Светлана Варяница

Прыгожая легенда. Падзялюся...

Комтур абагнаў сваё войска і азірнуўся. Рыцары ехалі моўчкі, толькі звон лат разлятаўся па наваколлі ў марознай цішыні.

Комтур быў вопытным ваеначальнікам. Рыцары яму давяралі і таму пайшлі за ім ў гэтыя мясціны, каб уступіць у бой з гордым князем язычнікам, роду якога спрадвеку належала гэта зямля. Сярод рыцараў ехаў Біскуп... Для гэтага паходу ордэн сабраў самых лепшых воінаў, бо бітва чакалася быць рашаючай.

Размаўляючы з Комтурам, Біскуп запытаў:
– Ці праўда, што князь з дзяцінства сівагаловы?
– Так, - адказаў Комтур - Сівізна ад нараджэння – гэта вядзьмарскі знак, - задумліва сказаў Біскуп, - таму так доўга мы не можам перамагчы яго. Таму я зараз з вамі. Святыя малітвы, якія я ўзнясу перад бітвай Богу, адбяруць моц у чараўніка, зробяць яго слабым, і мы пераможам. У кнігах рымскіх ды грэчаскіх часта ўпамінаецца пра племя неўраў, што калісьці жылі ў гэтых мясцінах. Былі яны ведзьмакамі і маглі раз у год ператварацца ў ваўкоў, каб перагрызці горла свайму ворагу...

Напружаную цішыню прарэзаў далёкі гук рога. Воіны ўстрапянуліся... Ужо чутны быў далёкі пошчак соцень капытоў. Але раптам са снегавога туману насустрач крыжакам пачалі выбягаць ваўкі. На ўзвышшы сядзеў вялізны сівы воўк, які неўзабаве задзёр галаву і завыў. Яго страшэннае выццё падхапіла ўся гайня. З крыкамі кінуліся крыжакі, не разбіраючы шляху, прэч.

Ніхто нават не азірнуўся, і таму ніхто не ведаў, што ў гэты час, спалоханыя незвычайнай сустрэчай з людзьмі, ваўкі ашалела несліся ў супрацьлеглы бок.

Лёс пасмяяўся над шэрымі – насустрач ім вылецела княжацкая дружына. У першае імгненне князь разгубіўся. Ён убачыў перад сабою галодных звяроў, а ўдалечыні – спіны ворагаў з крыжам на белых плашчах.

Войска кінулася наўздагон крыжакам, а некалькі дружын пачалі распраўляцца з ваўкамі. Сівы воўк-важак быў злоўлены сеткай.

Загінуў Комтур, яго славуты меч воіны кінулі да ног свайго князя. А Біскуп трапіў у палон, ад яго і даведаўся князь, чаму пабеглі рыцары.

– Што рабіць з сівым ваўком?, - пыталіся людзі.

Яго лёс вырашыў князь. Ён адпусціў ваўка. А на месцы гэтым аддаў загад пабудаваць крэпасць свайго княства, якая б ахоўвала яго ад няпрошаных гасцей. І даў ён назву Ваўкавыск. І вырасла крэпасць, і ўзяў ад яе пачатак горад Ваўкавыск. А калі прыйшоў час выбіраць для яго герб, на гарадской браме з'явілася выява галавы ваўка, узнятай у гару. ©

190 viewsСветлана Варяница Svetlana Varianitsa, edited 19:13