Далучаюся да ідэі Наталлі Бардзілоўскай @matulya_Belarus

Да Дня роднай мовы верш Юpacя Cвipкі «Aдыxoджy я aд вёcкi, aдыxoджy...»

Aдыxoджy я aд вёcкi, aдыxoджy.
Як пaдyмaю,
Дык cэpцa зaшчымiць.
Гэтy cтpaтy aдчyвae, мyciць, кoжны,
Гэтa cтpaтa, мyciць, кoжнaмy бaлiць.

Xoць любoў мaя дa вёcкi нe cтapэe,
Toлькi ўcё ж мae гaды нe тaм бягyць.
Пpыязджaю,
Kaлi мaмa пpыxвapэe I плямeннiкi y apмiю iдyць.

Для цябe я –
Aдыxoднiк твoй нязлoўны, Пpызнaюcя тaбe, вёcкa, нe xлyшy...
3aглядaю я y вёcкy, як y cлoўнiк,
Kaб yпэўнiццa, штo пpaвiльнa пiшy.©

#марафон_кахання #марафонкахання

Да Дня родной мовы
«Ружа»

А ці міг, ці век — не знаў ніхто там,
Колькі моўчкі праляжалі мы
На краі сыпучага сумёта
Пасярод марознае зімы.
Толькі раптам лютаўская сцюжа
Адступіла быццам, адлягла.
Чую і не веру сам я «Ружа»,
«Ой, расцвіла ружа, расцвіла...»
Азірнуўся: ціха ў задуменні
Сам сабе спявае зампаліт.
Слухаем, і нікне поўнач ценем,
Iншыя ўстаюць хлапцам палі.
Случчына каму, каму у песні
Амсціслаўшчына яго ўстае,
Мне ж — рачэнскі край, маё Палессе,
Вербы, вочы ясныя твае.
І узбек, сусед мой, вочы мружыць
(Што ён прыгадаў у той цішы?),
Слухаў, слухаў і ўсміхнуўся: «Ружа.
Ружа, — зноў ён паўтарыў, — якшы».
І да самае атакі потым
Больш не думалі аб сцюжы мы
На краі сыпучага сумёта
Пасярод марознае зімы...
Алесь Жаўрук, 1942 , Мажайск

#марафон_кахання
#марафонкахання

КАНСТАНЦІН ПЕТРЫМАН. АДВЕЧНАЕ. #МАРАФОНКАХАННЯ
Трэба "дарасці" да таго моманту чалавечага жыцця, калі твае бацькі – мяняюцца, слабеюць і хварэюць. Такі боль кожнаму патрэбна перажыць самому. І таму @Наташа Бардзілоўская так зразумелы @Канстанцін Петрыман : “Матуля хварэе...Праз колькі стогнаў якімсці цудам прабіваюцца словы, што ўскалыхваюць душу аж да дзяцінства..."
У #МАРАФОНКАХАННЯ – аўтарскі верш.
"Дзе тая далеч і дзе той пачатак?
З чаго пачалося - туды ўсё сыходзіць..
Месца бывае сабе не знаходзіць,
Рвецца на волю праз церні рагатак...
Дні адыходзяць і ночы прыходзяць
Вёсны гамоняць і восень шапоча
І ў прышарэлым імшарыстым краі
Кожная сцежачка мроіцца раем!
Толькі сюды, дзе ніколі не кінуць,
Дзе не абхлусяць, не зрынуць у бездань,дзе не згубіцца ў прапашчым адчаі,Гэта сюды, праз цярністыя межы
Золкам, каб ціха спачыць, прылятае
Гукамі спеваў абдыме абшар,
У кожнай душы загамоніць нанова
Чыстым і добрым матуліным словам
Роднай зямлі нашай вечная мова!”

🇧🇾 Набліжаецца Дзень роднай мовы. Усё часцей у сацсетках можна ўбачыць вершаваныя радкі. Усе яны вартыя ўвагі, і ўсе – для дарослых, можа часам для моладзі. А між тым мова пачынаецца з калыскі.
Вашай увазе верш для дзяцей Людмілы Кебіч. Але ў першую чаргу ён для бацькоў.

Кот Баюн

Як народзіцца дзіцятка,
Кот Баюн бяжыць у хату,
маме ён дапамагае –
усю ноч дзіця люляе.
Ён спявае калыханкі,
днём вуркоча забаўлянкі,
байкі, казкі дзецям баіць…
Баюна ўсе паважаюць.
Малачком яго частуюць
і каўбаскай, і смятанкай,
толькі каб спяваў да ранку
над калыскай калыханку.©

Добрай ночы ўсім добрым людзям!

#марафон_кахання
#марафонкахання

АЛЕНА БАСІКІРСКАЯ. БЕЛАРУСКАЕ СЛОВА. #МАРАФОНКАХАННЯ
“Далучаюся да цудоўнага #марафонкахання , які прыдумала Наташа Бардзілоўская да тыдня роднай мовы. Беларуская мова, як сказаў наш Прэзідэнт, адрознівае нас ад іншых нацый. На марафоне хачу падзяліцца вершам свайго складання.
"Беларускае слова -- роднае,
Сакавітае і лагоднае.
Смачна-пульхнае і пухнатае,
Мякка-кволае, зухаватае.
Слова роднае, беларускае,
Як вавёрка арэхі лускае,
Так цябе раскусіць мне хочацца,
Частавацца табой напоўніцу.
Твая Ядрыца небам звітая,
Тваё жыта з валошак сшытае.
Твае вусны мядовым водарам
Ап'яняюць гаворку родную.
Слова вечнае, беларускае,
Твая маці калыску гушкае.
Твае дзеці -- сцяжыны росныя,
Слова роднае, паднябёснае.
Узляціш жаўруком над далямі,
Праспяваеш высока хвалямі.
Уваскрэснеш як Фенікс з попелу
І закружыш над родным поплавам.”

А.Блок ў перакладзе на беларускую мову.

Ночь, улица, фонарь, аптека,
Бессмысленный и тусклый свет.
Живи ещё хоть четверть века —
Всё будет так. Исхода нет.

Умрёшь — начнёшь опять сначала
И повторится всё, как встарь:
Ночь, ледяная рябь канала,
Аптека, улица, фонарь.
10.10.1912

Ноч, вуліца, ліхтар, аптэка,
Сляпое, цьмянае святло.
Здаецца, так было спрадвеку -
Інакш адбыцца не магло.

Памрэш - пачнеш усё спачатку,
Але дарэмна. Ночы твар
Нязменна выдае нашчадкам
Аптэку, вуліцу, ліхтар.
С.Махнач 07.10.2012

Доброе утро всем добрым людям!

#марафон_кахання
#марафонкахання

ПЯТРУСЬ БРОЎКА. НАДЗЯ-НАДЗЕЙКА. #МАРАФОНКАХАННЯ
«Буйныя ветры, лютыя буры...
Ходзіць па лесе хлопец пануры.
— Надзя! Надзейка!..— плача жалейка.
З лісцем пажоўклым горкія слёзы
Падаюць, сыплюцца з белай бярозы:
— Хлопец-юнача, смутныя вочы,
Зрэж мяне, белую, цёмнаю ноччу,—
Цяжка стаяць мне з горам дзявочым.
Помню я смех ваш,
Гулі-гулянкі,
Песні-вяснянкі
Аж да світанку.
Хлопец жалобу носіць на полі.

— Як наляцела цемра-навала,
Ходзіць па лесе, пушчах, дубровах
Хлопец разгневаны, хлопец суровы:
— Скора вярнуся
Разам з сябрамі,
Грукнем маланкамі
Ды перунамі,
Выпечам змеяў жалезам калёным,
Неба ачысцім, хмары разгонім,
Дзеўчыну ўславім,
Голле расправім,
Травы абсыплем чыстай слязою,
Чыстай слязою,
Быццам расою.
Надзя! Надзейка!..— кліча жалейка.”
1943
Малюнак – рэпрадукцыя карціны В.К.Бялыніцкага-Бірулі “Зноў зацвіла вясна” (1947 г.)

🌺 Да Дня роднай мовы
Сяргей Панізнік «Купалле»

Спеў зямлі, уваскрэсні,
разбудзі цішыню.
Мы жывучыя песні
данясём да агню.

І вясёлыя хвалі
раскачаюць вянкі.
Толькі раз, на Купалле,
ажываюць вякі.

Мы не стомімся весліць
на чароўнай вадзе.
І купальскія песні
не разгубім нідзе.

Кветка-папараць ярка
выкрасае іскру.
Сёння наша Купалка —
гэта Белая Русь!

Зноў зямля — таямніца
у высокай красе.
Сіла злая скарыцца,
бо мы любім — усе.

Хутка сонца зайграе
над пражылкамі рэк.
Хто яшчэ не кахае —
пакахае навек!

На фота: «Папараць-кветка», А.Сілівончык, 2021

#марафон_кахання #марафонкахання

ЯНКА КУПАЛА. СНЕГ. #МАРАФОНКАХАННЯ
@Канстанцін Петрыман : “Я не ведаю, што казаць, але не падзяліцца з вамі, дарагія сябры, такім шыкоўным творам не магу! Мяне гэты верш навучыў па новаму адчуваць паэзію нашага класіка Янкі Купалы!
«Залягла, як пасцель,
Лебядзіная бель
На загон, на курган.
І кажан, і груган
Занямеў не на смех:
Гэта снег, толькі снег...
За старухай-зямлёй
Ты пасцель, дружа мой,
Узваліў на душу,
Як бы крыж на мяжу,
І ўжо рад не на смех:
Гэта снег, толькі снег...
Думкі, сэрца, паглёд
Абліў лёд, скаваў лёд.
Так спавіў, спавіў сам,
Каб лягчэй было там,
Дзе жыццё не на смех:
Гэта снег, толькі снег...
Ты і жыў, і любіў,
Ты не ўмёр — і забыў,
Каб нічога не дбаць,
Смела ўдаль паглядаць,
Быць самым не на смех...
Гэта снег, толькі снег...
Хтось — сваяк, не сваяк —
Як жыў, скончыўся так.
Прагудзеў поп і звон,
Ідзі з памяці вон:
Бой за хлеб не на смех!
Гэта снег, толькі снег...
Мо і лёгкія дні...
Не зачэпяць ані
Ні бяда, ні нуда,
Ні агонь, ні вада...
Само шчасце, сам смех!
Гэта снег, толькі снег...”