Вось ужо некалькі тыдняў з дапамогай адной на дзіва разумнай жанчыны я ці не кожны дзень раблю розныя цікавыя адкрыцці.

З апошняга: цалкам натуральна нікому не падпарадкоўвацца і мякка, але рашуча адстойваць сваё права на камунікацыю на роднай мове. Гэта нармальна — не пераходзіць на больш зручную для суразмоўцы расейскую (канешне, калі ён разумее цябе, а ў нашай краіне такіх 99%, ці калі адмыслова не просіць перайсці альбо перакласці). Гэта правільна — у першую чаргу клапаціцца пра свой камфорт, а не імкнуцца дагадзіць іншым.

І ведаеце, гэта працуе: наведаўшы раніцай з дзясятак дзяржаўных і не вельмі ўстаноў, уступаючы ў камунікацыю з рознымі людзьмі, ні адзін з кантактаў не сказаў, што ён мяне не разумее. Наадварот, местачкоўцы самі стараліся ўспамінаць родныя словы і ўстаўляць іх у сваю гаворку.

То бок галоўнае — зрабіць выбар перш за ўсё для сябе. І выбар гэты павінен быць адназначны, узважаны і асэнсаваны. Шмат год я запэўніваў сябе, што ўся праблема — у атачэнні. А аказалася, што ўсё значна прасцей і разам з тым — глыбей.

Трэба выбраць аднойчы і назаўсёды — і больш выбіраць не прыдзецца ніколі

#нататкі_лд

Восенню навас лісты адрываюцца, а вы тут са сваёй дэпрэсіяй.....

Вітаем!
Сёння для вас харызматычны і залатагалосы Андрэй Усанаў

У тыкток @usanoff86

#КухняБеларусі

Суп молочны па-беларуску

4 шклянкі малака,
3 шклянкі вады,
1 морква,
1 яйка,
1 шклянка мукі,
2 ч. лыжкі цукру,
50 г сметанковага масла, соль.

Малако змяшаць з вадой і давесці да кіпення, пакласці змельчаную на буйной тарцы моркву, соль, варыць да гатоўнасці морквы.

У муку ўбіць яйка, дадаць вады, старанна перамяшаць (цеста павінна быць, як густая смятана) і паступова ўліваць у суп пры няспынным памешванні.

У канцы варкі пакласці цукар і сметанковае масла.

🦓 Хто бярэ любую працу і ніколі не пярэчыць, таго і эксплатуюць больш за астатніх.

#прымаўкі

#ГісторыяБеларусі

Старажытны беларускі горад Віцебск

Археалагічныя даследаванні сведчаць, што ў вусце Віцьбы існавалі паселішчы, заснаваныя балцкімі плямёнамі, якіх да ІХ стагоддзя змянілі славянскія плямёны крывічаў.

Паводле легенды, горад быў закладзены Кіеўскай княгіняй Вольгай у 974 годзе і ў старажытнарускіх летапісах згадваецца з 1021 года. Размешчаны на скрыжаванні найважнейшых гандлёвых шляхоў старажытнасці («з варагаў у грэкі» і Вялікага Волжскага (Булгарского), да канца ХІІ стагоддзя Віцебск ператвараецца ў цэнтр рамяства і гандлю, становіцца цэнтрам удзельнага княства, якое падпарадкоўваецца Полацкім, а часамі – Смаленскім князям.
На Замкавай гары знаходзілася рэзідэнцыя князя, а ніжэй жыў люд прасцей: гандляры і рамеснікі.

Ужо ў ХІІ стагоддзі ў горадзе быў пабудаваны першы каменны храм – праваслаўная Свята-Дабравешчанская царква, дзе захоўваліся эталоны мер вагі і даўжыні, якія выкарыстоўваліся пры гандлёвых аперацыях; перапісваліся кнігі, летапісы; навучаліся дзеці.

Апошнім усходнеславянскім удзельным князем быў Яраслаў Васільевіч, які ў 1318 годзе выдаў сваю дачку за князя Альгерда, сына вялікага князя літоўскага Гедэміна.

Знаходзячыся ў складзе Вялікага Княства Літоўскага, горад карыстаўся ільготамі і аўтаноміяй, вакол яго былі ўзведзены магутныя фартыфікацыйныя ўмацаванні.

З 1506 года Віцебск стаў цэнтрам Віцебскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага, а з 1569 года - Рэчы Паспалітай.

У 1597 годзе ад караля Жыгімонта III Віцебск атрымаў свой герб і грамату на магдэбургскае права, што давала магчымасць рэгуляваць жыццё горада з дапамогай уласнай сістэмы юрыдычных нормаў.

Для Рэчы Паспалітай Віцебск заставаўся важнай у стратэгічным стаўленні крэпасцю на ўсходніх рубяжах.

У сілу свайго становішча горад пастаянна станавіўся ўдзельнікам крывавых войнаў, разбураўся і аднаўляўся . У XIV-пачатку XV стст. ён пацярпеў ад міжусобіц літоўскіх князёў Вітаўта і Свідрыгайла; у XVI-XVII стст. ад войнаў паміж Масквой і Рэччу Паспалітай (Лівонская вайна пры Іване Грозным, войны пры Аляксею Міхайлавічу).

У 1708 годзе падчас Паўночнай вайны паміж Швецыяй і Расіяй (у саюзе з Рэччу Паспалітай) горад па загадзе Пятра I быў спалены – за фінансавую падтрымку аказаную Віцебскай шляхтай шведам.

У гады Айчыннай вайны 1812 года горад акупавалі войскі Напалеона і  нанёслі яму значны ўрон.

У XVII стагоддзі Віцебск становіцца арэнай вострага міжканфесійнага супрацьстаяння. У гэты час у горад прыбылі каталіцкія манахі (у першую чаргу езуіты), якія пабудавалі свае рэзідэнцыі і храмы, адкрылі школы для навучання свецкіх асоб. Усе праваслаўныя храмы і манастыры перадалі уніятам (грэка-каталікам) , а вызнанне праваслаўя было забаронена аж да 1772 года.

Пры калегіуме езуітаў дзейнічала філасофская Студыя, музычная бурса, канвікт для шляхты, бібліятэка і аптэка, якая абслугоўвала жыхароў горада. Тут жа знаходзілася пахавальня князёў Агінскіх (ваявода Віцебскі), якія па багаццю і магутнасці сапернічалі з Радзівіламі.

У 1792 годзе Віцебск увайшоў у склад Расійскай імперыі і ў 1796 годзе стаў цэнтрам беларускай, з 1802 года Віцебскай губерні.

Горад стаў хутка развівацца. Ужо ў першыя дзесяцігоддзі ХХ стагоддзя ён – адзін з найбуйнейшых цэнтраў Беларусі (109 тысяч жыхароў, 45 прадпрыемстваў, 2 гімназіі, настаўніцкі інстытут, духоўная семінарыя, 5 бібліятэк, прыватная мастацкая школа Ю. Пэна).

Значную  частку насельніцтва горада складалі габрэі, якія пачалі сяліцца ў горадзе з XVII стагоддзя з прыходам езуітаў.

#СучаснаяБеларусь

На фота-арнаменты, якія будуць упрыгожваць будынак Мастоўскага РЦК пасля рэканструкцыі, а таксама ўпрыгожаная газаразмеркавальная станцыя ў двары дома №23 па вуліцы Савецкай.