Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
#МоваНашаРодная
Ніхто ў Беларусі не гаворыць па-беларуску?
Ага, ну так яно і ёсць, мы ж гэта чуем!
Дарэчы, як вам такое аздабленне? Працы, канешна, укладзена шмат. Але па мне, коркі - гэта коркі, такая сабе прыгажосць
У тыкток @obzoor.by
Ніхто ў Беларусі не гаворыць па-беларуску?
Ага, ну так яно і ёсць, мы ж гэта чуем!
Дарэчы, як вам такое аздабленне? Працы, канешна, укладзена шмат. Але па мне, коркі - гэта коркі, такая сабе прыгажосць
У тыкток @obzoor.by
Forwarded from Мінскія рэчы
Пакуль мы рыхтуемся да трэцяй лекцыі з цыкла "Бюджэт мінчан" пазнаёмцеся з яе галоўным героем. Гэта Іосіф Пятровіч Голубеў (1873 – 1962) – рабочы-рэвалюцыянер, удзельнік галоўных падзей пачатку ХХ ст. на тэрыторыі Расійскай імперыі: рэвалюцыйных падзей 1905 - 1907 гг., Лютаўскай і Кастрычніцкай рэвалюцый 1917 г. у Мінску. З 1901 г. жыў у Мінску. Працаваў столярам у Мінскім чыгуначным дэпо, з 1922 г. – на станкабудаўнічым заводзе (завод "Энергія").
І.П. Голубеў пакінуў рэдкую літаратурную і прадметную спадчыну. Яго дзённікі і асабістыя рэчы шмат у чым унікальныя сведкі падзей стогадовай даўніны ў лёсе мінскага майстравога і яго сям'і. Дзённікі апублікаваны ў 2002 г. асобнай кнігай «Шчасце маё…» Дзённікі Іосіфа Голубева 1916 – 1923 гг.».
І.П. Голубеў пакінуў рэдкую літаратурную і прадметную спадчыну. Яго дзённікі і асабістыя рэчы шмат у чым унікальныя сведкі падзей стогадовай даўніны ў лёсе мінскага майстравога і яго сям'і. Дзённікі апублікаваны ў 2002 г. асобнай кнігай «Шчасце маё…» Дзённікі Іосіфа Голубева 1916 – 1923 гг.».
Forwarded from Мінскія рэчы
Падзеі тых гадоў прадстаўлены адначасова ў двух вымярэннях. З аднаго боку, з пазіцыі працоўнага-бальшавіка, які за пяць гадоў праходзіць эвалюцыю ад перакананага камуніста да цалкам расчараванага ў гэтай ідэі чалавека. З іншага боку, перад намі драма главы вялікага сямейства, клапатлівага бацькі, хрысціяніна, які не можа зразумець і прыняць суровыя рэаліі таго часу, паступіцца высокімі маральнымі прынцыпамі.
Рабочыя інструменты Іосіфа Голубева, фатаграфіі, дакументы, прадметы побыту экспануюцца на выстаўцы "Сілуэты старога Мінска: Паўночны завулак, Грушаўскае прадмесце" ў адноўленым доме на Паўночным завулку, 15 Б. Амаль пра кожны прадмет у экспазіцыі ёсць згадка ў дзённіках нашага героя.
Сачыце за нашымі навінамі і не прапусціце лекцыю, прысвечаную І.П. Голубеву і яго ўнікальнай літаратурнай спадчыне.
Рабочыя інструменты Іосіфа Голубева, фатаграфіі, дакументы, прадметы побыту экспануюцца на выстаўцы "Сілуэты старога Мінска: Паўночны завулак, Грушаўскае прадмесце" ў адноўленым доме на Паўночным завулку, 15 Б. Амаль пра кожны прадмет у экспазіцыі ёсць згадка ў дзённіках нашага героя.
Сачыце за нашымі навінамі і не прапусціце лекцыю, прысвечаную І.П. Голубеву і яго ўнікальнай літаратурнай спадчыне.
Верашчака
❗Паважанае спадарства! Даводзім да вашага ведама, што тэлеграм канал "За Союзное государство Беларуси и России" (папярэдняя назва "Тутэйшие") прызнаны экстрэмісткім рэсурсам! Будзьце пільнымі, праверце свае падпіскі. Беражыце сябе і блізкіх!
#ДумкіЎслых
Больш за ўсё у гэтай гісторыі ўводзяць у ступар тыя, хто піша нейкія спачуванні экстрэмісту Шыпценка, адміну канала, пра які мы сёння пісалі!
7 гадоў назад яго прызналі вінаватым у распальванні нацыянальнай варожасці (на відэа доказ). Вы спрабуеце за гэтага ўгалоўніка заступацца?
Ну Мірсалімава ясна, гэта яе былы паплечнік. А астатнія куды лезуць?!
👉 Спадарства, прытрымлівайцеся інфармацыйнай гігіены, чытайце толькі правільныя каналы, напрыклад "Верашчака"
Зоя С
Больш за ўсё у гэтай гісторыі ўводзяць у ступар тыя, хто піша нейкія спачуванні экстрэмісту Шыпценка, адміну канала, пра які мы сёння пісалі!
7 гадоў назад яго прызналі вінаватым у распальванні нацыянальнай варожасці (на відэа доказ). Вы спрабуеце за гэтага ўгалоўніка заступацца?
Ну Мірсалімава ясна, гэта яе былы паплечнік. А астатнія куды лезуць?!
👉 Спадарства, прытрымлівайцеся інфармацыйнай гігіены, чытайце толькі правільныя каналы, напрыклад "Верашчака"
Зоя С
#КіноПаБеларуску
У анлайн-кінатэатры VOKA з'явілася яшчэ адна навінка ў беларускай агучцы-фільм "Вялікі цуд " (Big Miracle, або"усе любяць кітоў").
Драма, знятая па рэальных падзеях, распавядае пра тое, як свет аб'яднаўся дзеля выратавання трох шэрых кітоў з ледзяной пасткі ў Антарктыцы.
Але гісторыя стварэння гэтай карціны не менш захапляльная. Пачытаць можна тут
У анлайн-кінатэатры VOKA з'явілася яшчэ адна навінка ў беларускай агучцы-фільм "Вялікі цуд " (Big Miracle, або"усе любяць кітоў").
Драма, знятая па рэальных падзеях, распавядае пра тое, як свет аб'яднаўся дзеля выратавання трох шэрых кітоў з ледзяной пасткі ў Антарктыцы.
Але гісторыя стварэння гэтай карціны не менш захапляльная. Пачытаць можна тут
#МіфыЛегендыБеларусі
Зачараваныя грошы
Вяртаўся салдат пасля пабыўкі ўдома на вайсковую службу. Ішоў ён, ішоў і здагнала яго ноч каля нейкай вёскі. Багацей, вядома, у хату служывага не пусціў, на хлеў паказаў, маўляў, і там пераначуеш. Салдат не надта пакрыўдзіўся ад такой гасціннасці — абы страха над галавою.
Але ў тую ноч яму штосьці не спалася. Варочаўся з боку на бок, а заснуць не мог. Раптам чуе — хтосьці тупае непадалёку ад хлява. Падхапіўся служывы, давай сачыць, што тут робіцца. Ажно бачыць — ідзе па двары гаспадар, а за плячыма ў яго срэбра звініць у мяшку. Падышоў да ямы, выкапанай каля гумна, азірнуўся, прыслухаўся, потым сыпануў срэбра ў яму і вярнуўся назад у хату. Мусіць, шмат было ў багацея срэбра, бо неўзабаве яшчэ дзве меркі прынёс. І зноў падаўся ў хату. А салдат тым часам адчыніў дзверы хлява, зняў з сябе крыжык і кінуў яго на скарб. Сам не паказваецца, далей назірае.
Багацей прынёс яшчэ тры меркі срэбра. Высыпаў іх у яму і старанна закідаў скарб зямлёю. Тады ўзяў стрэльбу, бабахнуў з яе і сказаў:
— Як гэты стрэл пачуўся далёка, так мае грошы апусціцеся глыбока!
І срэбра адразу зазвінела, правальваючыся ў падзямельную бездань.
Назаўтра раніцай салдат развітаўся з гаспадаром і пайшоў далей сваёй дарогай.
Адслужыўшы ўсе дваццать пяць гадоў у войску, вяртаўся салдат назусім дахаты. І здарылася так, што трапіў ён у тую самую вёску, дзе калісьці начаваў. Гаспадар, у якога ён спыняўся, даўно памёр. Дзецям сваім ні капейчыны не пакінуў, таму жылі яны вельмі бедна, у галечы. Пашкадаваў салдат небаракаў, сказаў ім, што яны маюць скарб і павёў з рыдлёўкамі да гумна. А перад тым як паказаць, дзе капаць, сказаў:
— Дамовімся так… Тыя грошы, што да крыжыка, — мае, астатнія — вашы.
Спадчыннікі пагадзіліся.
Неўзабаве скарб быў адкапаны. Узяў салдат срэбра, насыпанае да крыжыка. Надышла чарга збіраць грошы гаспадарам хаты. Толькі яны знялі крыжык з зачараваных грошай — пачуўся звон, і срэбра невядома куды знікла.
Зачараваныя грошы
Вяртаўся салдат пасля пабыўкі ўдома на вайсковую службу. Ішоў ён, ішоў і здагнала яго ноч каля нейкай вёскі. Багацей, вядома, у хату служывага не пусціў, на хлеў паказаў, маўляў, і там пераначуеш. Салдат не надта пакрыўдзіўся ад такой гасціннасці — абы страха над галавою.
Але ў тую ноч яму штосьці не спалася. Варочаўся з боку на бок, а заснуць не мог. Раптам чуе — хтосьці тупае непадалёку ад хлява. Падхапіўся служывы, давай сачыць, што тут робіцца. Ажно бачыць — ідзе па двары гаспадар, а за плячыма ў яго срэбра звініць у мяшку. Падышоў да ямы, выкапанай каля гумна, азірнуўся, прыслухаўся, потым сыпануў срэбра ў яму і вярнуўся назад у хату. Мусіць, шмат было ў багацея срэбра, бо неўзабаве яшчэ дзве меркі прынёс. І зноў падаўся ў хату. А салдат тым часам адчыніў дзверы хлява, зняў з сябе крыжык і кінуў яго на скарб. Сам не паказваецца, далей назірае.
Багацей прынёс яшчэ тры меркі срэбра. Высыпаў іх у яму і старанна закідаў скарб зямлёю. Тады ўзяў стрэльбу, бабахнуў з яе і сказаў:
— Як гэты стрэл пачуўся далёка, так мае грошы апусціцеся глыбока!
І срэбра адразу зазвінела, правальваючыся ў падзямельную бездань.
Назаўтра раніцай салдат развітаўся з гаспадаром і пайшоў далей сваёй дарогай.
Адслужыўшы ўсе дваццать пяць гадоў у войску, вяртаўся салдат назусім дахаты. І здарылася так, што трапіў ён у тую самую вёску, дзе калісьці начаваў. Гаспадар, у якога ён спыняўся, даўно памёр. Дзецям сваім ні капейчыны не пакінуў, таму жылі яны вельмі бедна, у галечы. Пашкадаваў салдат небаракаў, сказаў ім, што яны маюць скарб і павёў з рыдлёўкамі да гумна. А перад тым як паказаць, дзе капаць, сказаў:
— Дамовімся так… Тыя грошы, што да крыжыка, — мае, астатнія — вашы.
Спадчыннікі пагадзіліся.
Неўзабаве скарб быў адкапаны. Узяў салдат срэбра, насыпанае да крыжыка. Надышла чарга збіраць грошы гаспадарам хаты. Толькі яны знялі крыжык з зачараваных грошай — пачуўся звон, і срэбра невядома куды знікла.