«Искусство как смысл жизни» — это не только название концерта, который продолжил церемонию вручения премии «За духовное возрождение», специальных премий деятелям культуры и искусства и «Белорусский спортивный Олимп», но и посыл для тех, чье служение обществу неразрывно связано с культурой, духовностью и созиданием. Что есть талант? Божественный дар или откровение? А может, усидчивый труд и высшая степень мастерства? На этот и другие вопросы режиссер гала-шоу - главный режиссер Большого театра Беларуси Анна Моторная попыталась ответить вместе с известными артистами и коллективами, которые многие годы неустанно прославляют Беларусь далеко за ее пределами. Более того, основу программы составили произведения преимущественно отечественных авторов — композиторов Николая Сироты, Галины Гореловой, Валерия Шмата, Владимира Гинько, Елены Атрашкевич и Олега Ходоско, чья интермедия «Что есть Искусство» открыла музыкальный вечер. В концерте приняли участие народные артисты Беларуси Анастасия Москвина, Владимир Громов, Ирина Еромкина, Антон Кравченко, заслуженные артисты республики Людмила Хитрова, Станислав Трифонов, лауреаты международных конкурсов - обладатель медали Франциска Скорины Дмитрий Шабетя, Дарья Горожанко, Александр Гелах, Александр Михнюк, Виктор Менделев, а также хор и артисты балета театра. Главный балетмейстер театра заслуженный артист России Игорь Колб представил свой хореографический номер - "Иллюзия", но одной работой не ограничился: он «Сотворил свой мир» — театральный перформанс, основанный на музыкальных фрагментах к фильму Чарли Чаплина «Огни большого города». Юлиана Леонович - для "СБ.Беларусь сегодня": https://www.sb.by/articles/svyaz-s-traditsiey.html #искусство #возрождение #театр #Минск #церемония #концерт #фото

«Зірнуўшы сёння на зробленае Штэйнам, які, здавалася б, ніколі не быў у рэжысуры рэвалюцыянерам, нельга не ўсвядоміць, наколькі і сёння актуальнымі застаюцца яго ўрокі і прароцтвы - ува ўсіх абласцях. Гэта патрэба развіцця камернай оперы як лабараторыі опернага мастацтва. Важнасць асваення новага, раней невядомага рэпертуара розных стыляў і эпох. «Павуцінкі» псіхалагічных тонкасцяў. Гэта партнёрскія стасункі з калегамі (а яны былі для Штэйна ўсе — ад артыста да працаўніка пашывачнага цэха), якія дазваляюць дамагчыся большага, чым можа даць аўтарытарнасць». (Музычны крытык Надзея Бунцэвіч.)

У Музеі гісторыі тэатральнай і музычнай культуры Мінска можна трапіць на выставу, прысвечаную народнаму артысту Беларусі Сямёну Аляксандравічу Штэйну - да 95-годдзя з дня нараджэння знакамітага рэжысёра оперы.

Сямён Аляксандравіч нарадзіўся 7 студзеня 1928 г. у Самары. Пачынаў свой творчы шлях яшчэ юнаком на сцэне Куйбышаўскага тэатра оперы і балета. У 1948 г. ён паступіў на оперна-рэжысёрскі факультэт Дзяржаўнага інстытута тэатральнага мастацтва імя А.В. Луначарскага. З 1953 працаваў у оперных тэатрах Куйбышава, Варонежа, Новасібірска.

У 1970 г. атрымаў запрашэнне ў Беларускі тэатр оперы і балета, дзе ставіў спектаклі больш за два дзесяцігоддзі. Значным унёскам С.А. Штэйна ў беларускае мастацтва з’яўляюцца яго пастаноўкі нацыянальных опер. Першым такім спектаклем стала опера Ю. Семяняка “Зорка Венера”. З цягам часу менавіта С.А Штэйн ажыццявіў пастаноўкі спектакляў Дз. Смольскага “Сівая легенда”, С. Картэса “Джардана Бруна”, Г. Вагнера “Шляхам жыцця”.
У сталым узросце С.А.Штэйн стаў аддаваць перавагу камернай оперы. Ён спрабаваў стварыць Мінскі камерны маладзёжны оперны тэатр. Праз некаторы час часткова рэалізаваў сваю задумку у “Клубе сяброў оперы”. Там ён паставіў “Медыум” Дж. Меноцці, ”Альпійскую баладу” В. Губарэнка. Апошнім спектаклем рэжысёра стаў твор беларускага кампазітара А. Бандарэнкі “Князь Наваградскі”.
Пайшоў з жыцця 25 жніўня 1993 года. Фота: архівы тэатра і музея