Печально знаменитая дуэль на пистолетах между великим русским поэтом камер-юнкером Александром Пушкиным и поручиком бароном Жоржем де Геккерном (Дантес) состоялась 8 февраля 1837 года на окраине Санкт-Петербурга.
Условия дуэли были смертельными и не оставляли шанса уцелеть обоим противникам, они должны были стреляться с расстояния двадцати шагов друг от друга, барьер составлял десять шагов.
Под Петербургом, в перелеске близ Комендантской дачи, 8 февраля 1837 года состоялась роковая дуэль, на которой Пушкин был смертельно ранен в живот.
С места дуэли поэта привезли домой, на набережную реки Мойки, дом 12, где в мучениях он прожил два дня.

И, несмотря на усилия врачей под руководством Николая Арендта, скончался 10 февраля 1837 года от перитонита.

Позднее Михаил Лермонтов посвятил памяти Пушкина стихотворение «Смерть Поэта»:
"Погиб Поэт, невольник чести, пал, оклеветанный молвой".

А Федор Тютчев - стихотворение "29-е января 1837":
"Тебя ж, как первую любовь, России сердце не забудет!".
#размовынапрызбе #история

#ВобъективеВремени

Серж Лифарь держит пистолет, из которого был застрелен Пушкин.

Это была пара кленовых дуэльных пистолетов калибра 12 мм от французского производителя Le Page.

Івану Паўлавічу Мележу – народнаму пісьменніку Беларусі, славутаму аўтару трылогіі “Палеская хроніка”, у гэтым годзе споўнілася 104 гады з дня нараджэння. Лёсам яму было наканавана пражыць усяго 55. Пасля цяжкага ранення ў 1942 годзе юнаку, якому споўніўся толькі дваццаць адзін год, дактары адводзілі рубеж у сорак гадоў. Таму Іван Мележ спяшаўся жыць, спяшаўся зрабіць як мага больш.

Нарадзіўся Іван Паўлавіч Мележ 8 лютага 1921 года ў вёсцы Глінішча, недалёка ад Хойнікаў, на Гомельшчыне, у самай глыбіні Беларускага Палесся. Прыкладам жыццёвай мудрасці і справядлівасці найперш была маці. Яна ведала многа песень і любіла спяваць. Дарэчы, уся яго сям’я была таленавітая.

У 1939 годзе юнак з шматдзетнай сялянскай сям’і закончыў школу ў Хойніках, паступіў у Маскоўскі інстытут філасофіі, літаратуры і гісторыі імя М.Г.Чарнышэўскага. Уявіце, 18-гадовы хлопец з глухой палесскай вёсачкі адразу паступіў у Маскву. Аднак вучыцца там яму амаль не давялося: з першага курса прызвалі ў Чырвоную армію, а затым пачалася Вялікая Айчынная вайна.

У франтавых умовах будучы пісьменнік вёў дзённік, які пазней лічыў пачаткам сваёй творчасці. У 1942 годзе ў баю пад Растовам Іван Мележ атрымаў цяжкае раненне і аказаўся ў шпіталі ў Тбілісі. Пасля лячэння яго прызналі “годным да нестраявой” і накіравалі ў тыл. У невялічкім горадзе Бугуруслан Арэнбургскай вобласці, Мележ пазнаёміўся з Лідзіяй Пятровай. Яны ажаніліся ў 1943 годзе, а праз год нарадзілася дачка Людміла.

У 1943 годзе Іван Мележ вучыўся завочна на філалагічным факультэце ў БДУ, спачатку пад Масквой, а пасля – у Мінску, куды сям’я Мележаў і пераехала.
Іван Паўлавіч паступіў у аспірантуру. Адначасова з вучобай працаваў у рэдакцыі часопіса “Полымя”. Пасля заканчэння аспірантуры працаваў у БДУ старшым выкладчыкам беларускай мовы. З 1966 года сакратар, а ў 1971-1974 гадах намеснік старшыні праўлення Саюза пісьменнікаў БССР.

Першыя апавяданні пісьменнік напісаў у тбіліскім шпіталі. У 1944 годзе ў газеце “Звязда” выйшла апавяданне “Сустрэча ў шпіталі”. У 1946 годзе быў выдадзены першы зборнік апавяданняў “У завіруху”. У 1948 годзе — другі зборнік прозы “Гарачы жнівень”. Аўтар рамана “Мінскі напрамак” аб Вялікай Айчыннай вайне і пасляваенным перыядзе, зборнікаў “Блізкае і далёкае”, “У гарах дажджы”, “Што ён за чалавек”. Спрабаваў сябе ў драматургіі, часцей за іншыя ставілася п’еса "Пакуль мы маладыя".

Мележ вельмі даўно хацеў напісаць твор пра любыя сэрцу мясціны, пра людзей, сярод якіх прайшло яго дзяцінства і юнацтва. Так з’явіўся ў 1960 годзе першы раман вялікай кнігі "Палеская хроніка" — "Людзі на балоце". У 1965 годзе ўбачыла свет другая кніга – "Подых навальніцы". За гэтыя дзве кнігі ў 1972 годзе Івану Мележу была прысуджана Ленінская прэмія. У 1976 годзе выйшаў трэці раман "Завеі, снежань", і тры яго часткі былі надрукаваны ў часопісе "Полымя".

Памятаючы вердыкт ваенных урачоў, Мележ вельмі многа працаваў. Нават часта ноччу ў яго пакоі гарэў свет. Як успамінала Лідзія Якаўлеўна, жонка пісьменніка, для Івана Паўлавіча было вялікім шчасцем тое, што ён стаў пісьменнікам, што ён мог на паперы занатаваць свае думкі аб бедах, радасцях, шчасці і горы.

А яшчэ Іван Паўлавіч вельмі любіў падарожнічаць. І заўсёды браў з сабой сям’ю. Падарожнічаў па Еўропе, прывозіў альбомы мастакоў. Разбіраўся ў класічнай музыцы – быў у захапленні ад Моцарта, Баха, Бетховена.
Дзе б Іван Паўлавіч не знаходзіўся, у яго ўсюды былі сябры – пісьменнікі, паэты, перакладчыкі. Але найбольш цесна сябраваў з Іванам Пташнікавым, Нілам Гілевічам, Барысам Сачанкам, Піліпам Пестраком, Янкам Брылём, Алесем Адамовічам, Вячаславам Адамчыкам.

Іван Паўлавіч Мележ памёр 9 жніўня 1976 года. У бальніцы, спынілася сэрца. "Палеская хроніка" засталася незавершанай: па задуме пісьменніка, у яе павінны былі ўвайсці яшчэ два раманы – "За асакою бераг" і "Праўда вясны".
#размовынапрызбе #НародныПісьменнік

Хватит жаловаться на теплую зиму, давайте поговорим о холоде. О недостатке снега тоже можно порассуждать. В ближайшие пять дней он не появится, в качестве утешения метеорологи предсказывают крепкие морозы. Тепло тоже ожидается, но как с ним обращаться, не поясняют. Между тем, до начала весны осталось три недели.

Всю восточную Европу и Скандинавию сейчас охватывает антициклон Эльвира. Вокруг нее неистово вращаются некоторые атлантические циклоны с мужскими именами, к которым Эльвира испытывает легкое удовольствие, но это не побуждает ее сменить позицию. Это значит, что нас ждут высокие давления, малое количество осадков, быстро нагревающийся и остывающий воздух без кардинальных изменений.

Такая погода подходит тем, кто заранее накопил снег, чтобы наслаждаться "морозом и солнцем", однако на нашей карте снежного покрова царит бедственная картина. Исключение составляют лишь несколько северных областей с жалкими 6 см снега. Ресурсы исчерпаны, снег ушел на восток.

В понедельник, ночью и утром в некоторых местах возможен слабый туман, а на отдельных участках дорог может образоваться гололедица. Поэтому, будьте осторожны! Влажность воздуха достигнет 80%, ветер будет умеренным, дующим с северо-востока и севера. Ночные температуры будут варьироваться от минус 6 градусов на западе до минус 12 на востоке, в то время как днем в понедельник и вторник ожидается около нуля. Осадки маловероятны.

Такой погодный режим Эльвира продержит до четверга. Ночью на среду возможен сильный мороз до 15 градусов, а во вторник на юге может пройти небольшой снег. Не исключены и утренние туманы. Других сюрпризов Эльвира пока не приготовила.
#размовынапрызбе #прогноз_погоды

10 февраля мы вспоминаем Александра Сергеевича Пушкина, величайшего поэта, чье имя навечно вписано в пантеон русской литературы.
Ему было всего 37 лет, когда он получил смертельное ранение на дуэли с Жоржем Шарлем де Геккерном (Дантесом). 10 февраля 1837 года перестало биться сердце величайшего поэта, одного из самых авторитетных литературных деятелей первой трети XIX века. Пушкин сумел создать неповторимое волшебство слов, вдыхая жизнь в каждую строку, делая свои стихи бесконечными и вечными.
Даже спустя годы Пушкин остается бессмертным поэтом, чьи строки продолжают околдовывать сердца и умы людей.

Цветок
Цветок засохший, безуханный,
Забытый в книге вижу я;
И вот уже мечтою странной
Душа наполнилась моя:
Где цвёл? когда? какой весною?
И долго ль цвёл? И сорван кем,
Чужой, знакомой ли рукою?
И положен сюда зачем?
На память нежного ль свиданья,
Или разлуки роковой,
Иль одинокого гулянья
В тиши полей, в тени лесной?
И жив ли тот, и та жива ли?
И нынче где их уголок?
Или уже они увяли,
Как сей неведомый цветок?
1828 год
#размовынапрызбе #история #Пушкин