Ինձ ֆեյսբուքի ֆիդում հաճախ են հանդիպում գովազդներ, որոնց համար ես պոտենցիալ լսարանի չափանիշներին չեմ համապատասխանում՝ տարիք, սեռ, աշխարհագրություն, հետաքրքրություններ ևն։
Վստահ եմ որպես թիրախային լսարան շատերդ եք բախվել էս խնդրին։ Սա գալիս ա երկու բանից. ա) ծառայություն մատուցող էջերով չեն զբաղվում պրոֆեսիոնալները (SMM-մասնագետները), բ) զբաղվողներն իրենց կոչում եմ SMM-մասնագետ, բայց իրականում էջ վարող են։ Արդյունքում նման ձևով էջերի կառավարումը անարդյունավետ ա ռեսուրսների ծախսման տեսանկյունից։ Եվ սա մեր երկրում համատարած բնույթ ունեցող երևույթ ա։ Ցանկացած բան, որով զբաղվում եք, զբաղվե՛ք սիրով ու ամենայն պատասխանատվությամբ մոտեցեք ձեր գործին։ Մի՛ խնայեք ժամանակ ու ռեսուրս, եթե ձգտում եք հաջողության հասնել։ Կներեք, մի քիչ լայֆքոուչինգի ստանդարտ տեքստ հնչեց, բայց մեզանում էդ քաղաքական պայքարից զատ պետք է շատ համառ կերպով պայքարել ալարկոտության ու անպատասխանատվության դեմ։ Համընդհանուր հաջողությունը այ էդ երկու փոքր, աննշան թվացող բաներից ա սկիզբ առնում։

15 վայրկյան, թե ինչպես կայծակից հետո մայրաքաղաքի տարբեր հատվածներում հոսանքն անջատվեց։

Միջազգային հարաբերությունների համակարգը փոխվում է։ Սա փաստում են նաև Արևմուտքում։ «Լիբերալ արժեքների» քարոզչությամբ ժողովրդավարության տարածումը՝ որպես միաբևեռ աշխարհում իր ազդեցության հիմնական գործիք օգտագործող ԱՄՆ-ի ազդեցությունը աստիճանաբար նվազում է։ Ըստ «Գերտերությունների նոր համերգ» հոդվածի հեղինակներ Ռիչարդ Հաասի և Չարլզ Կուպչանի շուրջ 200 տարի Արևմուտքի՝ նախ, PAX BRITANNICA, այնուհետև՝ PAX AMERICANA, գերիշխանությունը նվազում է։ Հոդվածի հեղինակների հավաստմամբ՝ գերտերությունների կոնցերտը պետք է կրի զուտ խորհրդատվական, այլ ոչ թե որոշում կայացնող մարմնի բնույթ՝ վերջինը թողնելով նման գործառույթներ ունեցող ավանդական կառույցներին, ինչպես օրինակ՝ ՄԱԿ։
Ես կարող էի այստեղ գրել, թե որքան կարևոր է վերոնշյալ համատեքստում Հայաստանի համար ընկալելը սեփական տեղն ու դերը նոր ձևավորվող (իրականում՝ հին մոռացված) համակարգում, սակայն մանկապարտեզից անմիջապես պաշտոն ստացած անձանց իշխանության պայմաններում այդ կարևորության մասին զրույցները սովորական կենացներ են, ոչ ավելին։

Ամերիկացի միջազգայնագետների հոդվածը՝ ռուսերեն.
https://bit.ly/3fcZw7n

և անգլերեն.
https://fam.ag/3ff6EAs

Տորնադո մը հայոց երկնքում։

Այ էսպիսի մազալու բաներ…

Էս տարի ռուս տուրիստների կյանքն էլ կյանք չի 😀

https://yangx.top/times_am/1034

Մուրադովը հանդիպել է Վաղարշակ Հարությունյանին և փոխանցել Ադրբեջանի պահանջները։
«Մեր տեղեկություններով, հայկական կողմը համաձայնել է ինչ որ զիջումների գնալ: Բանակցությունների ընթացքի մասին կտեղեկացնենք ավելի ուշ», — գրում է լրատվամիջոցը:

Ես կողմ եմ ցանկացած նախաձեռնության, որը միտված է մեր քանդված կրթական համակարգի ճաքերը որոշ չափով փակելուն։ Օրինակ՝ մենթորական ծրագրերին (էդպիսի ծրագրեր պիտի հենց պետության կողմից ներդրվեին կրթական համակարգում 10-15 տարի առաջ)։ Ցավոք, էդպիսի ծրագրերն էլ ապակենտրոնացված, չհամակարգված ու մոդայի ուժով սնկի պես աճող են։ Ինչևէ, կան, և դա ողջունելի է։ Բայց այ Վահան Քերոբյա՞նը, ով նույնիսկ որպես բիզնեսմեն միանշանակ չի ընդունվել ու չի կարող էլի մենթոր կամ role model լինել… Լավ, գոնե կարող էր գործարարության մասով մենթոր լինել, ոչ քաղաքականության էլի։

Irakanum.am-ը գրել ա, որ հողմային էլեկտրաէներգիա արտադրող «Զոդ ուինդ» ընկերությունը դատի ա տվել ՀՀ կառավարությանը՝ բիզնեսի շահերը չպաշտպանելու համար (երբ ադրբեջանցիներն, առանց խոչընդոտի, մուտք էին գործել Սոտքի հանքի տարածք, որտեղ էլ ընկերության հողմակներն ու այլ շինություններն էին)։ Ընդհանուր առմամբ, պահանջում են 5մլն դոլարի վնասի փոխհատուցում։ Հետաքրքիրն էն է, որ մի քանի անգամ դիմել են կառավարություն, բայց բնականաբար արձագանք չի եղել։
Փաստացի. Հայաստանի կապիտուլյանտ իշխանությունն ի վիճակի չէ (կամ գիտակցաբար անգործության է մատնված) պաշտպանելու ո՛չ քաղաքացիների, ո՛չ բիզնեսի շահերը, ո՛չ էլ պետական սահմանները։ Այլ երկրներում սա, նվազագույնը, անհապաղ հրաժարականի հարց կդառնար, Հայաստանում արտահերթ ընտրություններով վերարտադրվելու և կապիտուլացիոն կառավարությանը լեգիտիմացնելու հարցն է քննարկվում…

https://yangx.top/MotherSee/828

Իմ համոզմամբ, և՛ եկեղեցին, և՛ բանակը իրենց գնահատականներում էսքանից հետո չպետք է լինեին այսչափ զգուշավոր (բանակի դեպքում՝ նաև անհետևողական):

#WagTheDog

PARA TV-ից հայտնել են, որ իրենց լրագրողին արգելել են Կոթ գյուղում, որտեղ իր էջում ուղիղ եթեր էր մտել կապիտուլյանտը, նկարահանումներ իրականացնել։ Կարծեմ, օրերի տարբերությամբ նույնն հարցով արգելել են նաև Tert.am-ի լրագրողին հասնել Կութ։
Սա մի պարզ իրողության մասին ա խոսում, որ իշխանությունները փորձում են իրավիճակը ներկայացնել միակողմանի։ Այսինքն՝ կապիտուլյանտը գնում է գյուղ, ուր նրան ընդառաջ ելած ինչ-որ գյուղացիներ (ենթադրում եմ «երկու կոպեկի ու մի կտոր հացի համար» հին մի տեսակից) հնչեցնում են դրածո իշխանությանը ձեռնտու երկու թեզ, որով իրականում բացահայտում են կապիտուլյանտի կողմից և ադրբեջանցիների աջակցությամբ սանձազերծված արկածախնդրության նպատակը։
Մասնավորապես՝
1) «Վարչապետ ջան, մենք քեզ վստահել ենք, վստահում ենք»։ Թարգմանաբար՝ «տեսեք, իմ ռեյտինգը ժողովրդի մոտ ի՜նչ բարձր ա»։
2) «Բա ո՞ւր ա ՀԱՊԿ-ն, ո՞ւր ա էդ խաղաղության եռակողմ պայմանագիրը»։

Սրանք են բուն խնդիրները, մնացածը պրիմիտիվ քաղաքական տեխնոլոգիաներ են և նպատակի համար ամեն ինչ և ցանկացածին զոհաբերելու մի կապիտուլյանտի պատրաստակամություն։

https://yangx.top/russica2/38318

Ռուսական НЕЗЫГАРЬ-ում անդրադարձել են ՌԴ-ՉԺՀ-ԱՄՆ եռյակին։ Ըստ էության, այստեղ խոսվում է այն մասին, ինչ ես նշում եմ միջազգային հարաբերությունների նոր ձևավորվող համակարգի մասին, ու նաև կարճ անդրադարձել էի այսօր Սյունիքի մասին կարճ հոդվածոնում։

«Անտարբերությունը որպես բնական արդյունք

Թշնամին դարպասների մոտ է, իսկ մարդիկ՝ համերգների, ռեստորաններում ու արձակուրդների: Ավելի պարզ ասած՝ այսօր մենք ականատեսն ենք նրա, ինչ դասականներն անվանում էին խնջույք ժանտախտի ժամանակ: Երևանյան Քաղաքակրթությունն ամբողջովին կտրված է երկրի մնացյալ մասից՝ այն ոչինչ չի զգում, ասես՝ Տեր Աստված նրա վրա անտեսանելի վահան է տարածել բոլոր մարտահրավերներից ու սպառնալիքներից: Շատերի համար մայրաքաղաքի այս վիճակն անհասկանալի է ու նույնիսկ վայրի, քանի որ դա փաստացի ամենասարսափելի երևույթի՝ անտարբերության դրսևորում է: Բայց կա ավելի սարսափելի իրողություն՝ այն բնական է: 1988-1996 թվականներին հայերին կարելի էր անվանել ամենատոկուն և պասիոնար ժողովուրդներից մեկը: Այս ժողովուրդն արժանապատվորեն տարավ երկրաշարժի ողբերգական հետևանքները, մահվան դեմ հանդիման կանգնեց հանուն Արցախի ազատության և, ատամները սեղմելով, դիմացավ բոլոր արհավիրքներին: Հանուն ինչի՞։ Հանուն հզոր ու անկախ Հայաստանի վերածննդի հույսի, որն ապագա կտա նրանց երեխաներին ու թոռներին:

Փոխարենը «էլիտան» հետևողականորեն քայքայեց ու կոտրեց սեփական ժողովրդին: 1996թ․-ի նախագահական ընտրություններում ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը հստակորեն ցույց տվեց, որ սեփական քաղաքացիների ընտրությունը, մեծ հաշվով, ոչինչ չի նշանակում: Այսպիսով, Երրորդ Հանրապետության մեծն «հայր-դեմոկրատ» և դրա առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, առանց անգամ մտածելու, քաղաքացիների կամքը փոխեց իր աթոռի հետ: Դրանից հետո երկրի բոլոր ղեկավարներն արեցին ամեն հնարավորը, որ բնակչության մեծամասնությունը վերածվի լյումպենացված և ապատիկ զանգվածի՝ ձայների առք ու վաճառք, կոռուպցիա և կաշառք, ահաբեկումներ, համակարգված ճնշում: Այս ամենը հանգեցրեց կառավարողների և բնակչության միջև փոխըմբռնման խորը անդունդի ստեղծմանը․ յուրաքանչյուրն ապրում էր իր աշխարհում և իր շահերով։

Քաղաքացիները դադարեցին հավատալ, որ իրենք ունակ են ինչ-որ բանի վրա ազդել, իսկ իրենց ձայնը որևէ ուժ ունի: Իսկ եթե այդպես է, ապա կարելի է այն վաճառել, չէ՞ որ միևնույն է ամեն ինչ կլինի այնպես, ինչպես ֆեոդալները կորոշեն փակ դռների հետևում: Երկրորդ հարվածը քաղաքացիները ստացան 2008թ․-ին, երրորդը՝ 2018թ․-ին: Վերջինը ամենացավոտն էր, քանի որ 90-ականների սկզբից ի վեր առաջին անգամ մարդիկ հավատացին, որ հայկական երազանքը դեռ կենդանի է: Փաշինյանն այն փշուր-փշուր արեց, ու ամեն ինչ վերադարձավ իր հունը: Հենց դա էլ ծնում է անտարբերություն: Մարդիկ նայում են այս ամբողջ կրկեսին և մեկ անգամ ևս համոզվում, որ իրենց ուղղակի մանիպուլացնում են, և վերևներում ոչ ոք չի մտածում երկրի և ժողովրդի շահերի մասին:

Կարելի՞ է նրանց մեղադրել դրա համար: Ո´չ։ Պետությունն, ի դեմս իշխող էլիտայի, երբեք չի զբաղվել հասարակության կառուցմամբ, նրա դաստիարակությամբ, կրթությամբ և զարգացմամբ։ Յուրաքանչյուր «կառավարող» իրենից հետո թողել է միայն արյուն, կեղտ ու չլուծված խնդիրներ: Երեսպաշտական ֆեոդալական-քրեաօլիգարխիկ համակարգում բարեխիղճ քաղաքացի որտեղի՞ց պետք է լիներ: Այն ծնում է կամ հարմարվողականների, կամ`անտարբերների: Պետք չէ նրանց խիստ դատել բոլորովին այլ քաղաքական աշխարհներից՝ Լոս Անջելեսից, Մոսկվայից, Մարսելից կամ Սիդնեյից»։

© Չորրորդ Հանրապետություն