#ПазнавальныАўторак 🌟
За ўсю гісторыю існавання мода правяла скрозь сваю прызму мноства дзіўных трэндаў, якія немагчыма злічыць. Часам адбываецца так, што адзін трэнд можа замяніць іншы, выконваючы яго функцыю. Размова пойдзе аб супярэчлівым трэндзе XIX ст. рукаве “жыго”, які стаў некаторым штуршком да моды на рукавы-буфы і на шырокія плечы. 🎨👗
Рукавы “жыго” былі так названы дзякуючы іх незвычайнай форме: яна ўтваралася ў верхняй частцы рукі з-за залішняй навалы тканіны, якая звужалася да шчыльнага прылягання ад локця да запясця.
Упершыню рукаў “жыго” з’яўляецца ў касцюме ў сярэдзіне XVI ст. у арыстакратычным асяроддзі цэнтральнай і паўночнай Італіі. Пышныя рукавы можна разглядзець на гістарычных партрэтах, датаваных яшчэ XVI ст., аднак папулярнымі яны сталі толькі ў XIX ст. Кацярына Медычы, прадстаўніца галоўнага Фларэнтыйскага дома, стаўшы жонкай французскага караля, вывозіць у Парыж свой двор і модныя аксэсуары. 🇮🇹👑
Пышны рукаў “жыго” быў эфектным і стыльным, але не вельмі практычным. Для таго, каб тканіна трымала форму шара ў верхняй частцы рукі, выкарыстоўваліся кітовы вус, набіванне і нават каркас з дроту. 🧵⚙️ Усё гэта ўскладняла жанчынам не толькі выкарыстанне рук, але нават уваход у вузкія дзвярныя прыёмы. Некаторыя модныя крытыкі палічылі гэтую дэталь адзення недарэчнай. Тым не менш, іх насілі многія жанчыны, і нават некаторыя дзяўчынкі і хлопчыкі да шасці гадоў былі ў сукенках з мініятурнымі варыянтамі рукавоў “жыго”. 👶👧
З часам гэтыя элементы адзення ў гісторыі моды больш не з’яўляліся, аднак у 1980-х у модзе былі рукавы-буфы – бліжэйшыя сваякі “жыго”. Галоўным прыкладам у модзе сукенкі тых гадоў з падобнымі рукавамі варта лічыць вясельную сукенку прынцэсы Дыяны ад Дэвіда і Элізабэт Эмануэль. 👰💍 У сярэдзіне-канцы 80-х сукенкі і жакеты з такімі рукавамі сталі пастаяннымі ўдзельнікамі паказаў мод. Рукавы-буфы з’яўляюцца ў калекцыях Лакруа і Сэн Ларана. 👗✨ Многія дызайнеры і зараз спаборнічаюць, хто ж зробіць рукавы больш арыгінальнымі і аб’ёмнымі.
Сёння можна ўбачыць рукаў “жыго” на выставе “Прыгажосць і мода XIX-XXI стст.” у Вялікай выставачнай зале Палацавага ансамбля. 🖼🏛
#Мода #Гісторыя #Трэнды #Культура #Выстава #Нясвіж
За ўсю гісторыю існавання мода правяла скрозь сваю прызму мноства дзіўных трэндаў, якія немагчыма злічыць. Часам адбываецца так, што адзін трэнд можа замяніць іншы, выконваючы яго функцыю. Размова пойдзе аб супярэчлівым трэндзе XIX ст. рукаве “жыго”, які стаў некаторым штуршком да моды на рукавы-буфы і на шырокія плечы. 🎨👗
Рукавы “жыго” былі так названы дзякуючы іх незвычайнай форме: яна ўтваралася ў верхняй частцы рукі з-за залішняй навалы тканіны, якая звужалася да шчыльнага прылягання ад локця да запясця.
Упершыню рукаў “жыго” з’яўляецца ў касцюме ў сярэдзіне XVI ст. у арыстакратычным асяроддзі цэнтральнай і паўночнай Італіі. Пышныя рукавы можна разглядзець на гістарычных партрэтах, датаваных яшчэ XVI ст., аднак папулярнымі яны сталі толькі ў XIX ст. Кацярына Медычы, прадстаўніца галоўнага Фларэнтыйскага дома, стаўшы жонкай французскага караля, вывозіць у Парыж свой двор і модныя аксэсуары. 🇮🇹👑
Пышны рукаў “жыго” быў эфектным і стыльным, але не вельмі практычным. Для таго, каб тканіна трымала форму шара ў верхняй частцы рукі, выкарыстоўваліся кітовы вус, набіванне і нават каркас з дроту. 🧵⚙️ Усё гэта ўскладняла жанчынам не толькі выкарыстанне рук, але нават уваход у вузкія дзвярныя прыёмы. Некаторыя модныя крытыкі палічылі гэтую дэталь адзення недарэчнай. Тым не менш, іх насілі многія жанчыны, і нават некаторыя дзяўчынкі і хлопчыкі да шасці гадоў былі ў сукенках з мініятурнымі варыянтамі рукавоў “жыго”. 👶👧
З часам гэтыя элементы адзення ў гісторыі моды больш не з’яўляліся, аднак у 1980-х у модзе былі рукавы-буфы – бліжэйшыя сваякі “жыго”. Галоўным прыкладам у модзе сукенкі тых гадоў з падобнымі рукавамі варта лічыць вясельную сукенку прынцэсы Дыяны ад Дэвіда і Элізабэт Эмануэль. 👰💍 У сярэдзіне-канцы 80-х сукенкі і жакеты з такімі рукавамі сталі пастаяннымі ўдзельнікамі паказаў мод. Рукавы-буфы з’яўляюцца ў калекцыях Лакруа і Сэн Ларана. 👗✨ Многія дызайнеры і зараз спаборнічаюць, хто ж зробіць рукавы больш арыгінальнымі і аб’ёмнымі.
Сёння можна ўбачыць рукаў “жыго” на выставе “Прыгажосць і мода XIX-XXI стст.” у Вялікай выставачнай зале Палацавага ансамбля. 🖼🏛
#Мода #Гісторыя #Трэнды #Культура #Выстава #Нясвіж
#ПазнавальныАўторак ☕️👗
Гісторыя чайнай сукенкі пачалася ў 1870-х гг., калі з'явіліся традыцыі дзённага чаявання. Гэта быў час, які праводзіўся ў хатняй абстаноўцы, часцей, у сямейным коле або ў прысутнасці толькі самых блізкіх сябровак і сяброў. Толькі тады сукенка магла заставацца свабоднай і, як лічылася ў той час, хатняй, без гарсэтаў і іншых вельмі нязручных элементаў адзення. 🏡🎉
Пасляпаўднёвае чаяванне з'яўляецца сімвалам англійскай культуры. Гарбату завезлі ў Англію ў XVII ст. з Азіі. Яго першапачаткова пілі толькі арыстакраты, бо гэта быў дарагі напітак. 🍵👑
Паводле легенды, Ганна, герцагіня Бедфардская, у 1830-х гг., не жадаючы пакутаваць ад голаду да позняй вячэры, папрасіла служанку прынесці ёй у будуар імбрычак гарбаты і лёгкія закускі. (мал. 1). Ёй спадабаўся гэты перакус, яна стала паўтараць яго з дня ў дзень, а потым пачала запрашаць сябровак на такое чаяванне. Пасляпаўднёвае чаяванне стала модным сярод арыстакратаў, а потым і зусім перарасло ў нацыянальную традыцыю. 🎊🥪
Традыцыя пасляпаўднёвай гарбаты паспрыяла з'яўленню мноства рэцэптаў выпечкі і стварэнню новага моднага прадмета адзення – чайнай сукенкі. Спачатку чайныя ўборы стваралі з тонкіх тканін — мусліна, шоўку, далікатнай бавоўны і карункаў — даходзіла да сапраўдных шэдэўраў, якія лёгка прыняць за вячэрнія вобразы. Яны выглядалі па-жаноцку і рамантычна. 🌸✨
Гэтым старым традыцыям прысвечаны водар Serge Lutens Five O'Clock Au Gingembre, створаны ў 2008 г. Пах парфумы ўдала перадае атмасферу гарбатнай цырымоніі. Парфумерная кампазіцыя заснавана на такіх кампанентах як гарбата, бергамот, імбір, карыца, мёд, перац, амбра, пачулі, какава (мал. 2). 🍯🌿
У канцы XIX - пачатку ХХ стст. становіцца модным летам бавіць час на свежым паветры, таму гэтыя сукенкі “перайшлі” ў паркі і лугі, шыліся яны з батыста і бавоўны, тканіны выбіралі светлыя. Вікторыянская эпоха дыктавала высокія каўняры-стойкі, доўгія рукавы, багацце аборак, валанаў і, вядома, карунак. (мал. 3). 🌼🌞
Чайныя сукенкі папулярныя і да гэтага часу. Цяпер так называюць усе свабодныя або паўпрылеглыя ўборы з лёгкага матэрыялу. Яны могуць быць як ніжэй, так і вышэй калена. Вобраз часам дапаўняюць рушы або карункавы каўнер. Часцей такія мадэлі пашыты з тканіны пастэльных адценняў, дапушчальны кветкавы прынт і гарох. Яны ідэальна падыходзяць для прагулкі з сябрамі або вячэрняга спаткання. Такія сукенкі вельмі любіць сама Кэйт Мідлтан. Герцагіня звычайна камбінуе іх з лодачкамі на высокім абцасе або басаножкамі. 👠💖
Калекцыі модных дамоў поўныя самымі рознымі варыяцыямі класічнай чайнай сукенкі — ад традыцыйных сілуэтаў у Erdem, Simone Rocha і Givenchy да вытанчаных цытат 30-40-х у Miu Miu, Loewe і Tory Burch. 👗🌟
На сённяшні дзень чайныя сукенкі 1900-1910 гг. можна ўбачыць на выставе “Прыгажосць і мода XIX-XXI стст.” у Вялікай выставачнай зале Палацавага ансамбля (мал. 4). 🖼🏛
#ЧайнаяСукенка #Культура #Мода #Гісторыя
Гісторыя чайнай сукенкі пачалася ў 1870-х гг., калі з'явіліся традыцыі дзённага чаявання. Гэта быў час, які праводзіўся ў хатняй абстаноўцы, часцей, у сямейным коле або ў прысутнасці толькі самых блізкіх сябровак і сяброў. Толькі тады сукенка магла заставацца свабоднай і, як лічылася ў той час, хатняй, без гарсэтаў і іншых вельмі нязручных элементаў адзення. 🏡🎉
Пасляпаўднёвае чаяванне з'яўляецца сімвалам англійскай культуры. Гарбату завезлі ў Англію ў XVII ст. з Азіі. Яго першапачаткова пілі толькі арыстакраты, бо гэта быў дарагі напітак. 🍵👑
Паводле легенды, Ганна, герцагіня Бедфардская, у 1830-х гг., не жадаючы пакутаваць ад голаду да позняй вячэры, папрасіла служанку прынесці ёй у будуар імбрычак гарбаты і лёгкія закускі. (мал. 1). Ёй спадабаўся гэты перакус, яна стала паўтараць яго з дня ў дзень, а потым пачала запрашаць сябровак на такое чаяванне. Пасляпаўднёвае чаяванне стала модным сярод арыстакратаў, а потым і зусім перарасло ў нацыянальную традыцыю. 🎊🥪
Традыцыя пасляпаўднёвай гарбаты паспрыяла з'яўленню мноства рэцэптаў выпечкі і стварэнню новага моднага прадмета адзення – чайнай сукенкі. Спачатку чайныя ўборы стваралі з тонкіх тканін — мусліна, шоўку, далікатнай бавоўны і карункаў — даходзіла да сапраўдных шэдэўраў, якія лёгка прыняць за вячэрнія вобразы. Яны выглядалі па-жаноцку і рамантычна. 🌸✨
Гэтым старым традыцыям прысвечаны водар Serge Lutens Five O'Clock Au Gingembre, створаны ў 2008 г. Пах парфумы ўдала перадае атмасферу гарбатнай цырымоніі. Парфумерная кампазіцыя заснавана на такіх кампанентах як гарбата, бергамот, імбір, карыца, мёд, перац, амбра, пачулі, какава (мал. 2). 🍯🌿
У канцы XIX - пачатку ХХ стст. становіцца модным летам бавіць час на свежым паветры, таму гэтыя сукенкі “перайшлі” ў паркі і лугі, шыліся яны з батыста і бавоўны, тканіны выбіралі светлыя. Вікторыянская эпоха дыктавала высокія каўняры-стойкі, доўгія рукавы, багацце аборак, валанаў і, вядома, карунак. (мал. 3). 🌼🌞
Чайныя сукенкі папулярныя і да гэтага часу. Цяпер так называюць усе свабодныя або паўпрылеглыя ўборы з лёгкага матэрыялу. Яны могуць быць як ніжэй, так і вышэй калена. Вобраз часам дапаўняюць рушы або карункавы каўнер. Часцей такія мадэлі пашыты з тканіны пастэльных адценняў, дапушчальны кветкавы прынт і гарох. Яны ідэальна падыходзяць для прагулкі з сябрамі або вячэрняга спаткання. Такія сукенкі вельмі любіць сама Кэйт Мідлтан. Герцагіня звычайна камбінуе іх з лодачкамі на высокім абцасе або басаножкамі. 👠💖
Калекцыі модных дамоў поўныя самымі рознымі варыяцыямі класічнай чайнай сукенкі — ад традыцыйных сілуэтаў у Erdem, Simone Rocha і Givenchy да вытанчаных цытат 30-40-х у Miu Miu, Loewe і Tory Burch. 👗🌟
На сённяшні дзень чайныя сукенкі 1900-1910 гг. можна ўбачыць на выставе “Прыгажосць і мода XIX-XXI стст.” у Вялікай выставачнай зале Палацавага ансамбля (мал. 4). 🖼🏛
#ЧайнаяСукенка #Культура #Мода #Гісторыя
#ПазнавальныАўторак 👜✨ Гісторыя паходжання мінадзьера мае дзве версіі. 🌍💖
Першы такі аксэсуар быў створаны ў 1840-х гадах у Францыі знакамітай мадысткай таго часу Розай Бертэн. Яна прыдумала маленькі клатч на доўгай папружцы, які жанчыны маглі насіць на запясці ці шыі. 💃🎨
Першапачаткова мінадзьеры выкарыстоўваліся выключна для захавання манет, ключоў і люстэрак, але з часам у іх сталі захоўваць касметыку і іншыя асабістыя рэчы. 💄🔑
Больш вядомая версія яго паходжання звязана з імем Флорэнс Ля Каз, жонкай амерыканскага міліянера, Фрэнка Джэя Гулда. У яе быў салон, дзе бывалі і Жан Както, і Сальвадор Далі, і Пабла Пікаса, і Чарлі Чаплін, і Коко Шанэль… 🎭🎨✨
Канешне ж, яна мела раскошныя ўборы і каштоўнасці. Прынамсі, Флорэнс была верным кліентам Van Cleef & Arpels, кампаніі, якая стварае шэдэўры высокага ювелірнага мастацтва для пакупнікоў ва ўсім свеце. 💎👗
Аднойчы знакаміты ювелір Шарль Арпельс заўважыў, што Флорэнс носіць усе неабходныя ёй дробязі – і памаду, і пудру, і запальнічку – у металічнай белай скрынцы з-пад цыгарэт Lucky Strike. Ёй не падабаліся сумачкі, якія прадаваліся ў крамах у той час, таму ў знак пратэсту на свецкія мерапрыемствы яна прыходзіла са сваёй “скрыначкай для жаночых дробязей”. 📦🚬
Падобны “аксесуар” у такой статнай асобы абурыў Шарля, і гэта натхніла яго распрацаваць мінадзьер — цудоўную сумачку-футляр, у якой памяшчалася ўсё неабходнае для вячэрняга выхаду. 🌟👜
Сваю назву гэты модны аксесуар запазычыў у французскага слова “minaudière”, што азначае “какетнічаць”, “манернічаць”. 💄💅 У адрозненне ад туалетных нэсэсэраў, клатчаў і пудраніц-канвертаў, мінадзьеры 1930-гадоў адрозніваліся стрыманым дызайнам. Першыя былі какетлівымі, а мінадзьеры – строгімі. Але раскошнымі. ✨💍
У цяперашні час іх вырабляюць многія дамы моды, у тым ліку Alexander McQueen, Chanel і Charlotte Olympia. 👗👠
Мінадзьеры можна ўбачыць на выставе “Прыгажосць і мода XIX – XXI стагоддзе”, якая дзейнічае ў Вялікай выставачнай зале Нясвіжскага палаца. 🏛🎉
📸 Фота 1. Флорэнс Гулд, верасень 1930 г. Бібліятэка Кангрэса. 📚
📸 Фота 2, 3. Мінадзьер “Завіток”, 1935 г., плаціна, жоўтае золата, чорны лак, брыліянты. З калекцыі Van Cleef & Arpels. 💎✨
📸 Фота 4. Мінадзьер, трохкутная форма, чорны пластык і метал, 1920-1930 г.г. 🔺🖤
📸 Фота 5. Мінадзьер, бакеліт, страз, два чорныя кутасы, 1920-1930 гг. 💫🔲
#Мінадзьер #Мода #Гісторыя #Выстава #Прыгажосць #Нясвіж #Культура
Першы такі аксэсуар быў створаны ў 1840-х гадах у Францыі знакамітай мадысткай таго часу Розай Бертэн. Яна прыдумала маленькі клатч на доўгай папружцы, які жанчыны маглі насіць на запясці ці шыі. 💃🎨
Першапачаткова мінадзьеры выкарыстоўваліся выключна для захавання манет, ключоў і люстэрак, але з часам у іх сталі захоўваць касметыку і іншыя асабістыя рэчы. 💄🔑
Больш вядомая версія яго паходжання звязана з імем Флорэнс Ля Каз, жонкай амерыканскага міліянера, Фрэнка Джэя Гулда. У яе быў салон, дзе бывалі і Жан Както, і Сальвадор Далі, і Пабла Пікаса, і Чарлі Чаплін, і Коко Шанэль… 🎭🎨✨
Канешне ж, яна мела раскошныя ўборы і каштоўнасці. Прынамсі, Флорэнс была верным кліентам Van Cleef & Arpels, кампаніі, якая стварае шэдэўры высокага ювелірнага мастацтва для пакупнікоў ва ўсім свеце. 💎👗
Аднойчы знакаміты ювелір Шарль Арпельс заўважыў, што Флорэнс носіць усе неабходныя ёй дробязі – і памаду, і пудру, і запальнічку – у металічнай белай скрынцы з-пад цыгарэт Lucky Strike. Ёй не падабаліся сумачкі, якія прадаваліся ў крамах у той час, таму ў знак пратэсту на свецкія мерапрыемствы яна прыходзіла са сваёй “скрыначкай для жаночых дробязей”. 📦🚬
Падобны “аксесуар” у такой статнай асобы абурыў Шарля, і гэта натхніла яго распрацаваць мінадзьер — цудоўную сумачку-футляр, у якой памяшчалася ўсё неабходнае для вячэрняга выхаду. 🌟👜
Сваю назву гэты модны аксесуар запазычыў у французскага слова “minaudière”, што азначае “какетнічаць”, “манернічаць”. 💄💅 У адрозненне ад туалетных нэсэсэраў, клатчаў і пудраніц-канвертаў, мінадзьеры 1930-гадоў адрозніваліся стрыманым дызайнам. Першыя былі какетлівымі, а мінадзьеры – строгімі. Але раскошнымі. ✨💍
У цяперашні час іх вырабляюць многія дамы моды, у тым ліку Alexander McQueen, Chanel і Charlotte Olympia. 👗👠
Мінадзьеры можна ўбачыць на выставе “Прыгажосць і мода XIX – XXI стагоддзе”, якая дзейнічае ў Вялікай выставачнай зале Нясвіжскага палаца. 🏛🎉
📸 Фота 1. Флорэнс Гулд, верасень 1930 г. Бібліятэка Кангрэса. 📚
📸 Фота 2, 3. Мінадзьер “Завіток”, 1935 г., плаціна, жоўтае золата, чорны лак, брыліянты. З калекцыі Van Cleef & Arpels. 💎✨
📸 Фота 4. Мінадзьер, трохкутная форма, чорны пластык і метал, 1920-1930 г.г. 🔺🖤
📸 Фота 5. Мінадзьер, бакеліт, страз, два чорныя кутасы, 1920-1930 гг. 💫🔲
#Мінадзьер #Мода #Гісторыя #Выстава #Прыгажосць #Нясвіж #Культура
#ПазнавальныАўторак 🌟
Дзіўны свет дызайнера Roberta Di Camerino 🎨👛
Джуліяна Коэн Камярына, яна ж Раберта ды Камярына, нарадзілася ў 1920 годзе ў Венецыі. Пасля нядоўгага ціхамірнага і паспяховага юнацтва яна эмігрыравала ў Швейцарыю, ратуючыся ад нацысцкіх “расавых” законаў. Камярына ўцякае разам з мужам: яна — переапранутая ў манашку, ён — у святара, з нованароджаным дзіцем на руках. 👶✈️
Менавіта ў Швейцарыі ўбачыць свет першая сумачка мадэльера, Bagonghi, — аксамітная зялёна-чырвона-сіняя з залатой вышыўкай – якая стане сімвалам маркі Roberta di Camerino і пачаткам яе сусветнага поспеху. 🌍✨
Для вытворчасці сумак і аксэсуараў Раберта выкарыстоўвае аксаміт “сапрарыцца”, які па гэты дзень вырабляецца ўручную. 🧵💼 Яна стала фактычна першым дызайнерам, які адвёў аксэсуарам ключавую ролю ў жаночым гардэробе.
Пасля некалькі гадоў мадэльера чакае поспех такі аглушальны, што ў 1956 годзе яе вырабы ганаруюцца найпрэстыжнай узнагароды Neiman Marcus Award, вядомай таксама як “Оскар моды”. 🏆👗
Сумкі ад di Camerino заваёўваюць любоў публікі, крытыкаў і дам самага высокага статусу, а слава самой Джуліяны Раберты выходзіць за межы Еўропы. Напрыклад, карпарацыя Mitsubishi забяспечвае сабе права эксклюзыўнага імпарту прадукцыі ад Roberta di Camerino ў Японію. 🇯🇵💖
Пачуццё стылю і высокі клас, які адрознівае яе калекцыі, сплаўлены разам з прыроджаным пачуццём колеру і любоў’ю да якасных матэрыялаў. 🎨💎
Традыцыйная тканіна брэнда – аксаміт, які выраблены ручным спосабам на старадаўніх станках у лепшых традыцыях венецыянскай якасці. У працэсе Джуліяна сабрала архіў уласных распрацовак, які можна бачыць у розных музеях свету. 🏛📚
Сумку з лагатыпам “R” знакамітага дызайнера Раберты ды Камярына можна ўбачыць на выставе прыватнай калекцыі Таццяны Фядосавай “Прыгажосць і мода XIX - XXI стагоддзе” ў вялікай выставачнай зале Нясвіжскага палаца. 🏰✨
#RobertaDiCamerino #Мода #Дызайн #Выстава #Нясвіж #Культура
Дзіўны свет дызайнера Roberta Di Camerino 🎨👛
Джуліяна Коэн Камярына, яна ж Раберта ды Камярына, нарадзілася ў 1920 годзе ў Венецыі. Пасля нядоўгага ціхамірнага і паспяховага юнацтва яна эмігрыравала ў Швейцарыю, ратуючыся ад нацысцкіх “расавых” законаў. Камярына ўцякае разам з мужам: яна — переапранутая ў манашку, ён — у святара, з нованароджаным дзіцем на руках. 👶✈️
Менавіта ў Швейцарыі ўбачыць свет першая сумачка мадэльера, Bagonghi, — аксамітная зялёна-чырвона-сіняя з залатой вышыўкай – якая стане сімвалам маркі Roberta di Camerino і пачаткам яе сусветнага поспеху. 🌍✨
Для вытворчасці сумак і аксэсуараў Раберта выкарыстоўвае аксаміт “сапрарыцца”, які па гэты дзень вырабляецца ўручную. 🧵💼 Яна стала фактычна першым дызайнерам, які адвёў аксэсуарам ключавую ролю ў жаночым гардэробе.
Пасля некалькі гадоў мадэльера чакае поспех такі аглушальны, што ў 1956 годзе яе вырабы ганаруюцца найпрэстыжнай узнагароды Neiman Marcus Award, вядомай таксама як “Оскар моды”. 🏆👗
Сумкі ад di Camerino заваёўваюць любоў публікі, крытыкаў і дам самага высокага статусу, а слава самой Джуліяны Раберты выходзіць за межы Еўропы. Напрыклад, карпарацыя Mitsubishi забяспечвае сабе права эксклюзыўнага імпарту прадукцыі ад Roberta di Camerino ў Японію. 🇯🇵💖
Пачуццё стылю і высокі клас, які адрознівае яе калекцыі, сплаўлены разам з прыроджаным пачуццём колеру і любоў’ю да якасных матэрыялаў. 🎨💎
Традыцыйная тканіна брэнда – аксаміт, які выраблены ручным спосабам на старадаўніх станках у лепшых традыцыях венецыянскай якасці. У працэсе Джуліяна сабрала архіў уласных распрацовак, які можна бачыць у розных музеях свету. 🏛📚
Сумку з лагатыпам “R” знакамітага дызайнера Раберты ды Камярына можна ўбачыць на выставе прыватнай калекцыі Таццяны Фядосавай “Прыгажосць і мода XIX - XXI стагоддзе” ў вялікай выставачнай зале Нясвіжскага палаца. 🏰✨
#RobertaDiCamerino #Мода #Дызайн #Выстава #Нясвіж #Культура
#ПазнавальныАўторак 🌟✨
На выставе «Прыгажосць і мода 19-21 стагоддзе» 🖼👗 прыватнай калекцыі Таццяны Фядосавай адлюстраваны модныя тэндэнцыі пачынаючы з другой паловы 19 ст. і да нашых дзён. 📅🕰
Мода 1960-х гадоў не магла не адрэагаваць на найбольш значныя падзеі таго часу: 🚀🌌
• запуск першага спадарожніка зямлі 🌍🛰;
• палёт у космас у 1961 годзе Юрыя Гагарына 👨🚀;
• палёт у космас у 1963 годзе першай жанчыны Валянціны Церашковай 👩🚀.
Касмічнымі першапраходцамі ў моднай індустрыі сталі П’ер Кардэн 🌌✨ і Андрэ Курэж.
П’ер Кардэн здзейсніў адмысловы фурор са сваёй калекцыяй Cosmocorps (у перакладзе “Эра космаса”). 🌠💫 Сам дызайнер казаў, што на стварэнне гэтай калекцыі яго асабліва натхніў палёт Валянціны Церашковай, з якой у далейшым яго звязвала моцнае сяброўства. 🤝
У калекцыі Кардэн паказаў свае ўяўленні аб тым, што будуць насіць людзі, калі адправяцца ў космас: зашпількі-маланкі, металічныя ўпрыгожванні, серабрыстая тканіна і пластык. 🌌🧥✨ Акрамя гэтага, Кардэн вынайшаў тканіну “кардзін”. Вельмі трывалая, а пры вырабе адзення з дапамогай тэрмапрэса тканіне можна было надаць любую форму. 🔧👗 Кардэн працаваў з адзеннем як з архітэктурнай формай 🏗, таму ў серыі актыўна выкарыстоўваліся геаметрычныя фігуры: дэталі ў выглядзе ромба, круга і прамавугольніка. 🔺🔵🔲
Андрэ Курэж рэагаваў на тэхналагічны ўздым у даследаванні космасу працай з інавацыйнымі матэрыяламі. 🌌💡 Ен выпусціў калекцыю рэчаў і аксэсуараў, выкананых з пластыка і металізаваных тканін. 👜✨ Кожную выяву ён ствараў для так званай «Луннай дзяўчыны» 🌙👧, якую сам і прыдумаў. Дзяўчына, па задумцы Курэжа, павінна была хадзіць па Луне ў лаканічных сукенках міні, вузкіх штанах, кароткіх куртках і туніках. 🌕👗👖 Касмічны партрэт завяршалі капялюшы-шлемы, вялізныя сонцаахоўныя акуляры 🕶 і чаравікі з пластыкавымі ўстаўкамі на плоскай падэшве. 👟✨ Колеры калекцыі — белы, бледна-ружовы, блакітны — нагадвалі аб касмічным холадзе і зорных туманнасцях 🌌❄️, а кантрасны аранжавы адсылаў да скафандра Юрыя Гагарына. 🧑🚀🧡
#Мода #Космос #Дызайн #Выстава #ТаццянаФядосава #П’ерКардэн #АндрэКурэж #1960я #КасмічнаяМода #Культура #Творчасць #Гісторыя
На выставе «Прыгажосць і мода 19-21 стагоддзе» 🖼👗 прыватнай калекцыі Таццяны Фядосавай адлюстраваны модныя тэндэнцыі пачынаючы з другой паловы 19 ст. і да нашых дзён. 📅🕰
Мода 1960-х гадоў не магла не адрэагаваць на найбольш значныя падзеі таго часу: 🚀🌌
• запуск першага спадарожніка зямлі 🌍🛰;
• палёт у космас у 1961 годзе Юрыя Гагарына 👨🚀;
• палёт у космас у 1963 годзе першай жанчыны Валянціны Церашковай 👩🚀.
Касмічнымі першапраходцамі ў моднай індустрыі сталі П’ер Кардэн 🌌✨ і Андрэ Курэж.
П’ер Кардэн здзейсніў адмысловы фурор са сваёй калекцыяй Cosmocorps (у перакладзе “Эра космаса”). 🌠💫 Сам дызайнер казаў, што на стварэнне гэтай калекцыі яго асабліва натхніў палёт Валянціны Церашковай, з якой у далейшым яго звязвала моцнае сяброўства. 🤝
У калекцыі Кардэн паказаў свае ўяўленні аб тым, што будуць насіць людзі, калі адправяцца ў космас: зашпількі-маланкі, металічныя ўпрыгожванні, серабрыстая тканіна і пластык. 🌌🧥✨ Акрамя гэтага, Кардэн вынайшаў тканіну “кардзін”. Вельмі трывалая, а пры вырабе адзення з дапамогай тэрмапрэса тканіне можна было надаць любую форму. 🔧👗 Кардэн працаваў з адзеннем як з архітэктурнай формай 🏗, таму ў серыі актыўна выкарыстоўваліся геаметрычныя фігуры: дэталі ў выглядзе ромба, круга і прамавугольніка. 🔺🔵🔲
Андрэ Курэж рэагаваў на тэхналагічны ўздым у даследаванні космасу працай з інавацыйнымі матэрыяламі. 🌌💡 Ен выпусціў калекцыю рэчаў і аксэсуараў, выкананых з пластыка і металізаваных тканін. 👜✨ Кожную выяву ён ствараў для так званай «Луннай дзяўчыны» 🌙👧, якую сам і прыдумаў. Дзяўчына, па задумцы Курэжа, павінна была хадзіць па Луне ў лаканічных сукенках міні, вузкіх штанах, кароткіх куртках і туніках. 🌕👗👖 Касмічны партрэт завяршалі капялюшы-шлемы, вялізныя сонцаахоўныя акуляры 🕶 і чаравікі з пластыкавымі ўстаўкамі на плоскай падэшве. 👟✨ Колеры калекцыі — белы, бледна-ружовы, блакітны — нагадвалі аб касмічным холадзе і зорных туманнасцях 🌌❄️, а кантрасны аранжавы адсылаў да скафандра Юрыя Гагарына. 🧑🚀🧡
#Мода #Космос #Дызайн #Выстава #ТаццянаФядосава #П’ерКардэн #АндрэКурэж #1960я #КасмічнаяМода #Культура #Творчасць #Гісторыя
#ПазнавальныАўторак
Што было крыніцай ведаў аб індустрыі моды ў савецкі час? 🤔 Адкуль модніцы, закройшчыкі і мадэльеры чэрпалі ідэі для вобразаў?
• Часопісы аб модзе. 📖 У СССР склалася шмат'ярусная і складаная сістэма моды, са мноствам кіраўнічых структур. Галоўная інстанцыя ў гэтым ланцугу — Міністэрства лёгкай прамысловасці, у падпарадкаванні якога мадэлюючыя арганізацыі і вытворчасць. Што цікава, кожнае ведамства і кожная структура выпускалі свой часопіс. 📰 Пры ўсім уяўным багацці савецкая мода — гэта суцэльнае "зрабі сам". Дастаць адзенне, а тым больш моднае, было немагчыма! 😿 У кіёсках "Саюздруку" можна было набыць часопісы з ілюстрацыямі і выкрайкамі "Шыйце дома", "Я шыю сама", "Кройка і шыццё дома" і іншыя. Імі і ратаваліся, каб выглядаць разнастайна і модна.
• Кінематограф: 🎬 часопісы "Савецкае кіно", "Савецкі экран", брашуры пра зорак. На старонках прэсы размяшчаліся мноства фотаздымкаў 📸 як з прыёмаў, так і з паўсядзённага жыцця. Гледзячы на вобразы акцёраў і актрыс, жанчыны шылі сабе нешта падобнае.
"На выставе “Прыгажосць і мода 19-21 ст.” 🏛 прыватнай калекцыі Таццяны Фядосавай арыгінальныя сукенкі, аксесуары, абутак 👗👠 дапаўняюць шматлікія часопісы, фотаздымкі, газеты.
"Тры галоўныя савецкія часопісы “Мода краін сацыялізма“, “Мадэлі сезона”, “Часопіс мод”, рэспубліканскі часопіс “Rigas Modes“, брашура “Шыйце самі“ і многае іншае.
#Мода #СавецкіСаюз #Культура #Гісторыя #Часопісы #Выстава #Традыцыі 🌟📚✨
Што было крыніцай ведаў аб індустрыі моды ў савецкі час? 🤔 Адкуль модніцы, закройшчыкі і мадэльеры чэрпалі ідэі для вобразаў?
• Часопісы аб модзе. 📖 У СССР склалася шмат'ярусная і складаная сістэма моды, са мноствам кіраўнічых структур. Галоўная інстанцыя ў гэтым ланцугу — Міністэрства лёгкай прамысловасці, у падпарадкаванні якога мадэлюючыя арганізацыі і вытворчасць. Што цікава, кожнае ведамства і кожная структура выпускалі свой часопіс. 📰 Пры ўсім уяўным багацці савецкая мода — гэта суцэльнае "зрабі сам". Дастаць адзенне, а тым больш моднае, было немагчыма! 😿 У кіёсках "Саюздруку" можна было набыць часопісы з ілюстрацыямі і выкрайкамі "Шыйце дома", "Я шыю сама", "Кройка і шыццё дома" і іншыя. Імі і ратаваліся, каб выглядаць разнастайна і модна.
• Кінематограф: 🎬 часопісы "Савецкае кіно", "Савецкі экран", брашуры пра зорак. На старонках прэсы размяшчаліся мноства фотаздымкаў 📸 як з прыёмаў, так і з паўсядзённага жыцця. Гледзячы на вобразы акцёраў і актрыс, жанчыны шылі сабе нешта падобнае.
"На выставе “Прыгажосць і мода 19-21 ст.” 🏛 прыватнай калекцыі Таццяны Фядосавай арыгінальныя сукенкі, аксесуары, абутак 👗👠 дапаўняюць шматлікія часопісы, фотаздымкі, газеты.
"Тры галоўныя савецкія часопісы “Мода краін сацыялізма“, “Мадэлі сезона”, “Часопіс мод”, рэспубліканскі часопіс “Rigas Modes“, брашура “Шыйце самі“ і многае іншае.
#Мода #СавецкіСаюз #Культура #Гісторыя #Часопісы #Выстава #Традыцыі 🌟📚✨
#ПазнавальныАўторак 🌟
На выставе “Прыгажосць і мода 19-21 стагоддзе” шмат жаночых вобразаў. 💃✨ Любоў Арлова — галоўная дзіва савецкага кіно і ікона стылю сярэдзіны XX ст. 🎬👗
• Вывераны стыль, увага да драбнюткіх дэталяў сваіх вобразаў. 🔍✂️
• Савецкая акторка ўмела сябе падаць у рэальным жыцці. Яна насіла футра, заказвала ўборы ў вядомых маскоўскіх краўцоў, такіх як Надзея Ламанава, Варвара Даніліна і Алена Яфімава, любіла пальчаткі. 🧥👠 Арлова шыць таксама ўмела і нярэдка стварала сабе рэчы самастойна. 🧵🪡
• Пасля поспеху фільма “Цырк” ва ўжытак увайшоў выраз “сіндром Арловай” — савецкія жанчыны ўцягвалі стан, як у актрысы, шчыпалі бровы і ўкладвалі валасы падобным чынам. 🎭💄
_________________________
На выставке «Красота и мода 19-21 век» много женских образов. 💃✨ Любовь Орлова — главная дива советского кино и икона стиля середины XX в. 🎬👗
• Выверенный стиль, внимание к мельчайшим деталям своих образов. 🔍✂️
• Советская актриса умела себя подать в реальной жизни. Она носила меха, заказывала наряды у известных московских портных, таких как Надежда Ламанова, Варвара Данилина и Елена Ефимова, обожала перчатки. 🧥👠 Орлова шить тоже умела и нередко создавала себе вещи самостоятельно. 🧵🪡
• После успеха фильма «Цирк» в обиход вошло выражение «синдром Орловой» — советские женщины утягивали талию, как у актрисы, выщипывали брови и укладывали волосы похожим образом. 🎭💄
#Выставка #ПрыгажосцьІМода #ЛюбоўАрлова #СавецкаеКіно #Стыль #Мода #ЖаночыяВобразы 🌟👗
На выставе “Прыгажосць і мода 19-21 стагоддзе” шмат жаночых вобразаў. 💃✨ Любоў Арлова — галоўная дзіва савецкага кіно і ікона стылю сярэдзіны XX ст. 🎬👗
• Вывераны стыль, увага да драбнюткіх дэталяў сваіх вобразаў. 🔍✂️
• Савецкая акторка ўмела сябе падаць у рэальным жыцці. Яна насіла футра, заказвала ўборы ў вядомых маскоўскіх краўцоў, такіх як Надзея Ламанава, Варвара Даніліна і Алена Яфімава, любіла пальчаткі. 🧥👠 Арлова шыць таксама ўмела і нярэдка стварала сабе рэчы самастойна. 🧵🪡
• Пасля поспеху фільма “Цырк” ва ўжытак увайшоў выраз “сіндром Арловай” — савецкія жанчыны ўцягвалі стан, як у актрысы, шчыпалі бровы і ўкладвалі валасы падобным чынам. 🎭💄
_________________________
На выставке «Красота и мода 19-21 век» много женских образов. 💃✨ Любовь Орлова — главная дива советского кино и икона стиля середины XX в. 🎬👗
• Выверенный стиль, внимание к мельчайшим деталям своих образов. 🔍✂️
• Советская актриса умела себя подать в реальной жизни. Она носила меха, заказывала наряды у известных московских портных, таких как Надежда Ламанова, Варвара Данилина и Елена Ефимова, обожала перчатки. 🧥👠 Орлова шить тоже умела и нередко создавала себе вещи самостоятельно. 🧵🪡
• После успеха фильма «Цирк» в обиход вошло выражение «синдром Орловой» — советские женщины утягивали талию, как у актрисы, выщипывали брови и укладывали волосы похожим образом. 🎭💄
#Выставка #ПрыгажосцьІМода #ЛюбоўАрлова #СавецкаеКіно #Стыль #Мода #ЖаночыяВобразы 🌟👗
🖼 Пазнавальны аўторак: cцежкамі Льва Гумілеўскага 🌟
Сваёй духоўнай радзімай Народны мастак Беларусі Леў Гумілеўскі заўсёды лічыў старадаўні і прыгожы Нясвіж, хоць і нарадзіўся ён у Маскве. Чаму ж так здарылася, што наш маленькі гарадок стаў сапраўды родным для знакамітага скульптара?
На выставе скульптараў Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум” прадстаўлена работа Сяргея Львовіча “Партрэт бабулі” (гіпс таніраваны, 1988 г.). Менавіта з бабулі Франі, у дзявоцтве Паўлюкевіч, пачаўся нясвіжскі этап жыцця знакамітай мастацкай сям’і Гумілеўскіх.
Калісьці маладая дзяўчына з Віцебшчыны збегла з-пад вянца са старым у Маскву, дзе пазнаёмілася з Мікалаем Гумілеўскім. У іх сям’і нарадзілася два сыны — Мікалай і Леў — але сямейнае жыццё не заладзілася. Па дарозе да родных беларускіх мясцін Франю з сынамі абрабавалі ў Барысаве, і яна вымушана была застацца ў незнаёмым горадзе, зарабляючы грошы на дарогу, уладкаваўшыся на працу ў Старабарысаўскі санаторый.
Пасля пакутных гадоў нямецкай акупацыі, выжывання ў партызанскім атрадзе і вызвалення беларускай зямлі Франя разам з дзецьмі пераязджае ў Нясвіж, дзе ў 1944 г. у замку Радзівілаў адкрываецца новы санаторый. Так Нясвіж становіцца другой радзімай для 14-гадовага Льва і яго сям’і, а сцены старажытнага замка — іх новым жыллём. “Пасля Масквы, Барысава, ваенных пакут і блуканняў гэта быў рай!” – сцвярджаў Леў Мікалаевіч.
У Нясвіжы юнак працягвае вучобу ў школе, займаецца ў авіямадэльным гуртку ў будынку плябаніі і марыць пра прафесію канструктара. Але ўсё ў жыцці Льва мяняе звычайны лісток на слупе: “Мастак Сеўрук набірае студыю”…
Але аб гэтым у наступным “Пазнавальным аўторку”. 🎨✨
#ЛеўГумілеўскі #Нясвіж #Мастацтва #Краязнаўства #Гісторыя #ПазнавальныАўторак
Сваёй духоўнай радзімай Народны мастак Беларусі Леў Гумілеўскі заўсёды лічыў старадаўні і прыгожы Нясвіж, хоць і нарадзіўся ён у Маскве. Чаму ж так здарылася, што наш маленькі гарадок стаў сапраўды родным для знакамітага скульптара?
На выставе скульптараў Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум” прадстаўлена работа Сяргея Львовіча “Партрэт бабулі” (гіпс таніраваны, 1988 г.). Менавіта з бабулі Франі, у дзявоцтве Паўлюкевіч, пачаўся нясвіжскі этап жыцця знакамітай мастацкай сям’і Гумілеўскіх.
Калісьці маладая дзяўчына з Віцебшчыны збегла з-пад вянца са старым у Маскву, дзе пазнаёмілася з Мікалаем Гумілеўскім. У іх сям’і нарадзілася два сыны — Мікалай і Леў — але сямейнае жыццё не заладзілася. Па дарозе да родных беларускіх мясцін Франю з сынамі абрабавалі ў Барысаве, і яна вымушана была застацца ў незнаёмым горадзе, зарабляючы грошы на дарогу, уладкаваўшыся на працу ў Старабарысаўскі санаторый.
Пасля пакутных гадоў нямецкай акупацыі, выжывання ў партызанскім атрадзе і вызвалення беларускай зямлі Франя разам з дзецьмі пераязджае ў Нясвіж, дзе ў 1944 г. у замку Радзівілаў адкрываецца новы санаторый. Так Нясвіж становіцца другой радзімай для 14-гадовага Льва і яго сям’і, а сцены старажытнага замка — іх новым жыллём. “Пасля Масквы, Барысава, ваенных пакут і блуканняў гэта быў рай!” – сцвярджаў Леў Мікалаевіч.
У Нясвіжы юнак працягвае вучобу ў школе, займаецца ў авіямадэльным гуртку ў будынку плябаніі і марыць пра прафесію канструктара. Але ўсё ў жыцці Льва мяняе звычайны лісток на слупе: “Мастак Сеўрук набірае студыю”…
Але аб гэтым у наступным “Пазнавальным аўторку”. 🎨✨
#ЛеўГумілеўскі #Нясвіж #Мастацтва #Краязнаўства #Гісторыя #ПазнавальныАўторак
#ПазнавальныАўторак 📚
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг) 🌟
…Але ўсё ў жыцці Льва мяняе звычайны лісток на слупе: “Мастак Сеўрук набірае студыю”… 🎨
Маці вырашыла “прыстроіць” жвавага падлетка, які пацягнуў за сабою сваіх сяброў па вуліцы. Леў з задавальненнем захапіўся маляваннем і з 1946 па 1949 год вучыўся ў мясцовай студыі выяўленчага мастацтва, якая знаходзілася ў будынку ратушы. Заняткі ў той час вёў Міхаіл Канстанцінавіч Сеўрук — жывапісец і графік, прадстаўнік Віленскай мастацкай школы, вучань знакамітага беларускага майстра жывапісу Фердынанда Рушчыца. 🖌
Пазней у лёсе Гумілеўскага былі такія знакамітыя настаўнікі, як Аляксей Глебаў і Андрэй Бембель, але свайго першага настаўніка Леў Мікалаевіч успамінаў усё жыццё. Нясвіжская краязнаўца Наталля Плакса, якая добра ведала Народнага мастака, пасля доўгіх тэлефонных размоў з ім, пісала: “Пра ролю нясвіжскага майстра ў сваім станаўленні Леў Мікалаевіч неаднойчы казаў: “Ён прыладзіў мне хамут”. 🐴
Мудры сэнс мае гэтая сялянская метафара: мала мець воз дабра, неабходны дасканала змайстраваны хамут да спрытнага і дужага коніка. Удалай, паспяховай, тым больш, доўгай дарогі не атрымаецца, калі не падагнаны хамут. Сяўрук заклаў глыбінныя асновы творчасці, фундаментальныя прынцыпы жыцця ў мастацтве. Ды яшчэ разуменне таго, што праца жывапісца, графіка, скульптара блізкая па высілках да настойлівай цягавітасці селяніна на палетку — на ворыве ці касьбе. Адно што палетак іншы. 🌾
На выставе прадстаўлены дзве работы, прысвечаныя знакамітым беларускім мастакам, — скульптурнае пано Льва Гумілеўскага “Міхаіл Сеўрук” (дарэчы, такое ж самае пано ўсталявана на магіле мастака на гарадскіх могілках г. Нясвіжа ў 2015 годзе) і скульптура “Фердынанд Рушчыц”, якая выканана Сяргеем Гумілеўскім у 2019 г. 🎉
#ПазнавальныАўторак #ЛеўГумілеўскі #СяргейГумілеўскі #Мастацтва #Культура #Нясвіж #Выстава #Скульптура #Беларусь
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг) 🌟
…Але ўсё ў жыцці Льва мяняе звычайны лісток на слупе: “Мастак Сеўрук набірае студыю”… 🎨
Маці вырашыла “прыстроіць” жвавага падлетка, які пацягнуў за сабою сваіх сяброў па вуліцы. Леў з задавальненнем захапіўся маляваннем і з 1946 па 1949 год вучыўся ў мясцовай студыі выяўленчага мастацтва, якая знаходзілася ў будынку ратушы. Заняткі ў той час вёў Міхаіл Канстанцінавіч Сеўрук — жывапісец і графік, прадстаўнік Віленскай мастацкай школы, вучань знакамітага беларускага майстра жывапісу Фердынанда Рушчыца. 🖌
Пазней у лёсе Гумілеўскага былі такія знакамітыя настаўнікі, як Аляксей Глебаў і Андрэй Бембель, але свайго першага настаўніка Леў Мікалаевіч успамінаў усё жыццё. Нясвіжская краязнаўца Наталля Плакса, якая добра ведала Народнага мастака, пасля доўгіх тэлефонных размоў з ім, пісала: “Пра ролю нясвіжскага майстра ў сваім станаўленні Леў Мікалаевіч неаднойчы казаў: “Ён прыладзіў мне хамут”. 🐴
Мудры сэнс мае гэтая сялянская метафара: мала мець воз дабра, неабходны дасканала змайстраваны хамут да спрытнага і дужага коніка. Удалай, паспяховай, тым больш, доўгай дарогі не атрымаецца, калі не падагнаны хамут. Сяўрук заклаў глыбінныя асновы творчасці, фундаментальныя прынцыпы жыцця ў мастацтве. Ды яшчэ разуменне таго, што праца жывапісца, графіка, скульптара блізкая па высілках да настойлівай цягавітасці селяніна на палетку — на ворыве ці касьбе. Адно што палетак іншы. 🌾
На выставе прадстаўлены дзве работы, прысвечаныя знакамітым беларускім мастакам, — скульптурнае пано Льва Гумілеўскага “Міхаіл Сеўрук” (дарэчы, такое ж самае пано ўсталявана на магіле мастака на гарадскіх могілках г. Нясвіжа ў 2015 годзе) і скульптура “Фердынанд Рушчыц”, якая выканана Сяргеем Гумілеўскім у 2019 г. 🎉
#ПазнавальныАўторак #ЛеўГумілеўскі #СяргейГумілеўскі #Мастацтва #Культура #Нясвіж #Выстава #Скульптура #Беларусь
#пазнавальныаўторак
🔍Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг).
Мноства работ Сяргея Львовіча Гумілеўскага прысвечана беларускаму класіку “вечна светламу і вечна юнаму” Максіму Багдановічу: «Творчасць вялікага паэта захапіла мяне з дзяцінства, калі вучыўся ў школе-інтэрнаце ім. І. В. Ахрэмчыка, так званым парнаце. У нас у класе многія хлопцы былі вясковымі, дзякуючы ім мы нядрэнна ведалі беларускую мову і культуру. Мне вельмі палюбіліся вершы Багдановіча, нямала іх ведаў на памяць, а калі заканчваў тэатральна-мастацкі інстытут, рабіў працу па яго творах: «Помніш, калі я спаткаўся з табою…»
Да балады-апокрыфа¹ М. Багдановіча “Страцiм–лебедзь” скульптары бацька i сын звяртаюцца паасобку. Нагадаем змест легенды. У часы вялікага патопу Ной збірае ў свой каўчэг кожнае стварэнне па пары, каб працягнуўся іх род:
“Ды не плыў к яму з мора сiняга
Страцiм-лебедзь — горды, моцны птах”.
На лебедзя ў пошуках выратавання сталі садзіцца дробныя птушкі:
“Дзень ён плавае, другi-трэцi дзень,
На чацвёрты стаў прасiць-малiць:
«Вы ўзляцiце хоць на час якi,
Выбiваюся з астатнiх сiл».
Не паслухалi птахi лебедзя.
Пацямнела ў яго ў вачах,
Крыллi ўрэшце надламалiся,
Галава ў ваду апусцiлася.
I пайшоў на дно мора сiняга
Страцiм-лебедзь — моцны, горды птах”.
Перадгісторыя стварэння твора такая. У 1916 годзе паэт прыехаў у родную Беларусь. Вайна, разруха, голад, тысячы бежанцаў. Багдановіч працуе ў камітэце дапамогі бежанцам. Ён хворы на сухоты — менавіта таму пакой з асобным уваходам. Максім, як і Страцім-лебедзь, надрываецца, спрабуючы зрабіць нешта карыснае для абяздоленых людзей. Пасля службы ходзіць у Пушкінскую бібліятэку, дзе вывучае зборнікі па беларускім фальклоры, там ён і выявіў апакрыфічны сказ “Страцім-пціца”, народную інтэрпрэтацыю біблейскага міфа.
Зм. Бядуля прыгадваў словы аўтара: «Я задумаў твор на тэму біблейскага міфа. Гэтую тэму мне навеяла вайна, гібель мільёнаў і мой уласны лёс». Апошні радок «ад усіх цяпер патомкі ёсць, ды няма адных — Страцімавых» паэт мімаволі, забыўшыся, вымавіў: «Ды няма адных — Максімавых». Зоська Верас запісала ягоныя словы: «Я ўжо пагадзіўся са сваёй хваробай і з тым, што жыць засталося не шмат, але вельмі мне цяжка, што не магу мець сям'і. Я так люблю дзяцей».
📸На выставе прадстаўлены скульптуры Л.Г. Гумілеўскага “Страцім-лебедзь” з бронзы, выкананая ў 2011 г., і драўляная — С.Л. Гумілеўскага “Страцім-лебедзь” (2022 г.)
¹Апокрыфы - творы познеіўдзейскай і раннехрысціянскай літаратуры, якія не ўвайшлі ў біблейскі канон.
🔍Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг).
Мноства работ Сяргея Львовіча Гумілеўскага прысвечана беларускаму класіку “вечна светламу і вечна юнаму” Максіму Багдановічу: «Творчасць вялікага паэта захапіла мяне з дзяцінства, калі вучыўся ў школе-інтэрнаце ім. І. В. Ахрэмчыка, так званым парнаце. У нас у класе многія хлопцы былі вясковымі, дзякуючы ім мы нядрэнна ведалі беларускую мову і культуру. Мне вельмі палюбіліся вершы Багдановіча, нямала іх ведаў на памяць, а калі заканчваў тэатральна-мастацкі інстытут, рабіў працу па яго творах: «Помніш, калі я спаткаўся з табою…»
Да балады-апокрыфа¹ М. Багдановіча “Страцiм–лебедзь” скульптары бацька i сын звяртаюцца паасобку. Нагадаем змест легенды. У часы вялікага патопу Ной збірае ў свой каўчэг кожнае стварэнне па пары, каб працягнуўся іх род:
“Ды не плыў к яму з мора сiняга
Страцiм-лебедзь — горды, моцны птах”.
На лебедзя ў пошуках выратавання сталі садзіцца дробныя птушкі:
“Дзень ён плавае, другi-трэцi дзень,
На чацвёрты стаў прасiць-малiць:
«Вы ўзляцiце хоць на час якi,
Выбiваюся з астатнiх сiл».
Не паслухалi птахi лебедзя.
Пацямнела ў яго ў вачах,
Крыллi ўрэшце надламалiся,
Галава ў ваду апусцiлася.
I пайшоў на дно мора сiняга
Страцiм-лебедзь — моцны, горды птах”.
Перадгісторыя стварэння твора такая. У 1916 годзе паэт прыехаў у родную Беларусь. Вайна, разруха, голад, тысячы бежанцаў. Багдановіч працуе ў камітэце дапамогі бежанцам. Ён хворы на сухоты — менавіта таму пакой з асобным уваходам. Максім, як і Страцім-лебедзь, надрываецца, спрабуючы зрабіць нешта карыснае для абяздоленых людзей. Пасля службы ходзіць у Пушкінскую бібліятэку, дзе вывучае зборнікі па беларускім фальклоры, там ён і выявіў апакрыфічны сказ “Страцім-пціца”, народную інтэрпрэтацыю біблейскага міфа.
Зм. Бядуля прыгадваў словы аўтара: «Я задумаў твор на тэму біблейскага міфа. Гэтую тэму мне навеяла вайна, гібель мільёнаў і мой уласны лёс». Апошні радок «ад усіх цяпер патомкі ёсць, ды няма адных — Страцімавых» паэт мімаволі, забыўшыся, вымавіў: «Ды няма адных — Максімавых». Зоська Верас запісала ягоныя словы: «Я ўжо пагадзіўся са сваёй хваробай і з тым, што жыць засталося не шмат, але вельмі мне цяжка, што не магу мець сям'і. Я так люблю дзяцей».
📸На выставе прадстаўлены скульптуры Л.Г. Гумілеўскага “Страцім-лебедзь” з бронзы, выкананая ў 2011 г., і драўляная — С.Л. Гумілеўскага “Страцім-лебедзь” (2022 г.)
¹Апокрыфы - творы познеіўдзейскай і раннехрысціянскай літаратуры, якія не ўвайшлі ў біблейскі канон.
#ПазнавальныАўторак 🌟
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг)
Адным з галоўных матываў творчасці Сяргея Гумілеўскага з'яўляецца адлюстраванне вобразаў і духоўнай спадчыны выдатных дзеячаў беларускай культуры: пісьменнікаў, паэтаў, драматургаў, кампазітараў, мастакоў, асветнікаў. 📚✨
Асобае месца сярод яго прац займаюць выявы-станы, увасобленыя ў скульптуры ўзнёслыя настроі чалавечай душы ці паняцці, якія натхняюць і ўспрымаюцца адкрыта кожным чалавекам. 🌈
Працягваючы тэму паэзіі аднаго з любімых скульптарам беларускіх паэтаў – Максіма Багдановіча, хочацца сказаць аб серыі графічных твораў, якія выкананыя па матывах вершаў і прадстаўленыя наведвальнікам: “Плакала лета, зямлю пакідаючы”, “Страцім-лебедзь”, “Восеньскі сум”, “Чую ў цішы, як расце трава”, “Па-над белым пухам вішняў”, “І конь крылаты да Парнаса мой дух імчыць”. 🎨📖
Гэтыя чорна-белыя малюнкі, выкананыя алоўкам, пракнёныя тонкай і ўзнёслай лірыкай паэта, як бы прымушаюць глядача звярнуцца да творчасці Багдановіча, перачытаць ці бліжэй пазнаёміцца з ягонымі творамі. 🖋💫
Таксама на выставе паэту прысвечана некалькі скульптур: скульптурнае пано “Максім Багдановіч”, скульптуры “А сэрца ўсё імкне да бацькаўскага краю” і “Багдановіч-гімназіст” – даволі цікавая задумка аўтара, якая паказвае юнацкасць і запал паэта: ён з’язджае па парэнчах лесвіцы. 🚶♂️🎉
С.Л. Гумілеўскі працуе з рознымі матэрыяламі — выдатна адчувае розныя пароды дрэва, каменя, здабываючы з матэрыялу характар і вобраз, таксама аўтару паддаецца гіпс, сілумін, пластык і бронза. 🪨🎭
Але пра гэта — ў наступным “Пазнавальным аўторку”.
#Выстава #Скульптура #МаксімБагдановіч #БеларускаяКультура #Творчасць #Арт
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг)
Адным з галоўных матываў творчасці Сяргея Гумілеўскага з'яўляецца адлюстраванне вобразаў і духоўнай спадчыны выдатных дзеячаў беларускай культуры: пісьменнікаў, паэтаў, драматургаў, кампазітараў, мастакоў, асветнікаў. 📚✨
Асобае месца сярод яго прац займаюць выявы-станы, увасобленыя ў скульптуры ўзнёслыя настроі чалавечай душы ці паняцці, якія натхняюць і ўспрымаюцца адкрыта кожным чалавекам. 🌈
Працягваючы тэму паэзіі аднаго з любімых скульптарам беларускіх паэтаў – Максіма Багдановіча, хочацца сказаць аб серыі графічных твораў, якія выкананыя па матывах вершаў і прадстаўленыя наведвальнікам: “Плакала лета, зямлю пакідаючы”, “Страцім-лебедзь”, “Восеньскі сум”, “Чую ў цішы, як расце трава”, “Па-над белым пухам вішняў”, “І конь крылаты да Парнаса мой дух імчыць”. 🎨📖
Гэтыя чорна-белыя малюнкі, выкананыя алоўкам, пракнёныя тонкай і ўзнёслай лірыкай паэта, як бы прымушаюць глядача звярнуцца да творчасці Багдановіча, перачытаць ці бліжэй пазнаёміцца з ягонымі творамі. 🖋💫
Таксама на выставе паэту прысвечана некалькі скульптур: скульптурнае пано “Максім Багдановіч”, скульптуры “А сэрца ўсё імкне да бацькаўскага краю” і “Багдановіч-гімназіст” – даволі цікавая задумка аўтара, якая паказвае юнацкасць і запал паэта: ён з’язджае па парэнчах лесвіцы. 🚶♂️🎉
С.Л. Гумілеўскі працуе з рознымі матэрыяламі — выдатна адчувае розныя пароды дрэва, каменя, здабываючы з матэрыялу характар і вобраз, таксама аўтару паддаецца гіпс, сілумін, пластык і бронза. 🪨🎭
Але пра гэта — ў наступным “Пазнавальным аўторку”.
#Выстава #Скульптура #МаксімБагдановіч #БеларускаяКультура #Творчасць #Арт
🎨 #ПазнавальныАўторак
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг) 🌟
У кожнага народа ёсць спевакі, прарокі, якія сілай свайго паэтычнага таленту вызначаюць не толькі шляхі развіцця роднай мовы, літаратуры і культуры, але і фарміруюць нацыянальную самасвядомасць, увасабляюць нацыянальную ідэю. Янка Купала і Якуб Колас у нашым уяўленні заўсёды стаяць побач. Як пісала Л. Рублеўская ў артыкуле, прысвечаным 110-годдзю першай сустрэчы пісьменнікаў: “…Нядзіўна: яны нібыта дапаўняюць адзін аднаго, ствараючы вобразны беларускі сусвет. Купала — неба, Колас — зямля... 🌌🌍 Аднолькава адданыя свайму народу і таленавітыя... А яшчэ аднолькавыя ініцыялы псеўданімаў, самі псеўданімы сугучныя. Нават нарадзіліся ў адзін год. А вось сустрэліся не адразу... Хоць завочна былі знаёмыя даўно. Гістарычнае спатканне адбылося 28 ліпеня 1912 года ў Смольні пад Мікалаеўшчынай”.
На выставе мы бачым скульптурнае пано “Першая сустрэча Янкі Купалы і Якуба Коласа ў Смольні”, якое было створана Львом Гумілеўскім у 1994 годзе з сілуміну. 🗿 Паэты даўно хацелі сустрэцца, але жыццёвыя абставіны перашкаджалі гэтаму. З успамінаў Якуба Коласа: «Я быў пад пільным вокам паліцыі. За кожным маім крокам уважліва сачылі... мая першая непасрэдная сустрэча з Янкам Купалам адбылася толькі летам 1912 года, амаль праз год пасля майго вызвалення з астрога...».
Прыемна здзіўлены сваім падарожжам у Смольню, Янка Купала ўспамінаў: «Паклікаў мяне ў госці Якуб Колас. Грошай, як заўсёды, у мяне не было, каб наняць балагола (вазніцу), і я вырашыў ад станцыі Стоўбцы да вёскі ісці пешшу. Іду, іду, ужо і цямнець пачынае, вакол лес. 🌲 І дарогу спытаць няма ў каго. Баяўся, што давядзецца заначаваць у вялікім незнаёмым лесе, а тут і есці хочацца. Раптам пацягнула вільготнасцю, і я ўспомніў, што, па словах Якуба Коласа, Мікалаеўшчына стаіць на беразе Нёмана. Вось і пайшоў я ў гэтым кірунку. Так шчасліва дайшоў да самай Коласавай хаты».
Прыйшоў Купала да Коласа, а яго на месцы і няма, якраз гэтымі днямі пісьменнік быў у вёсцы ў аднаго са сваіх прыяцеляў. Вось вярнуўся Колас бегма дадому і заўважае, што госць неяк дзіўна ходзіць, кульгае. Аказалася, што Купала, які быў яшчэ тым франтам, набыў сабе шыкоўныя туфлі, але яны крыху былі цеснаватыя. 👞 Пакуль блукаў у радзівілаўскіх лясах, ногі дашчэнту змыліў. Вось, пакуль Коласа не было і госць застаўся ў доме сам-насам, ён туфлі зняў. А як Колас падышоў - зноў абуў. Ды спяшаўся і надзеў не на тыя ногі. Кажуць, пасля знаходжання ў Коласа Купала некалькі дзён хадзіў або ў тапках, або басанож.
У сваіх работах скульптары неаднойчы звярталіся як да саміх асобаў Народных пісьменнікаў, так і да персанажаў іх твораў. Але пра гэта — ў наступным “Пазнавальным аўторку”. 📅✨
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг) 🌟
У кожнага народа ёсць спевакі, прарокі, якія сілай свайго паэтычнага таленту вызначаюць не толькі шляхі развіцця роднай мовы, літаратуры і культуры, але і фарміруюць нацыянальную самасвядомасць, увасабляюць нацыянальную ідэю. Янка Купала і Якуб Колас у нашым уяўленні заўсёды стаяць побач. Як пісала Л. Рублеўская ў артыкуле, прысвечаным 110-годдзю першай сустрэчы пісьменнікаў: “…Нядзіўна: яны нібыта дапаўняюць адзін аднаго, ствараючы вобразны беларускі сусвет. Купала — неба, Колас — зямля... 🌌🌍 Аднолькава адданыя свайму народу і таленавітыя... А яшчэ аднолькавыя ініцыялы псеўданімаў, самі псеўданімы сугучныя. Нават нарадзіліся ў адзін год. А вось сустрэліся не адразу... Хоць завочна былі знаёмыя даўно. Гістарычнае спатканне адбылося 28 ліпеня 1912 года ў Смольні пад Мікалаеўшчынай”.
На выставе мы бачым скульптурнае пано “Першая сустрэча Янкі Купалы і Якуба Коласа ў Смольні”, якое было створана Львом Гумілеўскім у 1994 годзе з сілуміну. 🗿 Паэты даўно хацелі сустрэцца, але жыццёвыя абставіны перашкаджалі гэтаму. З успамінаў Якуба Коласа: «Я быў пад пільным вокам паліцыі. За кожным маім крокам уважліва сачылі... мая першая непасрэдная сустрэча з Янкам Купалам адбылася толькі летам 1912 года, амаль праз год пасля майго вызвалення з астрога...».
Прыемна здзіўлены сваім падарожжам у Смольню, Янка Купала ўспамінаў: «Паклікаў мяне ў госці Якуб Колас. Грошай, як заўсёды, у мяне не было, каб наняць балагола (вазніцу), і я вырашыў ад станцыі Стоўбцы да вёскі ісці пешшу. Іду, іду, ужо і цямнець пачынае, вакол лес. 🌲 І дарогу спытаць няма ў каго. Баяўся, што давядзецца заначаваць у вялікім незнаёмым лесе, а тут і есці хочацца. Раптам пацягнула вільготнасцю, і я ўспомніў, што, па словах Якуба Коласа, Мікалаеўшчына стаіць на беразе Нёмана. Вось і пайшоў я ў гэтым кірунку. Так шчасліва дайшоў да самай Коласавай хаты».
Прыйшоў Купала да Коласа, а яго на месцы і няма, якраз гэтымі днямі пісьменнік быў у вёсцы ў аднаго са сваіх прыяцеляў. Вось вярнуўся Колас бегма дадому і заўважае, што госць неяк дзіўна ходзіць, кульгае. Аказалася, што Купала, які быў яшчэ тым франтам, набыў сабе шыкоўныя туфлі, але яны крыху былі цеснаватыя. 👞 Пакуль блукаў у радзівілаўскіх лясах, ногі дашчэнту змыліў. Вось, пакуль Коласа не было і госць застаўся ў доме сам-насам, ён туфлі зняў. А як Колас падышоў - зноў абуў. Ды спяшаўся і надзеў не на тыя ногі. Кажуць, пасля знаходжання ў Коласа Купала некалькі дзён хадзіў або ў тапках, або басанож.
У сваіх работах скульптары неаднойчы звярталіся як да саміх асобаў Народных пісьменнікаў, так і да персанажаў іх твораў. Але пра гэта — ў наступным “Пазнавальным аўторку”. 📅✨
#ПазнавальныАўторак 🎨
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг) 🌟
Узыходжанне Льва Гумілеўскага да славы пачалося з працы над помнікам Янку Купалу ў Мінску. 🗿 Ён быў адкрыты ў 1972-м, калі Беларусь святкавала 90-годдзе з дня нараджэння Песняра (дарэчы, і сам Леў Мікалаевіч пражыў 90 гадоў). Роўна праз 35 гадоў на Кутузаўскім праспекце Масквы з’явіўся яшчэ адзін Купала Гумілеўскага – ён стаў своеасаблівым зваротным падарункам беларусаў у адказ на падораны Мінску некалькімі гадамі раней помнік Пушкіну. 🎁
Акрамя буйных твораў – паэм і п’ес – не меншую вядомасць прынеслі Янку Купалу і творы малых жанраў. 📚 На выставе прадстаўлена даволі шмат работ, якія прысвечаны і самому Купалу, і творчым увасабленням герояў яго паэм і вершаў: твор сумеснай працы мастакоў “Янка Купала”, работа Сяргея Гумілеўскага “Мне сняцца сны аб Беларусі”, скульптуры Льва Гумілеўскага “Завуся я толькі Янка Купала”, “Жалейка. Развітанне з маці”, “Машэка”, “А хто там ідзе?”.
Славуты верш “А хто там ідзе?” адкрыў свету не толькі Янку Купалу, прадстаўніка маладой беларускай літаратуры, але і сам народ. 🌍 У сусветнай паэзіі няшмат знойдзецца вершаў, у якіх у такой сціслай і простай форме, з такой гранічнай выразнасцю і праўдзівасцю быў бы намаляваны партрэт цэлага народа ў адзін з самых вялікіх момантаў яго гісторыі – у момант яго палітычнага станаўлення. Верш упершыню апублікаваны ў зборніку "Жалейка" (1908, Пецярбург).
У вершы-гімне фактычна ўпершыню вымаўляецца ўголас палітычная дэкларацыя шматмільённага беларускага народа: “Людзьмі звацца” – гэта значыць сцвердзіцца ў свеце не толькі сацыяльна, але і этнічна, палітычна, як самастойная паўнавартасная нацыя, якой мы і з’яўляемся сёння. 🇧🇾✨
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг) 🌟
Узыходжанне Льва Гумілеўскага да славы пачалося з працы над помнікам Янку Купалу ў Мінску. 🗿 Ён быў адкрыты ў 1972-м, калі Беларусь святкавала 90-годдзе з дня нараджэння Песняра (дарэчы, і сам Леў Мікалаевіч пражыў 90 гадоў). Роўна праз 35 гадоў на Кутузаўскім праспекце Масквы з’явіўся яшчэ адзін Купала Гумілеўскага – ён стаў своеасаблівым зваротным падарункам беларусаў у адказ на падораны Мінску некалькімі гадамі раней помнік Пушкіну. 🎁
Акрамя буйных твораў – паэм і п’ес – не меншую вядомасць прынеслі Янку Купалу і творы малых жанраў. 📚 На выставе прадстаўлена даволі шмат работ, якія прысвечаны і самому Купалу, і творчым увасабленням герояў яго паэм і вершаў: твор сумеснай працы мастакоў “Янка Купала”, работа Сяргея Гумілеўскага “Мне сняцца сны аб Беларусі”, скульптуры Льва Гумілеўскага “Завуся я толькі Янка Купала”, “Жалейка. Развітанне з маці”, “Машэка”, “А хто там ідзе?”.
Славуты верш “А хто там ідзе?” адкрыў свету не толькі Янку Купалу, прадстаўніка маладой беларускай літаратуры, але і сам народ. 🌍 У сусветнай паэзіі няшмат знойдзецца вершаў, у якіх у такой сціслай і простай форме, з такой гранічнай выразнасцю і праўдзівасцю быў бы намаляваны партрэт цэлага народа ў адзін з самых вялікіх момантаў яго гісторыі – у момант яго палітычнага станаўлення. Верш упершыню апублікаваны ў зборніку "Жалейка" (1908, Пецярбург).
У вершы-гімне фактычна ўпершыню вымаўляецца ўголас палітычная дэкларацыя шматмільённага беларускага народа: “Людзьмі звацца” – гэта значыць сцвердзіцца ў свеце не толькі сацыяльна, але і этнічна, палітычна, як самастойная паўнавартасная нацыя, якой мы і з’яўляемся сёння. 🇧🇾✨
#ПазнавальныАўторак 🌟 Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг)
Помнік стваральнікам беларускай нацыянальнай класічнай оперы —кампазітару Станіславу Манюшку і драматургу Вінцэнту Дуніну-Марцінкевічу — з’явіўся восенню 2016 года ў самым цэнтры Верхняга горада, у скверы ля Ратушы. 🎭✨
Неподалёку ад гэтага месца знаходзіцца дом, у якім некаторы час жыў Манюшка і дзе ён атрымаў першыя ўрокі музыкі. А там, дзе цяпер стаіць гатэль “Еўропа”, у былым палацы Радзівілаў, у сярэдзіне XIX стагоддзя размяшчаўся гарадскі тэатр. У лютым 1852 года на яго сцэне была пастаўлена першая опера на беларускай мове “Сялянка” (“Сельская ідылія”). Аўтарам музыкі стаў Манюшка, лібрэта напісаў Дунін-Марцінкевіч.
У суаўтарстве з сынам Сяргеем помнік стварыў Леў Гумілеўскі і, кажуць, менавіта ён настаяў, каб класікі былі аб’яднаныя ў адну скульптурную кампазіцыю, бо першапачаткова планавалася паставіць асобныя помнікі кожнаму з іх. Вядома што некаторы час гэтыя асобы звязвала сяброўства, аднак у адным з апошніх лістоў Манюшкі жонцы маецца намёк на тое, што ў кампазітара з літаратарам узніклі недагаворкі…
“Важней не тое — сварыліся яны ці сябравалі, а іх творчасць. Так, ёсць ліст, з якога можна заключыць, што ў канцы жыцця яны былі не ў вельмі добрых адносінах. Але яны стварылі сумесны твор, гэта больш важна”, — упэўнены Сяргей Львовіч.
✨ На думку скульптара, у тым, каб пасадзіць двух творцаў, якія не вельмі сябравалі пры жыцці, на адну лаўку, няма нічога дрэннага. Тым больш што іх імёны і так будуць заўсёды стаяць разам — хаця б на тэатральнай афішы.
На выставе прадстаўлены скульптуры сумеснай працы мастакоў “Станіслаў Манюшка” і “Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч”, выкананыя з бронзы ў 2019 годзе, а таксама фотаздымак помніка занавальнікам беларускай нацыянальнай класічнай оперы ў Мінску.
Помнік стваральнікам беларускай нацыянальнай класічнай оперы —кампазітару Станіславу Манюшку і драматургу Вінцэнту Дуніну-Марцінкевічу — з’явіўся восенню 2016 года ў самым цэнтры Верхняга горада, у скверы ля Ратушы. 🎭✨
Неподалёку ад гэтага месца знаходзіцца дом, у якім некаторы час жыў Манюшка і дзе ён атрымаў першыя ўрокі музыкі. А там, дзе цяпер стаіць гатэль “Еўропа”, у былым палацы Радзівілаў, у сярэдзіне XIX стагоддзя размяшчаўся гарадскі тэатр. У лютым 1852 года на яго сцэне была пастаўлена першая опера на беларускай мове “Сялянка” (“Сельская ідылія”). Аўтарам музыкі стаў Манюшка, лібрэта напісаў Дунін-Марцінкевіч.
У суаўтарстве з сынам Сяргеем помнік стварыў Леў Гумілеўскі і, кажуць, менавіта ён настаяў, каб класікі былі аб’яднаныя ў адну скульптурную кампазіцыю, бо першапачаткова планавалася паставіць асобныя помнікі кожнаму з іх. Вядома што некаторы час гэтыя асобы звязвала сяброўства, аднак у адным з апошніх лістоў Манюшкі жонцы маецца намёк на тое, што ў кампазітара з літаратарам узніклі недагаворкі…
“Важней не тое — сварыліся яны ці сябравалі, а іх творчасць. Так, ёсць ліст, з якога можна заключыць, што ў канцы жыцця яны былі не ў вельмі добрых адносінах. Але яны стварылі сумесны твор, гэта больш важна”, — упэўнены Сяргей Львовіч.
✨ На думку скульптара, у тым, каб пасадзіць двух творцаў, якія не вельмі сябравалі пры жыцці, на адну лаўку, няма нічога дрэннага. Тым больш што іх імёны і так будуць заўсёды стаяць разам — хаця б на тэатральнай афішы.
На выставе прадстаўлены скульптуры сумеснай працы мастакоў “Станіслаў Манюшка” і “Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч”, выкананыя з бронзы ў 2019 годзе, а таксама фотаздымак помніка занавальнікам беларускай нацыянальнай класічнай оперы ў Мінску.
#ПазнавальныАўторак 🌟
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг)
Адной з першых і самых значных сваіх работ Сяргей Гумілеўскі лічыць скульптуру “Вершнік”, выкананую ў 2004 годзе з бронзы. 🐴 Майстар ўспамінае: “З 1994 па 1997 год я вучыўся ў акадэмічных майстэрнях Міхаіла Савіцкага. Для творчай моладзі гэтыя майстэрні былі месцам, дзе адбывалася нашае станаўленне як майстроў, мастакоў. 🎨 Міхаіл Андрэевіч дапамагаў знайсці сваю тэму, выбраць творчы шлях. Ён быў унікальным чалавекам. Вялікім майстрам і вялікім працаўніком. І ў яго быў высокі густ у мастацтве. Савіцкі яго тонка адчуваў, выдатна разбіраўся і разумеў скульптуру, хаця сам быў жывапісцам. Я стаў першым, каму ён дазволіў перавесці справаздачную працу ў метал. 🛠 Паклапаціўся, і мне вылучылі грошы на адліўку. Крыху пазней “Вершніка” набыў Нацыянальны мастацкі музей”.
Леў Гумілеўскі ўсё жыццё сябраваў з Міхаілам Савіцкім. 🤝 Сяргей Львовіч гаворыць, што яны нечым падобныя: “І Міхасю Андрэевічу, і майму бацьку, тады яшчэ дзіцяці, давялося перажыць шмат выпрабаванняў падчас вайны. 🎖 Два гады яны з мамай, маёй бабуляй Франяй Вікенцьеўнай, хаваліся ад фашыстаў у лесе, спалі на халоднай зямлі, накрыўшыся яловымі лапамі. 🌲 А пра лёс Міхаіла Савіцкага ведаюць усё: войска, палон, канцлагеры, нечалавечыя выпрабаванні. Абодва не страцілі ў гэтым горане веру ў дабро і людзей, заўсёды падтрымлівалі адзін аднаго. Цяпер мы ведаем Савіцкага як Героя Беларусі, Народнага мастака, лаўрэата мноства прэмій… 🏅 Але былі часы непрызнання, нават цкаванне з боку афіцыйных органаў і розных творчых камісій. Менавіта тады, у 1950-1960-я, побач з Міхасём Андрэевічам, рызыкуючы патрапіць пад раздачу, былі людзі, якія верылі ў яго талент. Адзін з іх — мой бацька. 👨🎨 Лёвушка і Мішаня — так звалі яны адзін аднаго. Працавалі разам доўгія гады, падтрымлівалі ідэі і мары”.
У Льва Мікалаевіча ёсць некалькі прац, прысвечаных свайму сябру. На выставе прадстаўлена скульптура «Партрэт М. Савіцкага», выкананая Гумілеўскім у 2007 годзе, а на фота вы бачыце работу “Партрэт Народнага мастака СССР М. Савіцкага” (1983). 🖼 Гледзячы на гэтую скульптуру, задумваешся: у дадзеным выпадку рама карціны за плячамі — гэта крылы, якія дазволілі выратавацца, ці гэта цяжкі крыж, які прымушае мастака ўсё нанова перажываць, каб данесці нашчадкам увесь жах фашысцкіх канцлагераў? 😔
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг)
Адной з першых і самых значных сваіх работ Сяргей Гумілеўскі лічыць скульптуру “Вершнік”, выкананую ў 2004 годзе з бронзы. 🐴 Майстар ўспамінае: “З 1994 па 1997 год я вучыўся ў акадэмічных майстэрнях Міхаіла Савіцкага. Для творчай моладзі гэтыя майстэрні былі месцам, дзе адбывалася нашае станаўленне як майстроў, мастакоў. 🎨 Міхаіл Андрэевіч дапамагаў знайсці сваю тэму, выбраць творчы шлях. Ён быў унікальным чалавекам. Вялікім майстрам і вялікім працаўніком. І ў яго быў высокі густ у мастацтве. Савіцкі яго тонка адчуваў, выдатна разбіраўся і разумеў скульптуру, хаця сам быў жывапісцам. Я стаў першым, каму ён дазволіў перавесці справаздачную працу ў метал. 🛠 Паклапаціўся, і мне вылучылі грошы на адліўку. Крыху пазней “Вершніка” набыў Нацыянальны мастацкі музей”.
Леў Гумілеўскі ўсё жыццё сябраваў з Міхаілам Савіцкім. 🤝 Сяргей Львовіч гаворыць, што яны нечым падобныя: “І Міхасю Андрэевічу, і майму бацьку, тады яшчэ дзіцяці, давялося перажыць шмат выпрабаванняў падчас вайны. 🎖 Два гады яны з мамай, маёй бабуляй Франяй Вікенцьеўнай, хаваліся ад фашыстаў у лесе, спалі на халоднай зямлі, накрыўшыся яловымі лапамі. 🌲 А пра лёс Міхаіла Савіцкага ведаюць усё: войска, палон, канцлагеры, нечалавечыя выпрабаванні. Абодва не страцілі ў гэтым горане веру ў дабро і людзей, заўсёды падтрымлівалі адзін аднаго. Цяпер мы ведаем Савіцкага як Героя Беларусі, Народнага мастака, лаўрэата мноства прэмій… 🏅 Але былі часы непрызнання, нават цкаванне з боку афіцыйных органаў і розных творчых камісій. Менавіта тады, у 1950-1960-я, побач з Міхасём Андрэевічам, рызыкуючы патрапіць пад раздачу, былі людзі, якія верылі ў яго талент. Адзін з іх — мой бацька. 👨🎨 Лёвушка і Мішаня — так звалі яны адзін аднаго. Працавалі разам доўгія гады, падтрымлівалі ідэі і мары”.
У Льва Мікалаевіча ёсць некалькі прац, прысвечаных свайму сябру. На выставе прадстаўлена скульптура «Партрэт М. Савіцкага», выкананая Гумілеўскім у 2007 годзе, а на фота вы бачыце работу “Партрэт Народнага мастака СССР М. Савіцкага” (1983). 🖼 Гледзячы на гэтую скульптуру, задумваешся: у дадзеным выпадку рама карціны за плячамі — гэта крылы, якія дазволілі выратавацца, ці гэта цяжкі крыж, які прымушае мастака ўсё нанова перажываць, каб данесці нашчадкам увесь жах фашысцкіх канцлагераў? 😔
#ПазнавальныАўторак 🌟**
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг) 🌌
Сяргей Гумілеўскі працуе з рознымі матэрыяламі: выдатна адчувае розныя пароды дрэва, яму падуладны гіпс, сілумін, пластык, бронза. На выставе мы бачым пяць скульптур з граніта, выкананыя Сяргеем Львовічам у 2010-2020-х гадах: «Материнство», «Мары», «Возера», «Подых вясны», «Восеньскі сум». Цікава, што яны тактыльныя, іх можна кранаць рукамі. 🤲
Прыродны камень гэтага тыпу не самы падатлівы ў апрацоўцы матэрыял — ён адрозніваецца высокай устойлівасцю да трэння, сціску і ізаляцыі, і трываласць яго ўдвая большая, чым у мармуру. Для стварэння з глыб аб'ёмных, рэльефных скульптур патрабуецца мастацкі дар і мноства спецыяльных інструментаў. 🎨
Галіна Гумілеўская распавядала: “У Сяргея ёсць дзіўны талент ажыўляць нежывое. Напрыклад, мы ідзем, ляжыць нейкі булыжнік. Я на яго нават не пагляжу, а ён падыйдзе і ў гэтым камені ўжо бачыць нешта... Калі мы ездзілі на мора, людзі везлі з курорта сваім родным сувеніры, а Сяргей вёз камяні, ды яшчэ і мне ў чамадан ціхенька падкладваў, прычым выбіраў тыя, на якіх мора ўжо нешта “намалявала”. 🌊 Напрыклад, на юбілей муж зрабіў з марскога каменя мой партрэт, тым самым увасобіў і маё імя, якое пераводзіцца са старажытнагрэчаскай мовы як “ціхае спакойнае мора”.
Скульптура з каменя можа стаць творам мастацтва толькі тады, калі выканана яна прафесіяналам высокага класа. Зазірніце на выставу і вы ўбачыце, што каменныя скульптуры Сяргея Гумілеўскага, як і творы з іншых матэрыялаў, вартыя самай высокай адзнакі гледача. 🏆
#Гумілеўскія #Скульптура #Мастацтва #Выстава #Культура #Беларусь #Творчасць
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг) 🌌
Сяргей Гумілеўскі працуе з рознымі матэрыяламі: выдатна адчувае розныя пароды дрэва, яму падуладны гіпс, сілумін, пластык, бронза. На выставе мы бачым пяць скульптур з граніта, выкананыя Сяргеем Львовічам у 2010-2020-х гадах: «Материнство», «Мары», «Возера», «Подых вясны», «Восеньскі сум». Цікава, што яны тактыльныя, іх можна кранаць рукамі. 🤲
Прыродны камень гэтага тыпу не самы падатлівы ў апрацоўцы матэрыял — ён адрозніваецца высокай устойлівасцю да трэння, сціску і ізаляцыі, і трываласць яго ўдвая большая, чым у мармуру. Для стварэння з глыб аб'ёмных, рэльефных скульптур патрабуецца мастацкі дар і мноства спецыяльных інструментаў. 🎨
Галіна Гумілеўская распавядала: “У Сяргея ёсць дзіўны талент ажыўляць нежывое. Напрыклад, мы ідзем, ляжыць нейкі булыжнік. Я на яго нават не пагляжу, а ён падыйдзе і ў гэтым камені ўжо бачыць нешта... Калі мы ездзілі на мора, людзі везлі з курорта сваім родным сувеніры, а Сяргей вёз камяні, ды яшчэ і мне ў чамадан ціхенька падкладваў, прычым выбіраў тыя, на якіх мора ўжо нешта “намалявала”. 🌊 Напрыклад, на юбілей муж зрабіў з марскога каменя мой партрэт, тым самым увасобіў і маё імя, якое пераводзіцца са старажытнагрэчаскай мовы як “ціхае спакойнае мора”.
Скульптура з каменя можа стаць творам мастацтва толькі тады, калі выканана яна прафесіяналам высокага класа. Зазірніце на выставу і вы ўбачыце, што каменныя скульптуры Сяргея Гумілеўскага, як і творы з іншых матэрыялаў, вартыя самай высокай адзнакі гледача. 🏆
#Гумілеўскія #Скульптура #Мастацтва #Выстава #Культура #Беларусь #Творчасць
#ПазнавальныАўторак
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг)
Сяргей Львовіч у сваёй творчасці часта звяртаецца да сакральнай для многіх тэмы — тэмы сям’і. Адна з такіх работ — "Дзяцінства" — прысвечана сястры мастака Надзеі. Сяргей Львовіч успамінае: “Прататыпам гэтага дзіцяці, які стаіць на руках, стала мая малодшая сястра. У дзяцінстве яна была вельмі актыўнай, вясёлай, бесклапотнай. І гэтая тэма — гарэзнасці, дзяцінства, калі ўсё бачыш наадварот, у іншым святле, — стала для мяне ключавой пры стварэнні скульптуры. Яна прастаяла ў майстэрні амаль 30 гадоў, і толькі да выставы я давёў яе да розуму. Таму і атрымалася такая разбежка ў датах: ідэя ўзнікла ў 1982 годзе, а ўвасабленне атрымала толькі ў 2016-м”.
Скульптура «Спрадвечнае» сімвалізуе сям'ю — тое галоўнае, надзейнае, вечнае, што ёсць у нашым жыцці і сэрцы. “Я зрабіў яе, калі нарадзіўся старэйшы сын. У дзяцінстве ён добра маляваў, я нават думаў, што працягне нашую творчую дынастыю. Але не склалася: абодва сыны, старэйшы і малодшы, зараз працуюць у сферы камп'ютарных тэхналогій. “Спрадвечнае” – адна з маіх любімых кампазіцый. Савіцкі яе бачыў, вельмі хваліў. Ды я і сам, няхай гэта прагучыць нясціпла, лічу яе надзвычай удалай. Груша — добры матэрыял для драўляных скульптур. Тэкстура шчыльная, колер вельмі прыгожы — цёплы, насычаны, натуральны”.
Сёння, у рубрыцы “Пазнавальны аўторак” мы заканчваем аповед пра выставу работ скульптараў Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум”. Гэта не значыць, што выстава завяршае сваё дзеянне – яна продоўжыцца да 13 красавіка 2025 года, і мы запрашаем усіх жадаючых наведаць яе! 🎨✨
#Гумілеўскія #Скульптура #Мастацтва #Сям'я #Выстава #Культура
Выстава скульптуры Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум…” (працяг)
Сяргей Львовіч у сваёй творчасці часта звяртаецца да сакральнай для многіх тэмы — тэмы сям’і. Адна з такіх работ — "Дзяцінства" — прысвечана сястры мастака Надзеі. Сяргей Львовіч успамінае: “Прататыпам гэтага дзіцяці, які стаіць на руках, стала мая малодшая сястра. У дзяцінстве яна была вельмі актыўнай, вясёлай, бесклапотнай. І гэтая тэма — гарэзнасці, дзяцінства, калі ўсё бачыш наадварот, у іншым святле, — стала для мяне ключавой пры стварэнні скульптуры. Яна прастаяла ў майстэрні амаль 30 гадоў, і толькі да выставы я давёў яе да розуму. Таму і атрымалася такая разбежка ў датах: ідэя ўзнікла ў 1982 годзе, а ўвасабленне атрымала толькі ў 2016-м”.
Скульптура «Спрадвечнае» сімвалізуе сям'ю — тое галоўнае, надзейнае, вечнае, што ёсць у нашым жыцці і сэрцы. “Я зрабіў яе, калі нарадзіўся старэйшы сын. У дзяцінстве ён добра маляваў, я нават думаў, што працягне нашую творчую дынастыю. Але не склалася: абодва сыны, старэйшы і малодшы, зараз працуюць у сферы камп'ютарных тэхналогій. “Спрадвечнае” – адна з маіх любімых кампазіцый. Савіцкі яе бачыў, вельмі хваліў. Ды я і сам, няхай гэта прагучыць нясціпла, лічу яе надзвычай удалай. Груша — добры матэрыял для драўляных скульптур. Тэкстура шчыльная, колер вельмі прыгожы — цёплы, насычаны, натуральны”.
Сёння, у рубрыцы “Пазнавальны аўторак” мы заканчваем аповед пра выставу работ скульптараў Льва і Сяргея Гумілеўскіх “Не пакідай мяне, мой светлы сум”. Гэта не значыць, што выстава завяршае сваё дзеянне – яна продоўжыцца да 13 красавіка 2025 года, і мы запрашаем усіх жадаючых наведаць яе! 🎨✨
#Гумілеўскія #Скульптура #Мастацтва #Сям'я #Выстава #Культура
#ПазнавальныАўторак
Аддаючы даніну павагі гістарычнай спадчыне нашага горада, выдатным дзеячам культуры, якімі Нясвіж ганарыцца, якія змаглі ў сваіх творах арганічна спалучыць глыбокую народную духоўнасць з адметнай гістарычнай спадчынай Нясвіжчыны, мы пачынаем цыкл публікацый пра мэтра беларускага жывапісу ХХ стагоддзя Міхаіла Канстанцінавіча Сеўрука.
Перадгісторыя пачынаецца з вялікай і праваслаўнай сям’і Арэнь.Айцец Стэфан Арэнь быў мітрафорным протаіерэем у мястэчку Сноў, што пад Нясвіжам. Гадаваў трох сыноў – Пятра, Барыса, Вячаслава і дачку Аляксандру, у будучым маці Сеўрука.
Аляксандра ўзяла шлюб у Снове ў 1899 годзе, калі яе суджанаму было 32 гады. Хаця і знаёмы яны былі гадоў дзесяць, але бацька, айцец Стэфан, не дазваляў выходзіць замуж: маўляў, хай суджаны на ногі стане.
Нарадзіўся Міхаіл Канстанцінавіч 27 лютага 1905 года ў Варшаве. Яго бацька, Канстанцін Іосіфавіч, працаваў памочнікам кантралёра на Надвісленскай чыгунцы. Таму дзяцінства і юнацтва мастака прайшлі “на колах”. З 1909 па 1914 гады сям’я Сеўрукаў жыла ў Брэсце, а з пачаткам Першай сусветнай вайны пераехала ў Маскву. І менавіта тут юнак знаёміцца з работамі Рэпіна, Сурыкава, Куінджы,Сярова, якія аказалі на хлопчыка глыбокае ўражанне.
У 1919 годзе Сеўрукі вярнуліся ўБеларусь, у дзедаўскі дом у Снове. Тут, на Нясвіжчыне, у 1926 годзе Міхаіл Сеўрук скончыў Нясвіжскую гімназію. Затым – амаль год службы ў войску. 1927 год стаў для Сеўрука багаты на падзеі: у 60-гадовым узросце нечакана памёр яго бацька, і ў гэтым жа годзе юнак становіцца вольным слухачом мастацкага факультэта Віленскага ўніверсітэта. Так пачаўся новы этап у жыцці Міхаіла Сеўрука. Працяг чытайце ўнаступны аўторак.
Фота 1 – Міхаіл Сеўрук у дзяцінстве, з бацькамі і сястрой Ксеніяй, пасля 1906г.
Фота 2 – Міхаіл Сеўрук з бацькамі і сястрой, каля сноўскага дому, 1920-я гг.
Фота 3 – Пасведчанне аб заканчэнні нясвіжскай гімназіі.
Аддаючы даніну павагі гістарычнай спадчыне нашага горада, выдатным дзеячам культуры, якімі Нясвіж ганарыцца, якія змаглі ў сваіх творах арганічна спалучыць глыбокую народную духоўнасць з адметнай гістарычнай спадчынай Нясвіжчыны, мы пачынаем цыкл публікацый пра мэтра беларускага жывапісу ХХ стагоддзя Міхаіла Канстанцінавіча Сеўрука.
Перадгісторыя пачынаецца з вялікай і праваслаўнай сям’і Арэнь.Айцец Стэфан Арэнь быў мітрафорным протаіерэем у мястэчку Сноў, што пад Нясвіжам. Гадаваў трох сыноў – Пятра, Барыса, Вячаслава і дачку Аляксандру, у будучым маці Сеўрука.
Аляксандра ўзяла шлюб у Снове ў 1899 годзе, калі яе суджанаму было 32 гады. Хаця і знаёмы яны былі гадоў дзесяць, але бацька, айцец Стэфан, не дазваляў выходзіць замуж: маўляў, хай суджаны на ногі стане.
Нарадзіўся Міхаіл Канстанцінавіч 27 лютага 1905 года ў Варшаве. Яго бацька, Канстанцін Іосіфавіч, працаваў памочнікам кантралёра на Надвісленскай чыгунцы. Таму дзяцінства і юнацтва мастака прайшлі “на колах”. З 1909 па 1914 гады сям’я Сеўрукаў жыла ў Брэсце, а з пачаткам Першай сусветнай вайны пераехала ў Маскву. І менавіта тут юнак знаёміцца з работамі Рэпіна, Сурыкава, Куінджы,Сярова, якія аказалі на хлопчыка глыбокае ўражанне.
У 1919 годзе Сеўрукі вярнуліся ўБеларусь, у дзедаўскі дом у Снове. Тут, на Нясвіжчыне, у 1926 годзе Міхаіл Сеўрук скончыў Нясвіжскую гімназію. Затым – амаль год службы ў войску. 1927 год стаў для Сеўрука багаты на падзеі: у 60-гадовым узросце нечакана памёр яго бацька, і ў гэтым жа годзе юнак становіцца вольным слухачом мастацкага факультэта Віленскага ўніверсітэта. Так пачаўся новы этап у жыцці Міхаіла Сеўрука. Працяг чытайце ўнаступны аўторак.
Фота 1 – Міхаіл Сеўрук у дзяцінстве, з бацькамі і сястрой Ксеніяй, пасля 1906г.
Фота 2 – Міхаіл Сеўрук з бацькамі і сястрой, каля сноўскага дому, 1920-я гг.
Фота 3 – Пасведчанне аб заканчэнні нясвіжскай гімназіі.