Forwarded from Беларускі Саюз Мастакоў
Выстава Беларускага саюза мастакоў “Голас ваеннага пакалення” да 80-годдзя вызвалення Беларусі. Палац мастацтва
Зайцаў Яўгеній Аляксеевіч. "Памяці загінуўшых". 1985-1987. 130х220
З калекцыі Беларускага саюза мастакоў
У Маскве Яўгеній зацаў пазнаёміўся з Бацькам Мінаем — камандзірам партызанскага атрада Мінаем Піліпавічам Шмыравым, чыя страшная гісторыя ўзрушыла мастака. Так з'явілася карціна "Незабыўнае". Сярод шэрагу асоб былі і зусім юныя — вайна заклікала і тых, хто па ўзросце не падпадаў пад заклік, але ўсё роўна ішоў у бой: такі напісаны ў 1943-м «Партрэт юнага партызана».
Кумірам мастака быў Канстанцін Заслонаў. Зайцаў пільна сачыў, яшчэ будучы на фронце. Карціну "Пахаванне героя" ён пісаў некалькі гадоў: за Заслонава, нават мёртвага, фашысты абяцалі вялікія грошы, і сяляне схавалі яго цела ад ворагаў. Так яны і стаяць на палатне Зайцава разам - партызаны, якія праводзяць загінулага камандзіра, і вясковыя жанчыны, якія аплакваюць таго, хто ваяваў за іх.
Зайцаў Яўгеній Аляксеевіч. "Памяці загінуўшых". 1985-1987. 130х220
З калекцыі Беларускага саюза мастакоў
У Маскве Яўгеній зацаў пазнаёміўся з Бацькам Мінаем — камандзірам партызанскага атрада Мінаем Піліпавічам Шмыравым, чыя страшная гісторыя ўзрушыла мастака. Так з'явілася карціна "Незабыўнае". Сярод шэрагу асоб былі і зусім юныя — вайна заклікала і тых, хто па ўзросце не падпадаў пад заклік, але ўсё роўна ішоў у бой: такі напісаны ў 1943-м «Партрэт юнага партызана».
Кумірам мастака быў Канстанцін Заслонаў. Зайцаў пільна сачыў, яшчэ будучы на фронце. Карціну "Пахаванне героя" ён пісаў некалькі гадоў: за Заслонава, нават мёртвага, фашысты абяцалі вялікія грошы, і сяляне схавалі яго цела ад ворагаў. Так яны і стаяць на палатне Зайцава разам - партызаны, якія праводзяць загінулага камандзіра, і вясковыя жанчыны, якія аплакваюць таго, хто ваяваў за іх.
Верашчака
Photo
#УспаміныПраДзяцінства
#ВялікаяАйчынная
Дзень Перамогі
Нашаму пакаленню пашанцавала жыць у мірны час, але мы бачылі вочы тых, хто ваяваў на франтах Вялікай Айчыннай, хто апынуўся пад акупацыяй, хто трапіў у фашысцкія канцлагеры....
Таму Дзень Перамогі для нас - не проста свята на плошчы, гэта было свята тых, хто жыў з намі, хто мала расказваў пра вайну і чый боль мы адчувалі, гледзячы ў іх вочы.
На хаце дзеда, на нашай хаце, была прыбіта чырвоная зорачка. Я заўсёды ганарылася гэтай зорачкай, бо гэта значыла, што мой дзед герой, ён ваяваў на фронце, ён здабываў Перамогу.
У школе кожны год давалі заданне распытвацца ў ветэранаў пра вайну. А дзед не расказваў нічога. Ківаў галавой, яго і так светлыя вочы рабіліся зусім блёклымі....
Аднойчы ён сказаў: "Маё дзіця, не трэба пра гэта гаварыць. Трэба, каб вы не зведалі тое, праз што прайшлі мы!" І ўсё....
Святкавалі Дзень Перамогі тады куды больш велічна, чым цяпер. Можа людзей у нашым раёне было больш, а можа проста больш актыўна хадзілі на такія мерапрыемствы, але і вуліца 17 Верасня, і цэнтральная плошча Мядзела былі запоўнены. Шары, транспаранты, кветкі, сцягі...
Самым цікавым былі жывыя сцэны, якія павольна праязджалі па вуліцы і ўздоўж плошчы. На машынах з адкрытымі бартамі ствараліся пэўныя моманты барацьбы з фашыстамі. Вось салдаты ля кулямёта, вось медсястра перавязвае раны байцу, вось партызаны ля зямлянкі нешта плануюць, вось акрываўлены салдат з кацялком паўзе да вады.. Так ехалі машыны, вазы, запрэжаныя конямі, а ў іх сцэны і моманты таго ваеннага жыцця. Для нас, дзяцей, гэта быў самы цікавы момант свята.
У вёсцы нашай было пяцёра ветэранаў, што ваявалі на фронце. І Дзень Перамогі быў іх дзень. Яны збіраліся заўсёды, выпівалі чарку і гаманілі доўга паміж сабой. Ім было што ўспомніць. Магчыма тое, пра што нікому іншаму яны не маглі расказваць.
Помню як бабуля забараняла нам у гэты дзень займацца агародамі і нешта садзіць. "Зямля ўся крывёй паліта, столькі крыві ў ёй, столькі людзей ляжыць. Дайце ёй у гэты дзень супакой, не трэба чапаць!"
А яшчэ помню, што ў гэтыя дні па тэлевізары паказвалі фільмы пра вайну. І мы іх глядзелі ўсёй сям'ёй.
І песні гучалі ваенныя. Па радыё, па тэлевізары, на плошчы ў час мерапрыемства. Гэтыя песні да гэтага часу помняцца ўсе. І словы дзеда: "Трэба, каб вы не зведалі тое, праз што прайшлі мы!".....
----------------------
Калі вы хочаце падзяліцца сваімі ўспамінамі, меркаваннямі, расказаць пра сваіх родзічаў, якія прайшлі вайну, то пішыце ў бот, у чат, або ў прыват адміну @zoya_sereda
Абавязкова апублікуем
#ВялікаяАйчынная
Дзень Перамогі
Нашаму пакаленню пашанцавала жыць у мірны час, але мы бачылі вочы тых, хто ваяваў на франтах Вялікай Айчыннай, хто апынуўся пад акупацыяй, хто трапіў у фашысцкія канцлагеры....
Таму Дзень Перамогі для нас - не проста свята на плошчы, гэта было свята тых, хто жыў з намі, хто мала расказваў пра вайну і чый боль мы адчувалі, гледзячы ў іх вочы.
На хаце дзеда, на нашай хаце, была прыбіта чырвоная зорачка. Я заўсёды ганарылася гэтай зорачкай, бо гэта значыла, што мой дзед герой, ён ваяваў на фронце, ён здабываў Перамогу.
У школе кожны год давалі заданне распытвацца ў ветэранаў пра вайну. А дзед не расказваў нічога. Ківаў галавой, яго і так светлыя вочы рабіліся зусім блёклымі....
Аднойчы ён сказаў: "Маё дзіця, не трэба пра гэта гаварыць. Трэба, каб вы не зведалі тое, праз што прайшлі мы!" І ўсё....
Святкавалі Дзень Перамогі тады куды больш велічна, чым цяпер. Можа людзей у нашым раёне было больш, а можа проста больш актыўна хадзілі на такія мерапрыемствы, але і вуліца 17 Верасня, і цэнтральная плошча Мядзела былі запоўнены. Шары, транспаранты, кветкі, сцягі...
Самым цікавым былі жывыя сцэны, якія павольна праязджалі па вуліцы і ўздоўж плошчы. На машынах з адкрытымі бартамі ствараліся пэўныя моманты барацьбы з фашыстамі. Вось салдаты ля кулямёта, вось медсястра перавязвае раны байцу, вось партызаны ля зямлянкі нешта плануюць, вось акрываўлены салдат з кацялком паўзе да вады.. Так ехалі машыны, вазы, запрэжаныя конямі, а ў іх сцэны і моманты таго ваеннага жыцця. Для нас, дзяцей, гэта быў самы цікавы момант свята.
У вёсцы нашай было пяцёра ветэранаў, што ваявалі на фронце. І Дзень Перамогі быў іх дзень. Яны збіраліся заўсёды, выпівалі чарку і гаманілі доўга паміж сабой. Ім было што ўспомніць. Магчыма тое, пра што нікому іншаму яны не маглі расказваць.
Помню як бабуля забараняла нам у гэты дзень займацца агародамі і нешта садзіць. "Зямля ўся крывёй паліта, столькі крыві ў ёй, столькі людзей ляжыць. Дайце ёй у гэты дзень супакой, не трэба чапаць!"
А яшчэ помню, што ў гэтыя дні па тэлевізары паказвалі фільмы пра вайну. І мы іх глядзелі ўсёй сям'ёй.
І песні гучалі ваенныя. Па радыё, па тэлевізары, на плошчы ў час мерапрыемства. Гэтыя песні да гэтага часу помняцца ўсе. І словы дзеда: "Трэба, каб вы не зведалі тое, праз што прайшлі мы!".....
----------------------
Калі вы хочаце падзяліцца сваімі ўспамінамі, меркаваннямі, расказаць пра сваіх родзічаў, якія прайшлі вайну, то пішыце ў бот, у чат, або ў прыват адміну @zoya_sereda
Абавязкова апублікуем
Каторы год напярэдадні святкавання Дня Перамогі разгараюцца спрэчкі, які сімвал самы правільны і што лепш прышчапіць сабе на грудзі.
У часы Вялікай Айчыннай вайны Гвардзейскую ленту мелі права насіць толькі байцы тых часцей, якім за баявыя заслугі прысвойвалася званне "гвардзейскай". Цяпер ніякіх заслуг не трэба, насі хто хоча, некаторыя нават умудраюцца на сумку ці на руку павязаць.
Яшчэ больш непрыемна тое, як нашчадкі пераможцаў спрачаюцца паміж сабой, чый сімвал правільны, хто з іх самы заслужаны нашчадак і хто больш помніць пра Перамогу.
Нашы дзеды і прадзеды жыццём і кроўю адстаялі сваю краіну Савецкі Саюз і мір на нашай зямлі. Нам трэба было толькі помніць пра гэта і зберагаць. І што ў выніку? Ні краіны, ні міру! Затое горда чапляем ленты на грудзі! Менавіта тыя ленты, якія некалі даваліся толькі як узнагарода за баявыя подзвігі!
Не лентамі і сімваламі трэба аддаваць даніну тым, хто заваяваў Перамогу, а памяццю пра тое, што і якой цаной яны адстаялі!
Зоя С
У часы Вялікай Айчыннай вайны Гвардзейскую ленту мелі права насіць толькі байцы тых часцей, якім за баявыя заслугі прысвойвалася званне "гвардзейскай". Цяпер ніякіх заслуг не трэба, насі хто хоча, некаторыя нават умудраюцца на сумку ці на руку павязаць.
Яшчэ больш непрыемна тое, як нашчадкі пераможцаў спрачаюцца паміж сабой, чый сімвал правільны, хто з іх самы заслужаны нашчадак і хто больш помніць пра Перамогу.
Нашы дзеды і прадзеды жыццём і кроўю адстаялі сваю краіну Савецкі Саюз і мір на нашай зямлі. Нам трэба было толькі помніць пра гэта і зберагаць. І што ў выніку? Ні краіны, ні міру! Затое горда чапляем ленты на грудзі! Менавіта тыя ленты, якія некалі даваліся толькі як узнагарода за баявыя подзвігі!
Не лентамі і сімваламі трэба аддаваць даніну тым, хто заваяваў Перамогу, а памяццю пра тое, што і якой цаной яны адстаялі!
Зоя С
Forwarded from Белорусская Правда
"Зорная ноч". 1889 г. Вінцэнт Ван Гог.
Адна з самых папулярных карцін у свеце, але сам мастак лічыў сваю працу няўдалай. Ён нядбайна пра яе адгукнуўся:
"Можа быць, яна пакажа іншым, як адлюстроўваць начныя эфекты лепш, чым гэта атрымалася ў мяне".
Ацэначны кошт арыгінала - $300 млн.
https://yangx.top/clipclubc/1597
Адна з самых папулярных карцін у свеце, але сам мастак лічыў сваю працу няўдалай. Ён нядбайна пра яе адгукнуўся:
"Можа быць, яна пакажа іншым, як адлюстроўваць начныя эфекты лепш, чым гэта атрымалася ў мяне".
Ацэначны кошт арыгінала - $300 млн.
https://yangx.top/clipclubc/1597
Верашчака
"Зорная ноч". 1889 г. Вінцэнт Ван Гог. Адна з самых папулярных карцін у свеце, але сам мастак лічыў сваю працу няўдалай. Ён нядбайна пра яе адгукнуўся: "Можа быць, яна пакажа іншым, як адлюстроўваць начныя эфекты лепш, чым гэта атрымалася ў мяне". Ацэначны…
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
⚡️У ПАРАДЗЕ ПЕРАМОГІ Ў БРЭСЦЕ ПРЫМЕ ЎДЗЕЛ КОННІЦА
Рэканструктары ўзнавяць вобразы савецкіх кавалерыстаў часоў Вялікай Айчыннай вайны.
Савецкая конніца адыграла значную ролю ў гады вайны. Менавіта на Усходнім фронце Другой сусветнай вайны кавалерыйскія злучэнні паказалі сваю эфектыўнасць у баях пад Масквой, пры абароне Каўказа і вызваленні Беларусі.
Пра конную аперацыю ў час вызвалення Мазыра можна паглядзець тут
https://youtu.be/sxTJrj8_c8g?si=q3CTplSa6SU4W-QO
Рэканструктары ўзнавяць вобразы савецкіх кавалерыстаў часоў Вялікай Айчыннай вайны.
Савецкая конніца адыграла значную ролю ў гады вайны. Менавіта на Усходнім фронце Другой сусветнай вайны кавалерыйскія злучэнні паказалі сваю эфектыўнасць у баях пад Масквой, пры абароне Каўказа і вызваленні Беларусі.
Пра конную аперацыю ў час вызвалення Мазыра можна паглядзець тут
https://youtu.be/sxTJrj8_c8g?si=q3CTplSa6SU4W-QO
Forwarded from Звязда
Подзвіг Леэн Кульман, сакрэты лідарства і ўрокі здароўя
Што цікавага надрукавана ў майскім нумары «Алесі»?
zviazda.by
Што цікавага надрукавана ў майскім нумары «Алесі»?
zviazda.by
#МіфыЛегендыБеларусі
У Беларускім Пантэоне акрамя мужчынскага ўвасаблення боства абрадавага, ахвярнага, боскага агню - Агонь, Агніч - ёсць і жаночая - Сопуха - увасабленне хатняга агню.
Сопуха, верагодна, адзін з найстаражытнейшых персанажаў беларускай міфалогіі, багіня хатняга агмяню, апякунка хатняй цеплыні, а пазней, з пашырэннем на тэрыторыі Беларусі печак, - дух печкі і хатняга агню наогул. Прыгожая маладая дзяўчына з пепельным колерам твару і вугальнымі валасамі, на якіх дзе-нідзе праступае чырвоны, агністы колер. Здаецца, быццам бы глядзіш на вуглі ў печкі.
Сопуха персанаж станоўчы, але пад яе ўладай знаходзіцца не толькі абарона хаты, але і магчымасць спаліць хату ў выпадку, калі багіня будзе разгневана.
У суседняй Літоўскай міфалогіі аналагам Сопухі выступае багіня Габія, у Грэцкай - Гесція. З прыходам хрысціянства Сопуха змяшалася з вобразам Св. Агаты, якая таксама асацыюецца з агнём.
У Беларускім Пантэоне акрамя мужчынскага ўвасаблення боства абрадавага, ахвярнага, боскага агню - Агонь, Агніч - ёсць і жаночая - Сопуха - увасабленне хатняга агню.
Сопуха, верагодна, адзін з найстаражытнейшых персанажаў беларускай міфалогіі, багіня хатняга агмяню, апякунка хатняй цеплыні, а пазней, з пашырэннем на тэрыторыі Беларусі печак, - дух печкі і хатняга агню наогул. Прыгожая маладая дзяўчына з пепельным колерам твару і вугальнымі валасамі, на якіх дзе-нідзе праступае чырвоны, агністы колер. Здаецца, быццам бы глядзіш на вуглі ў печкі.
Сопуха персанаж станоўчы, але пад яе ўладай знаходзіцца не толькі абарона хаты, але і магчымасць спаліць хату ў выпадку, калі багіня будзе разгневана.
У суседняй Літоўскай міфалогіі аналагам Сопухі выступае багіня Габія, у Грэцкай - Гесція. З прыходам хрысціянства Сопуха змяшалася з вобразам Св. Агаты, якая таксама асацыюецца з агнём.
Forwarded from Дзікая прырода побач
⚡️ Адразу некалькі крутых птушыных рэгістрацый на мінулым тыдні. Усе тры віды адносяцца да выпадкова залётных.
🐦 Беларусь наведала каравайка. Гэтага невялікага каштанавага колеру ібіса сфатаграфаваў 30 красавіка арнітолаг Віктар Натыканец у заказніку “Тураўскі луг” у Жыткавіцкім раёне Гомельскай вобласці.
Каравайкі залятаюць у Беларусь раз у 5-10 гадоў. Найбліжэйшыя месцы гнездавання знаходзяцца ў Паўднёвай Украіне.
🐦 Горную гусь заўважылі птушкары Дзмітрый і Кацярына Гушча 4 траўня на Вілейскім вадасховішчы. Вялікая гусіная чарада адпачывала амаль на сярэдзіне штучнага возера і птушкары нарабілі сотні здымкаў. Разгледзець яе на вялікай адлегласці яшчэ і сярод іншых гусей было цяжка і знайшлі яе на фатаграфіях ужо ў хаце.
Горная гусь – высакагорны від, распаўсюджаны ў Цэнтральнай Азіі, а ў Еўропу гэты від інтрадуцыраваны чалавекам. Так як птушкі зараз добра размнажаюцца ў Еўропе, то від унесены ў спіс фаўны Еўропы. Для Беларусі гэта другая рэгістрацыя, першая была ў 2014 годзе.
🐦 Яшчэ адзін горны від – горную пліску – адзначыла Вера Ігнацюк 5 траўня ў Брэсцкім раёне каля а/г Медна. Від гняздуецца ў горах Еўропы. Цікава, што горная пліска была адзначана ў гэтым самым месцы два гады назад.
❓ А ты часта выбіраешся на прыроду паназіраць за птушкамі? Уважліва прыглядайся вакол, бо можна заўважыць сапраўдную рэдкасць. 😉
📷 На фота: каравайка ў заказніку “Тураўскі луг”, аўтар Віктар Натыканец; горная гусь на Вілейскім вадасховішчы (паспрабуй знайсці яе на фота!), аўтары Дзмітрый і Кацярына Гушча; горная гусь (ілюстрацыйнае), аўтар Imran Shah, CC BY-SA 2.0, Wikimedia Commons; горная пліска каля а/г Медна, аўтар Яўген Місіюк.
🐦 Беларусь наведала каравайка. Гэтага невялікага каштанавага колеру ібіса сфатаграфаваў 30 красавіка арнітолаг Віктар Натыканец у заказніку “Тураўскі луг” у Жыткавіцкім раёне Гомельскай вобласці.
Каравайкі залятаюць у Беларусь раз у 5-10 гадоў. Найбліжэйшыя месцы гнездавання знаходзяцца ў Паўднёвай Украіне.
🐦 Горную гусь заўважылі птушкары Дзмітрый і Кацярына Гушча 4 траўня на Вілейскім вадасховішчы. Вялікая гусіная чарада адпачывала амаль на сярэдзіне штучнага возера і птушкары нарабілі сотні здымкаў. Разгледзець яе на вялікай адлегласці яшчэ і сярод іншых гусей было цяжка і знайшлі яе на фатаграфіях ужо ў хаце.
Горная гусь – высакагорны від, распаўсюджаны ў Цэнтральнай Азіі, а ў Еўропу гэты від інтрадуцыраваны чалавекам. Так як птушкі зараз добра размнажаюцца ў Еўропе, то від унесены ў спіс фаўны Еўропы. Для Беларусі гэта другая рэгістрацыя, першая была ў 2014 годзе.
🐦 Яшчэ адзін горны від – горную пліску – адзначыла Вера Ігнацюк 5 траўня ў Брэсцкім раёне каля а/г Медна. Від гняздуецца ў горах Еўропы. Цікава, што горная пліска была адзначана ў гэтым самым месцы два гады назад.
❓ А ты часта выбіраешся на прыроду паназіраць за птушкамі? Уважліва прыглядайся вакол, бо можна заўважыць сапраўдную рэдкасць. 😉
📷 На фота: каравайка ў заказніку “Тураўскі луг”, аўтар Віктар Натыканец; горная гусь на Вілейскім вадасховішчы (паспрабуй знайсці яе на фота!), аўтары Дзмітрый і Кацярына Гушча; горная гусь (ілюстрацыйнае), аўтар Imran Shah, CC BY-SA 2.0, Wikimedia Commons; горная пліска каля а/г Медна, аўтар Яўген Місіюк.