#естьмнение

🎲  Взгляд снизу на формирование Гражданского общества

Жили были белорусы единым спокойным белорусским обществом. Но случилась ситуация, когда пришлось части этого общества сделать так, чтобы их мнение и их голоса тоже услышали. И они заявили о себе, как положено: на митинги вышли, на пробеги слетали, каналы завели патриотические, в соцсетях писали о своих взглядах....

Но были те, кто хотел кричать громче всех и выделяться на фоне всех этих патриотичных белорусов. И для этого методы они выбрали, выходящие за рамки общественных норм и правил, аргументируя тем, что время такое.
Патриоты, конечно, оглядывались на них, плечами пожимали, но верили, что время пройдёт и эти хайпо-патриоты станут как все и снова будут жить в рамках общественных норм морали и законов.

Но так понравилось активистам быть в центре внимания, что решили они посвятить себя движу борьбы целиком и полностью, не щадя живота своего.

Белорусское общество, поняв, что опасность миновала и их участие больше не требуется, вернулось к делам своим, к трудовым обязанностям на благо Родины. А вот активисты продолжали нестись в атаку под призывы главного рупора страны и по мере исчезновения реальных врагов в видимом пространстве, решили врагов этих себе сами находить.

Ну а что ещё остаётся делать, когда и методы отработаны, и пыл борьбы в душе не угас, и рупоры продолжают звать и звать в атаку!?

А за неимением внешних врагов, кинулись активисты искать их в своих рядах. Движ получился активный и забавный. Суть его сводится к выяснению, кто из патриотов больший змагар и кто из них Батьку больше любит )))

Так появились каналы абшчэственников, потом антиабшчэственгиков, потом антиантиабшчэственников.
Всю цепочку объяснять не буду, ибо там концов нет, скорей бег по цирковому кругу.

А чтобы эту абшчэственную возню отделить от всего большого Белорусского общества, назвали ее Гражданским обществом.

Так вот и вышло, что теперь у нас есть Белорусское общество во всём его разнообразии мнений, взглядов и общественно-полезной деятельности и Гражданское общество, занимающееся своим самолюбованием, маканием друг друга в продукты своей жизнедеятельности и попытками забраться наверх этой кишащей активностью кучки.

Чем дальше займут эту гипер-активную массу и куда направят их деятельность, выходящую за рамки представлений о порядочности, нравственных норм, а часто и Закона пока непонятно.

У меня на сегодняшний день только один вопрос: "А нафига нам весь этот геморрой был?"
Зачем было из Белорусского общества выделять что-то отдельно Гражданское, на которое среднестатистический белорус смотреть без слёз и шока не может?

Ответы пока скрыты глубоко в недрах понимания и попытки найти их не увенчались ответом. Ну что ж, время покажет.

А пока, живём дальше!))

Зоя С.

Если вам говорят, что в Беларуси ничего своего не внедряют - не верьте. Верьте свои глазам: новенький бус для социальных нужд и с номерами

Сюжeт о Cоветcкой молодежи 1979 гoдa. Такая была страна!

Какие удобства ждут управляющего комбайном от Гомсельмаш узнаете, посмотрев это короткое видео

Небольшое видео о пользе наших болотных растений

Ведущий завод по производству медицинских препаратов Белмедпрепараты

​​Яўген Пуставой:
“Гэта самая вядомая з нежылых вёсак і самая нежылая з вядомых. Звон Хатыні гучыць не толькі тут, ён гучыць у сэрцы кожнага сапраўднага беларуса. Памятаеце: у кожная нашай сям'і — дзеці Хатыні. Гэтыя боль і жалоба — нашай дзяржаўнасці і нашага народа. Бо хатынскі мемарыял увасабляе ўсе выпрабаванні, якія выпалі на долю беларусаў. На долю народа, што заўжды марыў людзьмі звацца. Кіраўніцтва мемарыяла і нашы гісторыкі змаглі ўвасобіць гэты складаны шлях да Беларусі. У новым музеі — цяжка і нават страшна. Але праўдзіва. Сэрца шчыміць, у горле сціскае ад пачутага і ўбачанага. На інтэрактыўнай сцяне мяняюцца рымскія лічбы стагоддзяў, з вуснаў экскурсавода гучаць страшэнныя лічбы страт. У адным стагоддзі — трэць краіны разбурана, у іншым — палова. Так чужынцы паводзілі заўжды. 140 крыжовых паходаў, 140 карных аперацый. І не важна, былі гэта «хрысціцелі» са штандарамі Святога Прастола ці нацыскія кавалеры жалезнага крыжа. Пад хлуслівым абліччам добрай справы рабавалі і забівалі, гвалтавалі і здзекаваліся. А сёння што, не так? Пад ілжывым абліччам дэмакратычнай дапамогі — тое ж жаданне акупаваць і знішчыць. Беларусы, мы нарэшце павінны зразумець і ўцяміць — чаму нас толькі 10, а не 30 мільёнаў, чаму мы не такія заможныя, як немцы, брытанцы або амерыканцы. Бо мы ніколі не ішлі вайной. Ніколі не палілі чужыя вёскі. Ніколі не адбіралі кроў у дзяцей і жыццё ў цяжарных жанчын! Беларусы, мы нарэшце павінны тое зразумець і ўцяміць. 🔹
Шлях нашага станаўлення — гэта шлях барацьбы з захопнікамі. Вельмі яскравы артэфакт. Калыска, у якой рэпрадукцыя жывой вёскі. Яшчэ не спаленай Хатыні. А колькі мільёнаў такіх калысак знішчыў вораг. Пакінуў пасля сябе попел.
Апагеем барацьбы за жыццё стала акупацыя «самай цывілізаванай» Еўропай. Немцы і венгры, італьянцы і румыны, латышы і ўкраінцы. Хто толькі за тры гады акупацыі не намагаўся ператварыць нашу зямлю ў папялішча. То быў перыяд, самы жахлівы па маштабах знішчэння нас — беларусаў. За тры гады — кожны трэці. Таму ў кожным з шасці пакояў музея на падлозе — крывавыя рэкі.
🔹
Дарэчы, зрабіць музей у Хатыні такім, каб сэрца сціскалася, — наказ Прэзідэнта. У век панавання лічбавай філасофіі, гаджэтаў і індустрыі гульняў мала каго чымсьці здзівіш. Нашы душы, нібы камяні, — заімшэлі. Ачышчэнне адбываеццца тут — у Хатыні. І больш не ўзнікае пытанняў: чаму 9 Мая і 3 Ліпеня — самыя святыя даты для сапраўдных беларусаў. І больш не ўзнікае пытання: чаму ў нас не засталося гістарычнай спадчыны, як у Луўры, і багацця, якое перадавалася з пакалення ў пакаленне драпежнымі еўрапейцамі. Нашу зямлю ператваралі ў «раскіданае гняздо». У хатынскае папялішча.
Але не атрымалася. Кожны год шырокая плынь беларусаў імкнецца ў Хатынь — да Няскоранага. Ад чалавечага жалю снег ператвараецца ў ручаі. Слёзы жалю па ахвярах і слёзы надзеі на будучыню. Бо працягваецца род беларусаў. Бо нават і ў Хатыні разам з набатам званоў на месцы спаленных хат гучыць цяпер дабравесце царкоўнага звона — сімвала Жыцця і Вечнасці.
Сімвалічна 22-е сакавіка — час вясновага раўнадзенства, вяртання птушак з выраю і праваслаўнага свята сарака мучанікаў. Дзеці, жанчыны і старыя Хатыні — хіба не праведнікі беларускага народа, хіба не тыя душы памерлых продкаў, што разам з птушкамі вяртаюцца ў родныя гнёзды? Нават сонца ў гэты дзень паварочваецца да жыцця.
Але гэты боль зямлі ні заходнія гегемоны, не менеджары суседніх, дарэчы, славянскіх краін не адчуваюць. Ад улады капіталу і заходняй мадэлі іх душы заплеснелі. Вось ім бы прыехаць у Хатынь і адчуць увесь жах вайны хоць бы ў музеі. Не прыедуць.
Дарогу ў Хатынь не забывае наш Прэзідэнт. Як сапраўдны бацька, з дзецьмі. Разам з усёй краінай яны схіляюць галовы перад болем і непераможнасцю нашых продкаў. Хатынь — вось тая дарога, якая дапаможа застацца беларусам у будучыні. І неабавязкова чакаць новай даты. У школьнікаў краіны цяпер канікулы — чаму б не правесці тут урок агульнанацыянальнай памяці.
Стаіць Няскораны беларус — бацька — і глядзіць у будучыню свайго народа, кожнаму з нас у вочы.”