​​Яўген Пуставой:
"Як той казаў: імкнешся змяніць свет — пачні з сябе. З нас і пачалося. Да дабрабыту ў хаце — прызвычаіліся, людзі сярэдняга ўзросту неяк забыліся пра крымінал і галечу: да добрага хутка прывыкаеш. Вядома, імкненне да лепшага — залог развіцця. Але ж «лепшае» — гэта не толькі шыкоўнае аўто альбо жыллёвая плошча. Гэта яшчэ і нястомная работа над сабой. А ўзбагачаць свой унутраны свет альбо адточваць фізічную форму ў Беларусі — даступна. Аднак жа чамусьці імкнуліся да «заходняй карцінкі», не разумеючы, што яна нятанна каштуе для кожнага падаткаплацельшчыка. І людзі, якія не вельмі разбіраліся ў паліттэхналогіях, а яшчэ менш — у эканоміцы, наш сацыяльна арыентаваны лакаматыў хацелі накіраваць на рэйкі капіталізму.
Безумоўна, капіталісты аб тым і марылі. Але Лукашэнка ім замінае стаць уладарамі багаццяў і заводаў краіны. Але большасці якая ў тым цікавасць? А ў гэтым і «неверагоднасць»: патрабавалі таго, што ім потым атруціла б звыклае жыццё. Яшчэ адна акалічнасць, якую выкрыў 2020-ты. З часткі нашага грамадства выхавалі «касмапалітаў» і спажыўцоў. Некаторыя думалі, што «лідары» пратэсту змогуць ператварыць іх штодзённае жыццё ў «заморскі адпачынак». Дарэчы, людзі працы, асабліва цяжкай і вельмі неабходнай краіне, «пэрамэн» не патрабавалі. Яны шчыравалі на палетках і на заводскіх канвеерах. Калі звычайны абывацель разважае пра Еўропу, то мае на ўвазе раскошу, не ведаючы, што яна для многіх еўрапейцаў проста недасягальная, і не разумеючы таго, што гэтае «свята жыцця» барэлеўскага «саду» аплачанае стагоддзямі каланіялізму ды прыгнёту народаў і цэлых кантынентаў.
Жнівеньскія падзеі 2020-га сталі дабрадзейным дажджом, які змыў з цнатлівага цела Беларусі заходні мэйкап. Не інвестыцыі і сучасныя тэхналогіі. Імі яны так і не падзяліліся. Усе гэтыя дзесяцігоддзі калектыўны Захад — нібы ланцугі і кайданы — навязваў нам сваю палітычную сістэму, жадаючы ператварыць сістэму ўлады ў піраміду падпарадкавання заходнім «сюзэранам», грамадства — разбэсціць, інстытут сям'і — дыскрэдытаваць.
Беларусь выстаяла. Гэта стала прэцэдэнтам у геапалітыцы. І маяком для большасці краін свету. А што, так можна было? Гегемоніі калектыўнага Захаду Мінск даў адпор. Зразумела, адчуваючы падтрымку Расіі. Але калі б Беларусь не выстаяла, то фронт быў бы не на сотні, а на тысячы кіламетраў. Гэта ў палітычным і ваенным сэнсах. Беларусь, афіцыйны Мінск, Лукашэнка зрабілі тое, пра што марылі іншыя. Далі бой. Беларусь не здрадзіла сабе, таму свет і насамрэч цяпер іншы. Які і павінен быць. Розныя краіны і роўныя краіны.
Ну, як там напісана ў нашага класіка: не спыніць, не стрымаць. Наступленне беларускай мадэлі развіцця. Нібыта той самабытны зубр на сваіх прасторах. Памыліўся заходні функцыянер: мы не «джунглі», мы — Пушча. А яшчэ Гусоўскі папярэджваў натхнёнага еўрапейскага чытача: трапіш у Пушчу — лепш не гнявіць яе ўладара. Але хто ў той Еўропе цяпер чытае кнігі, калі нават сваю класіку яны адмянілі? І хто на тым Захадзе сёння робіць высновы? Але ад гэтага гістарычныя працэсы не спыняюцца. Беларускі жнівень 2020-га змяніў геапалітыку. Сапраўды парушыў падмуркі старога свету."

#Пустовой #МЫБеларусь

Евгений Пустовой:
"Всё большей популярностью у обывателей пользуется версия: мировое закулисье истребляет славян, а чтобы не испачкать белые перчатки перед балами римских и бильдербергских клубов, делает это руками региональных политиков. Клоун действительно оказался джокером. Кремль всегда предлагал мир. С минских соглашений. Бессонную ночь я там тоже провёл, а они рождались на сонных глазах политиков и журналистов. У кого-то глаза были изумлённые, у европейской фракции топ-менеджеров — холодные и безразличные. И пока политики спорили за запятые, гарные украинские дивчины обещали родить будущих убийц Путина. Вот, где пропаганда зомбирует людей. А вы говорите про нашу белорусскую. Да мы рядом не стояли! Мы лишь убеждаем всех:и тех, кто "смотрит нас", и тех, кто "не смотрит, но критикует за плохие туфли", и тех, кто подглядывает из окопов нацбатов и обочины европейской реальности, как бы вернуться домой. Не другую Беларусь. Всех мы агитируем за мир и пропагандируем примирение. Это же на поверхности"
#Пустовой

​​​​Ёсць учынкі, што характарызуюць чалавека, робяць з яго Чалавека. А ёсць пазіцыі, што адлюстроўваюць твар дзяржаў. Гэта вельмі важна. Асабліва сёння, калі «дэмакратычны» альбо дыпламатычны мэйкап вельмі прафесійна хавае сапраўднае аблічча. Мы ж за натуральнасць. І краіна наша сапраўдная. У сацыяльным, грамадскім плане, у адносінах паміж людзьмі.
Кажуць, што наваколле вызначае свядомасць. Мо таму мы самадастатковыя і самабытныя, што шматпавярховыя шкляныя «джунглі» не алічбавалі прыродную прастору. А нейрасетка не апанавала мозг і сэрца нацыі.
🔹
Менавіта наша Перамога — яна па-за часам і прасторай. Яна атаясамлівае веліч і боль, радасць і смутак беларуса. У ёй і стогн Хатыні, і галасы званоў Віцебска, і раскаты грому падчас вясенняй навальніцы, і грукат будоўлі пасляваеннага Мінска, і будаўніцтва незалежнай краіны. Вірлівыя рэкі часу многае прынеслі на нашу зямлю. Беларус жа быў заўжды звязаны з ёй, як ніткі слуцкага пояса альбо неглюбскага ручніка паміж сабой. Зямля — гэта не толькі краявіды, гэта праца. Гэта водар хлеба і чабору. А яшчэ — пах поту. Паліваць зямельку кроплямі поту для беларуса — звыклая справа. А яшчэ — не паводле нашай мары, не па нашай ахвоце, але, на жаль, заўжды ў гісторыі — паліваць яе крывёю. Бо заўсёды так было — чужынцы былі ласыя на нашы прасторы.
І таму з аднолькавай павагай міралюбівыя беларусы ставяцца і да хлебароба, і да абаронцы. Цяпер абараняць трэба не толькі граніцы дзяржавы, але ж яшчэ і межы традыцыйнасці, нармальнае стаўленне да біблейскага чалавека. Ахоўваць патрэбна праўду, гістарычную ў тым ліку, і абавязкова — памяць. А інакш? А інакш гусеніцы чужых танкаў будуць паласаваць родную зямлю замест колаў родненькіх працаўнікоў-«беларусаў». Як гэта звязана? Вельмі ўсё прымітыўна. Спачатку сваіх сапраўдных герояў дыскрэдытуюць у медыйнай, культурнай, навуковай і адукацыйнай прасторы. Не паспееш азірнуцца — у нацыянальным пантэоне — іншыя. Чужынцы і ідэі. І насельніцтва краіны ператвараецца ў рэкрутаў іншаземных інтарэсаў. Цяпер узялі за моду пад гусеніцы экскаватараў кідаць памяць і генны код. Няважна, што трушчыць — помнікі салдатам-вызваліцелям ці праваслаўныя храмы…
Такі час цяпер, што дабро і зло рафінаваныя! У гэтай ментальнай барацьбе наша краіна — на перадавой. Ці то гістарычная місія, ці то лінія сапраўдных чалавечых учынкаў вывела нас на гэтую бітву. Сёння гарачыя канфлікты — апошняя стадыя. Але праціўнік старанна рыхтуецца да гэтага контрнаступу. Ментальна — праз інфармацыйную экспансію. Такая яна — гібрыдная вайна. 
І мы ўжо даўно ў яе ўцягнутыя.
🔹
Мы смела заяўляем: фашызм (нацызм) — не пройдзе: на варце памяці — Беларусь. Як некалі абаронцы крэпасці над Бугам мужна трымаліся ў блакадзе, баранілі Радзіму, не здрадзілі прысязе, так і сёння беларускія вайскоўцы — на напрамку галоўнага ўдару.
🔹
Мінск стаў сталіцай антыфашысцкага форуму, на які з’ехаліся прадстаўнікі дзясяткаў краін.
Дарэчы, фашызм (нацызм) — гэта ж не толькі вынішчальная ідэалогія, гэта не толькі Гітлер альбо нацбат «Азоў». Гэта бамбёжкі Югаславіі і слепата заходніх інстытутаў правоў чалавека да знішчэння дзяцей Данбаса. Гэта геапалітычныя «фокусы» прабіркі Коліна Паўэла і доследы з пандэмійнымі інструментамі ўздзеяння на чалавецтва. Гэта фабрыка гендарнасці і канвеер каляровых рэвалюцый. А яшчэ зусім хутка нас чакае новы канцлагер штучнага інтэлекту — у нейрасеткавым шталагу сусветнага маштабу чалавеку будзе цесна.
Вось супраць усяго гэтага — Беларусь. Не, дзякуй богу, не адна. Шмат краін. Дзясяткі. Але хто іх аб’яднае? Хто раздзьме той горн? Як некалі ваяводы з-пад Брэста і Полацка аб’ядналі славян пад Грунвальдам, як зусім нядаўна, па мерках гісторыі, расонскія партызаны, мінскія падпольшчыкі і салдаты франтоў савецкай арміі, нібы з рэек варожыя эшалоны, скінулі з Еўропы кайданы гітлераўскага нацызму, так і сёння стаім з мужнасцю Брэсцкай крэпасці. Свету патрэбны новы Сцяг Перамогі — над сучасным рэйхстагам.
🔹
І ў эфіры міжнароднай супольнасці ўсё гучней чуваць: «Фашызм не пройдзе: я — Беларусь. Вяду бой».

#Пустовой

​​Яўген Пуставой:
"Усе мы адчувалі шчасце — хоць бы імгненні. У дзяцінстве гэтыя імгненні цягнуцца даўжэй. Бо ў дзяцінстве мы чыстыя. Не залілі ў сваю галаву інфармацыйны бруд, не запэцкалі свае сэрцы дрэннымі ўчынкамі. Хораша. Мне заўжды было хораша, калі заўзята падарожнічаў па краіне ведаў. Адчуваў шчасце ад набыцця новых ведаў. І шматлікія цацкі былі ў баку, калі ў руках новая кніга альбо па беларускім радыё гучала публіцыстыка. Адчуваў шчасце і ў местачковай бібліятэцы, названай у гонар светача беларускай навуковай думкі — Ігнатоўскага, і ў «чыталцы» БДУ з вялізнымі вокнамі ва ўнутраны сквер з яго зялёнымі шатамі. Адукацыя — гэта таксама акно альбо дзверы ў свет. І у літаральным сэнсе — і ўвогуле. Адукацыя выхоўвае і фарміруе чалавека. А ў выніку — і краіну.
🔹
Ці не таму заваёўнікі заўжды «палявалі» на кнігі — носьбіты асветы і думкі народа. Ці не таму сёння сучасныя транснацыянальныя гегемоны, нібы на ланцуг, прывязваюць людзей да віртуальных сродкаў перадачы і атрымання інфармацыіі. А што? Усе бібліятэкі не знішчыш. Сучасныя герастраты выбралі больш дзейсны шлях. Аўтарытэт кніг і нацыянальнай адукацыі замянілі ўніфікаванымі адносінамі да ведаў. Яны безаблічныя і нібы агульныя. А насамрэч — знішчальныя для нацыяльнай ідэі. Таму і навязваюць новы трэнд — адмена культуры. Лайтова! Тое ж, што ўрокі не вучыць — лёгка, але шлях да невуцтва.

Мы, напэўна, свае геапалітычныя ўрокі вывучылі. Больш не падтрыміваем тэндэнцыі, што вядуць да невуцтва. Шмат чаго зламалі, цяпер зноў ствараем. Адукацыйныя дойліды — выкладчыкі ўніверсітэтаў. Нават сучасны філосаф палітычнай думкі — Бжэзінскі — папярэджваў: хто не будзе карміць свайго настаўніка, той будзе карміць іншаземцаў.
🔹
Адукацыя — гэта прыярытэт дзяржавы. Гэта не сфера паслуг. Не, ад замежных студэнтаў мы не будзем хаваць веды. Хай прыносяць краіне грошы, самых лепшых запросім застацца, а тыя, што вернуцца на радзіму, — будуць носьбітамі ведаў аб нашай краіне. Але паслугі — не галоўнае. Галоўнае — выхаваць БЕЛАРУСА яксапраўднага чалавека і патрыёта. Бо мы — краіна хлебаробаў і Лабановічаў. Заўсёды імкнуліся да міру і спасціжэння наваколля. То наша радавое — прага да ведаў. Нават праз сотні кіламетраў паўз пушчы і балоты. З Полацка да Падуі. Ад кніг Скарыны з пражскай тыпаграфіі для люду паспалітага да Купалы «эй, каб цёмен не быў, чытаць кніжкі ўмеў...» Ад сціплых кніжачак з друкарні пана Марціна Кухты да шыкоўных выдавецтваў. Гэта — наша. Любім і ганарымся. Гэтаму трэба таксама вучыць. Любіць Радзіму, паважаць род і родную сімволіку — выхоўваць грамадзяніна. Інакш за нас тое зробяць іншыя. Адукацыя — гэта заўжды момант ісціны, прышчэпка ад касмапалітызму, ад духоўнага забыцця. Ад паўтарэння падзей 2020-га.

А сёння грамадства чакае чарговы іспыт. Штучны інтэлект. Падкупляе сваімі перспектывамі. Гуляе нашымі слабасцямі. Вучыць лайдачыць. Адбірае розум. А потым — увогуле — чалавека. Ад падмены да замены — невялікі крок. І яшчэ меншы гістарычны перыяд. Лічбавы носьбіт заменіць чалавека як носьбіт інфармацыі. Вучыцеся, назапашвайце веды. Адукацыя цяпер — не толькі пра магчымасць застацца ў геапалітычнай прасторы. Адукацыя — гэта магчымасць, каб чалавека не знішчылі адным націсканнем клавішы «Delete».

На нядаўняй сустрэчы ў БДУ Прэзідэнт выказаў... не, не крытыку, больш развагу пра ролю навуковай інтэлігенцыі ў жыцці краіны. І пра нейкую пасіўнасць. Сапраўды, калі не дацэнты і рэктары будуць светачамі грамадства, то хто? Навуковае асяроддзе — гэта ж і прастора для нацыянальнага дыялогу, вырашэння самых спрэчных пытанняў найбольш мірным і цывілізаваным спосабам. Адмаўчацца сёння не атрымаецца. Не толькі словы павінны быць сапраўднымі, але і ўчынкі. Бо адукаванасць — гэта не толькі пра пасады і крэслы, не толькі высокія званні і колькасць манаграфій. Гэта яшчэ і культура паводзін, стан душы, жаданне зберагчы Радзіму. Бо чым больш чалавек ведае, тым больш ён разумее, што мы маем, тым больш хоча тое зберагчы. Гэта аз і букі, альфа і амега існавання любой незалежнай дзяржавы."
#Пустовой #МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
"Пацягнула восенню. Нават адчуваецца пах залатой пары. Яшчэ лісце не шапаціць пад нагамі, але ўранку і вечарамі пацягвае прахалодай, свежасцю, нават сырасцю. Памятаю, як у дзяцінстве цягнула дымам — так нагадвалі аб сабе тарфяныя залежы, і яшчэ — бульбай. Гэта быў непаўторны пах. Не той, што дорыць патэльня, калі на ёй шкварчаць дранікі.
З аднаго боку — прыемна, бо асноўныя сельскагаспадарчыя турботы завершаныя. З іншага — крыху сумна. Як бывае, калі здараецца паспяхова завяршыць справу. Так і пра лета. Заўжды насычанае, руплівае, да прыемнай стомленасці. А якая гарычыня была! Нібыта прырода адлюстроўвала геапалітычны клімат. Пыхкалі мы ад той спякоты. А прайшла — і ўжо сумна. І буслоў не хапае, і птушыныя канцэрты сціхлі. Калі і пачуеш, то адзінокага «саліста». І лес нібы просіць прабачэння ў чалавека, загладжвае сваю віну, адорвае баравікамі ды познімі лісічкамі. Лета, да сустрэчы... А самыя добрыя імгненні застануцца з намі ў памяці, у сэрцы. І ў матэрыяльных формах: на фота, у сацыяльных сетках.
Любяць нашы людзі і родныя краявіды, і зямлю, і сваю працу. Цяжкую і такую патрэбную. Я пра хлебаробаў. Ёсць такое шаблоннае успрыманне: «Цік-ток» для бесклапотных падлеткаў і ўрбаністычна настроенай моладзі, «Інстаграм» — для свецкай тусоўкі. На іх старонках шмат ботаксу, кавярань, ды самакатаў. Беларусы гэты штучны кірмаш пыхлівасці напоўнілі больш душэўнымі і светлымі паняццямі. Дзеляцца шчырымі ўражаннямі ад сваёй работы. Кіраўнік дзяржавы падчас наведвання дзіцячага тэхнапарку звярнуўся да школьнікаў ды студэнтаў. І сказаў вельмі важныя словы пра тое, што калі чалавек абірае справу для душы, то і работа будзе прыносіць задавальнне. А калі гармонія ўнутры, то яна паўсюль.
Гледзячы на марафон фатаграфій ды пастоў у сацетках беларусаў, адчуваю нават гонар за суайчыннікаў. Мы — сапраўдныя!!! Не цураемся мазалёў на сваіх далонях, не саромеемся свайго нялёгкага хлеба, тых стомленых твараў хлебаробаў. Мы падабаем не брыдкія карцінкі, не «лёгкія» жарты, а сапраўдную Беларусь. Вось камбайнер у салоне новага КЗС ад «Гомсельмаша», жанчына пазіруе на фоне акуратных цюкоў, дзіця сярод збожжавых палеткаў і з васільком у руках. Звычайнае фота. А які сэнс! Глыбінны. У руках моладзі — наша васільковая Беларусь. Дарэчы, менавіта моладазь — хэдлайнеры трэнду — дзеліцца добрым настроем на рабоце. Новаму пакаленню аграрыяў не саступаюць і ўжо сталыя прафесіяналы. Бо і яны насамрэч любяць ды ганарацца сваёй справай. А цяпер асвоілі прасторы сацыяльных сетак. Ну што ж, і добра. Замест экспансіі постмадэрновых патэрнаў і ўвогуле філасофіі лежабокаў беларусы нават віртуальнае поле зносін замест смецця-пустазелля засеялі добрым насенннем.
Гэта ж не пастаноўка, не ролік ад заходніх піяр-агентаў. Гэты мэйнстрым, тон задаюць самі беларусы. Чым жывуць, тое і дэманструюць. Ці падхопяць трэнд хлебаробаў працаўнікі іншых сфер? Калі такія ж шчаслівыя ад свайго месца работы, то абавязкова. Вось яна, сапраўдная краіна для жыцця. Беларусь, асвечаная сонцам."

#Пустовой #МЫБеларусь

Евгений Пустовой:
Нет-нет, не расслабляться. Но не персонифицировать ответственность на кого-то из этих политических или просто общественных лузеров. Они не лунный десант. Их воспитало наше общество. Вот где глубина ментальной ошибки. Поломки. В идолопоклонстве Западу. И теперь Запад — это не просто сфера услуг, это не просто космополитизм, это обязательно радужные знамена. Нам это надо? Всё. Второй момент — несистемные патриоты. На кого-то они обижаются, кого-то обижают сами. Там всё очень неоднородно. Такой вот плюрализм мнений. Демократия. Но именно эти люди вышли отстаивать страну. На улицу вышли. Вышли не за гонорар или жалованья. Те, с жалованьем, сидели в сторонке. Но с этими людьми надо работать. И помнить ошибки черносотенского движения. Это же не бюрократический союз патриотов. Это стихийный союз патриотов. А быть патриотом – это работать на благо независимости и укрепления суверенитета. Остальное либо блажь, либо идеологическая ошибка, а может и диверсия.
#Пустовой #БезГалстуков_и_купюр
#МЫБеларусь

Евгений Пустовой:
"Помните этот лозунг "Перемен"? Не школьных. Сколько уже их было-то в образовании, и кому стало лучше? На чьи интересы работают все эти эксперты нововведений? Многие из нас заканчивали советскую школу. Годами и десятилетиями подходы не менялись, а качество было космическое. До сих пор наработками в космосе, оборонке, гражданской промышленности пользуемся. Как говорит Президент: "Стоим на плечах гигантов". Понятно, наука движется, образование должно успевать. Но, простите, азбука, правила, таблица Менделеева и законы Хаммурапи, законы математики и физики — всё те же. Апгрейд системы образования напоминает ремонт — постоянный процесс. Только на свалке оказались в том числе и нужные вещи, пусть и с гравировкой "Сделано в СССР". Говорим учебные программы — подразумеваем учебники. Тема на диссертацию. Школа — это храм, а школьный учебник — это икона".
#Пустовой
#БезГалстуков_и_купюр
#МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
"У прыродзе ўсё заканамерна. За зімой абавязкова прыходзіць вясна. А ці заўжды чалавек ведае, што яго чакае? Жыццё паказвае, што не. А калі гаворка пра грамадства, пра дзяржаву? Чалавек можа толькі планаваць. Вось беларусы спланавалі жыццё сваёй дзяржавы. Падчас І Усебеларускага сходу (на мінулым тыдні якраз было 27 гадоў, як ён адбыўся). Як звычайна кажуць у парадыгме англамоўнага свету, тое быў такі «мазгавы шторм». Але пачакайце, суайчыннікі. Гэта была больш глыбінная падзея. Гістарычная.
Тады мы атрымалі Незалежнасць, а нам прапанавалі яе абмяняць на ўсёдазволенасць. І пакуль бы беларусы хуліганілі ў сваёй хаце, тую хату ды і кавалак зямлі прыбралі б чужынцы, ды розныя палітычныя цмокі. Колькі ў гэтую пашчу трапіла іншых краін! Беларусаў выратавала іх разважлівасць і, мабыць, чысціня розуму і — галоўнае — сэрца. Кіраўніком абралі чалавека ад зямлі. Свайго. Але сярод нас ужо былі іншыя. Зачараваныя заходнім побытам, а мо і прагай да вялікіх грошай. Зямлю, заводы, сэрцы і нават сумленне — замежным акцыянерам. Вось і пачаўся вэрхал у роднай хаце. Але народ з гэтым не пагадзіўся. Як і два гады да таго, зноў падтрымаў абранага Прэзідэнта. Бо перад вачыма была іншая варыятыўнасць. Страшэнная. Знішчальная. Дзяржаву намагаліся разарваць, а грамадства падзяліць. Не толькі па таўшчыні кашалька — па магчымасцях: атрымаць адукацыю, не выконваць законы, глядзець на суайчыннікаў з пагардай. Гэтага патрабавалі тады нібыта «эліты». Глыбінны народ з гэтым не пагадзіўся. Ні з «прыхватызацыяй» Бацькаўшчыны, ні з «прыхватызацыяй» нашага складу жыцця.
А хто з палітыкаў тады пытаў той народ? Мясцовыя эліты падпарадкоўваліся сусветным уладарам жыцця. Заможным уладарам. А Лукашэнка паклікаў людзей на той сход. У Лукашэнкі была смеласць ісці сваёй дарогай, хапала мудрасці ісці наперад, нібы па сцежцы праз дрыгву. Адкуль толькі былі сілы? Напэўна, ад адчування падтрымкі народа. Тады, на першы Усебеларускі, сабралася талака ў пяць тысяч чалавек — прадстаўнікі ўсіх слаёў насельніцтва, усёй Беларусі. Тады і дамовіліся, як будзем жыць далей. Вось ён — наш грамадскі дагавор. Не, не «паміж уладай і народам». У нас улада і ёсць — народ, яго прадстаўнікі... Але ж былі і тыя, хто супраць. Пакуль дэлегаты сходу шукалі на геапалітычным небасхіле свайго арыенціру — куды рушыць, адны палітычныя цмокі — перакульвалі міліцэйскія машыны, іншыя, больш «цывільныя» альбо хітрыя, выношвалі планы «ціхай» барацьбы знянацку. Як кажуць, з-пад ліштвы. І вось тыя «апаненты» і іх справа і цяпер жывыя. Зноў спрабуюць цягнуць Беларусь у прорву. Але народ вызначыў свой шлях ужо тады — на І Усебеларускім сходзе. Так, час змяняецца. Таму патрэбны карэктывы. Але ў нашай палітычнай сістэме ёсць вельмі ўдалы, аўтэнтычны, самастойны інстытут дэмакратыі, улады народа, які ў новай рэдакцыі Канстытуцыі зацверджаны як найвышэйшы орган улады, — Усебеларускі народны сход.
Вельмі важная дэталь — як тады стратэгічна вырашылі, так і робім. Гэта і дазваляе адказваць на ўсе выклікі і пагрозы. Перамога ў 2020-м была не выпадковая, а заканамерная. Так вырашылі беларусы. І вырашылі правільна. Раней мы і марыць не маглі цягацца з заходнімі краінамі. А цяпер мы ў клубе дзяржаў мірнага атама. А наша самабытная, адмысловая галіна — біятэхналогіі. БНБК. Гэта абрэвіятура эканамічнага гонару краіны. Як у свой час «БелАЗ». Савецкую спадчыну мы не толькі збераглі, але і ўзбагацілі. Стварылі сваю сучасную і высокатэхналагічную вытворчасць. А краіны-суседзі, што вырашылі па-іншаму, што папляліся ў хвасце заходняга следу, на поўначы — увогуле страцілі сваю нацыянальную вытворчасць, на поўдні — губляюць народ. Няўжо цяпер ёсць беларусы, якія не могуць уцяміць, што адбываецца? Пачакаем. Ёсць каму прымаць самыя смелыя і наватарскія рашэнні. Каб бацькаўшчына была заўжды наша. І гэта відавочна, як тое, што зімовыя чары заўжды знікнуць пры першых гуках абуджальнага поклічу журавоў."

#Пустовой
#МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
"Для мяне мужчынскім ідэалам быў дзед. Праз пару соцень метраў ад нас стаяла дзедава хата. Франтавік і разведчык, ляснік, заліхвацкі прафесіянал у сваёй справе. Для мяне — ідэал. Я быў не толькі сын свайго бацькі, але і, напэўна, больш унук свайго дзядулі. Таму найлепшай пахвалой было, калі мне казалі пра падабенства з дзядулем. Бывала, малым стаю ў вясковай царкве, нібы тая свечка, а бабулі перашэптваюцца: «Вось Ванькаў унук». Дзед ганарыўся мной, а я — ім. Мне ва ўсім хацелася быць на яго падобным, толькі вось я так і не змог стаць паляўнічым. Не маё гэта, не падымаецца рука забіць звера ці птушку...
А ёсць жа людзі і нават краіны, што палююць на людзей. Я зараз не толькі пра сафары «айцоў заходняй дэмакратыі» на людзей з іншым колерам скуры, на якое яны выходзяць не першае стагоддзе. Я пра нашых суседзяў. Што яны вырабляюць з мігрантамі і бежанцамі на граніцы. Памятаеце, як у фільме Рома кінаплёнка бегла назад у мінулае. Вось і я ўяўляю такое. Здаецца, не было ні Нюрнбергскага працэсу, ні розных там канвенцый. Назад — да дзікунскіх звычак. Вось бялявы з блакітнымі і бязлітаснымі вачыма эсэсавец кідае немаўля ў вогнішча. Круцім плёнку далей. Крыжаносец падносіць паходню да драўляных сцен невялікай царквы, у якой закатаваны нашы продкі. Няўжо нічога не змянілася?..
Я не маю права разважаць, хто большы НЕчалавек. Той, хто гэта здзяйсняў, аддаваў загады, старанна вылічваў, колькі індзейцаў, абарыгенаў альбо славян патрэбна пакінуць на іх спрадвечнай зямлі? Той, хто загадваў скідваць бомбу «малыш» на японскіх дзяцей? Той, хто руйнаваў дамы югаславаў, вынішчаў жыхароў Блізкага Усходу, Афрыкі?
Паважаны чытач, беларус, ці ты можаш уявіць замест бялявага з блакітнымі і бязлітаснымі вачыма эсэсаўца савецкага салдата, ці нашага вайскойца? Мільёны разоў — не. «Не» са знакам бясконцасці. Адзін толькі помнік у берлінскім Трэптау-парку адказвае на ўсе гэтыя пытані. А вось яны так рабілі. Падобнымі займаюцца і цяпер. Як сказаў нядаўна Прэзідэнт: «Для іх гэта норма. Яны мярзотнікі, крыжакі. У гісторыі заўсёды было так».
Разважаць пра еўрапейскі гуманізм і пасміхацца з меркаванняў ваенных экспертаў пра дзікую мілітарызацыю суседзяў не раю. Збеглыя медыя будуць вас упэўніваць: маўляў, гэта байкі прапаганды, гэта яны так запужаць грамадства спрабуюць. Лепш спытайце пра еўрапейскую гасціннасць у мігрантаў, якіх выгналі праз брамкі для жывёл на нашу тэрыторыю, — у тых, што засталіся жывымі, што страцілі нагу, руку альбо роднага бацьку, якога «цывілізаваныя еўрапейцы» забівалі на вачах... Зноў плёнка круціцца назад — гэта ўжо было. Добра экіпіраваныя ваенныя гоняць бездапаможных бяззбройных людзей насуперак іх волі. Сёння — выціскаюць з еўрапейскага «саду» мігрантаў. Гэта так нагадвае жудасныя кадры, знятыя Элемам Клімавым. «Ідзі і глядзі». Глядзі і параўновай. Нічога не змянілася. Але не, прабачце. Замест рыцараў жалезнага крыжа — польскія жаўнеры і латышскія ды літоўскія абаронцы. Маршы СС па вуліцах Рыгі дарма не прайшлі. Вось яно — сапраўднае аблічча заходняй цывілізацыі. У гэтых фактах схавана цэлая тэндэнцыя. Даруйце, філасофія. Палявання на «унтэр мэншэн». Яно адбываецца па-рознаму. Ментальнае — за сэрцамі і душамі, прамое — за жыццямі людзей.
І, што цікава, пакуль беларускія пагранічнікі баранілі межы ЕС ад тых жа мігрантаў — не было ні памерлых, ні забітых, ні замарожаных. Але «праваабаронцы» пільна за ўсім сачылі, каб не дай бог што... А дзе тыя праваабаронцы цяпер? Чаму не бачаць, не б’юць ва ўсе званы з усіх трыбун, што нашы суседзі настолькі страцілі сумленне, што нават проста памерлых выкідваюць на беларускую тэрыторыю. Насамрэч усе яны страцілі і культуру, і Бога, і нават сябе. І няхай колькі заўгодна некаторыя гавораць пра іх з прыдыханнем «Еўропа!», іх справы, іх дзеянні і бяздзейнасць сведчаць пра іншае — звычайныя дзікуны.
Ідзі і глядзі. Глядзі і параўноўвай. Што яшчэ не зразумела, прамым тэкстам нам ужо сказана: ёсць «сад» і «джунглі». Жыхары «саду» ходзяць палююць на тых, хто з «джунгляў». Такое яно — сафары дэмакратыі."
#Пустовой
#МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
"Лістапад. Пад нагамі шастае лісце. Час разваг. Размовы з мінулым. Маўляў, што паспеў за гэты год, за дзесяцігоддзе, за жыццё... Філасофія. Колькі б ні цвілі каштаны, усё роўна потым зялёнае вясной лісце стане рудым і будзе шапацець пад нагамі. Альбо і інакш можна разважаць. Пасля лістапада праз нейкі час будзе вясна, май. Ізноў гэтыя шэрыя дрэвы ажывуць, забуяць зялёным колерам. А зараз час разваг і таксама сузірання — мы нібыта тая лістота. Распускаемся, зелянеем, а прыйдзе час, падзьме сівер — і ўжо гоніць цябе наперад па зямлі. Такія вятры бываюць у кожнага ў жыцці асобна. І у жыцці цэлага грамадства, нават самых вялікіх краін — імперый. Так, мабыць, адбылося ў 1917 годзе. Калі б не скінулася тое старое лісце, не было месца вырасці маладой лістоце.

Пра той час мы ведаем рознае і супярэчнае. Усе тыя падзеі па рознаму ўспрымаюць, для некаторых гэта боль братазабойчай вайны, для іншых — наадварот свята і радасць ад будаўніцтва новага свету. Афіцыйная гістарыяграфія дэкларуе: менавіта пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі Беларусь атрымала магчымасць стаць дзяржавай. Канешне, гісторыя нашай дзяржаўнасці пачыналася задоўга да 1917-га, яшчэ ў Полацкім княстве. Але ж менавіта пасля 1917-га ўпершыню ідэя дзяржаўнага ўтварэння менавіта са словам «БЕЛАРУСЬ» загучала на ўсю моц і хутка ўвасобілася ў жыццё — Сацыялістычная Савецкая Рэспубліка Беларусі (пазней БССР) была ўтворана літаральна праз год і два месяцы пасля залпу «Аўроры», які змяніў увесь свет. Так, свет тады мяняўся, і змены былі ў многім крывавыя. Дзякуй Богу на землях сучаснай Беларусі, тады не было такой жудаснай бойкі: брат на брата. Нас, праўда, падзялілі па-жывому на 18 доўгіх гадоў. Але ў Савецкай Беларусі стварыліся і ўдала функцыянавалі ўсе інстытуты, якія павінна мець дзяржава. А праз дзесяць год пасля рэвалюцыі ў нас была ўжо нават свая Адэмія навук. І менавіта дзякуючы існаванню і развіццю БССР у 1939 годзе адбылося ўз’яднанне з Заходняй Беларуссю — акт гістарычнай справядлівасці...

Беларусы і сёння з задавальненнем адзначаюць 7 лістапада. Выхадныя, традыцыйныя падарункі ад дзяржавы. Да таго ж, святочны настрой развейвае, нібы тое лісце, восеньскі смутак. Спрадвеку руплівы беларускі селянін не адмаўляўся ад святаў поздняй восені. А што? Толькі і працу перад сабой і бачыў. А калі збажына ў адрыне, зярняты у глебе — то і можна. Толькі без «песняў жальбы», як раней. Рэвалюцыя, дарэчы, іх і адмяніла. Дала селяніну зямлю і магчымасць вучыць і выводзіць у людзі дзяцей.

Чарговая гадавіна рэвалюцыі — гэта яшчэ нагода для нас, сённяшніх, і задумацца. Каб ізноў не набіць сабе адмысловы гуз. З аднаго боку — зямля і адукацыя сталі даступнымі для ўсіх, з іншага — гэта быў надлом і надрыў для грамадства. Чаму вучаць гэтыя падзеі? Таму што элітам нельга забывацца на астатніх людзей. Бо староннія сілы абавязкова гэта выкарыстаюць сабе на карысць. А пакутаваць будзе народ.

У Беларусі 7 лістапада — дзень з сэнсам будаўніцтва, стваральнай працы. Колькі разоў ужо Прэзідэнт падкрэсліваў, што ліміт на рэвалюцыі ў нас вычарпаны. А вось эвалюцыйныя перамены, альбо рэвалюцыйны падыход у якой небудзь галіне гаспадаркі — тое калі ласка.

Мабыць, для грамадства асноўная прымальная ідэя з далёкага 1917-га — роўныя магчымасці для ўсіх. Прынцып справядлівасці, які дэкларуецца і выконваецца дзяржавай у сучаснай Беларусі. Гэта, напэўна, нацыянальная рыса, закладзеная і ў палітычнай традыцыі, — уменне браць найлепшае з таго, што маем, што дасталося ў спадчыну. Таму ў нас няма алігархата, затое ёсць добрая традыцыя да дня Кастрычніцкай рэвалюцыі, свята, ад якога, у адрозненне ад іншых, не сталі адмаўляцца, — адкрываць масты, бальніцы, дзіцячыя садкі, асвовайваць новыя кампетэнцыі.
🔹
Мы памятаем вынікі і прычыны кастрычніцкіх падзей. І ведаем, што лепей дрэвы саджаць, а не выкарчоўваць. Вось і на 7 лістапада таксама садзім сады і алеі — самы час. Каб увесну яны ажылі, забуялі шатамі жыцця. Такія яны, разважлівыя адносіны да жыцця. У лістападзе, калі пад нагамі шапаціць лісце."

#Пустовой
#МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
"У кожнага свой талент. Хтосьці вельмі выдатна выточвае дэталі. Хтосьці віртуозна валодае пэндзлем, як іншы грацыёзна сваім целам на сцэне. Таленавітаму літаратару хапае трох дзясяткаў літар, каб перадаць пачуцці, а музыканту і ўвогуле сямі нот — каб чалавек адчуў сваю душу: настальгію, трывожнае шчасце альбо ўздым настрою. Майстэрства залежыць ад многага, але найперш ад таленту і прафесіяналізму. Усе мы гэта ведаем. І ўсе мы з гэтым згодныя. А вось калі размова аб палітыцы — чамусьці часам пра гэты прынцып забываемся. Шмат жа людзей маюць музычную адукацыю, але не ўсе Раічыкі альбо Лучанкі. Вось і ў палітыцы так.
Партыйнае шматгалоссе. За яго адсутнасць, здаралася, папракалі Прэзідэнта. Іншыя рэчы асабліва і не заўважалі, нібы ўсё само па сабе адбылося: і краіну Лукашэнка ад прорвы адвёў, і тое пабудаваў, і гэта стварыў. Хтосьці пра гэта не помніць, а яшчэ менш — цэніць. Ёсць і ёсць. А вось чаго не хапала — дык, маўляў, палітычнага плюралізму. Зрэшты, мы яго нагледзеліся ў суседзяў, калі яшчэ грамадства не было гатовым да такога палітычнга меню. Бойкі ў парламентах іншых краін ні да чаго добрага не прывялі. Людзям паказвалі спектаклі, а за іх спінамі прыхватызавалі краіну. У нас быў зусім іншы падыход. Рацыянальны. Час паказаў, што і правільны. І калі вакол такая геапалітчная турбулентнасць — беларусы займаюцца палітычным апгрэйдам. Канстытуцыю падшліфавалі, з’явіўся ўнікальны орган народнай улады — УНС.
Згодна з пірамідай Маслоў — іерархіяй патрабаванняў, — асалода ад палітычнай дзейнасці — гэта на вяршыні развіцця. Дараслі. «Прыкладныя дэмакратыі» свету гэты шлях адолелі за некалькі стагоддзяў, мы — за некалькі дзесяцігоддзяў. Не Лукашэнка замінаў — мы гатовы не былі. Але факт застаецца фактам — моцнай нашу краіну зрабіла не шматпартыйнасць, а зразумелая, добра кіруемая вертыкаль. Таму мы не парламенцкая, а прэзідэнцкая рэспубліка. Таму кіраваць краінай — дзяржаўнай уладзе, а вось партыйная прастора — дзеля аб’яднання людзей па ідэалагічных сэнсах. Заўважаць — амбіцыёзных, дапамагаць — здольным. Гэта новы, яшчэ адзін сацыяльны ліфт. Ці лесвіца. Трэба прайсці кожную прыступку. Партыйная вертыкаль не замяняе дзяржапарат, наадварот — супрацоўнічае. Вось яна — беларуская мадэль адносін улады і грамадства. Партыя ўлады — не для Беларусі. Ніякай касты абраных — гэта тыя ж «неверагодныя», толькі з ярлыком палітычнай недатыкальнасці.
Чырвоная дывановая дарожка, што вядзе ў калідоры ўлады, можа згуртаваць вакол сябе не толькі ідэйных рамантыкаў і здольных кіраўнікоў. Такое ўжо было ў нашай гісторыі. Партыя можа дараваць памылкі. Грамадства ніколі не даруе партыі падман. Інакш — развал. А наша сістэма — пра стваральную працу. Патрэбна ўлічыць усе моманты. І суквецце партый з прадзяржаўнай пазіцыяй — гэта магчымасць выказаць сваё меркаванне людзям розных поглядаў.
Гэта — у ідэале. А насамрэч толькі кожны пяты беларус давярае партыям. Давярае, але не вызначыўся, якую з чатырох падтрымліваць. Не закранулі, не зацікавілі. Ёсць над чым працаваць! Усё наперадзе. Ад адшліфоўкі ідэалогій да пазначэння месца ў сістэме дзяржаўных каардынат. Патрэбны новыя твары, так бы мовіць, персаніфікацыя палітычных пераваг. Беларусы абіраюць не лозунгі, а людзей. Бо менавіта людзей характарызуюць справы.
Прабачце за спажывецкае параўнанне. Крама палітычных прапаноў адчынена. Але рукі цягнуцца ўжо да знаёмага і звыклага. А на паліцах — новы асартымент. Гэта як з урачом: давяраеш вопытнаму прафесіяналу. Але чым больш у яго дасведчаных асістэнтаў — тым лепш. Ці скончу, з чаго пачаў, — з музыкі. Нават таленавітыя і здольныя музыканты без прафесіянала-дырыжора складаную вялікую сімфонію аніяк добра не выканаюць."

#Пустовой
#МЫБеларусь

✅ В Минске🇧🇾 прошёл саммит ОДКБ.
Подробности в репортаже Евгения Пустового 😎
https://m.youtube.com/watch?embeds_referring_euri=https%3A%2F%2Fctv.by%2Flukashenko-zapad-pytaetsya-podmyat-pod-sebya-mir-sankcii-shantazh-razzhiganie-konfliktov&source_ve_path=MTY0OTksMjg2NjQsMTY0NTAz&feature=emb_share&v=u-h9HglyB-w

#Пустовой
#МЫБеларусь

Евгений Пустовой:
"Партия власти — не для Беларуси. Почему? Потому что это создание касты избранных. Красная ковровая дорожка в коридоры власти, а значит, люди с фарисейским укладом мышления обязательно воспользуются этим трамплином. Ведь уже такое было в нашей истории. Романтики тоже были, по партийной лестнице они шагали уверенно: устало с работы, с радостью на работу. Потом критики всего советского бездушно обзовут эту партийную плеяду комсомольских вожаков "номенклатурщиками". А они верили, создавали проекты, строили заводы, мосты и спальные районы, честно спорили на собраниях, закладывали капсулы с посланиями и ошибались. А рядом — функционеры. Как только они предательски услужливо отвернулись от создания идей в угоду импортного джинсового дресс-кода — гардероб советской модели стал трещать по швам."
#Пустовой
#БезГалстуков_и_купюр
#МЫБеларусь