https://bit.ly/3u9V4LQ

Քանի դեռ կապիտուլյանտը անիմաստ ելույթներով այսօր իր վրա է սևեռելու «սռաչասեր հայժողի» ուշադրությունը, աշխարհում տեղի են ունենում պրոցեսներ, որոնց հանգուցալուծումից նաև կախված է հայոց ինքնության ճակատագիրը։
Սրա մասին քանիցս եմ ասել. Հայաստանի ապագան անուղղակիորեն կախված է համաշխարհային հեգեմոնիայի համար ԱՄՆ-Չինաստան հակամարտության շրջանակում ռուսական և թուրքական գործոնների առճակատման արդյունքներից։

https://bit.ly/3tj0SRS

Ամեն կերպ այս կամ այն միջազգային համակարգերից տարանջատվելու ռուսաստանյան փորձերը հիմա էլ հասան բանկային SWIFT-ին։ Թե որքանով կհաջողվի, այլ հարց, բայց էն, որ ԱՄՆ-ի միակենտրոն «գլոբալիստական» էքսպանսիային այլ ուժային կենտրոնները (Ռուսաստանը՝ ոչ էնքան հաջող, Չինաստանը՝ շատ ավելի հաջող կերպով) հակադրվում են իրենց սեփական համակարգերի ներդրմամբ։ Էս տեսանկյունից, որքան մեծանա ամերիկյան էքսպանսիային հակազդեցությունը, էնքան այն բառացիորեն կվերադառնա Մոնրոյի դոկտրինին՝ սահմանափակվելով պանամերիկյան տարածաշրջանով։

Իմ մանկությունն անցել ա սովետական ու դիսնեյական մուլտերի միքս «մշակութային էքսպանսիայի» ազդեցությամբ։ Էս վերջերս ուշադրություն դարձրի, որ Դիսնեյի մուլտերն էդքան ազդեցիկ չեն։ Ասենք, ցանկացած սովետական մուլտ, որ դեռ փոքրուց տեսել եմ, նվազագույնը՝ մեղեդին տպավորել ա։ Միևնույն ժամանակ մեկ-մեկ հիմիկվա արևմտյան մուլտերը, որ նայում ես, որոնք կլանում են էդ երեխեքին, չնայած մեծ առումով անիմաստություն են, հասկանում ես, թե ինչ ա նորմալ, որ տիկտոկը թրենդ ա մեր օրերում։

Վահագնը Դիլբարյան գրել ա «մեկ մասնագիտություն» հասկացության հնանալու մասին։ Որպես մարդ, ով ունի առնվազն 3-4 մասնագիտության գիտելիքներ ու հմտություններ ընդգրկող պաշար, պիտի հավաստեմ, որ դիտարկումը ճիշտ ա։ Դա առավել, քան ճիշտ ա հատկապես մեր՝ փոքր հայաստանյան իրականության պայմաններում։ Մենք ապրում ենք տեխնոլոգիական դարաշրջանում, երբ դու, բացառությամբ մատների վրա հաշված մի քանի ոլորտների, աշխատանք ունես, եթե տիրապետում ես տեխնիկական հմտությունների, ինչպես օրինակ՝
1) word և excel,
2) ճիշտ գուգլելու ունակություն։
Հայաստանում կրթության ոլորտը մի քանի տասնամյակ ետ ա տնտեսության տենդենցներից, դրա համար համակարգը պատրաստում ա մասնագետ, ով էլ ավարտելիս հայտնաբերում ա, որ.
ա) մի տեղի համար կա 10 մասնագետ,
բ) իր ակադեմիական կրթությունը չի բավարարել գործատուին անհրաժեշտ հմտություններ ձեռքբերելու պայմանը։ Երկրորդ կետը վաղուց լուծում ունի, անունը՝ «ինթերնշիփ»։
Բայց մենք ապրում ենք Հայաստանում, որտեղ գործատուն բարձր վարձատրության դիմաց պահանջում ա աշխատանքային փորձ, իսկ աշխատանք փնտրողը կրթություն ստանալուն զուգահեռ չի ձգտում էդ փորձի համար անվճար աշխատելու իր ոլորտում։ Էս ամենի մեջ ձևավորվել ա զանգված, որը չունի մասնագիտական որակներ, բայց ունի ամբիցիաներ։ Իսկ գործատուին պետք են որակները։ Գործատուն էլ, իր հերթին, հաշվի առնելով կրթական համակարգի անկարողությունը՝ իր համար մասնագետների պիտի փնտրի ոչ թե աշխատանքի հայտարարությունների կայքում, այլ արդեն դպրոցում։ Գործատուն պիտի գտնի էնտեղ պոտենցիալ որակներ ունեցողին ու ուղղորդի (սրան էլ «պռադվինուտի-ինտելեկտուալ» բառամթերքի սիրահարներն ասում են՝ մենթորշիփ):

Դիլբարյանի գրառումը՝
https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=4316557438396410&id=100001265897283

Ֆեյսբուքում սա sponsored ա դրած։ «Դառնալ անկախ լրագրող»։ Լրատվականի անունը՝ newsinfo.am, թույլ ա տալիս կարծելու, որ սա կոնկրետ լրատվական կայք ա։ Էն, որ ԶԼՄ-ն անկախ չի նույնիսկ «ամենաժողովրդավարական ամենաբաստիոն» ԱՄՆ-ում, վստահ եմ, ոչ ոքի համար էլ գաղտնիք չի։ «ԱՆԿԱԽ ԼՐԱԳՐՈՂ». Հայաստանում քաղաքական լուրեր լուսաբանող, հրատարակող, վերատպող ցանկացած լրագրող անկախ չի, որովհետև չկա նաև անկախ ԶԼՄ։ Անկախ ինչ-որ առումով կարող են կոչվել բլոգերները, դա էլ վերապահումով։

Ինչ-որ լրատվական տեղեկություն ա տարածել, թե իբր Իշխանասարի ուղղությամբ մարտեր են ընթանում։ Մի կողմ թողնենք դեռ լուրի իսկությունը, նայենք քարտեզին։ Օպլյա… Իշխանասար-Սիսիան-Նախիջևան։ Հասկանու՞մ եք, թե ինչ ա տեղի ունենում, եթե մի հատ «միջանցք» էլ էդ ուղղությամբ ա «ապաշրջափակվում»։ Էդ կերպով «տարածաշրջանային ուղիների ապաշրջափակմամբ» շրջափակման մեջ ա հայտնվում Սյունիքի մարզը։

«ԻՆՔՆՈւԹՅԱՆ ԳԻՏԱԿՑՈւՄ<=>ԱՆՎՏԱՆԳՈւԹՅՈւՆ<=>ՔԱՐՏԵԶԱԳԻՏՈւԹՅՈւՆ». ցանկացած փոքր երկրի համար, որը աշխարհաքաղաքական իմաստով Նոր Զելանդիայի կղզիներից չի, Շվեյցարիա չի, էս բանաձևը պարտադիր ա։ Օրինակ, Քաշաթաղի շրջկենտրոն Բերձորում մեր պատմության ուսուցչուհին պարտադրում էր քարտեզ սովորել։ Հետո ԵՊՀ միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետում ինձ համար խիստ զարմանքի արժանի բացահայտում էր, որ ապագա դիվանագետի մասնագիտություն ստացողների բացարձակ մեծամասնությունը նույնիսկ Հայաստանի քարտեզին չի տիրապետում, գաղափար չունի, թե որտե՞ղ ա Բերձորը։ Չէ, իրականում հնարավոր չի էլի բոլորին դարձնել գրագետ, տալ բարձրագույն կրթություն ու ակնկալել, որ ամբողջ հասարակությունը փայլուն գիտելիքներ են ունենալու, դառնան գրագետ։ Բայց դպրոցներում, մանկապարտեզներում պարտավոր են դաստիարակել հայի ինքնություն։ Ու դա չպիտի արվի Ցեղասպանության զոհի, միշտ օտարի կողմից ճնշվածի հոգեբանության ներարկմամբ, ինչպես որ եղել ա։ Ասենք, եթե ուզում ես երեխան մեծանա համարձակ, ամեն օր գիշերը քնելիս, առավոտյան նախաճաշին ու հետո՝ ճաշին, բոբո ձաձաների ու մեշոկ պապիների մասին հեքիաթներ պատմելով՝ արդյունքի չես հասնի։

Աշխարհը փոխվում ա։ Փոխվում ա բոլոր առումներով։ Տեխնոլոգիական առաջընթացը փոխում ա մարդկանց կենսակերպը։ Փոխվում են աշխարհաքաղաքական իրողություններն ու դրանց շրջանակում պետությունների դերերը։ Ցածր արտադրողականությամբ ու տեխնոլոգիապես թույլ զարգացած պետությունները էլ ավելի կախյալ վիճակում են հայտնվում մեծ տերություններից։ Իսկ մե՞նք… իսկ մենք մեր տեղն ու դիրքը նոր աշխարհում մեզ ու այլ ակտորների համար հստակեցնելու փոխարեն՝ զբաղված ենք, մի կողմից, ՏՏ ոլորտի, հզոր գիտության մասին ռոմանտիկ երազներում ապագա կերտելու պարապ հրապարակախոսականությամբ, մյուս կողմից՝ առավել, քան բացահայտորեն մեր ինքնության դեմ պայքարող ուռուցքի հետ համերաշխ ապրելով ու թույլ տալով, որ այն շատ խորը արմատավորվի։

© «Շարունակում ենք համերաշխ ապրել մեր ուռուցքի հետ»

Չես կարա չհամաձայնես.
https://yangx.top/mygaspar/580

Ես իմ՝ բավականին պրիմիտիվ, ոչ ակադեմիական բառապաշարով նոր չի, որ Թուրքիայի գործոնի մասով ասում են այն, ինչ ասել ա Գոբլը։ Մենք կարող ենք մեզ խաբել ինչ-որ արևմտյան արժեքներով, ինչպես որ ժամանակին հռոմեա-պարթևական բախումների խաչմերուկին Արտաշիսյանները մի պահ «հռոմեական արժեքների» ծիրում էին հայտնվել։ Բայց ներկա աշխարհաքաղաքական իրողություններում մեր, իսկ երբ ասում եմ «մեր»՝ նկատի ունեմ հայկական շահերը, պետք է ունակ լինենք Պեկին-Մոսկվա-Թեհրան առանցքին մեր կարևորությունը բացատրելու և էդ առանցքի միջև ճշգրիտ տեղավորվելու։

https://yangx.top/Pakagits/599

WAG THE DOG, DUDES

Իրավիճակը վերջին օրերին, ներառյալ այսօր.

ՍԿԶԲՈՒՄ
Հասարակություն/ընդդիմություն.
— Թշնամին առաջ ա եկել։
Քայլածներ.
— Մեդիատեռո՜ր, դավաճաննե՜ր, պանիկա տարածողներ։
Քայլագլուխ, կապիտուլյանտ-վարչապետ.
— Թշնամին 250 հոգանոց զորախմբով ներխուժել ա ՀՀ սուվերեն տարածք 3.5կմ։
----
ԿԵՍԵՐԻՆ
Հասարակություն/ընդդիմություն.
— Թշնամու հետ ռուսներն են բանակցում։ Ո՞ւր ա ՀՀ իշխանությունը։
Քայլածներ.
— Սո՜ւտ եք ասում։ Հրես գնացել էինք Սև լիճ։ Նկարվեցինք, բան։ Քի՞չ ա։
----
ՎԵՐՋԻՆ ԵՐԿՈՒ ՕՐԸ
Քայլածներ.
— Հետ են գնում ադրբեջանցիները, ժողովո՜ւրդ։ Այ կերա՛ք, նաիրազոհրաբյաններ, բագրատյաններ ու մնացած։ Այ տենց ձեզ թալանչիներ։
Քայլածների գլուխ, կապիտուլյանտ.
— Կա որոշակի լարվածություն և ագրեսիայի աճ ադրբեջանցիների կողմից։ Ակտիվացնում ենք ՀԱՊԿ և հայ-ռուսական երկկողմ պայմանագրերով նախատեսված ընթացակարգերը։

Եթե հետաքրքրված եք հարևան Իրանով, անպայման բաժանորդագրվեք իրանագետների ալիքին:

https://yangx.top/Arm_Iranologists/24

Մի քանի օր առաջ ֆեյսբուքում ընկերներիցս մեկը էջիս մի գրառման տակ թողեց էսպիսի հարց-մեկնաբանություն. մեջբերում եմ՝ «Եվ այս աղետից փրկվելու համար ի՞նչ է առաջարկվում, մայկա՞»։
Իմ պատասխանը միանշանակ է՝ ԱՅՈ՛, ՄԱՅԿԱ։ Ինչի՞։ Չէ, քաղաքական հայացքներիս մեջ մի՛ փնտրեք պատասխանիս պատճառը։ Վերջին օրերի մի պարզ օրինակով բացատրեմ, թե ինչո՞ւ է «մայկայի մեջ հայոց փրկութեուն»։ Օրեր առաջ ընտրություններին (դրանց կայանալն, իհարկե, դեռ մեծ հարց է) մասնակցելու մասին հայտարարեց ՀՀԿ-Հայրենիք դաշինքը։ Ֆեյսբուքահայ մասսան, որ կինքնակոչվի «ժողովուրդ» քննության առավ ոչ թե Սերժ Սարգսյանի ելույթը, դրանում հնչեցված թեզերը, ՀՀԿ առաջնորդի՝ իր դեմքով չմասնակցելու հարցը, Վանեցյանի ելույթը, այլ… եթե «մերբակյան» լեզվով կարճ բնութագրեմ արձագանքը, այն այսպիսին էր՝ «վա՜յ, էս ինչ վատ լոգոյա։ Բա հլը դրանց կարգախոսը»։ Սա խոսում է այն մասին, որ ժողովրդին քիչ է հետաքրքրում բովանդակությունը։ Մարդիկ շոու են ուզում։ «Թույն լոգո լինի, վիզուալ աչքին հաճելի, բան»։ «Կարգախոսն էլ դե պիտի վաճառվող լինի, որ մարդկանց գրավի»։ Ու դուք ուզում եք, որ էդ զանգվածի հետ մարդիկ նստեն ինտելեկտուալ զրույցներով բացատրեն՝ ի՞նչ է նշանակում կործանել հայրենիքը, ովքե՞ր են կործանողները, ինչո՞ւ են դրանք դավաճան, ինչ ասել է՝ զգալ թշնամուց եկող ֆիզիկական բնաջնջման սպառնալի՞քը։ Ինչպես կասեր դասականը՝ իյա, իրո՞ք։ Ես, օրինակ, ատում եմ տիկտոկը, բայց տիկտոկեռի հետ ես չեմ կարող խոսել Նարեկացու մասին։ Ինքն ինձ չի հասկանա։ Ինքն ինձ չի ընկալի, երբ ես Խոմսկի, Քիսինջեր կամ Դեն Սյաոպին ցիտեմ։ Մենք տարբեր ինտելեկտուալ մակարդակներում ենք։ Չէ, դա աննորմալ չի։ Դա կյանքն ա։ Մեկը խելացի է, մեկը՝ պակաս, երրորդն՝ անգրագետ։ Հարցն իրենց հետ իրենց լեզվով խոսելու ունակությունն է, իրենց հասանելի, մատչելի լեզվով մեսիջները տեղ հասցնելը։ Կրելով չի, հետհաշվարկով չի, սպառնալով ու «ժեխ» անվանելով չի։ Էդ մարդկանց ուղեղների հետ տևական ժամանակ աշխատել են։ Իրենց հանդեպ ագրեսիվ վարքով միայն կվանեք էդ մարդկանց ձեզանից։ Ու ամեն ինչ կշարունակի մնալ փակ ցիկլում, որովհետև «նախկինավախի» պատրանքից հիպնոսացված հասարակությունը, էդպես էլ դուրս չգալով աղանդավորացված վիճակից, կգնա ինքնաոչնչացման՝ իր հետ տանելով գիտակից զանգվածին։ Եվ դա նոր երևույթ չի մեր իրականության մեջ։ Հայոց պատմության մեջ վերջին երկու հազարամյակներում այդպիսի առիթներ պարբերաբար եղել են, միայն հավանաբար աստվածային նախախնամությունն է, որ մեզ ամեն անգամ նոր շանս է տալիս պետություն ունենալու, բայց ամեն անգամ «էլիտա-ժողովուրդ» կապի խեղաթյուրմամբ ուղղակիորեն տապալում ենք հերթական շանսը։ Յուրաքանչյուր դեպքում Հայաստանում պետության կայացման պրոցեսին զուգահեռ ընթանում է պետությանն արժանացածների ու անարժանների պայքար, որը մշտապես հաղթում են անարժանները։ Հաղթում են, որովհետև էլիտիստական մտածողությամբ արժանիները սկզբում հարկ չեն համարում իրենց վրա պատասխանատվություն վերցնելու, իսկ երբ այդ պատասխանատվությունը անարժանները «գցում են ոտքերին», ասպարեզ է ելնում արժանիների ստվար զանգված, որն այդ ձախողման մեղավոր է հանում անարժաններին։ Եվ սկսվում է, կարգինհայկոյական բառապաշարով ասված, «սև-սպիտակ/ունիթոր-հակաունիթորների» պայքար, ինչն էլ ավելի է արագացնում պետականակործան պրոցեսը…

«Հետախուզություն՝ թուրքական ձևով»

Վերջերս նկատել էի տարբեր մարդկանց, որ քաղաքում հեռախոսով ինչ-որ բան են նկարում։ Կասկածի տեղիք տվել էր, բայց չէի խորացել։ Հիմա արդեն պարզ ա…