#ЯМыКаласы

"Алесь з тым самым велічэзным сорамам за сваё багацце прапанаваў Віктару грошы, каб той паехаў куды-небудзь лячыцца. Той адмовіўся, спаслаўшыся на тэрміновую работу для віленскай археаграфічнай камісіі (ён сапраўды працаваў для Кіркора і Маліноўскага і не лічыў магчымым кінуць без дапамогі, і нібы без вачэй, сляпога гісторыка) (Нататка №1 см. далей). Алесь сказаў, што Віктар Калiноўскi (Нататка №2 см. далей) падарве-такі свае сілы. Віктар адказаў, што гэтая работа дасць яму грошы, каб паехаць, а не, дык проста каб жыць. Браць жа ў сябра, не спадзеючыся аддаць, ён не можа сабе дазволіць. Алесь крычаў на яго, што ён ёлуп, што ніхто яму не прапануе дарагой Італіі, што паездка звычайным парусным суднам у Егіпет або на Мадэйру каштуе, як усякі водны шлях, не дорага і гэта можна сабе дазволіць.

Ад злосці на легкаважнасць Віктара ледзь не паліліся з вачэй слёзы. Віктар паглядзеў на Алеся, раптам пасур’ёзнеў і сказаў, што калі бліжэйшыя некалькі месяцаў не прынясуць палёгкі — ён паспрабуе скарыстаць Алесеву прапанову."   Глава VIІ. Кніга другая.

Уладзімір Караткевіч.    «Каласы пад сярпом тваім»

Нататка №1. Віленская археалагічная камісія — навукова асветная ўстанова ў 1855—1865 гадах, якая займалася зборам і даследаваннем помнікаў старажытнасцей на тэрыторыі Беларусі і Літвы.

Створана па ініцыятыве Я. П. Тышкевіча пры Віленскім музеі старажытнасцей. У склад камісіі ўваходзілі Я. П. Тышкевіч (старшыня), М. Балінскі (віцэ-старшыня), А. К. Кіркор, Ю. І. Крашэўскі, Т. Нарбут, А. Плятэр, У. Сыракомля, К. П. Тышкевіч і інш. Камісія збірала матэрыялы па гісторыі краю, звесткі пра старажытныя знаходкі і ўладальнікаў археалагічных матэрыялаў, наладжвала археалагічныя экспедыцыі, абмеркаванні вынікаў іх працы, вывучала матэрыяльную і духоўную культуру паводле «Праграмы дзеянняў», складзенай Я. Тышкевічам. Пасяджэнні камісіі адбываліся адзінаццатага дня кожнага месяца. На іх заўсёды прысутнічаў папячыцель акругі, часта і віленскі ваенны генерал-губернатар. Пратаколы пасяджэнняў складаліся па-руску. Артыкулы чыталіся на рускай, польскай і французскай мовах. На пасяджэннях вырашаліся бягучыя і арганізацыйныя пытанні. На гадавых сходах слухаліся справаздачы аб дзейнасці камісіі. Камісія выпускала «Записки Виленской археологической комиссии», краязнаўчыя працы. Члены камісіі і супрацоўнікі пастаянна праводзілі абмен навуковай інфармацыяй, кнігамі, наладжвалі сустрэчы з навуковымі арганізацыямі Англіі, Швецыі, Францыі, Швейцарыі і іншых краін. Пасля паўстання 1863—1864 гадоў на Беларусі, у Польшчы і Літве ўлады прызналі «шкоднымі» экспанаты віленскай археалагічнай камісіі і паводле загаду віленскага генерал-губернатара Міхаіла Мураўёва камісія была закрыта.

#ЯМыКаласы

Нататка №2. Віктар Каліноўскі (21 красавіка 1833, в. Мастаўляны — 6 лістапада 1862, Якушоўка, цяпер Свіслацкі раён) — гісторык, археограф, бібліяфіл, удзельнік нацыянальна-вызваленчага руху 1860-х г. Старэйшы брат Кастуся Каліноўскага.

Сярэднюю адукацыю атрымаў у Свіслацкай і Гродзенскай гімназіях. У 1852 паступіў на медыцынскі факультэт Маскоўскага ўніверсітэта. 3 1856 у Пецярбургу.

Па даручэнні Віленскай археалагічнай камісіі працаваў у Імператарскай публічнай бібліятэцы, адшукваў старадаўнія рукапісы па гісторыі Літвы і Беларусі. У 1858-62 адзін з кіраўнікоў нелегальнай рэвалюцыйнай арганізацыі, якую складалі выхадцы з Беларусі, Літвы, Польшчы ў Пецярбургу. Распаўсюджваў сярод членаў арганізацыі гістарычную літаратуру, займаўся вярбоўкай новых членаў, наладжваў сувязі з рэвалюцыйнымі арганізацыямі Кіева і Масквы.

Восенню 1862 захварэў на сухоты, выехаў да бацькі ў фальварак Якушоўка Ваўкавыскага павета Гродзенскай губерні, дзе і памёр. Узрост 29 год.

Падчас працы ў Публічнай бібліятэцы складаў генеалагічныя даведкі для прыватных асоб, даследаваў гісторыю ВКЛ, антыпрыгонніцкіх сялянскіх рухаў на Беларусі і Украіне. Сабраў унікальную бібліятэку, якая налічвала больш за 5000 рукапісаў і кніг, прысвечаных галоўным чынам гісторыі ВКЛ.

#ЯМыКаласы

Ну, дадаць тут няма чаго.... 🤷🏻‍♀️

Менавіта так і выглядаюць беларусы з погляду тых, хто прыязджае сюды і спрабуе вучыць беларускую мову


У тыкток @sucharauskishogun

"У хадзьбе ёсць гаючая сіла. Раўнамернае перасоўванне ног, адна-другая, адна-другая, адначасова рытмічныя ўзмахі рук, паскарэнне частаты дыхання, лёгкая стымуляцыя сардэчнай дзейнасці, актыўнасць зроку і слыху, неабходная для вызначэння кірунку і захаванні раўнавагі, дакрананне да скуры прахалоднага. паветра — усё гэта з'явы, непераборнай выявай сумяшчальныя цела і дух, ад якіх можа акрыяць і пашырэць нават засмучаная і прыгнечаная душа".

Партыя беларускіх аўтобусаў пастаўлена ў Новарасійск

Аўтобусы для горада закуплены ў максімальнай камплектацыі.

zviazda.by

Дарэчы, апошнім часам нешта зашмат разумнікаў, якія лічаць, што вёскі трымаць нерэнтабельна.
А іншыя яшчэ заяўляюць, што калі чалавек дабравольна застаецца ў вёсцы, то ён павінен быць гатовы да таго, што яму не правядуць газ, не прывязуць прадукты і не акажуць такую медыцынскую дапамогу, як гарадскім.

Я так разумею, гэта прыхільнікі капіталізму вядуць такую рыторыку, бо толькі яны могуць замест мазгоў у галаве трымаць адны разлікі.

І калі я чытаю такіх "разумнікаў", то ўзнікае вялікае жаданне, каб і сапраўды раптам на нейкі час вёскі зніклі. Гады на тры так. Няхай бы тады палічылі, што ім выгадна і ў колькі гэта выліваецца!

У тыкток @churkina.snezhana

Як хораша, калі ты маеш домік у вёсцы!...
Раніцай выйшаў - вечарам запоўз!

🎨 Малюнак Рыны Зянюк

Найлепшы спосаб навучыцца адрозніваць птушак – гэта практыка! Запісвайся на Вясновы нацыянальны чэмпіянат па фотабёрдынгу! 😍

🐦 Гэта вельмі добрая нагода атрымаць незабыўныя ўражанні і пазнаёміцца з птушкамі бліжэй. Ты даведаешся, хто з птушак жыве каля цябе, а некаторыя птушкі, магчыма, трапяцца табе ўпершыню.

А зваротная сувязь ад журы падкажа табе, якія віды вызначаны правільна ці няправільна, якія віды засталіся нявызначанымі – і па якіх прыкметах іх можна было пазнаць. Многія птушкары-пачаткоўцы цэняць чэмпіянат акурат за такі фідбэк.

💁‍♀️ Сваімі ўражаннямі дзеліцца ўдзельніца аднаго з чэмпіянатаў Надзея Бацілава:

“Насамрэч, было цікава і весела. Тыя птушкі, якіх бачу кожны дзень (гракі, лебедзі) кудысьці падчас чэмпіянату пахаваліся, а затое тыя, каго я лічыла «вераб’ямі», аказаліся не толькі вераб’ямі. Я пасля чэмпіянатаў кожны раз па-новаму гляджу на свае навакольныя кусты, у якіх, аказваецца, так многа новых для мяне птушак.

Суседні 10-павярховы цагляны дом увесь у ластаўчыных гнёздах, гэта я заўважыла толькі ранкам у дзень чэмпіянату. Калі стала вызначаць, узяла бінокль і заўважыла, што носяцца побач і свіргулі, і ластаўкі. А салаўя, колькі ні намагалася высачыць у кустах, за свае 66 гадоў пабачыла ўпершыню. Ды яшчэ і паздымала.”

Падавай заяўку і лаві птушак у аб’ектыў! 🤗

👉 Падрабязнасці, рэгістрацыя і правілы чэмпіянату глядзі тут!

📷 На фота сіняя сініца, аўтар Кацярына Хведанцевіч, @ptushkafota.

#МіфыЛегендыБеларусі

Бог Зніч

Зніч згадваецца і пад іншымі імёнамі - Жніч, Ведаць. Гэтага Бога ўшаноўвалі славяне Прыбалтыкі.

Функцыі і задачы гэтага бога - даваць жыццёвыя сілы ўсім жывым істотам і нават самай атмасферы на Зямлі.

Даследчыкі славянскай міфалогіі мяркуюць, што гэтае бажаство было вечным агнём, што гарыць у капішчах, храмах і нават унутры ўсіх жывых істот.
Яшчэ вогненнага Бога ўспрымалі сакральнай першапрычынай Быцця - нешта большае, чым проста агонь. Хутчэй, для славян - гэта звышнатуральны агонь. А бачны зямны агонь - толькі адна з праяў Зніча.

Бог дае людзям азарэнне, яснасць розуму і ўсвядомленасць уласнага існавання.
Воіны часта атрымлівалі сілу ўнутранага агню, каб атрымаць перамогу над ворагамі.
Агонь кахання і страсці таксама можна было атрымаць ад Бога Агню.

Да Зніча таксама звярталіся падчас хваробы. Ён прыходзіў і сваім унутраным агнём выпальваў усякую хваробу.

Вiталь Карпанау пра туры гурта ,, Дразды"

#дразды

#КазкіДзецям

Лісіца-хітрыца

Беларуская народная казка

Апрацоўка Алеся Якімовіча