​ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՇՈՒՐՋ ՕՂԱԿԸ ՍԵՂՄՎՈՒՄ Է.
ԼՐՋԱՆԱԼՈՒ ՊԱՀԸ ԿԱՄ ՍԱՐԴԱՐԱՊԱՏ 2.0
Այսօր կիրակի է և փորձեմ շատ հակիրճ ամփոփել Հայաստանի թշնամիների արձագանքը մեզ մոտ շարունակվող ճգնաժամին։
◾️ Փետրվարի 26-ին Ադրբեջանի նախագահ Ալիևը մեծ ասուլիս է տալիս, որի ժամանակ մի քանի կարևոր հայտարարություններ է անում։ Դրանցից ամենաէականն այն է, որ փաստացի Ադրբեջանը սպառնում է մեզ՝ կատարելու նոյեմբերի 10-ի խայտառակ հայտարարության պահանջները։ Ինչպես հասկանում եք, Հայաստանը միայն մի կետ չի կատարել՝ Մեղրիի («Նախիջևանի») միջանցքի բացումը (իսկ Ադրբեջանը դեռ չի վերադարձրել մեր գերիներին)։ Ակնհայտ էր, որ Ի. Ալիևը և թուրք գործընկերները վախենում եմ, որ իշխանափոխության պարագայում Հայաստանը կարող է փոխել Մեղրիի միջանցքի բացման կետը և նոր՝ ոչ պարտվողական դիրքերից հանդես գալ, ուստի Ալիևը դատապարտում է Հայաստանի ներքաղաքական գործընթացները։
◾️ Այդ նույն հարցազրույցում նա նշեց, որ Հայաստանին բանակ պետք չէ՝ չմոռանալով հիշեցնել, որ իրենք շարունակում են ուժեղացնել ադրբեջանական բանակը։
◾️ Միևնույն ժամանակ Թուրքիա է այցելում Ադրբեջանի վարչապետ Ասադովը, որը Թուրքիայի խորհրդարանի խոսնակի հետ հանդիպմանը հատուկ նշում է, որ Հայաստանին պետք է չթողնել բանակ ունենալ։
◾️ Այս հայտարարություններին հետևում է Թուրքիայի և Ադրբեջանի նախագահների կողմից Հայաստանի զինված ուժերի՝ վարչապետի հրաժարականի արդարացի պահանջի քննադատությունը և որպես «ռազմական հեղաշրջում» որակումը։
◾️ Բոլոր նշված ելույթներում կարմիր թելի պես անցնում է հետևյալ միտքը (խոսակցան լեզվով ասած). եթե Հայաստանը որևէ ինքնուրույն հավակնություն չներկայացնի տարածաշրջանում և չփորձի խանգարել Թուրքիայի և Ադրբեջանի ծրագրերին, ապա դրա դիմաց Հայաստանին շատ չեն ճնշի։ Սակայն հայերը ոչ բանակ պետք է ունենան, ոչ էլ ինքնուրույն արտաքին քաղաքականություն։
Փաստացի, Հայաստանի ներկա սահմանների հանդեպ անթաքույց հավակնություններ ունեցող և այդ ուղղությամբ հստակ քայլեր անող, բայց միաժամանակ հայկական վերածնվելիք բանակից վախեցող Ադրբեջանին ու Թուրքիային գործով հակադարձելու ճիշտ ժամանակն է։
Իսկ ի՞նչ է անում ՀՀ կառավարությունը։
Փաստացի խորացնում է ճգնաժամը՝ հաշվի չառնելով ՀՀ նախագահի առարկությունները ՀՀ ԶՈՒ Գլխավոր շտաբի պետին ազատելու վերաբերյալ, և, ըստ էության, պատերազմ է հայտարարում հենց սեփական բանակին։
Ընտրությունը մերն է. կամ Հայաստանը կունենա պետություն ու մենք բոլորս կլծվենք այդ սուրբ ու բարդ գործին, կամ մենք մի քանի տարուց կդառնանք այլ պետության քաղաքացի՝ Հայաստանում կամ արտասահմանում։
Այլ խոսքով՝ ՍԱՐԴԱՐԱՊԱՏ 2.0-ն սկսված է։

Ընթերցում եմ օրվա թուրքական մամուլը։
Դա իմ ամենաօրյա աշխատանքի մի մասն է, քանի որ առանց դրա դժվար է հասկանալ թե՛ Թուրքիայի իշխանությունների, և թե՛ թուրքական հասարակության մեջ տիրող տրամադրությունները։
Այսօր աչքիս ընկավ Թուրքիայի գլխավոր մերձիշխանական «Yeni Şafak» թերթի մի հոդված, որն ուներ խիստ հետաքրքրական վերնագիր՝ «Թուրքիայի և Ադրբեջանի համար Հայաստանում ո՞ր սցենարն է ավելի լավը»։
Թարգմանաբար ներկայացնում եմ այդ հոդվածից մի հատված՝ առանց որևէ մեկնաբանության.
«Ղարաբաղյան կլանի հետ համեմատած Փաշինյանը իդեալական [ընտրություն] է։ Հայ քաղաքական գործիչներից ամենամիամիտն է։...Կոտորածների հետ կապ չունի (այստեղ նկատի ունի Արցախյան պատերազմին չմասնակցելը)։ Բացի այդ թե՛ Թուրքիայի, և թե՛ Ադրբեջանի համար ավելի լավ է, որ և՛ Հայաստանում, և՛ Վրաստանում Ռուսաստանի փոխարեն արևմտյան կողմնորոշում ունեցող իշխանություններին սատարեն։
Այս տողերն, իհարկե, չեն արդարացնում Փաշինյանին։
Եթե վատերի մեջ ընտրություն կատարենք, ապա նա մնացածներից ավելի լավն է։
Պետք է ընդունենք, որ մնացածների՝ [իշխանության] գալուն նրա մնալը նախընտրելի է»։
https://www.yenisafak.com/yazarlar/mehmetacet/ermenistanda-turkiye-ve-azerbaycan-icin-hangi-senaryo-en-iyisi-2057759

Ադրբեջանի նախագահ Ի. Ալիևը 2 օր առաջ հայտարարեց, որ իրենց կողմից ժամանակավորապես օկուպացված հայկական Հադրութից Շուշի կառուցվող մայրուղուն անուն է տվել՝ «Հաղթանակի ճանապարհ»։
Իսկ այսօր այդ նույն մարդուն պարտված ՀՀ ներկայիս իշխանությունը ոչ թե կռիվ է տալու հայկական պետության սահմանները վերականգնելու և մեզ նորից հաղթանակի բերկրանք պարգևելու համար, այլ մեկը մյուսի դեմ է հանելու հայությանը և փորձելու է սեփական «հաղթանակի երթն» անել հայոց մայրաքաղաք Երևանում։
#հակաՀայաստանը հաղթում է Հայաստանին...

Ассирийский флаг на митинге оппозиции в Ереване.

@melkonian_sergei

ՀՀ ԶԻՆՎԱԾ ՈՒԺԵՐԻ ՆՈՐ ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ

Հարգելի՛ հայրենակիցներ,
Զինված ուժերի ղեկավար կազմը կրկին հաստատում է ստեղծված իրավիճակի վերաբերյալ իր գնահատականները և շեշտում, որ, անկախ Զինված ուժերը քաղաքական գործընթացների մեջ ներքաշելու փորձերից, մնում Է անդրդվելի, կշռադատված և հաստատակամ։
Զինված ուժերը, կազմված լինելով մեր ժողովրդի զավակներից և կանխազգալով ազգային անվտանգության սպառնալիքները, անթույլատրելի է համարում և հորդորում է դադարեցնել Զինված ուժերին և առանձին պաշտոնատար անձանց ուղղված անհիմն մեղադրանքները։
Առկա իրավիճակը փաստում է, որ Զինված ուժերը առաջնորդվում է բացառապես պետական շահով և ծառայում է միայն ու միայն իր ժողովրդին՝ ղեկավարվելով Հայաստանի Հանրապետության Սահմադրության և իրավունքի նորմերով։

​Թուրքիայի Սպարտա քաղաքում մեկնարկում է թուրք-ադրբեջանական հերթական համատեղ զորավարժությունը։ 6-շաբաթյա այս զորավարժություններին նախատեսված է 2 երկրների հետախուզադիվերսիոն զորքերի մասնակցությունը։ Ինչպես նշում են Թուրքիայի պաշտպանության նախարարությունից՝ այս զորավարժությունները ևս անց են կացվում «Մեկ ազգ, երկու պետության» սկզբունքի շրջանակներում։
Իսկ այդ ժամանակ մենք... դե գիտեք, չշարունակեմ։

1927թ. հոկտեմբերին մի բավական հայտնի քաղաքական գործիչ այսպիսի կոչով դիմել է երիտասարդներին.
«Հե՜յ դու, ➖ երիտասարդություն։
Քո գերագույն պարտականությունն է մշտապես պահել և պաշտպանել ազգային անկախությունը, ➖Հանրապետությունը։
Դա քո գոյության և քո ապագայի միակ հիմքն է, քո ամենաթանկ հարստությունը։
Ապագայում ևս երկրի ներսում և դրսում կունենաս թշնամիներ, որոոնք կցանկանան զրկել քեզ այդ հարստությունից։ Եւ եթե մի օր դու ստիպված լինես կանգնել անկախության և հանրապետության պաշտպանությանը, ապա չպետք է մտածես այդ իրավիճակի հնարավորությունների ու դժվարությունների մասին։ Դրանք կարող են անհաղթարելի թվալ։ Քո անկախության և հանրապետության վրա հարձակվող թշնամիները կարող է լինել նրանք, ում տարած հաղթանակները հավասարը չունեն ողջ աշխարհում։
Թշնամիդ կարող է ուժով և խորամանկությամբ զավթել սուրբ հայրենիքիդ բոլոր ամրոցները, մտնել բոլոր զինանոցները, ջարդել ողջ զորքը, հայրենիքիդ ամեն անկյունը փաստացի գրավել։
Սրանից զատ կարող է էլ ավելի ողբերգական ու վտանգավոր իրավիճակ ստեղծվել. մարդիկ, որոնք քո երկրում կանգնած են իշխանության ղեկին, կարող են լինել անփույթ ու տգետ կառավարիչներ, նույնիսկ՝ դավաճաններ։ Նրանք նույնիսկ կարող են իրենց անձնական շահը միավորել օկուպանտների քաղաքական նպատակների հետ։ Ազգը կարող է ուժասպառ, ջարդված և ընկճված լինել։
Հե՜յ, ➖ ապագայի երիտասարդություն։ Նույնիսկ այդպիսի իրավիճակում, այդպիսի պայմաններում քո պարտականությունն է փրկել ➖ անկախությունը և Հանրապետությունը։ Քեզ անհրաժեշտ ուժը երակներովդ հոսող ազնվազարմ արյանդ մեջ է»։
Եթե հավանեցիք այս կոչը, որը մեզ համար այս օրերին խիստ արդիական է հնչում, ապա պետք է ասեմ, որ սրա հեղինակը Թուրքիայի Հանրապետության հիմնադիր նախագահ Քեմալ Աթաթյուրքն է, իսկ կոչն էլ ուղղված է թուրք երիտասարդությանը (այս գրառման համար «➖» նշանով ես փակել եմ «թուրք» և «Թուրքիա» բառերը)։ Այս կոչը մինչև այժմ էլ պարտադիր փակցվում է Թուրքիայի բոլոր կրջօջախներում։
Մինչդեռ մեր համանման՝ նժդեհյան կոչը համարվում է «հետադիմական» ու ծաղրվում է վայ ինտելեկտուալների կողմից։
Որպես թուրքագետ այս օրերին իմ գործն է հիշեցնել, որ մեր դեմ այսպիսի կոչերով ապրող ու գործող ազգն ու պետությունն են կռվում։
Նույն ժամանակ մենք հանդուրժում ենք ստորացում և գլուխ չենք ուզում բարձրացնել՝ ապավինելով #հակաՀայաստան -ին։ Իսկ մեր տարածաշրջանում ապրելու համար, Թուրքիայի հետ նույնիսկ խաղաղ հարևանություն անելու համար մեր ուժեղ լինելն այլընտրանք չունի։
Կոչի ամբողջական տարբերակն ու համատեքստը՝ https://varuzhan.me/2021/03/07/ataturkhitabesi/

Թուրքական իշխանական գլխավոր թերթերից մեկի՝ «Sabah» օրաթերթի անգլերեն բաժնում երեկ հրապարակված հոդվածի վերնագիրը և ուղեկցող ծաղրանկարը։
Կարիք կա՞ ասելու, որ հոդվածը պնդում է, որ բացի ՀՀ ներկայիս իշխանություններից, ցանկացած այլ իշխանություն կխանգարի Թուրքիայի տարածաշրջանային նախագծերի (միջանցք, պլատֆորմ և այլն) իրականացմանը։
Դե իսկ ծաղրանկարը իսկապես ծաղրում է մեր ցավերն ու փորձում մեզ ներկայացնել «ռազմահայրենասեր շիզոֆրենիկ»։ Կարծեմ Հայաստանում էլ կան այդպես մտածող մարդիկ։

​Այսօր Տավուշում էինք: Եղանք մի քանի համայնքներում:
Այստեղ իրավիճակը միանշանակ չէ: Ինձ համար ակնհայտ է այն, որ տեղի են ունենում որոշ գործընթացներ, որոնք, սակայն, դեռ անհասկանալի են թե´ տեղացիների համար, թե´ ընդհանրապես: Սա ինքնին մեծ խնդիր է:
Տխուրն այն է, որ բնակիչներից շատերի մոտ տարածված են ադրբեջանական և թուրքական քարոզչությանը բնորոշ թեզեր, որոնք քայքայում են մեր հանրության դիմադրողականությունը: Այդ քարոզչության գագաթնակետն է «Արցախը թուրքինն է, էս հողն էլ ադրբեջանցունն է» ոճի պարտվողական թեզը, որն ակտիվ տարածվում է հայտնի շրջանակների կողմից:
Այս պարտվողական քարոզչության շարունակման դեպքում ոչ միայն Սյունիքի կորուստն է ժամանակի հարց, այլ Տավուշինը ևս:
Այցի ընթացքում հասցրեցինք լինել նաև մի շարք յուրահատուկ վայրերում: Դրանցից մեկը այս հինավուրց դիտաշտարակն է, որը գտնվում է Վերին Ոսկեպարում: Նրանք, ովքեր գիտեն այս տեղանքի պատմությունը, գիտեն, թե ինչ կարգավիճակ ունի այս հատվածը:

Մի քանի օր առաջ Հռոմի պապն այցելել էր Իրաք։ Իրաքի Քուրդիստանի ինքնավարությունում այդ առիթով որոշում են թողարկել այս դրոշմանիշը, որում Պապը պատկերված է Քրդստանի քարտեզի վրա։ Քարտեզը ներկայացնում է նաև այն տարածքները, որոնք չեն մտնում ինքնավարության սահմանների մեջ։ Մասնավորապես՝ այն պարունակում է ներկայիս Թուրքիայի հարավ-արևելյան մի շարք հատվածները։ Եւ չնայած, որ դրոշմանիշը դեռ չի թողարկվել (ու, հավանաբար, էլ չի թողարկվի), այն պատճառ է դարձել Թուրքիայի ԱԳՆ դատապարտող հայտարարությանը։

Թշնամին Շուշին օկուպացնելուց հետո անցել է հայկականի ոչնչացմամը: Արբանյակային լուսանկարներից երևում է, որ Շուշիի «Կանաչ ժամ» ժողովրդական անունը կրող եկեղեցին արդեն ավերված է:
«Խաղաղասիրական» բարև Ադրբեջանից մեզ: Եթե ներկայիս տգետների իշխանությունը մնա, այսպիսի ապագա է սպասվում Սյունիքին ու Տավուշին:

🇦🇲⛪️ՀԱՅՐԵՆԱԳԻՏԱԿԱՆ ՏԽՈՒՐ ԷՔՍԿՈՒՐՍ «ԱՎԵՐԱԿՆԵՐԻ ՎՐԱ»

• Չորեքշաբթի գրչակից ընկերս՝ թյուրքագետ Վարուժան Գեղամյանը դիդակտիկ կերպով վերահիշեցրեց թշնամու կողմից Շուշիի Սբ․ Հովհաննես Մկրտիչ («Կանաչ ժամ») եկեղեցու բարբարոսական ոչնչացման մասին։ Ազգային ներհայեցողության կրողներս տխուր ապրումներ ունեցանք, շատերը հիշեցին Ջուղայի խաչքարերը։

• Իսկ ես մտովի տեղափոխվեցի հենց Շուշի, բայց 1960-ականներին։ Այդ տարիներին էր, որ, վարակված Արևելյան Եվրոպայում և ԽՍՀՄ-ում թափ առնող ազգայնականությամբ, Խորհրդային Ադրբեջանը որոշում կայացրեց սիստեմատիկ կերպով ոչնչացնել հայկական Շուշիի հետքերը, այդ թվում՝ ավերակները, որոնք մնացել էին դեռ 1920 թ․ մարտին ադրբեջանցիների կողմից հայ բնակչության ջարդերից։ Զավեշտալի էր, որ քանդվող հուշարձանների համար անուն էլ էին հորինել, որով նաև Մոսկվայի լեքսիկոնը կարելի էր շոյել՝ «անցյալի առավել վտանգավոր հուշարձաններ»։

• Այդ տարիներին քանդվեց նաև Շուշիի Սբ․ Աստվածածին («Ագուլեցոց») եկեղեցին, որի տեղում հետագայում կառուցվեց մեծ դպրոց («Ղազանչեցոցից» քիչ ներքև)։ Ի դեպ, եթե դուք «վարդաբույր անցելապաշտության» (rosy retrospection) հակում ունեք և կարծում եք, թե առաջ «լավն էինք, հիմա փչացել ա ազգը», ապա ասեմ, որ Ագուլեցոց եկեղեցու քանդման դեմ գրեթե ոչ մի բողոք ու ակտիվ առարկություն տեղի հայերի կողմից չի եղել՝ բացառությամբ մի շուշվաբնակ մաթեմատիկայի հայ ուսուցչի, որը խենթաբար նամակներ էր գրում Կենտրոն՝ դույզն-ինչ հետաձգելով եկեղեցու վախճանը…

• Այդ ժամանակներից նկար, առավել ևս տեսագրություն ես չունեմ։ Բայց ձեռքիս տակ է բանաստեղծական վկայություն՝ գրված ծնունդով Մարտակերտի Չայլու (Այգեստան) գյուղից սերող Յուրի Սահակյանի կողմից, որն իր աչոք է տեսել Շուշիի «բարեկարգումը» և գրել «Ավերակների վրա» բանաստեղծությունը․

«Ավերակներն են քանդում ու հարթում,
Ջնջում են հետքը բարբարոսության,
Որպեսզի գալիք մարդու աչքերում
Չհառնեն նրանք բողոքի նման։

Իսկ ես, հեռավոր հուշերիս գերի,
Կանգնել եմ ահա, աղմուկ ու փոշում,
Կանգնել եմ ես այս ավերակներին,
Որպես հրաշքով պահպանված մի սյուն։

1963 թ․, ք․ Շուշի»։

Գիշերը Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը ստորագրել է որոշում, որով Թուրքիան դուրս եկավ «Ստամբուլյան կոնվենցիայի» համաձայնագրից։
Դեռ անցյալ ամռանը մեկնարկած գործընթացն ավարտվեց։ Այս կոնվենցիային միանալու շուրջ կրքերը թեժ են նաև Հայաստանում։

ՀՀ վարչապետի վերջին ելույթից մի հատված, որը պարտավոր եմ մեկնաբանել որպես թուրքագետ.
«Իրողությունը հետևյալն է՝ մենք էս տարածաշրջանում պետք ա ապրենք, բայց էս տարածաշրջանում մեր ապրելու կամ էս տարածաշրջանի ամենամեծ խնդիրը որն ա։ Խնդիրը հետևյալն ա, որ մեզ ընկալում են որպես թշնամի և մենք ընկալում ենք որպես թշնամի։
Քանի մեզ ընկալում են որպես թշնամի, էնքան մենք ընկալում ենք որպես թշնամի։ Ինչքան մենք ընկալում ենք որպես թշնամի, էնքան մեզ ընկալում են որպես թշնամի։ Եվ նույնիսկ շատ դժվար ա գտնել էն մեկնարկային կետը, որից էս պրոցեսը սկսվել ա»։
Ի՞նչ է սա նշանակում։
◾ Այս խոսքերով ՀՀ ղեկավարը փաստացի կասկածի տակ է դնում Հայաստանի ու հայության արդար պայքարը Թուրքիայի և Ադրբեջանի դեմ պայքարում, որի վերջին դրսևորումը Արցախի ազատամարտն էր՝ մեր դեմ պարտադրված պատերազմը։
◾ Հայաստանի ու Թուրքիայի միջև թշնամության հիմնական պատճառը միշտ էլ պարզ է եղել բոլորի քաղաքական հայերի համար. այս տարածքում անկախ հայկական քաղաքական միավոր՝ հայկական պետություն լինելը և դրա հանդուրժելը երբևէ չի եղել թուրքերի պլաններում։ Ուստի վարչապետի «...նույնիսկ շատ դժվար ա գտնել էն մեկնարկային կետը, որից էս պրոցեսը (նկատի ունի՝ հայ-թուրքական թշնամանքը) սկսվել ա...» պրիմիտիվ տգիտություն է ու հայկական ազգային նախագծի ոչնչացման փորձ։
◾ Փաստացի կասկածի տակ է դրվում Հայոց ցեղասպանությունը, որը ներկայիս շատ գործընթացներների հիմքն է։
◾ Արդարացվում է Ադրբեջանի ու Թուրքիայի կողմից հայկական մշակութային ժառանգության ոչնչացման ոչ միայն պատմական, այլև մերօրյա դրսևորումները։
◾ Սա նշանակում է նաև, որ կասկածի տակ են դրվում Ադրբեջանի կողմից միայն վերջին 35 տարիների ընթացքում հայերի դեմ իրականացված բացահայտ ռասիստական ու թշնամական գործողությունները (1988թ. Սումգայիթում հայերի կոտորածը, 1990թ. Բաքվի հայերի ջարդը, 1992թ. Մարաղայի հայության կոտորածը, Ստեփանակերտի խաղաղ բնակչության գնդակոծումը, Հադրութի հայության կոտորածը, Տավուշի մշտական գնդակոծությունը, մեր եղբայրների պարբերական սառնասիրտ գլխատումը, Գուրգեն Մարգարյանի կացնահարումը և այլն)։
◾ Այս հայտարարությունը նշանակում է նաև, որ մեր պետությունն այս պահին սկսել է պարտվողականության դիրքերից Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ հարաբերություններ հաստատելուն ուղղված քայլեր կատարել, որի արդյունքը Արցախի մնացած հատվածից մեր հրաժարումն է ու դրա վերջնական թուրքացումը։
◾ Սա նաև նշանակում է, որ մեր բոլոր զոհերը եղել են ոչ թե մեր թշնամիների ձեռամբ, այլ, ըստ ՀՀ վարչապետի, անհասկանալի պատճառներով, այլ բառերով՝ «հանուն ոչնչի»։
Այս ամենը հաշվի առնելով՝ չզարմանաք, որ շուտով մենք նույնիսկ պետական մակարդակում սկսենք չհիշատակել «Հայոց ցեղասպանություն» բառը։ Դե իսկ այս դիրքորոշման մնացած՝ քաղաքական արդյունքները արդեն իսկ իրականանում են հերթականությամբ՝ հայոց բանակի կրճատում, Սյունիքի հայաթափում, Մեղրիի միջանցք հերթականությամբ...

​Թուրքական ընդդիմադիր «Ջումհուրիյեթ» օրաթերը այսօր լույս է տեսել «Սկում ենք» գլխագրով` նկատի ունենալով թուրքական լիրայի հերթական անկումը:
Իրականում, իրենք սա կհաղթարեն, իսկ մենք իրոք որ անում ենք այն, ինչ գրված է թերթի առաջին էջում:

Վերջին օրերին ՀՀ ներկայիս իշխանությունների՝ դեպի Թուրքիա քաղաքականության մանրամասների վերաբերյալ 2 հարցազրույց եմ տվել, որոնք ներկայացնում եմ ձեր ուշադրությանը։
1️⃣ ArmNews TV - «Հաջորդիվ՝ մոռանալ ցեղասպանությունը. Կապիտուլյանտի ծրագրի մի մասը»` https://www.youtube.com/watch?v=EdiA3Na4tbs
2️⃣ Yerkir Media - ««Երկրի հյուրասրահ»-ի տաղավարում է թյուրքագետ, ադրբեջանագետ Վարուժան Գեղամյանը»` https://www.youtube.com/watch?v=sAx0ulXebf0

​«ԽԱՂԱՂԱՍԻՐՈՒԹՅԱՆ ՎՆԱՍՆԵՐԸ»

Պատերազմի խայտառակ կապիտուլիացիայից հետո Ադրբեջանում և Թուրքիայում հակահայկական քաղաքականությունը նոր՝ աննախադեպ ծավալներ է ստացել։ Զգալի մասով դա արդյունք է ՀՀ ներկայիս իշխանությունների կողմից որդեգրված պարտվողական ու անհասկանալի խաղաղասիրական, իսկ որոշ դեպքերում նաև բացահայտ պրոթուրքական քաղաքականության։ Հենց այդ քաղաքականության պատճառով է, որ մեր հարևան թշնամի պետությունները անդադար գործում են նորանոր ոճրագործություններ (ամենաէականը՝ մեր ռազմագերիների պահումը Ադրբեջանում)։
Օրերս բոլորս տխրեցինք Շուշիի Կանաչ ժամի ավերման պատճառով։ Այսօր ստիպված եմ ձեզ հետ կիսվել ևս մեկ ոճրագործության ապացույցով։
Նկարի ձախ կողմում Հադրութի շրջանի Զորավոր Սբ. Աստվածածին եկեղեցին է՝ շրջապատված հայոց բանակի զինվորներով։ Նկարի աջ կողմում այն տեղն է, որտեղ գտնվում էր եկեղեցին մինչև Ադրբեջանի կողմից հիմնահատակ քանդվելը (նկարում միայն երևում են եկեղեցու որոշ բեկորներ)։ Այս նկարի աղբյուրը BBC հեռուստաալիքն է։
Հենց այսպես՝ հիմնահատակ քանդելու են ամեն հայկականը և առաջին հերթին՝ հայկական ազգային նախագիծը՝ Հայաստանի պետությունը, եթե մենք շարունակենք չխոչնդոտել այդ հարցում նրանց դաշնակիցներին՝ ՀՀ տգետների իշխանությանը և պատրաստվենք «խաղաղության»։

Տեսանյութում Խուստուփ լեռն է, որը 100 տարի առաջ դարձել էր Նժդեհի կողմից Սյունիքը հայկական պահելու համար մղված պատերազմի խորհրդանիշը։ Այս օրերին, երբ Հայաստանի տգետների իշխանության թույլտվությամբ նախապատրաստում են Սյունիքով թուրքական միջանցքը բացել (աշխատանքներն արդեն մեկնարկել են) և փաստացի Սյունիքը Հայաստանի մնացած մասից կտրելու գործընթացը, էլ ավելի դժվար է նայել այս կադրերին։ Մեր բոլորիս հանդարտ հայացքների տակ մեր պետականությունը հոգեվարք է ապրում։

Սուեզի ջրանցքում առաջացած խցանման արդյունքում էս վիճակն է մեր տարածաշրջանում։ Ուշադրություն դարձրե՛ք նավերի հոսքին։

Իրանը և Չինաստանը կնքեցին 25-ամյա ռազմավարական համագործակցության ճանապարհային քարտեզի մասին պայմանագիր։
Տարածաշրջանում մեզ համար Իրանի հետ իրական ու խորքային դաշինքը այլընտրանք չունի։
Հիշեցնեմ նաև, որ Իրանն այս պահին միակ երկիրն է, որ իրապես շահագրգռված է Սյունիքը Հայաստանի մաս պահելու հարցում։
Ցավոք, այս հանգամանքը գործնական պատշաճ շարունակություն չի ստանում ո՛չ երկկողմ համագործակցության առկա ձևաչափերի խորացման, և ո՛չ էլ համագործակցային նոր նախաձեռնությունների ստեղծման առումով։
Այլ բառերով՝ հերթական կորցրած իրական հնարավորությունը...

​2020թ. նոյեմբերի 17-ին Թուրքիայի խորհրդարանի հերթական նիստը նվիրված էր Արցախյան պատերազմին և Հայաստանի կապիտուլիացիային։ Այդ նիստի արձանագրությունը մի շարք ուշագրավ հատվածներ է պարունակում, որոնք ես պարբերաբար կներկայացնեմ ձեր ուշադրությանը, որպեսզի հասկանաք Թուրքիայի իրական նպատակները Հայաստանի հանդեպ։
Թուրք-ադրբեջանական հաղթանակից հետո թեև ընդհանուր ոգևորվածության ֆոնին թուրք պառլամենտականները հանդես էին գալիս շնորհավորական ուղերձներով, սակայն որոշ զեկույցներ առանձնանում էին իրենց պրագմատիկությամբ և ապագային միտված կարևոր դրույթներով։
Թեզ-մեջբերումների տեսքով ներկայացնեմ դրանցից ընդամենը երեքը, որոնք հնչել են իշխանական պատգամավորների շուրթերից.
◾«Կիլիկայի կաթողիկոսը... կոչ է անում ճանաչել Արցախի Հանրապետության անկախությունը։ Սա նշանակում է, որ մենք (Թուրքիան) պետք է նկատի ունենանք, որ հայկական Սփյուռքը չի փոխելու իր քաղաքականությունը»։
◾ «1921թ. Զանգեզուրը տրվեց Հայաստանին, որով Ադրբեջանը, ցավոք, առանձնացավ Նախիջևանից։... Այսօր մենք 100 տարի առաջ սկսած թուրքականության գաղափարը վերականգնելու ճանապարհին ենք»։
◾ «1993թ. մեր կողմից փակված դռներ (նկատի ունի հայ-թուրքական սահմանը) կան։ Երդվում եմ, որ հիմա տարբեր դիվանագիտական գործընթացներում ստիպելու են Թուրքիային, որպեսզի բացի Հայաստանի հետ սահմանը... Սիրելի՛ ընկերներ, ես այն մարդն եմ, ով 1996թ. կառավարության ծրագրում մտցրել եմ հետևյալ տողերը. «Քանի դեռ Ադրբեջանը չի ստորագրել, որ Ղարաբաղի հարցը լուծված է, Թուրքիան այդ դռները չի բացելու»։
Այժմ այստեղ կա կենսական խնդիր. Հայաստանի հետ սահմանը բացելու համար Թուրքիան խնդիրն արդեն այլ հարթություն պետք է տեղափոխի և հայտարարի, որ «Սահմանը կբացեմ, եթե բացվի Զանգեզուրի միջանցքը։ Եթե ոչ, ապա շանս չկա, որ կբացենք մեր սահմանը»»։
Այս երեք մեջբերումն էլ բավական է, որպեսզի հասկանաք, որ մեր ազգի ու պետականության դեմ պայքարը չի դադարել։ Չի դադարել նույնիսկ մեկ օրով, երբ կարելի էր ցնծալ ու տրվել ուրախությանը։ Չի դադարել նաև հիմա և չի դադարելու երբեք։
Ուստի այն, որ պատերազմում պարտված և դեռևս ՀՀ իշխանություն հանդիսացող օկուպացիոն ռեժիմի ներկայացուցիչները վերջին օրերին ու շաբաթներին ձեզ պարբերաբար հավաստիացնում են, որ Թուրքիան մեզ թշնամի չէ ու այլևս խնդիր չի լինելու նրանց հետ, դա ոչ միայն ուրացում է մեր հազարավոր նահատակների, այլև Հայաստանի վերջնական ջախջախմանն ուղղված թուրքական քաղաքականության շարունակություն։
Այս առիթով ուզում եմ հիշեցնել վերջերս թուրքական իշխանական գլխավոր թերթերից մեկում հրապարակված այս հոդվածն ու կից ծաղրանկարը, որում երևում է, թե ինչ են մեզ հետ ուզում անել Թուրքիան և նրա կամակատարը։ Ուշադի՛ր նայեք նկարին ու կհասկանաք, թե ինչու են Թուրքիայում սատարում Փաշինյանին։
📍Այսօր, ժամը 15:00-ից ես լինելու եմ Դեմիրճյան փողոցում։ Եթե դուք ունեք հարցեր Հայաստան-Թուրքիա հարաբերությունների, հայ-թուրքական հակամարտության ներկայի ու ապագայի մասին, ապա եկեք, միասին տեղում սիրով քննարկենք, ես էլ կպատասխանեմ ու կներկայացնեմ այլ մանրամասներ։