​​Яўген Пуставой:
"Пісаць аб калегах няпроста.
🔸️
У чым быў сакрэт прывабнасці тут. бая, чаму мы — дзяржаўныя СМІ — так тады не маглі? Прычыны дзве. Першая. Звычка — другая натура. Працэдура наладжаная. Стылістыка, метады падачы, жаданне быць усім прыемнымі... А ў век засілля сродкаў інфармацыйных зносін — гэта пройгрыш. Другая прычына рэйтынгавасці тут. бая — россып крытыкі. Канешне, схаванай за шырму прафесійнай і якаснай журналістыкі. А людзям заўжды падабаецца «гарачае», «злобнае», «крымінальнае».
🔸️
І калі гэта спачатку турбавала (а мо і не) чыноўнікаў, што адказвалі за развіццё дзяржаўных СМІ, то потым выйшла за межы прафесійнага супрацьстаяння. Тут. бай ператварыўся ў інфармацыйны штаб пратэстаў.
🔸️
Кажуць, заснавальнік партала патрабаваў плюралізму думак. Было такое пры ім. Аб гэтым у сваіх паказаннях распавядаюць былыя супрацоўнікі. Але гаспадар партала сышоў у лепшы свет. Знянацку і вельмі своечасова для некаторых! Тут з тут. баем і пачалося.
🔸️
Зрабілі вельмі прафесійна. Людзей прывучылі нібыта да якаснага прадукту. А потым упакоўка («шапка») засталася, а змест ужо — іншы. Улічваючы гібрыднасць сучасных канфліктаў, здаецца, на медыйную прастору краіны запусцілі траянскага каня. Няўжо неспадзяванка, спалучэнне розных абставін? Хутчэй гэта нагадвае паспяховую спецаперацыю іншаземных разведак.
🔸️
Дастаткова згадаць, пра што пісаў партал пачынаючы з 2018 года, а мо і трошкі раней. Калі пра Прэзідэнта, дзяржаўныя святы, знакавыя падзеі ў жыцці краіны — то заўсёды з нейкай чарвяточынай, элементамі «сцёбу» і сарказму. Усё ў рамках прававога заканадаўства, але ж з падтэкстам.
🔸️
Кожны негатыўны факт умела раздзімаўся, нібы паветраны шарык. І такіх збіралася ўсё больш і больш. Такім чынам узнімаўся рэйтынг. І кожны раз гэта была аплявуха дзяржаўнаму аўтарытэту. Хто спаў у шапку, дазваляючы атакаваць інтарэсы краіны, — пытанне адкрытае. Ды і самі ведамствы былі вінаватыя. Не каб аб сваіх хібах і памылках адразу казаць самім у дзяржСМІ. Не было такога. Наадварот. Некаторыя начальнікі нават пагражалі: калі што выйдзе ў свет, то яны, маўляў, ведаюць, куды патэлефанаваць. А дзяржСМІ ўсё роўна потым прыходзілася распавядаць праўдзівую інфармацыю аб тых дрэнных выпадках. Але гэта была ўжо зусім іншая пазіцыя. Загадзя — нявыгадная. Пазіцыя апраўдання.
🔸️
Ніхто асабліва не разглядаў дзейнасць тут. бая яшчэ з аднаго боку — маральнага выхавання. А на партале ці не штодня з’яўляўся матэрыял, які ставіў пад сумненне традыцыйнасць нашага грамадства. «Псіхалягіні» (так яны самі сябе прадстаўлялі) убівалі ў галаву беларуса шмат брыдкай інфармацыі. Маўляў, блізкая сувязь з бацькамі — адхіленне, жонка неабавязкова павінна быць верная мужу і ўвогуле саюз мужчыны і жанчыны — не канстанта для сучаснага грамадства. А яшчэ з асалодай распавядалі пра розных бінарных і небінарных, пра вольныя норавы. Шмат матэрыялаў было пра суіцыды, адхіленні ад нармальных паводзінаў. Стваралася карціна, нібы беларусы — нацыя адшчапенцаў, фрылансераў, фрыкаў і хворых людзей.
🔸️
І калі мне скажуць пра свабоду слова, то я адкажу. У тут. бая яна была вышэй ад іх галавы, якая закружылася ад магчымасцяў. Улады не чапалі, замежныя спонсары дапамагалі. Я добра памятаю, як «тутбаеўцы» прысутнічалі на ўсіх дзяржаўных мерапрыемствах, ніхто ім не замінаў. А яны кідалі ў бок дзяржаўных журналістаў зневажальныя позіркі. Маўляў, хто вы, а вось мы — «свабодная прэса». Як потым ужо аказалася, свабодная ад маралі і сапраўдных інтарэсаў дзяржавы і грамадства. І не такая свабодная ад ганарараў. Чамусьці яны, нібы на дражджах, выраслі ў мяцежны перыяд 2020-2021 года. Але з гэтага «цеста» нічога не атрымалася, бо яно з самага пачатку было цвілым. Такі вось «тут бабай»."

#Пустовой #МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
"«З цэлым народам гутарку весці, сэрца мільёнаў падслухаць біцця. Гэткай шукаю цэлы век чэсці, гэта адно мне падпорай жыцця», — так думаў і пісаў Купала. Так намагаецца рабіць наш Прэзідэнт. У працытаванага твора класіка вельмі лірычная назва і яе знакавы пасыл — «З кутка жаданняў». Той куток мы стварылі. А вось цяпер яго трэба зберагчы. Так стараецца рабіць Прэзідэнт. Яскравы прыклад — Пасланне беларускаму народу і парламенту.
🔹
З вялікай цікавасцю за выступленнем кіраўніка Беларусі назіралі і ў розных кутках нашай краіны, і ў многіх іншых дзяржавах. Бо менавіта наш Прэзідэнт кажа праўду і прапануе самыя смелыя ідэі. Чаму ўплыў прамовы, звернутай да беларусаў, выходзіць за межы нашай краіны? Таму што, як заўжды, Беларусь у рэчышчы геапалітычных працэсаў. Такі лёс нам вызначыла геаграфічнае становішча. І беларускі лідар прапануе свету прадукцыйную мадэль развіцця. Дзе ў будучыні ёсць месца розным краінам, рэлігіям, культурам. Дзе ў будучыні ёсць месца мужчыне і жанчыне. Дзе ў будучыні ёсць месца біблейскаму Чалавеку.

Галоўнае ж — застацца гаспадарамі ў сваёй хаце. Незалежнасць — гэта магчымасць застацца ў Гісторыі. Эмацыянальнае, пранікнёнае, кажучы па-беларуску, «людскае» Пасланне Аляксандр Лукашэнка ператварыў яшчэ і ў інструкцыю да дзеянняў. Што трэба зрабіць, каб агульны беларускі дом застаўся нашым. Каб нас, як тое часта было, не выштурхнулі з роднага гнязда і не ўпіхнулі ў хатынскі хлеў. Яшчэ раз паўтару — трэба зберагчы свой дом. Як той казаў, з гэтым заходнім наступленнем, у тым ліку эканамічнымі санкцыямі, — не да раскошы. Але... Эканоміка працуе. І прыбытак ад гандлю ёсць. Урад паспяхова дыверсіфікаваў рынкі. У перыяд эканамічнай блакады і пенсіі павялічваем, і цэны трымаем.
🔹
Прэзідэнт асабліва ўважліва аднёсся да захавання традыцыйнай беларускай духоўнасці. Дзяды замест Хэлаўіна, шматдзетнасць, увогуле КЛАСІЧНАЯ сям'я замест «чайлдфры». Беларусы асілілі імпартазамяшчэнне ў эканоміцы, цяпер час зрабіць тое ж самае і з духоўнасцю. Бо менавіта з ідэй чужынцаў, заморскіх «кодаў маралі», і пачынаюць навязваць новы ўклад жыцця. Цяпер гэта не толькі грамадска-палітычны лад. Гляньце на Украіну. Чаму вайна разгарнулася нават супраць святыняў? Бо англасаксам патрэбен толькі глабальны свет. Не мір. А свет. Усё астатняе знішчаюць. Шмат залатых думак было выказана Прэзідэнтам. І пра тое, што менавіта англасаксы — бенефіцыяры ўсіх «перамэн». Брудных і крывавых. Звычайныя еўрапейцы ў заложніках. І Беларусь — гэта Еўропа. Сапраўдная, у якой у кожнага ёсць свая дарога да храма. І не блытайце з мультыкультуралізмам. У нас беларуская верацярпімасць. Ніхто нікому не замінае адзначаць свой Вялікдзень альбо Пэйсах.
Шмат было пра геапалітыку. Бо мы на вастрыі. Гляньце на геаграфічную карту — беларускі балкон. І не мы сцягваем зброю на памежжа суседзяў. Яшчэ раз пераслухайце Прэзідэнта. Прамову пра бяспеку. І тэракты не мы намагаемся ўчыніць у суседзяў. Але варта рэагаваць, каб мір быў у нас. Мы хацелі б, каб не было вайны ў суседзяў. Ну не могуць беларусы сядзець за бяседай, калі ў суседа дзеці плачуць. Так і ў чалавечых зносінах, так і ў нашай палітыцы. Лукашэнка прапанаваў самы людскі варыянт. Каб спыніць бітву, трэба перастаць наносіць удары. Лібералы, ворагі і заходнікі крычалі: маўляў, не будзем мы слухаць Пасланне. Так не слухалі, што ўжо тыдзень разбіраюць, пішуць, тлумачаць. Па ўсіх паказчыках, праглядаў было больш, чым летась. Як у краіне, так і за яе межамі. Мільёны! Гістарычнай прамова стала для ўсіх. Слухалі. Пачулі. А ці ўцямілі?
І галоўнае. Ці застанецца Прэзідэнт? Ну не па-лукашэнкаўску пакідаць хату, калі ў адных суседзяў — пажар, другія — са зброяй у руках спадылба паглядаюць у наш бок. Лукашэнка шмат зрабіў для краіны, для беларусаў. Цяпер намагаецца ўмацаваць і пакінуць такую сістэму, каб захаваць усё, што сёння маем. Звычайнае жаданне бацькі."
#Пустовой
#МЫБеларусь

Евгений Пустовой:
"Я знаю, что может стать символом мира. Это вовсе не нью-йоркское здание ООН. С его высоких этажей англосакские элиты надменно смотрят на всю планету. Вообще не надо глубинных смыслов искать в заморской стороне. Доискались. Символом мира может стать минское пространство — Ратуша. С одной стороны наш православный Собор виленского барокко и костёл того же стиля архитектурного. А политическая архитектура Беларуси была, есть и останется самой миролюбивой. Если мы и воюем, то только с милитаризацией."

#Пустовой
#БезГалстуков_и_купюр
#МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
У сэрцы кожнага беларуса гучаць зразумелыя і пераможныя: «Пол-Европы, прошагали полземли. Этот день мы приближали, как могли...» Калі гучаць высокія ноты Дня Перамогі, то ўвесь свет разумее. Гэта марш Жыцця. Марш Памяці. Марш удзячных нашчадкаў Пераможцаў. Ідуць тыя, хто павінен быў застацца ў мінулым.
🔹
Беларусь памятае Вялікую Айчынную вайну. Памятае сваю вялікую гісторыю. Перад вачыма, нібы кінаплёнка, асада драпежнікамі Слуцка. Ужо тады нашы продкі выратавалі Еўропу ад, кажучы сучаснай мовай, міграцыйнага крызісу. Перад вачыма, нібы кінаплёнка, пераможны кліч Грунвальда. Тады хапіла рыцарам жалезных крыжоў аж на паўтысячагоддзя розуму не ісці са зброяй далей Буга. Перад вачыма, нібы кінаплёнка, бітва пад Лясной з самай лепшай еўрапейскай армадай Карла XІІ. Менавіта гэтая перамога стала маці вядомай Палтаўскай бітвы. І ў памяці застаўся сэнс выказвання: «як швед пад Палтавай». А што да тых найлепшых еўрапейскіх армад, дык іх чарговы крах памятаюць воды Бярэзіны. Шмат вады ўцякло. А «C'est la berezіna» французы альбо швейцарцы крычаць, калі ім дрэнна альбо балюча.

І зноў хвалі ўжо беларускага Буга праглынулі моц і веліч непераможных арыйцаў. «Я — Брэст, вяду бой» рэхам праляцела па ўсёй ужо скоранай Еўропе. Па тым барэлеўскім садзе, што схіліў ажно да зямлі свае галіны перад катамі і акупантамі. А мы яшчэ здзіўляемся, чаму чэхі, палякі ды французы так лакейнічаюць перад англасаксам. Акупацыя і ўдзел у абозах «дранг нах остэн» для іх — звыклая справа. Таму зносяць абеліскі. Сорамна і агідна. У іх не было і не будзе такой Перамогі.

Бо брамай неўміручасці стаў Брэст. Бо ў знішчаным Мінску стралялі руіны. Бо за дымам Буйніцкага поля можна было разгледзець абаронцаў Сталінграда. Бо «ўсёпаглынальная» палеская багна праглынула дзясяткі эшалонаў «вызваліцеляў», а ад «цёплага» прыёму лепельска-расонскіх партызанаў у холад кідала генералаў і фельдмаршалаў нават у гітлераўскім бункеры. Бо з няскоранага: «Я — Брэст, вяду бой» і пачыналася кароткая — нібы стрэл — заява: «Перамога!»

Але вайна — гэта не бравада. Гэта бухенвальдскі набат. Гэта пахаванкі ў руках мільёнаў маці і жонак. Гэта тысячы хатынскіх хлявоў па ўсёй тэрыторыі нашай краіны. Гэта калі не дайшоў да сваёй мэты кожны трэці. Гэта пустыя калыскі. І вочы, мокрыя ад жалю. Гэта трэба ўцяміць, зразумець, пражыць. Каб больш не было ганебных старонак. Каб не было тых, хто кідае камяні ў сваіх франтавікоў, у мемарыялы і абеліскі. У Памяць.

Памятаеце гэтыя «маршы»? Перагрэтых на сонцы і «закіпелых» ад інтэрнэт-тэхналогій. Сорам дый толькі: не пасаромеліся назвацца «пераможцамі». Ды пад палотнамі калабарантаў-карнікаў. Тых, што палілі і гвалтавалі, тых, што лізалі абцасы акупантаў... Ды толькі за тое, што для іх Дзень Перамогі — гэта дзень жалобы, за імі нават пыл трэба было змыць з нашых праспектаў. Партызанскага, Пераможцаў, Незалежнасці.

Менавіта ўжо ў гэтых назвах адлюстраваны наш код дзяржаўнасці. Перамога, нібы пупавіна з роднай зямлёй, знітавала ўсе нашы перамогі. Над акупантамі і захопнікамі, над радыяцыяй і санкцыямі. Над усімі ворагамі і іспытамі гісторыі. Некалі Купала спытаў: «А хто там ідзе?» Больш ніхто не спытае, бо ведаюць: ідзём мы — беларусы. Мірныя. Але калі спатрэбіцца зноў адстойваць права «людзьмі звацца», то не сумнявайцеся, што пойдзем у атаку — усім народам.

Каб была магчымасць выйсці на праспект Незалежнасці, прыйсці з кветкамі на плошчу Перамогі, каб патанцаваць на пляцоўках уздоўж праспекта Пераможцаў. Ды проста дыхаць. Яны, 1418 дзён і начэй у акопах, у рукапашнай, у атаках, праз балоты, па мінных палях, пад дротам, кароткімі перабежкамі пад бамбёжкамі, па-пластунску... Дайшлі! Каб з гонарам і ўдзячнасцю іх нашчадкі стаялі каля мартэнаўскіх печаў і на спартыўных пляцоўках, уставалі да світання, каб засяваць шырокія палі на добры ўраджай. Каб жыць — за кожнага трэцяга. Каб пад мірным небам пад белымі крыламі прайсці дарогай жыцця.

Рушым далей. Няспынным Маршам Перамогі.
#Пустовой #МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
"У кожнага свой талент. Хтосьці вельмі выдатна выточвае дэталі. Хтосьці віртуозна валодае пэндзлем, як іншы грацыёзна сваім целам на сцэне. Таленавітаму літаратару хапае трох дзясяткаў літар, каб перадаць пачуцці, а музыканту і ўвогуле сямі нот — каб чалавек адчуў сваю душу: настальгію, трывожнае шчасце альбо ўздым настрою. Майстэрства залежыць ад многага, але найперш ад таленту і прафесіяналізму. Усе мы гэта ведаем. І ўсе мы з гэтым згодныя. А вось калі размова аб палітыцы — чамусьці часам пра гэты прынцып забываемся. Шмат жа людзей маюць музычную адукацыю, але не ўсе Раічыкі альбо Лучанкі. Вось і ў палітыцы так.
Партыйнае шматгалоссе. За яго адсутнасць, здаралася, папракалі Прэзідэнта. Іншыя рэчы асабліва і не заўважалі, нібы ўсё само па сабе адбылося: і краіну Лукашэнка ад прорвы адвёў, і тое пабудаваў, і гэта стварыў. Хтосьці пра гэта не помніць, а яшчэ менш — цэніць. Ёсць і ёсць. А вось чаго не хапала — дык, маўляў, палітычнага плюралізму. Зрэшты, мы яго нагледзеліся ў суседзяў, калі яшчэ грамадства не было гатовым да такога палітычнга меню. Бойкі ў парламентах іншых краін ні да чаго добрага не прывялі. Людзям паказвалі спектаклі, а за іх спінамі прыхватызавалі краіну. У нас быў зусім іншы падыход. Рацыянальны. Час паказаў, што і правільны. І калі вакол такая геапалітчная турбулентнасць — беларусы займаюцца палітычным апгрэйдам. Канстытуцыю падшліфавалі, з’явіўся ўнікальны орган народнай улады — УНС.
Згодна з пірамідай Маслоў — іерархіяй патрабаванняў, — асалода ад палітычнай дзейнасці — гэта на вяршыні развіцця. Дараслі. «Прыкладныя дэмакратыі» свету гэты шлях адолелі за некалькі стагоддзяў, мы — за некалькі дзесяцігоддзяў. Не Лукашэнка замінаў — мы гатовы не былі. Але факт застаецца фактам — моцнай нашу краіну зрабіла не шматпартыйнасць, а зразумелая, добра кіруемая вертыкаль. Таму мы не парламенцкая, а прэзідэнцкая рэспубліка. Таму кіраваць краінай — дзяржаўнай уладзе, а вось партыйная прастора — дзеля аб’яднання людзей па ідэалагічных сэнсах. Заўважаць — амбіцыёзных, дапамагаць — здольным. Гэта новы, яшчэ адзін сацыяльны ліфт. Ці лесвіца. Трэба прайсці кожную прыступку. Партыйная вертыкаль не замяняе дзяржапарат, наадварот — супрацоўнічае. Вось яна — беларуская мадэль адносін улады і грамадства. Партыя ўлады — не для Беларусі. Ніякай касты абраных — гэта тыя ж «неверагодныя», толькі з ярлыком палітычнай недатыкальнасці.
Чырвоная дывановая дарожка, што вядзе ў калідоры ўлады, можа згуртаваць вакол сябе не толькі ідэйных рамантыкаў і здольных кіраўнікоў. Такое ўжо было ў нашай гісторыі. Партыя можа дараваць памылкі. Грамадства ніколі не даруе партыі падман. Інакш — развал. А наша сістэма — пра стваральную працу. Патрэбна ўлічыць усе моманты. І суквецце партый з прадзяржаўнай пазіцыяй — гэта магчымасць выказаць сваё меркаванне людзям розных поглядаў.
Гэта — у ідэале. А насамрэч толькі кожны пяты беларус давярае партыям. Давярае, але не вызначыўся, якую з чатырох падтрымліваць. Не закранулі, не зацікавілі. Ёсць над чым працаваць! Усё наперадзе. Ад адшліфоўкі ідэалогій да пазначэння месца ў сістэме дзяржаўных каардынат. Патрэбны новыя твары, так бы мовіць, персаніфікацыя палітычных пераваг. Беларусы абіраюць не лозунгі, а людзей. Бо менавіта людзей характарызуюць справы.
Прабачце за спажывецкае параўнанне. Крама палітычных прапаноў адчынена. Але рукі цягнуцца ўжо да знаёмага і звыклага. А на паліцах — новы асартымент. Гэта як з урачом: давяраеш вопытнаму прафесіяналу. Але чым больш у яго дасведчаных асістэнтаў — тым лепш. Ці скончу, з чаго пачаў, — з музыкі. Нават таленавітыя і здольныя музыканты без прафесіянала-дырыжора складаную вялікую сімфонію аніяк добра не выканаюць."

#Пустовой
#МЫБеларусь

Евгений Пустовой:
"Именно нерасторопность и даже преступный сговор знатно портит общую картину восприятия Беларуси. Каждый ведь оценивает не по экскурсиям во Дворец Независимости, а по тому, что творится на местах — а тут коррупция и кумовство. С этим страшным явлением наш Президент борется ещё с депутатской скамьи. Но что поделать, когда думают: "До них очередь не дойдёт"?
ГУБОПиК или КГБ доедут. Доедут до всех: и до тех, кто преступные схемы разрабатывает; и до тех, кто в исполкомах зачищает честных людей; и до тех, кто деньги на работу с молодёжью списывает себе в карман."

#Пустовой
#БезГалстуков_и_купюр
#МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
"О, летуценнае дзяцінства. Калі басанож у думках уздымаешся над непралазным гушчаром пушчаў, над вірлівымі рэкамі, калі падарожнічаеш па сівых сутарэннях замкаў ды раскошы палацаў... Калі ты ў марах разам з нашымі воінамі бяжыш ў атаку, а з будаўнікамі — дакранаешся да неба на вышыні новабудоўляў. Тады ўсе дарослыя здаюцца вялікімі і дужымі, разважлівымі і мудрымі. І ты сам марыш стаць такім і адчуваеш сябе добрым і шчырым. Бязгрэшным. З чаго яно пачынаецца — пачуццё граху, а пасля ўсё жыцце — барацьба з ім? Калі першы раз кідаеш сваіх.
🔹
Калі падрасцеш, пасталееш, адчуеш моц не фізіялагічную, эмацыянальную, захочаш пачуваць сябе сапраўдным чалавекам, ты больш ніколі не кінеш сваіх. Так адбываецца і з краінамі. Сапраўдныя не кідаюць сваіх. Як гэта? А так, як у Беларусі.

Давайце паразважаем. СССР быў імперыяй дасягненняў і моцы. Не заўжды гігант заважаў асобу, чалавека. То была эпоха грандыёзных праектаў. Людзей навучыліся цаніць пасля Вялікай Айчыннай вайны. А як па-іншаму? То ж пераможцы!
🔹
Забыліся на сваіх, кінулі. Пад махавік перамен, трансфармацыі ідэалаў. Здавалася, што магутная дзяржава з савецкім чалавекам згуляла у напарсткі. А тут яшчэ і такая спакуса. З экрана. Вось ён — свет сапраўднага капіталізму. Там, маўляў, сваіх не кідаюць, выратоўваюць нават з палону. А тут наіўныя людзі савецкага рэалізму — у пастцы перабудовы, нязвыклых зносін, правіл дзікага рынку. «Ратуйце» — чыталася тады ў вачах мільёнаў. Ды ніхто не спяшаўся.

Беларусам пашчасціла. Сваіх не кідаем. То была дзяржаўная палітыка. Сваіх не кідаем у пастку крыміналу, сваіх не кідаем у лапы падманлівага капіталізму і драпежнай прыватызацыі. Сваіх не кідаем — гэта ж яшчэ і пра сацыяльна арыентаваную палітыку дзяржавы. Дзеці, старыя, людзі з абмежаваным магчымасцямі... Так, зразумела. А яшчэ ж кожны юны талент і выпускнік ВНУ. Нават захаванне прафесійных каледжаў — гэта ж таксама каб не кінуць не самых выбітных вучняў. Захаванне дзяржаўных актываў і стварэнне развітой сеткі сацыяльных паслуг — таксама ў парадыгме «сваіх не кідаем»…
🔹
Бог ставіць усе кропкі над беларускім «І». Так адбылося і з намі. Колькі было нараканняў на ўлады і падчас ковіда, і падчас падзей 2020-га года. А пасля разумныя зразумелі, нават многія неверагодныя — уцямілі, што спачатку эканоміку, а пасля і краіну ўвогуле выратавалі ад знішчэння. Украінскі сцэнарый разгарнуўся б на нашых землях, а нашы людзі былі б укінуты ў гарніла ваеннага ліхалецця. Некаторыя з беларусаў апынуліся у такім пекле. Спачатку нашы дальнабойшчыкі ў прасторы украінскай неверагоднасці, а цяпер — у сектары Газа. Усіх не кінулі, ўсіх выратавалі па прамым распараджэнні кіраўніка дзяржавы. Бо гэта ж так па-ягонаму, па-бацькоўску: «Самае дарагое — хлеб, а самае каштоўнае — людзі».
🔹
Сваіх не кідаем. Кропка. Інакш быць не можа.

Але — магло б. Як было ў пачатку 90-х. Як магло паўтарыцца ў 2020-м. Кінуць — ва ўсіх сэнсах — спрабуюць так званыя эліты пятай калоны. Спачатку адкрыта спрабавалі кінуць ў бойку з Расіяй. Не выйшла. Цяпер кідаюць тых, хто ім паверыў. Столькі абяцанак надавалі паплечнікам — і ніводную не выканалі. Кінулі сваіх. Кагосьці — у бойку на тэрыторыі Украіны. Іншых неверагодных — па варшаўскіх і вільнюскіх хостэлах. Не жывуць — існуюць. А фальшыўкі пятай калоны зноў і зноў абяцаюць і цягнуць людзей у пастку. А самі нават не могуць забяспечыць ананімнасць, якую абяцаюць на кожным кроку, — зноў кідаюць даверлівых дурняў. кібербяспеку. А грошы ж ад сваіх бенефіцыяраў на гэта атрымліваюць, як і на «палітвязняў», якіх таксама кінулі. Не таннае жыццё эліт збеглай эміграцыі ў еўропах. Каб правадырам неверагодных жыць добра, застаецца, як і заўжды кідаць сваіх. Хацелі ўсю краіну, а атрымліваецца толькі з адурманенымі калабарантамі.

А мы — як раней, так і у будучыні — сваіх не кідаем. Гэта не толькі памкненні мужных вайскоўцаў, гэта пазіцыя нашага кіраўніцтва краіны. З адной рэмаркай — свае — гэта ўсе беларусы."
#Пустовой
#МЫБеларусь

Евгений Пустовой:
"Партия власти — не для Беларуси. Почему? Потому что это создание касты избранных. Красная ковровая дорожка в коридоры власти, а значит, люди с фарисейским укладом мышления обязательно воспользуются этим трамплином. Ведь уже такое было в нашей истории. Романтики тоже были, по партийной лестнице они шагали уверенно: устало с работы, с радостью на работу. Потом критики всего советского бездушно обзовут эту партийную плеяду комсомольских вожаков "номенклатурщиками". А они верили, создавали проекты, строили заводы, мосты и спальные районы, честно спорили на собраниях, закладывали капсулы с посланиями и ошибались. А рядом — функционеры. Как только они предательски услужливо отвернулись от создания идей в угоду импортного джинсового дресс-кода — гардероб советской модели стал трещать по швам."
#Пустовой
#БезГалстуков_и_купюр
#МЫБеларусь

​​​​Яўген Пуставой: "Нядаўна ў Мінску з’явіўся помнік Аляксандру Неўскаму. Гэта, мабыць, першы гістарычны персанаж, хто адкрыта выступіў супраць заходняй экспансіі. Сапраўдны змагар. Змагаўся з варожай навалай. Благаверны князь трапна зазначыў: «Не ў сіле Бог, а ў праўдзе». Беларускі лідар выказаўся больш па-свецку: «Сіла — у праўдзе». Трэба толькі ўмець чакаць. І час усе кропкі над беларускім «і» расставіў.
🔹
Мы заўжды параўноўваем сябе з суседзямі. З Украінай — ужо не. Хоць быў жа час, калі ўзрушана апавядалі пра свабоды ганарлівай і ганарыстай нацыі. Нават універсітэцкія паліталагіні прапагандавалі майданаўскае рушэнне. Хацелася б зараз паслухаць аргументы.
Калі палітычнае поле ператвараецца ў майдан, тады збожжавыя палеткі ператвараюцца ў поле бою. А мы за гэты час на сваіх палях зарабілі мільярды долараў толькі на экспарце. А колькі Украіна страціла сваіх палёў, а людзей на іх? Думайце, беларусы, і рабіце высновы.
А што з краінамі Прыбалтыкі і Польшчы? Народы блізкія. У некалькіх імперыях разам суіснавалі. 
А беларусы ніколі ні ў Польшчу, ні на тэрыторыю прыбалтыйскага трыа не прыходзілі. Затое яшчэ і сёння ў сталых жыхароў Панямоння і Прыбужжа свішча ў памяці бізун асаднікаў, а ў паўночна-ўсходніх рэгіёнах Віцебшчыны не загаіліся дэмаграфічныя раны — нацысцкі след вынішчэння беларусаў рукамі наймітаў з Латвіі і Літвы.
Сучасныя ўлады таксама і цяпер не вельмі саромеюцца чапляцца да Беларусі. Напэўна, і каманда «фас» гучыць, і самім прыемна. Але тое ўлады. Людзі — іншае. Як бы там ні пужалі Беларуссю — дарэмна. Шмат бруду ў вушы суседзям уліваецца наконт нашай краіны. Дарэчы, штодзённа заходнія бенефіцыяры неспакою выдаткоўваюць на прапаганду супраць Расіі і Беларусі мільёны долараў. Вось так і нараджаецца «дыктатура», «галеча», «нястача» — увогуле «імперыя зла» ў віртуальнай рэчаіснасці. А ці так насамрэч? Тут дарэчы сказаць: лепш адзін раз убачыць.
Прыязджайце да нас у Беларусь. Мы заўжды адкрытыя, бо мы не лічым суседнія краіны ворагамі. А жыхароў тым больш. Суседзі ад Бога, неаднойчы падкрэсліваў кіраўнік нашай дзяржавы. Я ўвогуле прапаную напісаць гэта на кожным пагранічным пераходзе. Вось пішу гэтыя радкі, і на памяць прыходзяць кадры ранняга журналісцкага перыяду. Свята «Фальклор без меж». Палессе. Каляды. Замежных гасцей сустракаюць караваем і чаркай, скварка была потым. Дык вось панства ад уражанняў і цёплага прыёму скідвае шапкі і давай танцаваць пад беларускія песні. Хораша і весела. Мо яшчэ і паўторыцца. Бо Беларусь у сэнсе народнай дыпламатыі і сапраўды «без меж» (калі казаць афіцыйнай мовай — у нас для суседзяў «бязвіз»).
А вось улады суседніх краін са свайго боку граніцы зачыняюць, як дзверы кратаў. Перасячэнне граніцы робяць нязручным. Што не дзень — навіна: там чарга, а там — праблемы. Асабліва шчыруюць заходнія суседзі. Мабыць, нездарма аж і сцяну пабудавалі. Жалезнае лязо праз сэрца рэліктавага лесу Еўропы. Што яны там хаваюць? Вайскоўцаў і ўзбраенне.
🔹
А людзі шукаюць спакою і міру. Цеплыні. Добрая і светлая Беларусь адкрыта для гасцей з розных краін.
З пачатку толькі гэтага года, паводле свежай інфармацыі, «бязвізам» скарысталіся 389 214 пражываючых у суседніх з Беларуссю краінах Еўрасаюза: 234 210 грамадзян Літвы, 89 550 грамадзян і 27 337 неграмадзян Латвіі (такая вось «дэмакратычная» з’ява), а таксама 38 117 грамадзян Польшчы. Людзі едуць да нас, нягледзячы на ўсе страшылкі сваіх улад, дзеляцца ўражаннямі. Ніякія граніцы не перашкодзяць. Сэлфі ў крамах і метро. Чысціня і дабрабыт. Тыя, што «пайшлі» ў Еўропу, да ўзроўню «старых еўрапейцаў» не дабраліся, а сваё страцілі. Літоўцаў і латышоў уражвае нават шырокая палітра нашай мясцовай прадукцыі. А дома яны вымушаны купляць заморскае. Так што ў гэтым плане ніякая антыбеларуская прапаганда не сапсуе смак беларускай рэчаіснасці.
Памятаеце, як у казцы? Як бы ні пэцкалі фэйкамі твар Беларусі, бруд усё роўна змыецца. Ну, тое ў казцы. А ў жыцці як? У жыцці — «Бог не ў сіле, Бог — у праўдзе». І сіла — у праўдзе. Наша з вамі сіла. А суседзі — дасць Бог, і яны гэта зразумеюць."
#Пустовой
#МЫБеларусь