Паходжанне вайшнавізму

>Сучасны вайшнавізм бярэ свае карані ў сінтэзе ведычнай традыцыі з традыцыяй бгакці тамільскіх святых альвараў, які пачалі здзяйсняць Шры Ямуначар'я (Алавандар) і Шры Рамануджачар'я (абодва паходзяць з Тамілнада). Спадчына альвараў выражаецца ў корпусе таміламоўных гімнаў, у якіх выражаецца поўныя адданасць боству. У далейшым усе рысы іх веравызнання знайшлі свой працяг у вішышта-адвайта-веданце Шры Рамануджачар'і, першай структураванай вайшнаўскай філасофскай сістэме

>Святымі месцамі вайшнаўскай традыцыі ёсць 108 дзіўя-дэшам. Паказальным з'яўляецца іх месцазнаходжанне: 95 з іх знаходзяцца ў Тамілнадзе і Керале (культурна адасобілася ад Тамілнада да канца Сярэднявечча)

>Вобраз Вішну-Нараяна ў вайшнавізме паўстае з сінтэзу ведыйскага дэваты і мясцовых дравідскіх бостваў, такіх як Тырумаль, з імём якога звязана шматлікая колькасць вайшнаўскіх святынь, напрыклад, храм Шры Венкатэшвары у Тырупаці. Шырокавядомым з'яўляецца і абарыгеннае паходжанне вобраза Крышны ("чорны")

Гарадзішча днепра-дзвінскай культуры (Віцебскі раён)

Сама з’ява філасофіі не ўтрымлівае ў сябе негатыўнага з традыцыяналістычнага гледзішча элементаў, у адрозненні з’яўлення філосафаў (у старажытнасці вядуноў-жрацоў), што ужо ёсць прыкметай пэўнага ўзроўню заняпаду, бо грамадства ўжо патрабуе “тлумачэнняў”, а рэлігійныя ісціны перастаюць быць самавідавочнымі. Каста жрацоў абсалютна законна стала найвышэйшай, бо была крыніцай вечнай (альбо прымарадыяльнай) мудрасці, якая фармавала грамадства ў імкненні да залатога веку. Своеасаблівай пераходнай фазай ад жрацоў да філосафаў была старажытная Грэцыя, дзе апошнія, пачынаючы ад мілецкай школы і да Платона, ужо не мелі рэлігійнага статусу, але заставаліся носьбітамі логаса традыцыі. Аднак у іх працах можам заўважыць некаторыя “новаўводзіны”, дзе аўтарскае пачынае пераважаць над традыцыйным, як прыклад – стаўленне Платона да мастакоў, якое ўваходзіла ў анталагічную супярэчнасць з традыцыйнымі ўяўленнямі.

Чым далей, тым больш аўтары ўсё больш адрываліся ад дрэва традыцыі – спачатку праз хрысціянства, пазней праз секулярызацыю, дадаючы ўсё больш “ад сябе”, чым беручы ад Боскага пачатку. У выніку, найчасцей, мы маем абстрактныя разважанні пра Бога, час, матэрыю, лёс, што ёсць проста плодам фантазіі эгацэнтрычных і саманадзейных людзей, адказываючых на пытння, адказ на якія дадзены ад пачатку без іх удзелу і не патрабуе ані меркавання, ані легітэмізацыі графаманаў. Як наступства адрывання ад традыцыі мы маем такое вычварэнства, як “агльначалавечыя каштоўнасці”, “правы чалавека”, то бок маніфістацыю “адарванасці”, якая ўжо не асэнсоўваецца, як праблема.Падсусумоваўчы --  для традыцыяналіста, які бачыць першавобраз у залатым веку, абстрактная разважанні жалезнага веку, рознага гатунку “інтэлектуальныя эксперыменты”, створныя для развагі звар’яцелай і страціўшай якую-колечы шляхетнасць “арыстакратыі”, не могуць мець вялікай вагі. Няма нічога больш далёкага ад праўдзівай мудрасці, чым пераўтварэнне яе на савецкую “начытаннасць” з цытатамі іменітых аўтараў і наяўнасцю тома Шопэгаўэра на паліцы, як знак “добрага тону”.

З праваслаўнай апалагетыкі

Новы тэкст Дайнюса Разаўскаса прадстаўляе, бадай, найбольш блізкі нам погляд на гісторыю рэгіёна. Можна дыскутаваць у нюансах, але агульнае рэчышча, безумоўна, вернае. Пытанне, чый Нёман і Лучоса -- нашмат важнешае, чым тэндэнцыйная ахінея кшталту "Чыя пагоня" ці "Чыё ВКЛ". У нашым выпадку гэтае чыё\чый мае прынцыпова іншы характар, чым у розных дэбатах пра Вільню, старажытную Літву і старабеларускую мову. Увогуле, пытанне, якой сучаснай мадэрновай нацыі належыць сярэднявечная дзяржава само ў сабе абсурднае. Калі ўжо і шукаць кропку адліку, то яна звязана ў першую чаргу з адзінай этнакультурнай прасторай, паміж Віслай і Дняпром, а не з Вялікімі ці Малымі княствамі, геральдычнымі сімваламі ці сцягамі. Нашыя народы былі носьбітамі латгальскіх, літоўскіх, усходнеблацкіх (дняпроўскіх), ятвяжскіх гаворак -- усе гэты было фактам рэчаіснасці без княстваў і рэспублік, дзяржаўных моваў і гербаў. Той, хто не разумее гэтага ці то з літоўскага, ці то з беларускага боку ёсць наўпроставы вораг тутэйшасці. Любы літовец, у якога за Салечнікамі пачынаюцца "белыя рускія"\русіны\усходнія славяне -- гэта люстэркавае адлюстраванне беларускага літвіна, т.е. суцэльная палітэхналагічная прафанацыя.

East Gallindians - a forgotten Dniepr Baltic People

As mentioned in a past post, Baltic peoples used to inhabit a far larger territory than modern Latvia and Lithuania.

The Gallindians were one such Baltic people that inhabited the area of modern day Moscow from the 4th century following waves of mass migrations at the time.

Few sources remain about the Balts that were called Golyad by the Slavs, the name Gallindia possibly being derived from the Lithuanian word for "end" - "galas" in relation to their very extreme distance from the Birthland.

The sources that do remain date back to the 11th century from the Kyivan Rus, which mentioned that the Golyad, even during the peak of their power, were not tributaries to the Rus. Clashes between the Slavs and Balts are also mentioned in the 12th and 13th centuries.

However, Gallindians would overtime be assimilated by Russians by the 15th century, furthering the formation of the Balto-Slavic makeup of West Russia and shows greater links between our two peoples.

Усё больш і больш стае відавочнай патрэба шчыльнай талаковай супрацы і братэрства ўсіх людзей, адстойвачых ідэі балцкай традыцыі і ідэнтычнасці. Важна адкінуць рэфлексы нацыяналізму, як папярэднюю ступень больш прымітыўнага светапогляду, хворую якабінствам, шавінізмам ды мадэрнізмам. Ні водная сучасная дзяржава не можа быць нічым іншым, апроч як п'ямонтам для паўстання больш выскокіх ідэй і парадкаў, ні водная з іх не можа быць самамэтай. Натуральным саюзнікамі такога рушання могуць быць стараеўрапейскія ідэнтычнасці, у першую чаргу кельцкія і германскія, незвязаныя з ласкутнымі коўдрамі грамадзянскіх нацый і іх вузкалобымі "інтарэсамі".

Гэтым артыкулам нам бы хацелася паставіць кропку на пытанні Генона, яго дачыненнях з ісламам і нашым стаўленні да ягонай фігуры і ўяўленняў.

У сучасным паганскім руху шырока распаўсюджана пазітыўнае стаўленне да зараастрызму як да нейкай паганскай традыцыйнай рэлігіі. Нават сярод некаторых традыцыяналістаў распаўсюджана стаўленне да зараастрызму як да індаеўрапейскай паганскай традыцыі. Таксама зараастрызм ухвальваецца ліберальнай іранскай апазіцыяй, якая бачыць у ім апагей талерантнасці і прагрэсіўнасці даісламскага Ірана. Дык як ёсць на самой справе?

Хрысціянскія "традыцыяналісты" выбіраюць хрысціянства, як сродак рэалізацыі палітычных мэтаў, што супярэчыць адначасова і традыцыяналізму, і хрысціянству. У цэнтры хрысціянскага культу стаіць выратаванне несмяротнай душы, а не "ўставанне Русі з каленаў" ці "выратаванне заходняй цывілізацыі". У цэнтры ж традыцыяналізму -- павяртанне міфапаэтычнага светапогляду, які не патрабуе палітрукоўскіх агітак і дэманстрацыі сябе, як найбольш выгаднай палітычнай мадэлі. У выпадку хрысціяна-традыцыяналістычнага "міксу" мы бачым абсурдны мізальянс узаемавыключных пераканняў, што часам горш за шчыры мадэрнізм.

24 лютага — ВАЛОССЕ


Як і шматлікія святы друвійскага календару, сведчанні пра гэтае нам дайшлі выключна з сялянскага фальклору, таму яго святкаванне шчыльна звязана з вясковым побытам. Як святкаваць гэта свята ў сучасных гарадскіх рэаліях, у якіх знаходзіцца большасць друвінгаў?

Не ўсе элементы традыцыйнага святкавання немагчымы ў сучасным побыце. Напрыклад, ёсць такія сведчанні: "каб цяляты былі тлустыя і гадаваліся здаровыя, кожная гаспадыня павінна на Валоссе на снеданне падаць аладкі”, "на Уласа ездзілі на конях як мага далей, па доўгіх дарогах на ўсю ноч, каб доўгі радзіў лён. Потым смажылі каўбасы, моладзь гуляла", "захаваўся звычай наладжваць у гэты дзень “гойданку”. Гойдаюцца толькі хлопцы і дзяўчаты, прычым іншы раз бывае і пачастунак". То бок на святочнае снеданне можна падаць аладкі і каўбасу.

Мы бачым, што галоўным з'яўляецца ўспомніць вытокі гэтага свята і пазнаёміцца з вобразам бога Воласа ў друвійскай традыцыі, узгадаць міты, звязаныя з ім. Акрамя гэтага неабходна памаліцца боству, як і ў любое свята, малітвы будуць пачутыя з большай верагоднасцю.
Таксама можна наведаць і ўшанаваць мясціны, звязаныя з боствам.

ДРУВІЙСКІЯ СВЯТЫ

PAVASARA
Аўсень
Вялікадне (16.04-17.04)
Радаўніца (25.04)
Юр'я (06.05)

VASARA
Стаўроўскія Дзяды (03.06)
Купалле
Летні дзень Пяркуна (02.08)
Конскі дзень (31.08)

RUDINS
Восеньскае раўнадзенства
Восеньскія Дзяды (02.11)

ZIMA
Зімовае сонцастаянне
Крывыя вечары (24.12-19.01)
Дзень Габіі (05.02)
Зімовы дзень Пяркуна (15.02)
Валоссе (24.02)
Дзень ваяроў Піленаў (25.02)
Масленка (01.03)

Да буйных святаў прымеркавана святкаванне малых Дзядоў
Кожны чацвер адзначаецца дзень Пяркуна