Першая песенька
Бархаткоў Антон Стэфановіч, 1957
Беларускае мастацтва ХX — пачатку XXI ст.
У гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва Антон Бархаткоў (1917–2001) па праве з’яўляецца адной з ключавых фігур у развіцці пейзажнага жанру. Аднак візітнай карткай і работай, што прадстаўляе мастака ў пастаяннай экспазіцыі мастацкага музея, стаў рэдкі ў творчасці пейзажыста зварот да жанру інтэр’ера з уключэннем партрэтнай выявы.
Карціна «Першая песенька» (1957) – твор аўтабіяграфічны. Ён звязаны з прызваннем жонкі мастака Соф’і Кузьмінічны Бархатковай – актрысы музычнага тэатра і выкладчыка ў музычнай школе № 5 г. Мінска.
У гэтым поўным абаяння творы спалучыліся канкрэтныя партрэтныя характарыстыкі і зборнасць вобразаў, апавяданне пра савецкую эпоху з характэрнымі дэталямі інтэр’ера і імпрэсіяністычнасць жывапіснага рашэння.
Ў напоўненым сонечным святлом пакоі каля адчыненага акна праходзіць урок музыкі. Маленькая дзяўчынка спявае песеньку, акампануючы сабе на раялі. Побач з ёй, крыху нахіліўшыся, стаіць маладая настаўніца, у якой мастак адлюстраваў сваю жонку. Яна дапамагае знайсці юнаму таленту тую чысціню гучання песенькі, увасобленую мастаком у гучнасці і звонкасці жывапіснага рашэння палатна. Менавіта таму святло тут з’яўляецца трэцім галоўным героем: яно зменьвае ўсю карціну: высвятляе чорную паліраваную паверхню раяля, пранікае скрозь фіранкі, яркімі плямамі кладзецца на падлогу і стварае адчуванне “цеплыні” паветра.
Мастак выдатна вырашае партрэтныя задачы ў адлюстраванні жонкі, сапраўды перадаючы не толькі вонкавае падабенства, але і ўласцівыя ёй рысы характару – мяккасць і інтэлігентнасць.
Правобразам намаляванага інтэр’ера, верагодна, была ўласная кватэра аўтара. Сярод нешматлікіх дэталяў – чорны раяль – сапраўдная сямейная рэліквія. Рэдкі інструмент, выраблены ўсяго ў пяці экземплярах, адрозніваўся надзвычайным гукам, быў падораны бацьку Соф’і Кузьмінічны ў 1905 годзе і пазней атрыманы ёю ў спадчыну.
Карціна “Першая песенька” стала не толькі візітнай карткай Антона Бархаткова, але і этапным, знакавым творам беларускага мастацтва ХХ стагоддзя, які адлюстраваў перамены 1950-х гадоў. Пасля смерці Сталіна і жорсткіх абмежаванняў у мастацтве 1940-х гадоў, пасля цяжкага ваеннага перыяду жывапіс захацеў быць афарбаваным у яркія і светлыя тоны, захацеў загаварыць пра маладосць і мары, пра дзяцінства і бесклапотнасць.
#размовынапрызбе #НХМ #Беларусь #искусство
Бархаткоў Антон Стэфановіч, 1957
Беларускае мастацтва ХX — пачатку XXI ст.
У гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва Антон Бархаткоў (1917–2001) па праве з’яўляецца адной з ключавых фігур у развіцці пейзажнага жанру. Аднак візітнай карткай і работай, што прадстаўляе мастака ў пастаяннай экспазіцыі мастацкага музея, стаў рэдкі ў творчасці пейзажыста зварот да жанру інтэр’ера з уключэннем партрэтнай выявы.
Карціна «Першая песенька» (1957) – твор аўтабіяграфічны. Ён звязаны з прызваннем жонкі мастака Соф’і Кузьмінічны Бархатковай – актрысы музычнага тэатра і выкладчыка ў музычнай школе № 5 г. Мінска.
У гэтым поўным абаяння творы спалучыліся канкрэтныя партрэтныя характарыстыкі і зборнасць вобразаў, апавяданне пра савецкую эпоху з характэрнымі дэталямі інтэр’ера і імпрэсіяністычнасць жывапіснага рашэння.
Ў напоўненым сонечным святлом пакоі каля адчыненага акна праходзіць урок музыкі. Маленькая дзяўчынка спявае песеньку, акампануючы сабе на раялі. Побач з ёй, крыху нахіліўшыся, стаіць маладая настаўніца, у якой мастак адлюстраваў сваю жонку. Яна дапамагае знайсці юнаму таленту тую чысціню гучання песенькі, увасобленую мастаком у гучнасці і звонкасці жывапіснага рашэння палатна. Менавіта таму святло тут з’яўляецца трэцім галоўным героем: яно зменьвае ўсю карціну: высвятляе чорную паліраваную паверхню раяля, пранікае скрозь фіранкі, яркімі плямамі кладзецца на падлогу і стварае адчуванне “цеплыні” паветра.
Мастак выдатна вырашае партрэтныя задачы ў адлюстраванні жонкі, сапраўды перадаючы не толькі вонкавае падабенства, але і ўласцівыя ёй рысы характару – мяккасць і інтэлігентнасць.
Правобразам намаляванага інтэр’ера, верагодна, была ўласная кватэра аўтара. Сярод нешматлікіх дэталяў – чорны раяль – сапраўдная сямейная рэліквія. Рэдкі інструмент, выраблены ўсяго ў пяці экземплярах, адрозніваўся надзвычайным гукам, быў падораны бацьку Соф’і Кузьмінічны ў 1905 годзе і пазней атрыманы ёю ў спадчыну.
Карціна “Першая песенька” стала не толькі візітнай карткай Антона Бархаткова, але і этапным, знакавым творам беларускага мастацтва ХХ стагоддзя, які адлюстраваў перамены 1950-х гадоў. Пасля смерці Сталіна і жорсткіх абмежаванняў у мастацтве 1940-х гадоў, пасля цяжкага ваеннага перыяду жывапіс захацеў быць афарбаваным у яркія і светлыя тоны, захацеў загаварыць пра маладосць і мары, пра дзяцінства і бесклапотнасць.
#размовынапрызбе #НХМ #Беларусь #искусство
Мелодыя адыходзячай ночы
Тоўсцік Уладзімір Антонавіч
1994
Жанравыя гарызонты палотнаў народнага мастака Беларусі, прафесара Уладзіміра Антонавіча Тоўсціка пашыраюцца ад партрэтаў і нацюрмортаў да складана напісаных алегарычных кампазіцый. Яго жывапіс – гэта заўсёды існаванне ў нейкім чацвёртым вымярэнні, дзе перасякаюцца час і прастора, сучаснікі і героі мінулых эпох, рэальныя падзеі і міражныя, прывідныя ўспаміны.
Сюжэт для карціны “Мелодыя адыходзячай ночы”, напісанай у 1994 годзе, узяты з навакольнай рэчаіснасці мінскага начнога жыцця. Мастак успамінае, калі ў пачатку 1990-х гадоў ён шпацыраваў па начным горадзе, яго ўразіў чалавек, які проста ішоў па вуліцы і іграў на саксафоне. Уладзімір Тоўсцік не памятаў яго твару і канкрэтнай мелодыі, што выконваў музыкант. Але ноч, саксафон, чароўная атмасфера Мінска – і на палатне праявіўся сапраўдны джазавы горад з цудоўнай незнаёмкай і музыкантам.
Ключ да разумення твораў Уладзіміра Тоўсціка – гэта музыка. Маляўнічае апавяданне разгортваецца перад намі не плаўна, а ў сінкапіраваным рытме, з яркай акцэнтнай арганізацыяй прасторы. Як каштоўнасць мастак паказвае цудоўную незнаёмку, зачараваную джазавай мелодыяй. Яна закрыла вочы, каб атрымаць асалоду ад гукаў адыходзячай ночы. Тоўсцік знаходзіць вельмі характэрны ёмісты вобраз саксафаніста, адлюстроўваючы яго ў момант кульмінацыі. Здаецца, ён вось-вось сыграе сваю апошнюю ноту, пасля якой наступіць урачыстая цішыня, а музыкант знікне за заслонай, што ўжо пачынае праяўляцца ў ніжнім правым куце карціны. Дзякуючы ўвядзенню ў кампазіцыю разнастайных дэкаратыўных фрагментаў, арнаментальных “кавалачкаў”, хаатычна раскіданых па палатне, узнікае сапраўдны свінгуючы джазавы рытм. І нарэшце, колер – адмысловы, сіні – літаральна матэрыялізуе пачуццёвае гучанне саксафона і адлюстроўвае тэму растання, творчасці, выслізгвання, неадназначнасці і загадкі.
#размовынапрызбе #Беларусь #НХМ #искусство
Тоўсцік Уладзімір Антонавіч
1994
Жанравыя гарызонты палотнаў народнага мастака Беларусі, прафесара Уладзіміра Антонавіча Тоўсціка пашыраюцца ад партрэтаў і нацюрмортаў да складана напісаных алегарычных кампазіцый. Яго жывапіс – гэта заўсёды існаванне ў нейкім чацвёртым вымярэнні, дзе перасякаюцца час і прастора, сучаснікі і героі мінулых эпох, рэальныя падзеі і міражныя, прывідныя ўспаміны.
Сюжэт для карціны “Мелодыя адыходзячай ночы”, напісанай у 1994 годзе, узяты з навакольнай рэчаіснасці мінскага начнога жыцця. Мастак успамінае, калі ў пачатку 1990-х гадоў ён шпацыраваў па начным горадзе, яго ўразіў чалавек, які проста ішоў па вуліцы і іграў на саксафоне. Уладзімір Тоўсцік не памятаў яго твару і канкрэтнай мелодыі, што выконваў музыкант. Але ноч, саксафон, чароўная атмасфера Мінска – і на палатне праявіўся сапраўдны джазавы горад з цудоўнай незнаёмкай і музыкантам.
Ключ да разумення твораў Уладзіміра Тоўсціка – гэта музыка. Маляўнічае апавяданне разгортваецца перад намі не плаўна, а ў сінкапіраваным рытме, з яркай акцэнтнай арганізацыяй прасторы. Як каштоўнасць мастак паказвае цудоўную незнаёмку, зачараваную джазавай мелодыяй. Яна закрыла вочы, каб атрымаць асалоду ад гукаў адыходзячай ночы. Тоўсцік знаходзіць вельмі характэрны ёмісты вобраз саксафаніста, адлюстроўваючы яго ў момант кульмінацыі. Здаецца, ён вось-вось сыграе сваю апошнюю ноту, пасля якой наступіць урачыстая цішыня, а музыкант знікне за заслонай, што ўжо пачынае праяўляцца ў ніжнім правым куце карціны. Дзякуючы ўвядзенню ў кампазіцыю разнастайных дэкаратыўных фрагментаў, арнаментальных “кавалачкаў”, хаатычна раскіданых па палатне, узнікае сапраўдны свінгуючы джазавы рытм. І нарэшце, колер – адмысловы, сіні – літаральна матэрыялізуе пачуццёвае гучанне саксафона і адлюстроўвае тэму растання, творчасці, выслізгвання, неадназначнасці і загадкі.
#размовынапрызбе #Беларусь #НХМ #искусство
Цвіценне
Літвінава Зоя Васильеўна, 1988
Беларускае мастацтва ХX — пачатку XXI ст.
Зоя Літвінава – адна з нямногіх беларускіх жанчын-мастачак з ярка выяўленым талентам да манументальнай формы. Яе станковыя творы ўражваюць не толькі шчодрасцю колеру і святла, але і сусветным характарам намаляванага на палатне. Менавіта такім творам з’яўляецца праца “Цвіценне”, напісаная ў 1988 годзе. Гэта карціна-сімвал, карціна-прытча, жывапіснае адлюстраванне жыццёвых сіл прыроды, свята нараджэння, мацярынства і Быцця. Бо цвіценне – гэта не проста асаблівы перыяд жыццядзейнасці раслін, але і здароўе, і дабрабыт чалавека, з сімвалічнага пункта гледжання. Калі чалавек здаровы і адорвае нас сваёй фізічнай, інтэлектуальнай і духоўнай прыгажосцю, мы кажам, што ён квітнее.
Цвіценне нагадвае нам не толькі свята колеру і святла, але і свята вясны, а такім чынам, адраджэння і працягу жыцця. Менавіта таму на палатне Зоі Літвінавай, на фоне эмацыянальнай прасторы, што пульсуе яркімі колерамі, мы бачым жанчын, якія засяваюць поле насеннем, што зноў зацвіце і падорыць новае жыццё. Анёлападобнае дзіця – і ёсць тое новае чыстае і светлае жыццё, а сама карціна – гэта сад бесперапыннага цвіцення. Сведчаннем гэтага з’яўляецца вясёлка як знак запавету “паміж Богам і паміж зямлёю”, як сімвал абноўленага свету.
Намаляваная сцэна паказвае таксама сувязь з народнымі славянскімі і хрысціянскімі каранямі. Колеравы лад, урачыстасць чырвонага з залатым свячэннем, выкарыстанне іконнага сілуэта, дакладная выява хрысціянскіх сімвалаў – усё гэта нагадвае прыёмы старажытнарускіх майстроў. Разам з тым інтэнсіўнасць і гучнасць колеравых суадносін, простыя выяўленчыя вобразы, схематызацыя формы ў поўнай меры суадносяцца і з народнымі прынцыпамі беларускай культуры.
І ў гэтым сэнсе палатно “Цвіценне” – знакавы твор для свайго часу, які падкрэслівае сувязь з глыбіннымі пластамі нацыянальнай гісторыі і культуры. Яно было напісана ў пераломны для ўсяго беларускага выяўленчага мастацтва перыяд нацыянальнага адраджэння, калі са здабыццём нашай краінай незалежнасці абвастрылася запатрабаванне нацыянальнай самаідэнтыфікацыі, а асноўным змястоўным стрыжнем творчасці шматлікіх беларускіх мастакоў стаў культ беларускай старажытнасці і акцэнт на тэме каранёў і вытокаў беларускага народа. Актуальнымі для пластычнай канвы становяцца арнаменты, характэрныя для вышыўкі, традыцыйных вырабаў з гліны, дрэва, саломкі. Прыкметнай у творчасці беларускіх мастакоў стала тэндэнцыя праламлення авангардысцкіх прыёмаў скрозь прызму фальклорных матываў, старажытных міфаў і свят.
Нацыянальны мастацкі музей
Рэспублікі Беларусь
#размовынапрызбе #Беларусь #НХМ #искусство
Літвінава Зоя Васильеўна, 1988
Беларускае мастацтва ХX — пачатку XXI ст.
Зоя Літвінава – адна з нямногіх беларускіх жанчын-мастачак з ярка выяўленым талентам да манументальнай формы. Яе станковыя творы ўражваюць не толькі шчодрасцю колеру і святла, але і сусветным характарам намаляванага на палатне. Менавіта такім творам з’яўляецца праца “Цвіценне”, напісаная ў 1988 годзе. Гэта карціна-сімвал, карціна-прытча, жывапіснае адлюстраванне жыццёвых сіл прыроды, свята нараджэння, мацярынства і Быцця. Бо цвіценне – гэта не проста асаблівы перыяд жыццядзейнасці раслін, але і здароўе, і дабрабыт чалавека, з сімвалічнага пункта гледжання. Калі чалавек здаровы і адорвае нас сваёй фізічнай, інтэлектуальнай і духоўнай прыгажосцю, мы кажам, што ён квітнее.
Цвіценне нагадвае нам не толькі свята колеру і святла, але і свята вясны, а такім чынам, адраджэння і працягу жыцця. Менавіта таму на палатне Зоі Літвінавай, на фоне эмацыянальнай прасторы, што пульсуе яркімі колерамі, мы бачым жанчын, якія засяваюць поле насеннем, што зноў зацвіце і падорыць новае жыццё. Анёлападобнае дзіця – і ёсць тое новае чыстае і светлае жыццё, а сама карціна – гэта сад бесперапыннага цвіцення. Сведчаннем гэтага з’яўляецца вясёлка як знак запавету “паміж Богам і паміж зямлёю”, як сімвал абноўленага свету.
Намаляваная сцэна паказвае таксама сувязь з народнымі славянскімі і хрысціянскімі каранямі. Колеравы лад, урачыстасць чырвонага з залатым свячэннем, выкарыстанне іконнага сілуэта, дакладная выява хрысціянскіх сімвалаў – усё гэта нагадвае прыёмы старажытнарускіх майстроў. Разам з тым інтэнсіўнасць і гучнасць колеравых суадносін, простыя выяўленчыя вобразы, схематызацыя формы ў поўнай меры суадносяцца і з народнымі прынцыпамі беларускай культуры.
І ў гэтым сэнсе палатно “Цвіценне” – знакавы твор для свайго часу, які падкрэслівае сувязь з глыбіннымі пластамі нацыянальнай гісторыі і культуры. Яно было напісана ў пераломны для ўсяго беларускага выяўленчага мастацтва перыяд нацыянальнага адраджэння, калі са здабыццём нашай краінай незалежнасці абвастрылася запатрабаванне нацыянальнай самаідэнтыфікацыі, а асноўным змястоўным стрыжнем творчасці шматлікіх беларускіх мастакоў стаў культ беларускай старажытнасці і акцэнт на тэме каранёў і вытокаў беларускага народа. Актуальнымі для пластычнай канвы становяцца арнаменты, характэрныя для вышыўкі, традыцыйных вырабаў з гліны, дрэва, саломкі. Прыкметнай у творчасці беларускіх мастакоў стала тэндэнцыя праламлення авангардысцкіх прыёмаў скрозь прызму фальклорных матываў, старажытных міфаў і свят.
Нацыянальны мастацкі музей
Рэспублікі Беларусь
#размовынапрызбе #Беларусь #НХМ #искусство
Язеп Нарцизович Дроздович (1888–1954).
Пророк, 1931 год.
Белорусское искусство XIX и начала XXI веков.
Придет время… Меня еще поищут.
Язеп Дроздович
Язеп Дроздович – одна из наиболее значимых, самобытных и необычных персон белорусской культуры и искусства. Творческий диапазон мастера настолько разнообразен, что невозможно отнести его к определенному течению, направлению, стилю, виду деятельности: Язеп Нарцизович был не только талантливым художником и скульптором, но и выдающимся писателем, поэтом, учителем, этнографом, фольклористом, философом, хиромантам, археологом, театральным деятелем, астрономом-любителем и основателем белорусской теоретической астрономии. Невозможно понять, как этот человек за свой недолгий, полный трудностей путь сумел охватить такую многогранность жизни, способствовал возрождению национальной культуры, познавал неизведанное, открывал перед людьми двери будущего и позволял им мечтать... Неслучайно белорусский художник, современник Дроздовича Пётр Сергиевич назвал творца «нашим маленьким поветовым Леонардо да Винчи».
Жизнь Язепа Дроздовича проходила на фоне сложнейших исторических событий – Первой мировой войны, в которой он принимал участие, революционных преобразований, Второй мировой войны. На долю художника выпало много трудностей, связанных со сложными жизненными условиями, голодом и бедностью, человеческим непониманием и одиночеством.
#размовынапрызбе #НХМ #Беларусь #искусство
Пророк, 1931 год.
Белорусское искусство XIX и начала XXI веков.
Придет время… Меня еще поищут.
Язеп Дроздович
Язеп Дроздович – одна из наиболее значимых, самобытных и необычных персон белорусской культуры и искусства. Творческий диапазон мастера настолько разнообразен, что невозможно отнести его к определенному течению, направлению, стилю, виду деятельности: Язеп Нарцизович был не только талантливым художником и скульптором, но и выдающимся писателем, поэтом, учителем, этнографом, фольклористом, философом, хиромантам, археологом, театральным деятелем, астрономом-любителем и основателем белорусской теоретической астрономии. Невозможно понять, как этот человек за свой недолгий, полный трудностей путь сумел охватить такую многогранность жизни, способствовал возрождению национальной культуры, познавал неизведанное, открывал перед людьми двери будущего и позволял им мечтать... Неслучайно белорусский художник, современник Дроздовича Пётр Сергиевич назвал творца «нашим маленьким поветовым Леонардо да Винчи».
Жизнь Язепа Дроздовича проходила на фоне сложнейших исторических событий – Первой мировой войны, в которой он принимал участие, революционных преобразований, Второй мировой войны. На долю художника выпало много трудностей, связанных со сложными жизненными условиями, голодом и бедностью, человеческим непониманием и одиночеством.
#размовынапрызбе #НХМ #Беларусь #искусство
Мой горад старажытны, малады
Данцыг Май Вольфавіч, 1972
У кожнага вялікага горада ёсць свой мастак! Для Мінска такім майстрам, які здолеў перадаць дыханне сталіцы, рытмічны характар гарадскога жыцця, стаў народны мастак Беларусі Май Данцыг. Манументальнае палатно “Мой горад старажытны, малады” – не толькі яркі і “прыбраны” партрэт горада, гэта “мастацкі дакумент” эпохі, які адлюстроўвае дух часу.
Від на Мінск адкрываецца нібы з высокага ўзгорка. Маю Вольфавічу было ўласціва маляваць свой родны горад з самых “нечаканых” месцаў, не даступных простаму пешаходу. “Туды нельга!” – крычалі будаўнікі адважнаму мастаку, які залез на самы верх яшчэ будуемага Белпрампраекта, каб убачыць прадстаўленую на палатне грандыёзную панараму Мінска. Кампазіцыя палатна ўключае ў сябе практычна ўвесь гістарычны цэнтр горада: від на Траецкую гару з моцай “барабанаў” будынка Тэатра оперы і балета, Верхні горад з дамінантай кафедральнага Свята-Духава сабора, від на Камуністычную вуліцу з тэлевышкай і аб’екты горада, якія яшчэ будуюцца. Карціна Мая Данцыга захоўвае і аблічча не ацалелай да нашых дзён самай старажытнай мінскай Халоднай сінагогі, пабудаванай яшчэ ў канцы XVI стагоддзя. Яна адлюстравана ў ніжнім правым куце. У сувязі з рэканструкцыяй горада ў 1965 годзе сінагога была знесена, і Май Данцыг пісаў яе па памяці, успамінаючы, як магутныя сцены будынка ўражвалі яго ў юнацтве, нагадваючы сярэднявечную крэпасць.
Але перад намі мастак адначасова разгортвае і Мінск 1970-х гг., дынамічны і зменлівы. Будаўнічая тэхніка, пάлі і пад’ёмныя краны, грузавікі, што перавозяць блокі панэльных дамоў, рэкламныя шчыты з афішамі і фотапартрэтамі вядомых акцёраў і спартсменаў, выразаныя з газет і часопісаў таго часу і налепленыя проста на фарбавыслой – усё гэта паэтычная выява сучаснасці, сімвал новага жыцця.
Мастак нібы ўцягвае нас адначасова ў мінулае, сучаснасць і будучыню, імкнецца паказаць развіццё вобраза ў часе і прасторы, у шматслойнасці гістарычных пластоў.
#НХМ #Беларусь #Минск #размовынапрызбе #искусство
Данцыг Май Вольфавіч, 1972
У кожнага вялікага горада ёсць свой мастак! Для Мінска такім майстрам, які здолеў перадаць дыханне сталіцы, рытмічны характар гарадскога жыцця, стаў народны мастак Беларусі Май Данцыг. Манументальнае палатно “Мой горад старажытны, малады” – не толькі яркі і “прыбраны” партрэт горада, гэта “мастацкі дакумент” эпохі, які адлюстроўвае дух часу.
Від на Мінск адкрываецца нібы з высокага ўзгорка. Маю Вольфавічу было ўласціва маляваць свой родны горад з самых “нечаканых” месцаў, не даступных простаму пешаходу. “Туды нельга!” – крычалі будаўнікі адважнаму мастаку, які залез на самы верх яшчэ будуемага Белпрампраекта, каб убачыць прадстаўленую на палатне грандыёзную панараму Мінска. Кампазіцыя палатна ўключае ў сябе практычна ўвесь гістарычны цэнтр горада: від на Траецкую гару з моцай “барабанаў” будынка Тэатра оперы і балета, Верхні горад з дамінантай кафедральнага Свята-Духава сабора, від на Камуністычную вуліцу з тэлевышкай і аб’екты горада, якія яшчэ будуюцца. Карціна Мая Данцыга захоўвае і аблічча не ацалелай да нашых дзён самай старажытнай мінскай Халоднай сінагогі, пабудаванай яшчэ ў канцы XVI стагоддзя. Яна адлюстравана ў ніжнім правым куце. У сувязі з рэканструкцыяй горада ў 1965 годзе сінагога была знесена, і Май Данцыг пісаў яе па памяці, успамінаючы, як магутныя сцены будынка ўражвалі яго ў юнацтве, нагадваючы сярэднявечную крэпасць.
Але перад намі мастак адначасова разгортвае і Мінск 1970-х гг., дынамічны і зменлівы. Будаўнічая тэхніка, пάлі і пад’ёмныя краны, грузавікі, што перавозяць блокі панэльных дамоў, рэкламныя шчыты з афішамі і фотапартрэтамі вядомых акцёраў і спартсменаў, выразаныя з газет і часопісаў таго часу і налепленыя проста на фарбавыслой – усё гэта паэтычная выява сучаснасці, сімвал новага жыцця.
Мастак нібы ўцягвае нас адначасова ў мінулае, сучаснасць і будучыню, імкнецца паказаць развіццё вобраза ў часе і прасторы, у шматслойнасці гістарычных пластоў.
#НХМ #Беларусь #Минск #размовынапрызбе #искусство
Уваскрэсенне – Сыходжанне ў пекла. Канец XVII ст. З Дзісны Віцебскай вобл. Нацыянальны мастацкі музей
На абразе Хрыстос спускаецца ў пекла. Паводле царкоўнага падання (у Новым Запавеце гэтай гісторыі няма), гэта здарылася ў першыя дні пасля распяцця Ісуса, да яго ўваскрэсення на зямлі. Апакрыфічнае Евангелле ад Нікадзіма распавядае, што д'ябал хацеў зачыніцца і выратавацца ад Хрыста ў пекле, але брама пекла зламалася, як толькі Ісус падышоў да іх, і ўсе праведнікі выйшлі з апраметнай.
Воскресение – Сошествие в ад. Конец 17 века. Из Дисны Витебской области. Национальный художественный музей
На иконе Христос сходит во ад. По церковному преданию (этой истории нет в Новом Завете), это произошло в первые дни после распятия Иисуса, до его воскресения на земле. апокрифическое Евангелие от Никодима рассказывает нам, что диавол хотел затвориться и уйти от Христа в ад, но врата ада сломались, как только Иисус приблизился к ним, и все праведники вышли из темницы.
#размовынапрызбе #Беларусь #икона #Христианство #НХМ
На абразе Хрыстос спускаецца ў пекла. Паводле царкоўнага падання (у Новым Запавеце гэтай гісторыі няма), гэта здарылася ў першыя дні пасля распяцця Ісуса, да яго ўваскрэсення на зямлі. Апакрыфічнае Евангелле ад Нікадзіма распавядае, што д'ябал хацеў зачыніцца і выратавацца ад Хрыста ў пекле, але брама пекла зламалася, як толькі Ісус падышоў да іх, і ўсе праведнікі выйшлі з апраметнай.
Воскресение – Сошествие в ад. Конец 17 века. Из Дисны Витебской области. Национальный художественный музей
На иконе Христос сходит во ад. По церковному преданию (этой истории нет в Новом Завете), это произошло в первые дни после распятия Иисуса, до его воскресения на земле. апокрифическое Евангелие от Никодима рассказывает нам, что диавол хотел затвориться и уйти от Христа в ад, но врата ада сломались, как только Иисус приблизился к ним, и все праведники вышли из темницы.
#размовынапрызбе #Беларусь #икона #Христианство #НХМ
Осень
Левитан Исаак Ильич, 1889
Русское искусство XVIII — начала XX в.
Живопись, Холст, масло
Традиции лирического пейзажа, заложенные Алексеем Саврасовым, были продолжены во второй половине XIX века его учеником Исааком Левитаном. Картина «Осень», написанная художником в 1889 году, в период творческой зрелости, одна из лучших работ мастера в собрании музея.
Берёзы и осины, дрожащие на ветру, с лёгким шелестом роняющие золотую листву, пронизаны вечерним воздухом и уходящим светом, трогательны и беззащитны. Сложный ритм их расположения (центральную группу деревьев художник написал на фоне тёмного массива, чтобы подчеркнуть все тонкости цвета осенней листвы) рождает в композиции ощущение зыбкой неустойчивости. По-живому трепетные, вибрирующие движения кисти фиксируют все нюансы быстро распадающихся цветовых отношений. Национальный художественный музей
Республики Беларусь
#размовынапрызбе #искусство #НХМ #Исаак_Левитан
Левитан Исаак Ильич, 1889
Русское искусство XVIII — начала XX в.
Живопись, Холст, масло
Традиции лирического пейзажа, заложенные Алексеем Саврасовым, были продолжены во второй половине XIX века его учеником Исааком Левитаном. Картина «Осень», написанная художником в 1889 году, в период творческой зрелости, одна из лучших работ мастера в собрании музея.
Берёзы и осины, дрожащие на ветру, с лёгким шелестом роняющие золотую листву, пронизаны вечерним воздухом и уходящим светом, трогательны и беззащитны. Сложный ритм их расположения (центральную группу деревьев художник написал на фоне тёмного массива, чтобы подчеркнуть все тонкости цвета осенней листвы) рождает в композиции ощущение зыбкой неустойчивости. По-живому трепетные, вибрирующие движения кисти фиксируют все нюансы быстро распадающихся цветовых отношений. Национальный художественный музей
Республики Беларусь
#размовынапрызбе #искусство #НХМ #Исаак_Левитан
Шкарубо Валерий Фёдорович (1957 - 2020)
Осенний свет, 2002 г.
Шкарубо Валерий Фёдорович родился в Борисове (Беларусь).
В 1981 г. окончил Белорусский государственный театрально-художественный институт (ныне Белорусская государственная академия искусств).
Заслуженный деятель искусств Республики Беларусь.
Член Белорусского союза художников.
В 2002 г. присуждена Государственная премия Республики Беларусь в области литературы, искусства и архитектуры за цикл картин «Извечное».
Валерий Шкарубо практически всю свою творческую жизнь был верен одному жанру — пейзажу. В его работах, с одной стороны, сугубо реалистичных, с другой стороны, «остраненных» (от слова «странный»), Белоруссия предстает загадочной и прекрасной.
Работы находятся в собраниях Национального художественного музея Республики Беларусь.
#размовынапрызбе #Беларусь #НХМ #картины #Шкарубо
Осенний свет, 2002 г.
Шкарубо Валерий Фёдорович родился в Борисове (Беларусь).
В 1981 г. окончил Белорусский государственный театрально-художественный институт (ныне Белорусская государственная академия искусств).
Заслуженный деятель искусств Республики Беларусь.
Член Белорусского союза художников.
В 2002 г. присуждена Государственная премия Республики Беларусь в области литературы, искусства и архитектуры за цикл картин «Извечное».
Валерий Шкарубо практически всю свою творческую жизнь был верен одному жанру — пейзажу. В его работах, с одной стороны, сугубо реалистичных, с другой стороны, «остраненных» (от слова «странный»), Белоруссия предстает загадочной и прекрасной.
Работы находятся в собраниях Национального художественного музея Республики Беларусь.
#размовынапрызбе #Беларусь #НХМ #картины #Шкарубо
Оптимист и пессимист, 1893
Маковский Владимир Егорович, (1846-1920)
Национальный художественный музей
Республики Беларусь
Картина мастерски передает два основных человеческих типа - оптимиста и пессимиста. При помощи деталей художник тщательно вырисовывает характеры своих героев, показывает их зрителю с большой любовью и юмором.
Владимир Маковский — один из ведущих мастеров жанровой живописи второй половины XIX века. В своем творчестве он выступал продолжателем традиций критического реализма, заложенных П. А. Федотовым и В. Г. Перовым. В произведениях Маковского обличительная интонация часто соседствовала с мягким юмором, интересом к повседневной жизни во всем ее многообразии. Ярко выразил себя в жанре портрета.
Для его работ раннего периода характерны повествовательность, тщательная выписанность деталей, сдержанность колорита, стремление к предельной завершенности. С годами в его живописной манере появились большая свобода, гибкость и эмоциональная выразительность.
Творческое наследие Владимира Маковского чрезвычайно велико — свыше четырехсот картин, множество рисунков, литографий, офортов. Произведения художника украшают музейные и частные собрания, в том числе коллекции Государственной Третьяковской галереи, Государственного Русского музея, ГМИИ им. А. С. Пушкина.
#размовынапрызбе #Беларусь #НХМ #искусство #картины #Маковский
Маковский Владимир Егорович, (1846-1920)
Национальный художественный музей
Республики Беларусь
Картина мастерски передает два основных человеческих типа - оптимиста и пессимиста. При помощи деталей художник тщательно вырисовывает характеры своих героев, показывает их зрителю с большой любовью и юмором.
Владимир Маковский — один из ведущих мастеров жанровой живописи второй половины XIX века. В своем творчестве он выступал продолжателем традиций критического реализма, заложенных П. А. Федотовым и В. Г. Перовым. В произведениях Маковского обличительная интонация часто соседствовала с мягким юмором, интересом к повседневной жизни во всем ее многообразии. Ярко выразил себя в жанре портрета.
Для его работ раннего периода характерны повествовательность, тщательная выписанность деталей, сдержанность колорита, стремление к предельной завершенности. С годами в его живописной манере появились большая свобода, гибкость и эмоциональная выразительность.
Творческое наследие Владимира Маковского чрезвычайно велико — свыше четырехсот картин, множество рисунков, литографий, офортов. Произведения художника украшают музейные и частные собрания, в том числе коллекции Государственной Третьяковской галереи, Государственного Русского музея, ГМИИ им. А. С. Пушкина.
#размовынапрызбе #Беларусь #НХМ #искусство #картины #Маковский
Натюрморт с дынями и тыквами
Машков Илья Иванович
1915-1916
Национальный художественный музей
Республики Беларусь
Илья Машков не был сторонником искусства прошлого. Недовольство «сумеречной» эпохой, как называли её современники, выражалось в неприятии всего таинственного и недосказанного. Кистью художника управляет полнокровное ощущение реальной красоты предметного мира, любовь к богатству плодов земли. Материальную природу изображённого выявляет сочная живописная лепка предметов. Уравновешенная композиция выстраивается из округлых объёмов разной величины: арбуз, дыни, тыквы, яблоки, сливы, виноград.
Машков словно соревнуется с рекламной вывеской. Яркость и звучность красок, полновесность форм, нарочитая предметность изображённого, повышенная экспрессия придают работе оттенок демонстративности.
Натюрморт больше, чем какой-либо другой жанр, ускользает от словесных описаний: надо внимательно всмотреться, погрузиться в него. Он учит постигать собственно живопись – любоваться изображением, его красотой, силой и глубиной.
#НХМ #Беларусь #размовынапрызбе #искусство #тыквы
Машков Илья Иванович
1915-1916
Национальный художественный музей
Республики Беларусь
Илья Машков не был сторонником искусства прошлого. Недовольство «сумеречной» эпохой, как называли её современники, выражалось в неприятии всего таинственного и недосказанного. Кистью художника управляет полнокровное ощущение реальной красоты предметного мира, любовь к богатству плодов земли. Материальную природу изображённого выявляет сочная живописная лепка предметов. Уравновешенная композиция выстраивается из округлых объёмов разной величины: арбуз, дыни, тыквы, яблоки, сливы, виноград.
Машков словно соревнуется с рекламной вывеской. Яркость и звучность красок, полновесность форм, нарочитая предметность изображённого, повышенная экспрессия придают работе оттенок демонстративности.
Натюрморт больше, чем какой-либо другой жанр, ускользает от словесных описаний: надо внимательно всмотреться, погрузиться в него. Он учит постигать собственно живопись – любоваться изображением, его красотой, силой и глубиной.
#НХМ #Беларусь #размовынапрызбе #искусство #тыквы
ОБЕР Артемий (Артур) Лаврентьевич
1843, Москва — 1917, Петроград
Скульптор-анималист.
В течение двух лет (с 1862) учился на медицинском факультете Московского университета. Вольноприходящий ученик ИАХ (1864–1865). Занимался в Париже в РШ (1865–1870) у А.-Л. Бари. С 1872 участвовал на ежегодных выставках ИАХ, с 1900 — на выставках общества «Мир искусства». В 1886 выставил ряд произведений на совместной выставке с Е. А. Лансере. Получил звание академика (1893). Работал в Париже (1894– 1899), где отлил 10 скульптур в керамической мастерской А. Биго. Занимался преимущественно станковой скульптурой, делал модели для ИФЗ. Исполнил также ряд монументальных работ, принимал участие в конкурсах на памятники.
Баба Яга, 1898
Русское искусство XVIII — начала XX в.
Скульптура
Майолика, лепка
Национальный художественный музей
Республики Беларусь
#размовынапрызбе #НХМ #Минск #искусство #скульптура
1843, Москва — 1917, Петроград
Скульптор-анималист.
В течение двух лет (с 1862) учился на медицинском факультете Московского университета. Вольноприходящий ученик ИАХ (1864–1865). Занимался в Париже в РШ (1865–1870) у А.-Л. Бари. С 1872 участвовал на ежегодных выставках ИАХ, с 1900 — на выставках общества «Мир искусства». В 1886 выставил ряд произведений на совместной выставке с Е. А. Лансере. Получил звание академика (1893). Работал в Париже (1894– 1899), где отлил 10 скульптур в керамической мастерской А. Биго. Занимался преимущественно станковой скульптурой, делал модели для ИФЗ. Исполнил также ряд монументальных работ, принимал участие в конкурсах на памятники.
Баба Яга, 1898
Русское искусство XVIII — начала XX в.
Скульптура
Майолика, лепка
Национальный художественный музей
Республики Беларусь
#размовынапрызбе #НХМ #Минск #искусство #скульптура
Портрет Матвея Виельгорского
Брюллов Карл Павлович, 1828
Русское искусство XVIII — начала XX в.
Карл Брюллов еще при жизни пользовался огромной славой. Его эффектные произведения вызывали восхищение современников. Во многом это объясняется виртуозным сочетанием лучших традиций академизма (правильный рисунок, чёткая пластика) с открытой эмоциональностью романтизма.
Блестяще окончив Академию художеств, Карл Брюллов отправляется в Италию в качестве пенсионера. Сильное впечатление на молодого художника произвело посещение Помпеев – древнего города, погибшего при извержении Везувия. Этой трагедии он посвятит свою самую знаменитую картину, а пока… художник пишет портрет своего друга, музыканта Матвея Виельгорского.
На фоне курящегося вулкана и чёрной драпировки, напоминающей облако вулканической пыли, образ знаменитого виолончелиста приобретает напряжённую взволнованность. Брюллов с самого начала работы над этим портретом стремится придать образу особое эмоциональное состояние. Ведь он видит своего героя в романтическом свете: не просто позирующим, а играющим на музыкальном инструменте в момент вдохновения. Просыпающаяся природная стихия и темперамент музыканта видится живописцу как нечто величественное и единое.
Источник: Национальный художественный музей
Республики Беларусь
#размовынапрызбе #искусство #НХМ
Брюллов Карл Павлович, 1828
Русское искусство XVIII — начала XX в.
Карл Брюллов еще при жизни пользовался огромной славой. Его эффектные произведения вызывали восхищение современников. Во многом это объясняется виртуозным сочетанием лучших традиций академизма (правильный рисунок, чёткая пластика) с открытой эмоциональностью романтизма.
Блестяще окончив Академию художеств, Карл Брюллов отправляется в Италию в качестве пенсионера. Сильное впечатление на молодого художника произвело посещение Помпеев – древнего города, погибшего при извержении Везувия. Этой трагедии он посвятит свою самую знаменитую картину, а пока… художник пишет портрет своего друга, музыканта Матвея Виельгорского.
На фоне курящегося вулкана и чёрной драпировки, напоминающей облако вулканической пыли, образ знаменитого виолончелиста приобретает напряжённую взволнованность. Брюллов с самого начала работы над этим портретом стремится придать образу особое эмоциональное состояние. Ведь он видит своего героя в романтическом свете: не просто позирующим, а играющим на музыкальном инструменте в момент вдохновения. Просыпающаяся природная стихия и темперамент музыканта видится живописцу как нечто величественное и единое.
Источник: Национальный художественный музей
Республики Беларусь
#размовынапрызбе #искусство #НХМ
Художник Жолток Валериана Константиновна (1919-2000)
«Зима пришла», 1955
Национальный художественный музей Республики Беларусь Валериана Константиновна Жолток – выдающаяся белорусская художница старшего поколения, воспитанница известной витебской художественной школы. Художница проявила свой недюжинный талант в различных жанрах станковой живописи – сюжетно-тематическая картина, натюрморт, пейзаж, портрет.
На протяжении десятилетий ее творчество пережило ряд стилистических изменений, соответствующих эволюции советского искусства, но сущность всегда оставалась одна – неизменный оптимизм, неподдельная искренность, невероятная нежность, безграничные любовь и уважение к людям, безмерное восхищение красотой мира.
Излюбленные герои сюжетно-тематических произведений Валерианы Жолток – дети. Она наблюдает за ними с особой нежностью и благоговением. Мир детства близок ей. Моделями для живописного полотна «Зима пришла» послужили дочка художницы (стоит возле фортепиано), мастер декоративно-прикладного искусства Эльвира Павловна Позняк, племянник Константин Ромуальдович Жолток и подруга дочери Валентина Морозова.
Картина была отобрана для демонстрации на Декаде белорусского искусства и литературы в Москве в 1955 году.
#размовынапрызбе #искусство #картины #НХМ
«Зима пришла», 1955
Национальный художественный музей Республики Беларусь Валериана Константиновна Жолток – выдающаяся белорусская художница старшего поколения, воспитанница известной витебской художественной школы. Художница проявила свой недюжинный талант в различных жанрах станковой живописи – сюжетно-тематическая картина, натюрморт, пейзаж, портрет.
На протяжении десятилетий ее творчество пережило ряд стилистических изменений, соответствующих эволюции советского искусства, но сущность всегда оставалась одна – неизменный оптимизм, неподдельная искренность, невероятная нежность, безграничные любовь и уважение к людям, безмерное восхищение красотой мира.
Излюбленные герои сюжетно-тематических произведений Валерианы Жолток – дети. Она наблюдает за ними с особой нежностью и благоговением. Мир детства близок ей. Моделями для живописного полотна «Зима пришла» послужили дочка художницы (стоит возле фортепиано), мастер декоративно-прикладного искусства Эльвира Павловна Позняк, племянник Константин Ромуальдович Жолток и подруга дочери Валентина Морозова.
Картина была отобрана для демонстрации на Декаде белорусского искусства и литературы в Москве в 1955 году.
#размовынапрызбе #искусство #картины #НХМ
Владимир Стельмашонок. Слово о Беларуси 1972 г. На известной картине Стельмашонка "Слово о Беларуси" изображены выдающиеся деятели белорусской национальной истории и культуры: Евфросиния Полоцкая, Кирилл Туровский, Франциск Скорина, Сымон Будный, Петр Мстиславец, Симеон Полоцкий, Франтишек Богушевич, Кастусь Калиновский, Алоиза Пашкевич (Тетка), Максим Богданович
Владимир Иванович Стельмашонок - советский живописец, художник монументального искусства, педагог. Член Союза художников БССР.
Занимался в художественной студии М. Керзина и С. Каткова в Минске (1937–1940). Окончил Ленинградское художественное училище (1951), Институт живописи, скульптуры и архитектуры в Ленинграде (1957). Участник художественных выставок с 1957 года. Работал в различных жанрах станковой живописи, а также в монументально-декоративном искусстве.
Основные работы: картины "Праздник в коммуне", "Слово про Беларусь", "Физики"; портреты Я. Колоса, С. Притыцкого, серия портретов "Радзивилы"; витражи в доме Литератора, Доме мод, ресторане "Минск" в Потсдаме (Германия); мозаичное панно на станции метро «Московская» в Минске. Произведения находятся в Национальном художественном музее Беларуси, фондах министерства культуры России, Музее современного искусства в Минске, Могилевском областном музее имени П. Масленникова. Преподавал в Белорусской Академии Искусства (ранее – БГТХИ) с 1957 года.
#размоынапрызбе #НХМ #Беларусь #картины
Владимир Иванович Стельмашонок - советский живописец, художник монументального искусства, педагог. Член Союза художников БССР.
Занимался в художественной студии М. Керзина и С. Каткова в Минске (1937–1940). Окончил Ленинградское художественное училище (1951), Институт живописи, скульптуры и архитектуры в Ленинграде (1957). Участник художественных выставок с 1957 года. Работал в различных жанрах станковой живописи, а также в монументально-декоративном искусстве.
Основные работы: картины "Праздник в коммуне", "Слово про Беларусь", "Физики"; портреты Я. Колоса, С. Притыцкого, серия портретов "Радзивилы"; витражи в доме Литератора, Доме мод, ресторане "Минск" в Потсдаме (Германия); мозаичное панно на станции метро «Московская» в Минске. Произведения находятся в Национальном художественном музее Беларуси, фондах министерства культуры России, Музее современного искусства в Минске, Могилевском областном музее имени П. Масленникова. Преподавал в Белорусской Академии Искусства (ранее – БГТХИ) с 1957 года.
#размоынапрызбе #НХМ #Беларусь #картины
Анатолий Дамианович (Демьянович) Шибнёв, родом из Санкт-Петербурга, появился на свет 11 декабря 1907 года. Его первые занятия рисованием и живописью проходили под руководством отца, художника Шибнева Дамиана (Демьяна) Васильевича (1881-1930). В 1911 году семья переехала в Керчь. С 1929 по 1934 год он обучался на графическом факультете Одесского художественного института, а затем с 1934 по 1940 год продолжил обучение на живописном факультете Института живописи, скульптуры и архитектуры Всероссийской Академии художеств, получив диплом с картиной "Восстание Пугачёва" и звание художника.
С 1939 года участвовал в республиканских выставках. После назначения Академии художеств был направлен в Брест, где пережил оккупацию. После войны он переехал в Минск, где работал до конца жизни. Основные его творения касаются темы войны: "После побега", "На пепелище", "Пленных ведут", "Оборона Брестской крепости", "Освобождение Минска", "Люди, помните Хатынь", "День Победы" и другие, а также историко-революционные работы, такие как "В апреле 1917 года" и "Ленин в Октябре".
В 1963 году Анатолий стал заслуженным деятелем искусств Белорусской ССР и возглавил Художественный фонд в 1973 году. Его сын и внук также выбрали путь художника. Анатолий Дамианович скончался 19 марта 1990 года в Минске. Его творчество хранится в различных музеях и частных коллекциях как в Беларуси, так и за её пределами.
#искусство #картины #НХМ #ВОВ #Минск #Беларусь
С 1939 года участвовал в республиканских выставках. После назначения Академии художеств был направлен в Брест, где пережил оккупацию. После войны он переехал в Минск, где работал до конца жизни. Основные его творения касаются темы войны: "После побега", "На пепелище", "Пленных ведут", "Оборона Брестской крепости", "Освобождение Минска", "Люди, помните Хатынь", "День Победы" и другие, а также историко-революционные работы, такие как "В апреле 1917 года" и "Ленин в Октябре".
В 1963 году Анатолий стал заслуженным деятелем искусств Белорусской ССР и возглавил Художественный фонд в 1973 году. Его сын и внук также выбрали путь художника. Анатолий Дамианович скончался 19 марта 1990 года в Минске. Его творчество хранится в различных музеях и частных коллекциях как в Беларуси, так и за её пределами.
#искусство #картины #НХМ #ВОВ #Минск #Беларусь