⚡⚡ Друзья,
ИА "Ледокол" новый канал, с фактурой активист Максим Середа публикует посты о мнящих себя интеллектуальной и медийной элите, прикинувшихся "своих".

После резонансного видео Юрия Уварова о монополии проведения гос. концертов бчб-адептами, которое поддержали многие из вас и я в том числе, в телеграм раскрутился маховик дворой матерщины, распространению клеветнической и лживой информации и конспирологических БЕЗФАКТУРНЫХ измышлений рекрутированных по заданию; «внедрению «спящих агентов» для ведения подрывной деятельности» в провластном секторе.
Объектами оскорблений от "анонимного" канала "Аналитические гусли" стали общественные и информационные активисты: Юрий Уваров, Ольга Бондарева, Эльвира Мирсалимова, , Максим Середа, и Я 😂 художница Светлана Жигимонт, Антон Пугач, Наталья Суховерхова, и другие.

Так сказать, музы творчества "анонимно"- коллективных трУсов, репостами же в экстазе делятся сотрудники ГОС. КАНАЛОВ, включая зама провластной Белой Руси, сетевые патриоты.

Залетайте по ссылке, много интересного откроете для себя.

https://yangx.top/Ledokol_SU/98

Предедателей Родины навязчиво тащат на государственную сцену и госСМИ под различными предлогами. Враг понимает, что извне организовать майдан в Беларуси невозможно, поэтому кормовую базу для агентов влияния создают внутри государственной системы.
Раз за разом этот фокус успешно проделывают и если не разорвать порочный круг, то в один такой раз можно и не выстоять.
Предатели никуда не исчезли, они тихо сидят на тех же постах. Их "замели под плинтус".
В минкульте, например, постоянно происходят культурные диверсии. Частенько мы видим т.н. "агротреш" - это так называют змагары патриотические мероприятия из-за того, что они выглядят откровенно убого. Делается это намеренно, чтобы на этом фоне бчб деятели культуры выглядели модными суперзвёздами. Достигается путём отрезания от госсцены талантливых патриотов и протаскивания туда змагаров.

Всё это формирует заранее спланированную атмосферу и отношение условно нейтральных граждан к происходящему не в пользу государства. Это технология.

Едем дальше.

Карта военных действий и ситуация на фронтах вечером 3 мая

Сегодня ночью два украинских беспилотника атаковали Московский Кремль. Произошедшее квалифицировано как террористический акт и покушения на жизнь президента РФ Владимира Путина. В 404 сразу же начали открещиваться от атаки, думая, что поможет. Слишком красная линия. Тем более в преддверии ожидаемого украинского наступления.

⚔️Обстановка на фронтах за уходящие сутки:

⚫️ Сватово-Кременное направление

Русские силы под прикрытием артиллерии продвигаются в направлении Белогоровки и в Серебрянском лесничестве. Также наши атаковали вражеские позиции в Новоселовском.

⚫️ Артемовское (Бахмутское) направление

В западной части Артемовска «оркестранты» успешно продвигаются вдоль улицы Победы, расширяя зону контроля. К тому же наши штурмуют вражеские опорники на улице Освободителей Донбасса.

⚫️ Донецкое направление

На Авдеевском участке русская армия атаковала в районе Северного. Продолжается штурм Первомайского. В Марьинке наши продолжают выбивать боевиков в малоэтажной застройке. На юге города ВС РФ сумели прорвать вражескую оборону в районе «Горгаза».

⚫️ Запорожское направление

ВСУ предприняли попытку наступления в районе Орехова, но боевиков встретили: русская разведка, мотострелки и артиллерия. Также наши не пожалели снарядов для отступающего противника.

💥Русская армия отрабатывает по объектам ВСУ в Славянске, Константиновке и Курахово. В последнем пункте целью оказался крупный склад БК — на месте прилета пожар.

🔎Карта в хорошем разрешении

​​Яўген Пуставой:
У сэрцы кожнага беларуса гучаць зразумелыя і пераможныя: «Пол-Европы, прошагали полземли. Этот день мы приближали, как могли...» Калі гучаць высокія ноты Дня Перамогі, то ўвесь свет разумее. Гэта марш Жыцця. Марш Памяці. Марш удзячных нашчадкаў Пераможцаў. Ідуць тыя, хто павінен быў застацца ў мінулым.
🔹
Беларусь памятае Вялікую Айчынную вайну. Памятае сваю вялікую гісторыю. Перад вачыма, нібы кінаплёнка, асада драпежнікамі Слуцка. Ужо тады нашы продкі выратавалі Еўропу ад, кажучы сучаснай мовай, міграцыйнага крызісу. Перад вачыма, нібы кінаплёнка, пераможны кліч Грунвальда. Тады хапіла рыцарам жалезных крыжоў аж на паўтысячагоддзя розуму не ісці са зброяй далей Буга. Перад вачыма, нібы кінаплёнка, бітва пад Лясной з самай лепшай еўрапейскай армадай Карла XІІ. Менавіта гэтая перамога стала маці вядомай Палтаўскай бітвы. І ў памяці застаўся сэнс выказвання: «як швед пад Палтавай». А што да тых найлепшых еўрапейскіх армад, дык іх чарговы крах памятаюць воды Бярэзіны. Шмат вады ўцякло. А «C'est la berezіna» французы альбо швейцарцы крычаць, калі ім дрэнна альбо балюча.

І зноў хвалі ўжо беларускага Буга праглынулі моц і веліч непераможных арыйцаў. «Я — Брэст, вяду бой» рэхам праляцела па ўсёй ужо скоранай Еўропе. Па тым барэлеўскім садзе, што схіліў ажно да зямлі свае галіны перад катамі і акупантамі. А мы яшчэ здзіўляемся, чаму чэхі, палякі ды французы так лакейнічаюць перад англасаксам. Акупацыя і ўдзел у абозах «дранг нах остэн» для іх — звыклая справа. Таму зносяць абеліскі. Сорамна і агідна. У іх не было і не будзе такой Перамогі.

Бо брамай неўміручасці стаў Брэст. Бо ў знішчаным Мінску стралялі руіны. Бо за дымам Буйніцкага поля можна было разгледзець абаронцаў Сталінграда. Бо «ўсёпаглынальная» палеская багна праглынула дзясяткі эшалонаў «вызваліцеляў», а ад «цёплага» прыёму лепельска-расонскіх партызанаў у холад кідала генералаў і фельдмаршалаў нават у гітлераўскім бункеры. Бо з няскоранага: «Я — Брэст, вяду бой» і пачыналася кароткая — нібы стрэл — заява: «Перамога!»

Але вайна — гэта не бравада. Гэта бухенвальдскі набат. Гэта пахаванкі ў руках мільёнаў маці і жонак. Гэта тысячы хатынскіх хлявоў па ўсёй тэрыторыі нашай краіны. Гэта калі не дайшоў да сваёй мэты кожны трэці. Гэта пустыя калыскі. І вочы, мокрыя ад жалю. Гэта трэба ўцяміць, зразумець, пражыць. Каб больш не было ганебных старонак. Каб не было тых, хто кідае камяні ў сваіх франтавікоў, у мемарыялы і абеліскі. У Памяць.

Памятаеце гэтыя «маршы»? Перагрэтых на сонцы і «закіпелых» ад інтэрнэт-тэхналогій. Сорам дый толькі: не пасаромеліся назвацца «пераможцамі». Ды пад палотнамі калабарантаў-карнікаў. Тых, што палілі і гвалтавалі, тых, што лізалі абцасы акупантаў... Ды толькі за тое, што для іх Дзень Перамогі — гэта дзень жалобы, за імі нават пыл трэба было змыць з нашых праспектаў. Партызанскага, Пераможцаў, Незалежнасці.

Менавіта ўжо ў гэтых назвах адлюстраваны наш код дзяржаўнасці. Перамога, нібы пупавіна з роднай зямлёй, знітавала ўсе нашы перамогі. Над акупантамі і захопнікамі, над радыяцыяй і санкцыямі. Над усімі ворагамі і іспытамі гісторыі. Некалі Купала спытаў: «А хто там ідзе?» Больш ніхто не спытае, бо ведаюць: ідзём мы — беларусы. Мірныя. Але калі спатрэбіцца зноў адстойваць права «людзьмі звацца», то не сумнявайцеся, што пойдзем у атаку — усім народам.

Каб была магчымасць выйсці на праспект Незалежнасці, прыйсці з кветкамі на плошчу Перамогі, каб патанцаваць на пляцоўках уздоўж праспекта Пераможцаў. Ды проста дыхаць. Яны, 1418 дзён і начэй у акопах, у рукапашнай, у атаках, праз балоты, па мінных палях, пад дротам, кароткімі перабежкамі пад бамбёжкамі, па-пластунску... Дайшлі! Каб з гонарам і ўдзячнасцю іх нашчадкі стаялі каля мартэнаўскіх печаў і на спартыўных пляцоўках, уставалі да світання, каб засяваць шырокія палі на добры ўраджай. Каб жыць — за кожнага трэцяга. Каб пад мірным небам пад белымі крыламі прайсці дарогай жыцця.

Рушым далей. Няспынным Маршам Перамогі.
#Пустовой #МЫБеларусь