30. Вёска Трудавая (Іванаўскі раён)

У 50-я тут знайшлі вялікія залежы торфа, сабралі навакольныя хутары і разбудавалі вялікую і прыгожую вёску з назвай Трудавая. Як распавёў мясцовы дзядуля, вёска была настолькі багатая, што замест зламанага трактара выдавалі новы і не чакалі, пакуль стары адрамантуюць. На фота можна пабачыць, як выглядае драўляная канцэртная пляцоўка, вакол якой была вада, а на яе можна было трапіць па мосце. Тут у свой час выступалі нават «Верасы». За пляцоўкай быў вялікі парк з атракцыёнамі.

Торф нечакана хутка скончыўся і людзі з вёскі пачалі раз’язджацца. Цяпер шмат будынкаў пустыя, а раней тут былі і крамы, і аптэка, і клуб. І нават цэлае дарожнае кола пры ўездзе ў вёску!

Калі будзеце ехаць у музей Напалеона Орды ў Варацэвічах, то зрабіце невялікае кола і паглядзіце вёсачку.

31. У адной з вёсак Гомельскай вобласці

Знайшоўся такі сшытак з рознымі замовамі. Напісана быццам па-руску, але шмат беларускіх слоў. Магчыма перапісвалі са слоў, а можа гэта і быў сшытак шаптухі з гэтай вёскі.

Замовы і "от блуду", і "от вочніка", і "от хлевніка".

Мы пакуль не зразумелі, што такое "от приччов". Мо падкажаце.

А тут можна паслухаць падкаст пра шаптух, які мы некалі запісвалі з Сяргеем Лескецем.

32. Вёска Какорыца (Драгічынскі раён)

Калі едзеш па вёсцы, немагчыма зразумець, ці гэта ўжо новая пачалася ці працягваеш рухацца па Какорыцы. Некалі яе сабралі з ніў (хутароў), назвамі якіх і да сёння называюць раёны вёскі, можна нават сказаць - мікрараёны. А некалькі мікрараёнаў складаюць раёны з іншымі назвамі (напрыклад, Крывань, Дырываще, Камняны, Рунын - гэта ўсё раён Пудозір’е ). Як вам такое?)

Адзін са старажылаў Зіновіч Міхаіл Данілавіч (на фота) намаляваў для нас прыкладную мапу вёскі Какорыца з назвамі «ніў». Вялікімі літарамі выдзяляем націскі:

КутасЫ
ПапІчычы
ГіродЫ
Ясынёвы
УснЫчный
КрывАнь
ДэрэвЫшчэ
ДоўгІ
КлыбУк
СэрЭдня
БлЫжыны
КоробочкІ (4 хаты) сыдзілы на ніве Рудаўка.
РунЫн
ГартЫмоўскя
МаліІ
Колышыў
Камняны

Нават на раскладзе аўталаўкі напісаныя раёны.

Існуе легенда, што ў часы Кацярыны ІІ у мясцовыя балаты саслалі сялян Протаса і Зіновія, а яны тут адбудаваліся і пусцілі карані. А хавалі кожны свой род на сваіх могілках. Легенду цяжка праверыць, але ў Какорыцы і цяпер ёсць «могліцы Зіновічскія і Протасевічавы», як кажуць мясцовыя. І хоць цяпер там сустракаюцца і іншыя прозвішчы, але сапраўды большасць прозвішчаў на адных - Пратасевіч, а на другіх - Зіновіч. Зараз жа хаваюць там, дзе бліжэй да свайго раёна. У пасляваенны час у вёсцы значылася больш за 300 жыхароў, а цяпер менш за 40. Сама вёска раскінулася на кіламетры і сярод леса можна пабачыць ужо закінутыя «нівы».

Чаму столькі сардэчак на ліштвах і могілках нам ніхто не патлумачыў.

На перадапошняй фотцы "банка" - так называюць мясцовыя посуд для збору смятаны і вяршкоў. А ў вас як такую штуку называлі?