքը,
— Հայաստանում Ռուսաստանը մեծացնում է ռազմական ներկայությունը (չգիտեմ, թե ինչի՞ են մարդիկ համոզված, որ դրանից հետո Ռուսաստանին Հայաստանից հանելը երեք մատի ճտտոցի հարց է),
— դեռևս միայն հոդվածի մակարդակով ակնարկ է արվել ռուս-ուկրաինական ընդհանուր անցյալի մասին։
Զուտ փաստերի գնահատման առումով միանշանակ է, որ առաջին գործընթացը շատ ավելի ամուր հիմքերի վրա է թվում, քան երկրորդը։ Սա ամենևին չի նշանակում, որ երկրորդի ռեալիզացումը անհնարին է (առնվազն կարելի է հիշել իրավիճակը Ռուսաստանում 1917-1920թթ. և դրան հաջորդած գործընթացները, այդ թվում՝ մեր տարածաշրջանում): Ամեն դեպքում երկու գործընթացն էլ Հայաստանի համար չեն կարող որևէ պարագայում լինել բարենպաստ, քանի որ և քանի դեռ Հայաստանում քաղաքական իշխանությունը կենտրոնացած է պետական շահով չառաջնորդվող արկածախնդիրների ձեռքում։ Ցանկացած սցենարի ռեալիզացումը նշանակում է Հայաստանի սուբյեկտայնության ավարտ և դա անխուսափելի է։
1️⃣ Մի կողմից, Արևմուտքը Թուրքիայի միջոցով ու հայաստանյան ռուսաֆոբ իշխանությունների ձեռամբ Ռուսաստանին տարածաշրջանից վերջնականապես հանելու պրոցես է ձեռնարկել։ Չհաշված օրեցօր ավելացող չինական գործոնը։
2️⃣ Մյուս կողմից, բավականին թույլ հիմքեր ունեցող, բայց ոչ այնքան, որքան սովետիզացված Ռուսաստանինը, ՌԴ-ն շատ զգույշ և դանդաղ գործընթաց է մեկնարկել նախկին ԽՍՀՄ երկրների շրջանում ԵՄ ձևաչափին մոտ («միասնական պետության») պետությունների դաշինք ձևավորելու ուղղությամբ։ Ընդ որում՝
— գալիք հունվարին ուժի մեջ կմտնի Բելառուսի հետ դաշինքը,
— Հայաստանում Ռուսաստանը մեծացնում է ռազմական ներկայությունը (չգիտեմ, թե ինչի՞ են մարդիկ համոզված, որ դրանից հետո Ռուսաստանին Հայաստանից հանելը երեք մատի ճտտոցի հարց է),
— դեռևս միայն հոդվածի մակարդակով ակնարկ է արվել ռուս-ուկրաինական ընդհանուր անցյալի մասին։
Զուտ փաստերի գնահատման առումով միանշանակ է, որ առաջին գործընթացը շատ ավելի ամուր հիմքերի վրա է թվում, քան երկրորդը։ Սա ամենևին չի նշանակում, որ երկրորդի ռեալիզացումը անհնարին է (առնվազն կարելի է հիշել իրավիճակը Ռուսաստանում 1917-1920թթ. և դրան հաջորդած գործընթացները, այդ թվում՝ մեր տարածաշրջանում): Ամեն դեպքում երկու գործընթացն էլ Հայաստանի համար չեն կարող որևէ պարագայում լինել բարենպաստ, քանի որ և քանի դեռ Հայաստանում քաղաքական իշխանությունը կենտրոնացած է պետական շահով չառաջնորդվող արկածախնդիրների ձեռքում։ Ցանկացած սցենարի ռեալիզացումը նշանակում է Հայաստանի սուբյեկտայնության ավարտ և դա անխուսափելի է։
Վերջերս էլ ավելի եմ խորացել հայաստանյան կրթական համակարգի, մասնագիտության ընտրության, երկրորդ ու երրորդ մասնագիտություն ունենալու տենդենցներին։ Եթե պետք լինի բնութագրել, երևի կկարողանամ բավարարվել նույնիսկ ռուսերեն մեկ բառով՝ «⭐+եց»։
Քանի դեռ մենք ունենք բացարձակ քաոս նրանում, ինչ վերաբերում է մասնագիտության ընտրությանը… վերջերս հարցում էինք արել «մասնագիտության ընտրության վրա ազդող գործոնների մասին»։ Հարցերը քիչ էին՝ մոտ տասնյակի հասնող, ուստի բնականաբար պատկերը իրականից մի փոքր տարբերվում է, բայց հարցերի պատասխաններից, նշված գործոններից, չաշխատելու կամ ոչ առաջին մասնագիտությամբ աշխատելու պատճառներից ինձ մոտ արմատավորվեց համոզմունքը, որ մեր երկրում մարդիկ ագրեսիվ են նաև այն պարզ պատճառով, որ մեծ մասը չի սիրում այն գործը, որով զբաղվում է։ Ու էն պատճառով, որ մասնագիտության պահանջարկը ձևավորում է ոչ թե պետությունը, այլ հասարակությունը, միջավայրը։ Իսկ հասարակությունը պետությունից անջատ է։ Միջավայրը մարդկանց հարկադրում է, որ ընտրեն էնպիսի մասնագիտություն, որը ենթադրում է՝ բարձրագույն կրթության առկայություն, մասնագիտության պրեստիժ (բայց, օրինակ, զգալի մասին արդեն աշխատանքի անցնելիս ավելի շատ հետաքրքրում է ոչ թե գործատուի հեղինակությունը, այլ նրա առաջարկած աշխատանքային պայմանները… փողն էլի)։
Համոզված եմ, որ հետազոտությամբ կպարզվի, որ իրավաբանի կամ տնտեսագետի պահանջարկ պետությունը (այդ թվում՝ մասնավոր սեկտորը) շատ ավելի քիչ ունի, քան ամեն տարի բուհերի տված շրջանավարտների թիվն է։
Քանի դեռ մենք ունենք բացարձակ քաոս նրանում, ինչ վերաբերում է մասնագիտության ընտրությանը… վերջերս հարցում էինք արել «մասնագիտության ընտրության վրա ազդող գործոնների մասին»։ Հարցերը քիչ էին՝ մոտ տասնյակի հասնող, ուստի բնականաբար պատկերը իրականից մի փոքր տարբերվում է, բայց հարցերի պատասխաններից, նշված գործոններից, չաշխատելու կամ ոչ առաջին մասնագիտությամբ աշխատելու պատճառներից ինձ մոտ արմատավորվեց համոզմունքը, որ մեր երկրում մարդիկ ագրեսիվ են նաև այն պարզ պատճառով, որ մեծ մասը չի սիրում այն գործը, որով զբաղվում է։ Ու էն պատճառով, որ մասնագիտության պահանջարկը ձևավորում է ոչ թե պետությունը, այլ հասարակությունը, միջավայրը։ Իսկ հասարակությունը պետությունից անջատ է։ Միջավայրը մարդկանց հարկադրում է, որ ընտրեն էնպիսի մասնագիտություն, որը ենթադրում է՝ բարձրագույն կրթության առկայություն, մասնագիտության պրեստիժ (բայց, օրինակ, զգալի մասին արդեն աշխատանքի անցնելիս ավելի շատ հետաքրքրում է ոչ թե գործատուի հեղինակությունը, այլ նրա առաջարկած աշխատանքային պայմանները… փողն էլի)։
Համոզված եմ, որ հետազոտությամբ կպարզվի, որ իրավաբանի կամ տնտեսագետի պահանջարկ պետությունը (այդ թվում՝ մասնավոր սեկտորը) շատ ավելի քիչ ունի, քան ամեն տարի բուհերի տված շրջանավարտների թիվն է։
Ըստ «Նյու Յորք Թայմսի» լրագրող Քրիս Հեջեսի՝ մարդկության պատմության վերջին 3.400 տարում խաղաղ են եղել միայն 268 տարին, ժամանակահատվածի 92%-ն էլ՝ համապատասխանաբար պատերազմում։ Ու էական չի, որ հոդվածը գրվել է դեռ 2003-ին։ Վերջին 20 տարում գրեթե բան չի փոխվել։
Էնպես որ խաղաղության մասին լավ կլինի վերջնական մոռանանք։ Խաղաղությունը միայն թշնամու մեջ վախ սերմանելով է հնարավոր, դա էլ այնքան ժամանակ, քանի դեռ թշնամին թույլ է։ Մնացյալը լիրիկա է և մանկամտություն։
Էնպես որ խաղաղության մասին լավ կլինի վերջնական մոռանանք։ Խաղաղությունը միայն թշնամու մեջ վախ սերմանելով է հնարավոր, դա էլ այնքան ժամանակ, քանի դեռ թշնամին թույլ է։ Մնացյալը լիրիկա է և մանկամտություն։
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
«Բումերանգ» ժողովածուի «Մտահոգ ազգասերը» նկարահանվել ա 1991-ին։ Թիվը ֆիքսեցիք, չէ՞՝ 1991: Թիվը ֆիքսեք ու նայեք։ Սա մեր նկարագիրն էր 30 տարի առաջ, 100 տարի առաջ, 1000 տարի առաջ էլ, 1500 էլ։ Ոչիիինչ չի փոխվել։ Պետություն կոչվածն էլ վերջին երեք տասնամյակում մակերեսին մնում էր միայն շնորհիվ մի քանի անձի։
Այսօր Նաիրի Հոխիկյանի հրապարակած հաղորդագրության տեսագրությունն ինձ համար, իհարկե, մեծ բացահայտում չէր, որովհետև լավ գիտեմ և պատկերացրել ու պատկերացնում եմ, թե ինչերի են պատրաստ քայլածները հանուն իրենց իշխանության։ Բայց համոզված եմ, որ սա մեծ ռեզոնանս չի ունենալու։ Էս հասարակությունը կուլ տվեց ԱԺ նախագահի՝ թուրքական գործակալ լինելու էդպես էլ չհերքված (ԱԱԾ կողմից որոշակիորեն հաստատված) փաստը։ Էս հասարակությունն ամեն օր կուլ է տալիս իշխանական շոուները։ Ցանկացած պարագայում պետությունն ու հասարակությունն այլևս վերականգնվող չեն։ Առավելագույնը, որ կարող է լինել նոր հասարակության ձևավորումն է։ Իսկ դա քիչ է կախված ներքին գործոններից։
Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
Էն, որ ինչ-որ աշխարհաքաղաքական թեմայով լուրջ-լուրջ տրամադրվում ես գրելու, մեկ էլ հանդիպում ես ֆեյսբուքյան ամենագետների գրառումներին։ Ու էլ բան չես ուզում գրել։
Իսկ հիմա լուրջ բաների մասին։
Վաղը Մոսկվայում կհանդիպեն ՌԴ և Ադրբեջանի նախագահները։ Հանդիպումը կրեմլյան ռելիզում ներկայացվում է որպես ռուս-ադրբեջանական բանակցություններ։ Շեշտադրումը հետևյալն է. «Предполагается рассмотреть ключевые вопросы дальнейшего укрепления российско-азербайджанских отношений стратегического партнёрства с акцентом на торгово-инвестиционное и гуманитарное сотрудничество»։ «Торгово-инвестиционное сотрудничество»-ն («առևտրա-ներդրումային համագործակցություն») տվյալ կոնտեքստում վերաբերում է Ադրբեջանի՝ ԵԱՏՄ անդամակցությանը։
Սա նշանակում է, որ հատկապես սեպտեմբերին մոտ, երբ ՌԴ-ում կկայանան խորհրդարանական ընտրությունները, Ռուսաստանն ակտիվացնելու է եռակողմ հայտարարության կետերը կյանքի կոչելու փորձերը։ Ավելի շատ է խոսվելու «միջանցքի» ու Հայաստանի կողմից «ցավոտ զիջումների» մասին։ Ընդ որում՝ հիմա Ռուսաստանը ստիպված է մի քանի ճակատով միաժամանակ ակտիվ ռազմաքաղաքական գործունեություն ծավալելու. ինչպես սևծովյան հատվածում, այնպես էլ Հարավային Կովկասում և Աֆղանստանին սահմանակից Միջին Ասիայում։
Վաղը Մոսկվայում կհանդիպեն ՌԴ և Ադրբեջանի նախագահները։ Հանդիպումը կրեմլյան ռելիզում ներկայացվում է որպես ռուս-ադրբեջանական բանակցություններ։ Շեշտադրումը հետևյալն է. «Предполагается рассмотреть ключевые вопросы дальнейшего укрепления российско-азербайджанских отношений стратегического партнёрства с акцентом на торгово-инвестиционное и гуманитарное сотрудничество»։ «Торгово-инвестиционное сотрудничество»-ն («առևտրա-ներդրումային համագործակցություն») տվյալ կոնտեքստում վերաբերում է Ադրբեջանի՝ ԵԱՏՄ անդամակցությանը։
Սա նշանակում է, որ հատկապես սեպտեմբերին մոտ, երբ ՌԴ-ում կկայանան խորհրդարանական ընտրությունները, Ռուսաստանն ակտիվացնելու է եռակողմ հայտարարության կետերը կյանքի կոչելու փորձերը։ Ավելի շատ է խոսվելու «միջանցքի» ու Հայաստանի կողմից «ցավոտ զիջումների» մասին։ Ընդ որում՝ հիմա Ռուսաստանը ստիպված է մի քանի ճակատով միաժամանակ ակտիվ ռազմաքաղաքական գործունեություն ծավալելու. ինչպես սևծովյան հատվածում, այնպես էլ Հարավային Կովկասում և Աֆղանստանին սահմանակից Միջին Ասիայում։
Президент России
20 июля в Москве состоятся российско-азербайджанские переговоры
20 июля 2021 года в Москве пройдут переговоры Владимира Путина с Президентом Азербайджанской Республики Ильхамом Алиевым, который будет находиться в России с рабочим визитом.
«Բանակցել՝ միաժամանակ կրակելը» հին ավանդույթ է, էդ թվում՝ Ադրբեջանի պարագայում։ Այսօր Մոսկվայում Ալիևը հանդիպելու է Պուտինին։ Ես գրեթե վստահ եմ, որ երեկ երեկոյան Երասխում սրված լարվածության հիմնական պատճառը հենց դա է։
Forwarded from Elbakyan's diary
ԵՐԱՍԽԸ, ՇԱՀԱՆ ՆԱԹԱԼԻՆ ԵՎ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԳՈՅՈՒԹՅԱՆ ԻՄԱՍՏԸ
• 1930-ականներին, երբ աշխարհում տիրապետող չէին ներկայիս լիբերալ-ֆաշիստական «պոլիտկոռեկտությունը» և պատմության «խմբագրումները», հայոց գաղափարախոսներից Շահան Նաթալին ազատորեն գրում էր տողեր, որոնք այսօրվա հայացքով կարող են թվալ ռասիստական, բայց իրենց գիտական էության մեջ ճշմարիտ են։ Նա հայության 20-րդ դարասկզբի աղետի պատճառը տեսնում էր նրանում, որ մենք ճիշտ չէինք ֆիքսել մեր թշնամուն․ այն դեպքում, երբ թուրքը խփում էր ամբողջ հայ ժողովրդին, մեր կարգախոսն էր՝ «մահ սուլթանին, փաշային, կուսակալին եւ ռեժիմին»։ Ապա Նաթալին նշում է, որ միայն մեկ անգամ շտկվեց այս սխալը՝ թույլ տալով Հայաստան պետության ստեղծումը՝ «Եւ այդ եղաւ … մաքրագործումը Հայաստանի սահմաններուն մէջ, … եւ միայն անոր արդիւնքն է այսօրի հայկական մեծամասնութիւնը հողամասի մը վրայ, որ … Հայաստան է այսօր եւ Հայութիւնը` ազգութիւն»։ Խոսքը 1918-1920 թթ․-երին ՀՀ կառավարության կողմից ՀՀ ներկայիս տարածքի ապստամբ թյուրքական շրջանները ճնշելու մասին է, որի շնորհիվ Հայաստանն զգալիորեն վերահայացավ։
• Ցավոք, 1991 թ․-ին վերանկախացած Հայաստանը նույնպես թույլ տվեց այս սխալը։ Տուրք տալով դարեր, եթե ոչ մի ամբողջ հազարամյակ հայության մեջ բույն դրած կույր արևմտամոլության թարախապալարին՝ այդպես էլ հանրային հեռուստատեսությամբ Ադրբեջանի մասին «հակառակորդ»-ի փոխարեն չհնչեց «թշնամի» բառը, իսկ Թուրքիայի հետ հարաբերությունների կարգավորման սկզբունքները մնացին անմշակ, իսկ ինքնին կարգավորումը՝ զուտ իրադրային և ոչ խորքային ռազմավարական մակարդակում։ Իսկ մեր թշնամիները խիստ հստակ դիրքորոշում ունեցան մեր հանդեպ․ Հայկական լեռնաշխարհում Հայաստան ու հայություն պիտի չլինեն։ Վերջնական նպատակակետի հստակությունը հեշտացնում է քայլքդ, ինչպես մութ երկնքում բևեռային աստղին հետևելը։ Եթե մեկ մի աստղի հետևես, մեկ ուրիշ աստղի, ապա առանցքիդ շուրջ անվերջ կպտտվես ու առաջ չգնալով՝ կդոփես տեղում։
• Այսօր Հայաստանի խնդիրների լուծման առաջին քայլը հենց այս գաղափարական իմաստավորումն է, թե ինչի համար է անկախ Հայաստանը, ինչն է արժևորում նրա գոյությունը հայության և մարդկության առաջ, ովքեր են նրա թշնամիները, և ըստ այդմ՝ դեպի ուր պետք է այն քայլի։ Ըստ ինքյան հասկանալի է, որ այս հարցերի պատասխանները չեն կարող ծնվել հարևանական համատեքստից դուրս․ եթե հարևաններդ ցանկանում են ոչնչացնել քեզ, իսկ դու ցանկանում ես զուտ բարեկեցիկ և տարեկան 5-6%-անոց աճ գրանցող ՀՆԱ-յով երկիր, ապա նորանոր պարտություններն անխուսափելի են։ Չի կարող հանցագործ թաղամասում մեծացող երեխան միայն ջութակի գնալով պաշտպանել իր պատիվն ու մարմինը, նրան մի գեղեցիկ օր անպայման «կդայաղվեն» ու կծեծեն…
• Ասվածից հետևում է, որ քանի դեռ Հայաստանն առաջին քայլով ազգային լեգենդի մակարդակում որպես Հայաստանի թշնամի չի ֆիքսել Ադրբեջան պետությունը և վերջինիս վերացումը, սեփական հովանու ներքո պատմական Առանի և Շիրվանի էթնոլեզվական բազմազանության վերականգնումը և դրանով համաշխարհային ընտանիքի հարստացումը չի սահմանել որպես նպատակ, «երասխները», «կութերը», «տեղերը», «ոսկեպարները» չեն դադարելու․ անհնար է պայքարել հետևանքի դեմ՝ առանց առերեսվելու սկզբնապատճառին։ Իսկ սկզբնապատճառն այն է, որ Ադրբեջանը հստակ նպատակ ունի վերացնել Հայաստանը և հայությունը, իսկ Հայաստանը և հայությունը դեռևս նպատակ չունեն, եթե ունեն էլ, ապա հազիվ թե այլ բառով կարելի է դա բնութագրել, քան ժողովրդական «յոլա գնալ»-ն ու «էսօրվա օրով ապրել»-ը։
• Ու եթե գրվածը ձեզ ֆանտաստիկ ցնդաբանություն է թվում, ապա կարող եք ծանոթանալ համաշխարհային պատմության մեջ իրականություն դարձած բազում «ցնդաբանությունների»՝ սկսած Իսրայել պետության ստեղծմամբ, վերջացրած 1988 թ․-ին Արթուր Մկրտչյանի հորդորներով, որ պետք է մինչև Արաքսի ափ ազատագրել։ Այդժամ կհասկանաք, թե ինչու է Հովհաննեսի ավետարանն սկսվում «Ի սկզբանէ էր Բանն» խոսքերով, քանզի նախ ծնվում են միտքն ու գաղափարը, հետո նյութականանում դրա առարկայական ձևերը…
• 1930-ականներին, երբ աշխարհում տիրապետող չէին ներկայիս լիբերալ-ֆաշիստական «պոլիտկոռեկտությունը» և պատմության «խմբագրումները», հայոց գաղափարախոսներից Շահան Նաթալին ազատորեն գրում էր տողեր, որոնք այսօրվա հայացքով կարող են թվալ ռասիստական, բայց իրենց գիտական էության մեջ ճշմարիտ են։ Նա հայության 20-րդ դարասկզբի աղետի պատճառը տեսնում էր նրանում, որ մենք ճիշտ չէինք ֆիքսել մեր թշնամուն․ այն դեպքում, երբ թուրքը խփում էր ամբողջ հայ ժողովրդին, մեր կարգախոսն էր՝ «մահ սուլթանին, փաշային, կուսակալին եւ ռեժիմին»։ Ապա Նաթալին նշում է, որ միայն մեկ անգամ շտկվեց այս սխալը՝ թույլ տալով Հայաստան պետության ստեղծումը՝ «Եւ այդ եղաւ … մաքրագործումը Հայաստանի սահմաններուն մէջ, … եւ միայն անոր արդիւնքն է այսօրի հայկական մեծամասնութիւնը հողամասի մը վրայ, որ … Հայաստան է այսօր եւ Հայութիւնը` ազգութիւն»։ Խոսքը 1918-1920 թթ․-երին ՀՀ կառավարության կողմից ՀՀ ներկայիս տարածքի ապստամբ թյուրքական շրջանները ճնշելու մասին է, որի շնորհիվ Հայաստանն զգալիորեն վերահայացավ։
• Ցավոք, 1991 թ․-ին վերանկախացած Հայաստանը նույնպես թույլ տվեց այս սխալը։ Տուրք տալով դարեր, եթե ոչ մի ամբողջ հազարամյակ հայության մեջ բույն դրած կույր արևմտամոլության թարախապալարին՝ այդպես էլ հանրային հեռուստատեսությամբ Ադրբեջանի մասին «հակառակորդ»-ի փոխարեն չհնչեց «թշնամի» բառը, իսկ Թուրքիայի հետ հարաբերությունների կարգավորման սկզբունքները մնացին անմշակ, իսկ ինքնին կարգավորումը՝ զուտ իրադրային և ոչ խորքային ռազմավարական մակարդակում։ Իսկ մեր թշնամիները խիստ հստակ դիրքորոշում ունեցան մեր հանդեպ․ Հայկական լեռնաշխարհում Հայաստան ու հայություն պիտի չլինեն։ Վերջնական նպատակակետի հստակությունը հեշտացնում է քայլքդ, ինչպես մութ երկնքում բևեռային աստղին հետևելը։ Եթե մեկ մի աստղի հետևես, մեկ ուրիշ աստղի, ապա առանցքիդ շուրջ անվերջ կպտտվես ու առաջ չգնալով՝ կդոփես տեղում։
• Այսօր Հայաստանի խնդիրների լուծման առաջին քայլը հենց այս գաղափարական իմաստավորումն է, թե ինչի համար է անկախ Հայաստանը, ինչն է արժևորում նրա գոյությունը հայության և մարդկության առաջ, ովքեր են նրա թշնամիները, և ըստ այդմ՝ դեպի ուր պետք է այն քայլի։ Ըստ ինքյան հասկանալի է, որ այս հարցերի պատասխանները չեն կարող ծնվել հարևանական համատեքստից դուրս․ եթե հարևաններդ ցանկանում են ոչնչացնել քեզ, իսկ դու ցանկանում ես զուտ բարեկեցիկ և տարեկան 5-6%-անոց աճ գրանցող ՀՆԱ-յով երկիր, ապա նորանոր պարտություններն անխուսափելի են։ Չի կարող հանցագործ թաղամասում մեծացող երեխան միայն ջութակի գնալով պաշտպանել իր պատիվն ու մարմինը, նրան մի գեղեցիկ օր անպայման «կդայաղվեն» ու կծեծեն…
• Ասվածից հետևում է, որ քանի դեռ Հայաստանն առաջին քայլով ազգային լեգենդի մակարդակում որպես Հայաստանի թշնամի չի ֆիքսել Ադրբեջան պետությունը և վերջինիս վերացումը, սեփական հովանու ներքո պատմական Առանի և Շիրվանի էթնոլեզվական բազմազանության վերականգնումը և դրանով համաշխարհային ընտանիքի հարստացումը չի սահմանել որպես նպատակ, «երասխները», «կութերը», «տեղերը», «ոսկեպարները» չեն դադարելու․ անհնար է պայքարել հետևանքի դեմ՝ առանց առերեսվելու սկզբնապատճառին։ Իսկ սկզբնապատճառն այն է, որ Ադրբեջանը հստակ նպատակ ունի վերացնել Հայաստանը և հայությունը, իսկ Հայաստանը և հայությունը դեռևս նպատակ չունեն, եթե ունեն էլ, ապա հազիվ թե այլ բառով կարելի է դա բնութագրել, քան ժողովրդական «յոլա գնալ»-ն ու «էսօրվա օրով ապրել»-ը։
• Ու եթե գրվածը ձեզ ֆանտաստիկ ցնդաբանություն է թվում, ապա կարող եք ծանոթանալ համաշխարհային պատմության մեջ իրականություն դարձած բազում «ցնդաբանությունների»՝ սկսած Իսրայել պետության ստեղծմամբ, վերջացրած 1988 թ․-ին Արթուր Մկրտչյանի հորդորներով, որ պետք է մինչև Արաքսի ափ ազատագրել։ Այդժամ կհասկանաք, թե ինչու է Հովհաննեսի ավետարանն սկսվում «Ի սկզբանէ էր Բանն» խոսքերով, քանզի նախ ծնվում են միտքն ու գաղափարը, հետո նյութականանում դրա առարկայական ձևերը…
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
Եթե Հայաստանի պարագայում Պուտինն օգտագործել էր «ցավոտ որոշումներ» արտահայտությունը, ապա Ալիևի հետ հանդիպմանը նա շեշտը դրել էր «բարդ որոշումների» վրա։ Հետաքրքիր է, թե խոսքն ի՞նչ բարդ ու կոմպրոմիսային որոշումների մասին է։ Ի՞նչ կոմպրոմիսի է գնացել Ալիևը այն դեպքում, որ փաստացի կա մեկ զիջող կողմ և դա Հայաստանն է։
https://yangx.top/dezhurniy/10845
Հայաստանից օլիմպիադային մասնակցող մարզիկների թիվը կրկնակի զիջում է հարևան երկու երկրներից մասնակցող մարզիկների թվին։ Ասանկ բաներ։ Երևի շուտով սպորտն էլ կփակեն Հայաստանում։
Հայաստանից օլիմպիադային մասնակցող մարզիկների թիվը կրկնակի զիջում է հարևան երկու երկրներից մասնակցող մարզիկների թվին։ Ասանկ բաներ։ Երևի շուտով սպորտն էլ կփակեն Հայաստանում։
Telegram
Дежурный по Закавказью
Южный Кавказ на Олимпийских играх в Токио.
Совсем скоро сборные Азербайджана, Армении и Грузии примут участие в летней Олимпиаде, которая пройдет с 23 июля по 8 августа в Японии.
Азербайджан на Играх будут представлять 44 спортсмена, которые выступят в…
Совсем скоро сборные Азербайджана, Армении и Грузии примут участие в летней Олимпиаде, которая пройдет с 23 июля по 8 августа в Японии.
Азербайджан на Играх будут представлять 44 спортсмена, которые выступят в…
Մինչ Երևանում Երասխ են քննարկում, Երևանից հարյուրավոր կիլոմետրեր հեռու երկու կմ հողատարածք հանձնում են թշնամուն։