Кісларод у "сінім" паветры. Выстаўка Веранікі Ракашэвіч
😈😈😈😈😈😈😈😈😈😈😈
Працягваем распавядаць пра выставы якія праходзяць у Палацы мастацтваў.
На другім паверсе Палаца мастацтва ёсць прастора Zal #2. Там зараз працуе выстаўка абстрактнага мастацтва Веранікі Ракашэвіч "Кісларод". У экспазіцыі гледачы могуць убачыць 22 работы мастачкі, у якіх можна разгледзець усе (ці амаль усе) адценні сіняга.
Акрамя мастацтва, у мастачкі ёсць таксама фултайм-праца арт-дырэктарам у буйным банку, прытым што яе карціны нядрэнна прадаюцца па ўсім свеце.
Мастачка вельмі любіць сіні колер, усе яго адценні, перад праектам яна падумала, што ў яе так мала сініх карцін. Цяпер жа іх вельмі шмат! У серыі аўтар зрабіла 30 работ, але у галерэі выстаўлены дваццаць дзве. Ёй хацелася, каб у зале было больш паветра, таму спынілася на такой колькасці.
Вераніка Ракашэвіч праз свае работы гаворыць аб магчымасці ўсвядомленага запаволення ў часе, аб прастаце і складанасці ўсяго існуючага, падпарадкоўваючы сабе прыроду сіняга колеру. «Кісларод» канструюе сузіральную прастору, у якой кожны можа адчуць хваляванне ці спакой, рух ці прыпынак.
#размовынапрызбе #навіны #выставы #Мінск

Очарование шведской зимы
Lennart Helje
🤩🤩🤩🤩🤩🤩🤩🤩
Леннарт Хелье – шведский художник-иллюстратор.

Он родился в 1940 году в шведском городе Лима, получил художественное образование, работал в рекламе, однако, после первой персональной выставки поверил в свои силы и сосредоточился на живописи, став свободным художником.
На большинстве работ Хелье – суровая шведская природа. Леса, долины и маленькие домики, укутанные снегом. Но Хелье – не пейзажист! Его истории не о прекрасной и величественной природе севера, хотя он любит её всем сердцем. Его истории – про маленького человечка в красном колпачке – ниссе, таком себе шведском гноме, герое скандинавского фольклора!
Ростом ниссе не выше маленького ребёнка, одет в серое платье, а на голове носит красную остроконечную шляпу. При желании он может становиться невидимыми, любит пыльные чердаки и шкафы с посудой, дружит с домашними животными. Обитает ниссе обычно в амбарах и конюшнях, где помогает ухаживать за скотом и лошадьми, к которым часто привязывается столь же крепко, как и к человеку.
С 19 века ниссе стал символом Рождества и Нового года, и стал похож на Санта-Клауса. Он обрел белую пушистую бороду и красный колпак. Ему пишут письма все дети Норвегии и Швеции.
Ниссе Леннарта Хелье очень деятельный. Он все время в делах - спасает свиней от участи быть съеденными накануне Рождества, кормит белок и оленей. Но сразу видно, такая жизнь явно ему по душе!
Примечание. Все изображение взяты из открытых источников и размещены в данной статье исключительно в информационных и просветительских целях.
#размовынапрызбе #интересныеистории

Унікальная выстаўка "Страты і вяртанні. Лёс мастацкіх каштоўнасцей Дзяржаўнай карціннай галерэі. 1939-1957" адкрылася ў Нацыянальным мастацкім музеі. Прымеркавана яна да дзвюх круглых дат: 80-годдзя з дня вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў і 85-годдзя з дня заснавання самой установы культуры
🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃
Сама выстаўка размясцілася ў чатырох вялікіх залах, якія разгорнута і канцэптуальна расказваюць наведвальнікам аб станаўленні ўстановы культуры.
Экспазіцыя расказвае аб самым драматычным эпізодзе ў гісторыі музея: адкрыцці, разграбленні галерэі нацыстамі і аднаўленні ў пасляваенны час. Галерэя, якую ўзначаліў скульптар Мікалай Міхалап, была адкрыта 8 лістапада 1939 года ў былой жаночай гімназіі на вуліцы Карла Маркса. Напярэдадні пачатку вайны яе фонд налічваў больш за 3,3 тысячы экспанатаў. Аснову склалі творы беларускіх (Яўген Зайцаў, Валянцін Волкаў, Юдэль Пэн, Якаў Кругер), рускіх мастакоў (Ілья Рэпін, Васіль Сурыкаў, Валянцін Сяроў, Іван Крамской).
У 1939 году ўрадам было даручана стварыць галерэю ў кароткі тэрмін, літаральна за 9 месяцаў. Экспанаты паступалі з рэгіянальных музеяў Беларусі, Віцебска, Магілёва, Гомеля. Пасля таго, як беларускія землі ўз'ядналіся, вядома, пачалі паступаць экспанаты з магнацкіх сядзіб, палацаў у Нясвіжы і Міры.
На жаль, з пачаткам вайны эвакуіраваць галерэю не ўдалося. Было вельмі мала часу, літаральна 6 дзён, пры гэтым Мінск няспынна бамбілі.
Этап аднаўлення ў пасляваенны час праходзіў пад кіраўніцтвам легендарнага дырэктара Галерэі Алены Аладавай ( мы ужо пісалі пра яе ў нашым канале тут і тут).
Менавіта яна ініцыявала ў 1949 годзе пабудову новага будынка па вул. Леніна, 20. Галерэя аднавіла колькасць даваенных фондаў і атрымала статус Дзяржаўнага мастацкага музея БССР.
Некаторыя з страчаных экспанатаў ўсё ж вярнуліся назад.
Адна з залаў выстаўкі прысвечана вяртанню экспанатаў. Напрыклад, два парныя партрэты паступілі ў розны час рознымі шляхамі. Нейкія мінчане прыносілі карціны, якія засталіся ў іх дома. Партрэты з Нясвіжа былі знойдзены і прывезены ў жудасным стане і доўга рэстаўраваліся.
Адмысловую навуковую каштоўнасць уяўляе створаная на аснове фатаграфій і каталогаў таго часу прэзентацыя "Засталіся толькі на фатаграфіях". Сярод экспанатаў — рэдкія архіўныя дакументы, фатаграфіі, многія з якіх экспануюцца ўпершыню, а таксама фільм-рэпартаж з ваеннага Мінска.
Усяго на выстаўцы прадстаўлена каля 200 твораў з усіх фондавых калекцый Нацыянальнага мастацкага музея і дакументы Нацыянальнага гістарычнага музея Рэспублікі Беларусь, Нацыянальнай бібліятэкі і іншых устаноў.
Зараз у зборы Нацыянальнага мастацкага музея Рэспублікі Беларусь налічваецца больш за 400 экспанатаў з даваенных збораў. Па прыблізных падліках, вернутая толькі адна восьмая частка калекцыі, а лёс амаль 3000 твораў застаецца невядомым.
#размовынапрызбе #события #Минск